บททั้งหมดของ การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80): บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11 หย่าขาดหลิวชิงเย่วมองอย่างไม่สบอารมณ์ ส่วนมู่ยวี่เฉินนิ่งเงียบต่อไม่ได้แล้ว ในเมื่อเรื่องเหลวไหลพวกนี้โยนใส่หัวเขาเต็มๆ หากเขายังนิ่งเฉยคงจะบ้าเต็มทน“อาเฉียงเรื่องนี้เป็นเรื่องของนายกับสะใภ้หลี่ หากนายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ควรจะจัดการเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว ไม่ใช่ว่าปล่อยให้แม่นายมายืนด่าภรรยาตบแต่งของนายแบบนี้แม้ว่าเราทั้งสองคนจะมีปัญหาเรื่องแก่งแย่งตำแหน่งงานกัน นายคิดว่าคนอย่างฉันจะทำชั่วถึงขั้นมีความสัมพันธ์กับภรรยาคนอื่นเหรอ นายหยามฉันได้ แต่ไม่ควรหยามเกียรติของนายทหารที่ทั้งนายและฉันใส่เครื่องแบบอยู่”หลี่เหว่ยเฉียงเมื่อโดนคนไม่ชอบหน้าตอกจนหน้าหงาย ความโกรธจากที่ลดหายไปมากแล้ว กลับมาอีกครั้ง“ใครจะไปรู้อาจจะเป็นจริงอย่างที่แม่ฉันพูดก็ได้ แต่ไม่ว่ายังไงฉันไม่มีทางหย่ากับหลิวชิงเย่วแน่นอน” การที่ออกหน้าแทนแบบนี้เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าทั้งสองคนไม่มีความรู้สึกให้กันเมื่อมู่ยวี่เฉินทบทวนคำพูดนี้ของหลี่เหว่ยเฉียง ชายหนุ่มจึงคิ้วขมวด ก่อนจะถามหลิวชิงเย่วอีกครั้ง“สะใภ้หลี่ ตอนแต่งงานคุณอายุเท่าไหร่”“หยุดนะ ไม่ใช่เรื่องของนาย อย่ามายุ่ง” หากหลิวชิงเย่วตอบไปจะรู้ได้ทันทีว่

บทที่ 13 หาเงินเข้ากระเป๋ามู่ยวี่เฉินกลับมาทันเห็นเหตุการณ์พอดีที่บ้านใหญ่จะเข้ามาทำร้ายน้องๆ ชายหนุ่มจึงรีบเดินมาอยู่ด้านหน้าน้องทั้งสองคนและมองคนตรงหน้าด้วยแววตาวาวโรจน์“กล้าทำร้ายทั้งสองคนก็ลองดู แล้วลุงจะรู้ว่านรกมันเป็นยังไง”“ฉันก็แค่มาดูว่ามีเนื้อหมูป่าเหลืออีกหรือเปล่า ยังไงฉันก็มีศักดิ์เป็นลุงของพวกแก อย่างน้อยๆ ควรจะแบ่งมาให้ฉันบ้าง” มู่เผิงรีบเปลี่ยนน้ำเสียงและท่าที เพราะรู้ดีว่าหลานชายคนนี้ย่อมทำจริงอย่างที่พูด“เงินที่ลุงใหญ่เอาไปจากน้องๆ ลุงยังจ่ายคืนไม่หมดหรือว่าลุงต้องการเพิ่มยอดหนี้อีก”มู่ยวี่เฉินตอบกลับ ทำให้มู่เผิงนั้นรีบเดินออกจากบ้านแทบไม่ทันเพราะเงินที่เอามานั้นแทบไม่เหลือแล้ว หากตอแยต่อรับรองเขาต้องชดใช้เงินเพิ่มแน่นอน เมื่อมู่เผิงจากไป มู่หยางจึงไปหยิบเงินที่ขายหมูป่ามาได้ยื่นให้กับพี่ชาย ชายหนุ่มจึงเรียกน้องทั้งสองคนมาพูดคุย“พี่จะพาพวกเราทั้งสองคนไปอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ด้วย เราทั้งสองคนยินดีจะย้ายตามพี่ไปหรือเปล่า เรื่องนี้พี่คุยกับชิงเย่วแล้ว เธอเองก็จะย้ายไปตั้งรกรากที่เซี่ยงไฮ้ซึ่งเป็นถิ่นเดิมของเธอ เราทั้งสองจะได้ไม่เหงาด้วย ส่วนเรื่องเรียนพรุ่งนี้พี่จะทำเร

บทที่ 15 ชิงชิงไม่ใช่ของเหลือเดนใคร“เข้าใจเอาผมมาเป็นโล่กำบังนะ” มู่ยวี่เฉินเอ่ยเย้า“แค่ยืมชื่อเล็กน้อยเอง พี่เฉินใจดีคงเห็นใจและสงสารลูกนกตาดำๆ พลัดถิ่นคนนี้นะ” หลิวชิงเย่วทำตาปริบๆ ใส่ท่าทางน่าสงสาร“ยืมนะได้ แต่ดอกเบี้ยแพงนะบอกไว้ก่อน”ยวี่เฉินทิ้งมาดขรึมลง นึกอยากหยอกล้อหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมา เขาไม่อยากให้เธอคิดมาก เพียงแต่พอเห็นแววตาของเธอ ชายหนุ่มได้แต่แปลกใจเพราะไม่มีร่องรอยของความเสียใจหรือถวิลหาอดีตสามีอย่างหลี่เหว่ยเฉียงอยู่ในนั้น“จริงเหรอ ไม่ว่าดอกเบี้ยแพงแค่ไหน ชิงเย่วคนนี้พร้อมจ่ายให้พี่แน่ ว่าแต่พี่จะคิดดอกเบี้ยเท่าไหร่”“ตอนนี้ยังไม่รู้ คิดออกเมื่อไหร่ค่อยบอก แต่ไม่ใช่เงินแน่นอน ไปเถอะเข้าไปพักผ่อนได้แล้ว ผมจะกลับไปดูน้องๆ ก่อน”“พี่เฉินขี้โกงและเอาเปรียบ พี่ให้ฉันเรียกว่าพี่เฉิน แต่พี่ยังแทนตัวว่าผมกับคุณอยู่เลย ดูปากนะคะ ฉันชื่อหลิวชิงเย่ว พี่จะเรียกชิงเย่วหรือเสี่ยวเย่วก็ได้ แทนตัวว่าผมและเรียกฉันว่าคุณ ทำยังกับคนไม่รู้จักกันไปได้”ในเมื่อต้องเดินทางไปเซี่ยงไฮ้ด้วยกัน และเธอก็ยังต้องอาศัยอยู่กับสองแฝด ควรจะสนิทสนมกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอ ใครจะคิดอะไรก็ช่าง เธอตัวคนเดียว

บทที่ 17 ค้าขายครั้งใหญ่ก่อนเดินทาง“ถ้วยนี้คืออะไรเหรอ แล้วต่างกับแบบนี้ยังไง”“อันนี้คือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป เพียงแค่ใส่น้ำร้อนรอสามนาทีก็สามารถกินได้แล้วค่ะ ส่วนอันนี้คืออาหารสำเร็จรูป ถ้วยนี้เรียกว่าข้าวไก่กระเทียม ถ้วยนี้ไก่ผัดหมาล่า ถ้วยนี้ไก่ผัดขิง ส่วนวิธีกินแกะห่อและหยิบทุกอย่างออกมา เห็นอันนี้ไหมคะ เราเพียงใส่น้ำแล้วเอาถ้วยนี้วางลงจากนั้นนำของที่มีอยู่ใส่ลงไปและปิดฝา รอประมาณห้านาทีสิบนาที เราก็กินได้แล้ว”หลิวชิงเย่วอธิบายวิธีต่างๆ ให้ลูกค้าฟังอย่างละเอียด แม้ว่าทุกคนจะสงสัยเช่นเดียวกันว่าข้าวยังเป็นเม็ดข้าวสารอยู่เลยมันจะสุกได้ยังไง แต่ก็ไม่มีใครคิดจะถาม ต่างก็ยืนดูด้วยความสนใจ จนได้เวลาหลิวชิงเย่วจึงเปิดฝาออก กลิ่นอาหารลอยติดจมูกทุกคน และหน้าตาของอาหารไม่ต่างจากการปรุงใหม่ คราวนี้ทำให้การค้าของเธอขายไม่ทัน โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนมองด้วยความสนใจกับสินค้าตรงหน้าหลังจากที่ขายของจนหมดทุกอย่างแม้ว่าหลิวชิงเย่วจะวิ่งทำทีไปเอาสินค้ามาเพิ่ม ชาวบ้านที่รอซื้อก็ยังคงรอเช่นเดิม สุดท้ายสินค้าที่เอามาทุกชิ้นก็ขายหมด ทำให้หญิงสาวยิ้มแก้มปริแม้ว่าราคาต่อชิ้นไม่กี่หยวนแต่รวมๆ แ

บทที่ 19 ซื้อบ้านและร้านค้าก๊อกๆ ๆ เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูมู่ยวี่เฉินจึงเดินมาเปิด“หืม ยังไม่นอนพักมีอะไรหรือเปล่า” ชายหนุ่มถามด้วยความแปลกใจ“พอดีว่าจะชวนพี่ไปดูร้านค้าและบ้านพี่เหนื่อยหรือเปล่า”“รอแป๊บนะ พี่เข้าไปเอาของก่อน” ชายหนุ่มเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กสะพายหลังจากนั้นจึงเดินออกมามู่ยวี่เฉินและหลิวชิงเย่วเดินเท้ากันมาที่สำนักงานขายที่ดินเมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาพนักงานขายจึงเอ่ยต้อนรับ“ไม่ทราบว่าต้องการดูบ้านหรือว่าที่ดินคะ”“ทั้งบ้านและร้านค้า แต่ขอดูร้านค้าก่อนนะคะ จะได้ตัดสินใจได้ว่าเอาแถบไหนแต่ขอบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมัธยม เพราะฉันยังมีน้องๆ ต้องเดินทางไปโรงเรียน”หลิวชิงเย่วบอกความต้องการของตัวเอง พนักงานพยักหน้ารับจากนั้นจึงให้ทั้งสองคนมานั่งรอที่ชุดรับแขก ส่วนตัวพนักงานไปหยิบแผนที่และพิกัดร้านค้าพร้อมกับพิกัดบ้านมาให้ดูมู่ยวี่เฉินได้แต่มองหน้าหญิงสาวอย่างมีความหมาย จริงๆ น้องทั้งสองเป็นเพียงแค่ผู้อาศัยเท่านั้นไม่จำเป็นต้องหาบ้านที่อยู่ใกล้กับโรงเรียนก็ได้ อีกอย่างเขาไม่อยากรบกวนมากจนเกินไป“เลือกบ้านที่เราสะดวกเดินทางดีกว่า อาหยางกับเสี่ยวปิงพี่ตั้งใจจะ