บททั้งหมดของ What is a divorce? [Mpreg]: บทที่ 11 - บทที่ 20

ในที่สุดการแข่งขันเดอร์บี้ก็ดำเนินมาจนถึงรอบสุดท้าย ก่อนเริ่มการแข่งได้มีคนเข้ามาเคลียร์สนาม จัดการเกลี่ยดินให้กลับไปในสภาพเริ่มแรก ระหว่างที่พักสนามเพื่อรอเวลาเริ่มรอบไฟนอล เมอร์ลินนั่งกินไอศกรีมไปแล้วสามถ้วยและคนที่วิ่งซื้อคือไทกิกับโรมันที่สลับกันไปมา โจไซอาห์นั่งมองภรรยากินไอศกรีมด้วยสายตาภูมิใจราวกับเขาเป็นคนทำไอศกรีมเองกับมือ“ฉันขออีกถ้วยสิ” เมื่อถ้วยที่สี่หมดก็ถึงคราวถ้วยที่ห้า ไทกิวิ่งออกไปทันทีที่ได้ยิน “ว่าแต่คุณทิ้งกระดาษที่เด็กตรงทางเข้าให้มาหรือยังครับ” เอ่ยถามสามีขณะที่เอาแต่ดูดช้อนเพื่อเก็บความหวานเข้าปากให้หมด“ไม่แน่ใจแต่น่าจะทิ้งไปแล้ว” เพราะในมือของโจไซอาห์ตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากแหวนแต่งงานบนนิ้วนางข้างซ้าย เมอร์ลินอยากจะรู้มากเลยว่าในกระดาษใบนั้นคืออะไรถึงได้ยืนแจกอยู่ที่ทางเข้าสนาม“เหมือนเป็นใบโหวตน่ะครับ ถึงจะบอกว่าโหวตแต่จริง ๆ ก็แค่การพนันธรรมดาครับ” โรมันที่ได้ยินค้อมตัวเล็กน้อยก่อนส่งใบที่เขาได้มาให้เมอร์ลินดู เมอร์ลินรับมาแล้วไล่สายตาดูมัน บนกระดาษมีตารางหมายเลขรถของผู้เข้าแข่งและเขียนกำกับไว้ว่าส่งมาจากไหน ช่องถัดมาเป็นช่องว่างขนาดใหญ่ช่องเดียวแต่มีก

ความหรูหราแสนโออ่าของห้องน้ำยังคงสมราคาต่อหนึ่งคืนที่ไม่ต่ำกว่าหลักแสนดอลลาร์ หน้ากระจกทรงกลมขนาดใหญ่สะท้อนภาพของสามีภรรยาที่กำลังโหมโรงบทรักกันอย่างนุ่มนวลไร้ซึ่งความรุนแรง มันเป็นครั้งแรกที่เมอร์ลินถูกโอบกอดด้วยความอ่อนโยนแต่กลับเต็มไปด้วยสัมผัสแสนหวือหวาชวนให้หัวใจสั่นกระเส่า ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอครางเสียงแผ่วยามฝ่ามือของสามีลูบไล้ไปตามร่างกาย โจไซอาห์ลากพาริมฝีปากสัมผัสไปตามแนวลาดไหล่ขาวแล้วขึ้นมาแนวลำคอ ผิวขาว ๆ เย้ายวนชวนให้เขากัดฝากฝังรอยฟันไว้อย่างเด่นชัดสลับกับดูดเม้มทิ้งคิสมาร์กไว้เมอร์ลินเอียงศีรษะเล็กน้อยให้สามีได้เคล้าคลอกับคอของตนอย่างสะดวก แขนทางขวายกโอบรอบคอสามีพลางเลื่อนพาฝ่ามือสอดเข้ากลุ่มผมของโจไซอาห์ นิ้วทั้งห้ากดคลึงสลับกับจิกทึ้งยามลิ้นสามีแตะลงบนคอ ไม่อยากจะยอมรับแต่เมอร์ลินชอบสัมผัสยามที่โจไซอาห์พาลิ้นไปตามร่างกายของตน“คุณจะกัดบ่อยเกินไปแล้วนะครับ” เมอร์ลินเอ่ยขึ้นเมื่อความเจ็บจี๊ดที่คอเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ได้เลยว่าตอนนี้คอของเขาคงมีแต่รอยฟันและคิสมาร์กเติมเต็มไปหมดแน่ ๆ โจไซอาห์ไม่ได้ตอบอะไรภรรยาเพราะปากของเขากำลังฝากรอยลงบนผิวขาวอย

“น หน้าของท่าน...” อิวานแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าใบหน้าของผู้เป็นนายที่แสนเพอร์เฟกต์คนนี้จะมีบาดแผลกลับออกมา อิวานยังคงช็อกแม้ตอนนี้เจ้านายเขาจะขึ้นมาบนรถแล้ว มาเวอริคไม่สนใจอิวาน เขาถอดเสื้อโค้ทโยนไปทางที่นั่งว่างด้านข้างพร้อมเสื้อสเวทเตอร์ที่ถูกถอดตามหลัง ทำให้ร่างกายกำยำท่อนบนไร้อาภรณ์ปกปิด“ในรถมีขวดน้ำไหม?” เอ่ยถามเสียงเรียบก่อนอิวานจะรีบส่งขวดน้ำขวดใหม่พร้อมเปิดฝาให้ผู้เป็นนาย มาเวอริครับมาแล้วเงยหน้าราดน้ำล้างคราบเหนียวของนมและเลือดที่เริ่มแห้งกรัง อิวานมองน้ำที่ไหลออกจากปากขวดลงบนใบหน้าของเจ้านายผ่านกระจกหลัง สายตาของเขาไม่อาจละจากภาพตรงหน้าได้เลยยิ่งเห็นธารน้ำไหลลงมาตามแนวลำคอล่ำสัน ผ่านลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลงจนมาที่ร่างกายท่อนบน บวกกับหยาดน้ำที่เกาะติดตามรอยสักงูพันมังกรนั่น อิวานเริ่มเข้าใจเพื่อนร่วมงานอย่างฟินน์ทันทีว่าทำไมถึงได้ยอมให้คนคนนี้มากนัก“ให้ตายสิ เมอร์ลินมือหนักขนาดนี้เลยหรือไง” พอล้างคราบเหนียวและคราบเลือดออก มาเวอริคจึงยกมือแตะที่แผลแล้วพึมพำขึ้นมา จะว่าไปเขาก็ภูมิใจที่อย่างน้อยน้องชายเขาไม่ได้เติบโตมาอย่างอ่อนแอและลองคิดดู หากตอนนี้เมอร์ลินอยู่ที่คาร์ลอฟ จะถู

ภาพที่โจไซอาห์อุ้มเมอร์ลินเดินมาตามทางย่อมถูกมองเป็นธรรมดา ใครหลายคนภูมิใจที่เจ้านายและภรรยาของเขาพัฒนาความสัมพันธ์ไปในทางที่ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด เห็นความกระหนุงกระหนิงของทั้งคู่แล้วก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเหมาะสมกันแค่ไหน ทว่า ไทกิสังเกตเห็นความเร็วของการก้าวขาของผู้เป็นนาย บวกกับดูสีหน้าของคุณชายเมอร์ลิน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากถึงห้อง แต่ก็หวังว่าจะระวังกันสักหน่อยเพราะตอนนี้ คุณหนูหรือนายน้อยของพวกเขายังคงอ่อนแออยู่ในท้องของคุณชายเมอร์ลิน“คุณหนูแน่ ๆ” โรมันที่มองตามผู้เป็นนายโพล่งขึ้นก่อนถูกเพื่อนสนิทอย่างไทกิมองด้วยสายตาเอือมระอา“แกเป็นอะไรกับคุณหนูนักหนาวะ”“ก็อยากได้คุณหนู แกดูหน้าชั่ว ๆ ของพวกเราและพวกนั้นสิ ตอนนี้ต้องมีแต่ความสดใสและความน่ารักของคุณหนูเข้าแทรกเท่านั้น โรนัลเดลถึงจะสมดุล เข้าใจ๊?” โรมันบอกแล้วละสายตาไปทางสวนดอกไม้มากมายที่มีก่อนจะกล่าวต่อ “แล้วคฤหาสน์ของโรนัลเดลส่วนมากก็มีสวนดอกไม้เต็มไปหมด นึกภาพคุณหนูวิ่งกลางสวนดอกไม้สิ คนสวนคงได้รับพลังงานและมีกระจิตกระใจทำงานเหมือนพวกเรานั่นแหละ” เพราะโรมันคิดเสมอว่าเด็ก ๆ น่ารักคือพลังงานบวกที่แสนสดใส แน่นอ

การประชุมใหญ่ของโรนัลเดลจะเริ่มเมื่ออาเรียกลับมา ส่วนวันนี้เป็นเพียงการประชุมคร่าว ๆ เท่านั้น เมอร์ลินเองก็นั่งฟังด้วยเช่นกัน แต่แน่นอนว่าในใจของเมอร์ลินมันอยู่ไม่สุข คิดอยู่ตลอดเวลาว่ามาเวอริคจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า“ฉันบอกก่อนว่าอันดับแรกที่ฉันจะทำ ไม่ใช่การใช้กำลังแต่มันคือการเจรจา หากเป็นไปได้ก็อยากจบที่การเจรจา เพราะฉันไม่อยากสูญเสียคนของเราไปสักคนเดียว แค่คนเดียวก็ไม่เข้าใจใช่ไหม?” เอเวอร์เร็ตต์กล่าวขึ้น แม้เขาจะมั่นใจในฝีมือของลูกน้อง แต่เขาก็มั่นใจว่าทางนั้นไม่ใช่ของเคี้ยวง่ายเหมือนองค์กรในรันเซีย หากในรันเซียโรนัลเดลคือที่หนึ่ง ที่อื่นก็ได้แค่ยืนอยู่หน้าสตาร์ทไลน์เท่านั้น “คิดว่าเป็นไปได้ไหมหนูเมอร์ลิน?” หันถามเมอร์ลินที่นั่งอยู่ คนถูกถามสะดุ้งก่อนไล่สายตามองทุกคนที่มองมาแล้วตอบคำถามนั้น“น่าจะยากนะครับ เพราะถ้าคุณพ่ออยากจบที่การเจรจาโดยไม่สูญเสียคนของเราไป เอดิสันต้องยื่นข้อเสนอมากมายที่ทางโรนัลเดลเสียประโยชน์แน่นอน” เมอร์ลินตอบไปตามจริงที่อาจจะเกิดขึ้น และมันมากถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เชียวล่ะ “เอดิสันเป็นผู้ชายที่กระหายอำนาจทุกอย่างบนโลกใบนี้ แค่การเจรจาพูดคุยกันมันน่าจะเป็นเร