บททั้งหมดของ กับดักตัณหา: บทที่ 11 - บทที่ 20

“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้มีส่วนร่วมในโรงแรมของคุณ” ราฟาเอลกล่าวกับคุณโชติหลังจากที่เขายอมขายโรงแรมให้กับตนเองแล้ว“ยินดีครับผมหวังว่าคุณจะดูแลโรงแรมนี้เป็นอย่างดี”“แน่นอนครับผมจะดูแลทั้งโรงแรมและลูกสาวคุณอย่างดีเลยครับ”“ถ้าคุณรับปากแบบนี้ฉันก็เบาใจค่ะ ยายหวานน่ะเป็นเด็กดี แต่เรื่องงานยั้งไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ยังไงฉันก็ขอฝากให้คุณช่วยสอนด้วยนะคะ” คุณรัญญาบอกกับชายหนุ่มฟาเอลมองลูกสาวของคุณโชติแล้วยิ้ม เขาไม่ได้บอกคุณโชติว่าลูกสาวที่พูดถึงนั้นคือลูกคนเล็ก“แล้วเราจะแต่งงานกันเมื่อไหร่คะ หวานไม่ได้เร่งนะคะแต่หวานเป็นผู้หญิงคนต้องใช้เวลาเตรียมตัว” มนัญญาถามด้วยความตื่นเต้น เธอเปลี่ยนใจจะแต่งงานทันทีที่เห็นหน้าของราฟาเอล“ผมเข้าใจครับ ผมเป็นผู้ชายคนไม่ค่อยถนัดเรื่องเตรียมงานเท่าไหร่ แต่ผมอยากแต่งหลังจากที่เราปรับปรุงโรงแรมเสร็จครับ อยากให้แขกที่มาเห็นว่าโรงแรมของเราพร้อมแล้วสำหรับการจัดงาน ทั้งสวนทางด้านนอกและห้องจัดเลี้ยง ผมอยากให้งานแต่งของผมกับลูกสาวคุณเป็นงานที่คนพูดถึงมากที่สุด”“ความคิดคุณเฉียบแหลมมากเลยครับ” คุณโชติเห็นด้วยกับความคิดของชายหนุ่ม เพราะมันเป็นการประชาสัมพันธ์ที่ไม่ต้อง

“อีกสองอาทิตย์แขกวีไอพีจะเข้าพักที่บ้านหลังริมสุด พี่ฝากนาวไปดูแลด้วยนะ”“ค่ะพี่เดช”“หนูมะนาวขา พี่บอกกี่ครั้งแล้วไม่จำเลยนะลูก เดซี่ค่ะ พี่ชื่อเดซี่” คมเดชพยายามบีบเสียงให้เล็กขณะพูด เรียกรอยยิ้มให้กับคนฟังได้ไม่น้อยเลยทีเดียว“ขอโทษค่ะพี่เดซี่” มนิษายกมือไหว้ผู้จัดการรีสอร์ตที่หัวเราะอย่างอารมณ์หญิงสาวมาทำงานที่นี่ตำแหน่งรองผู้จัดการซึ่งมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างภายในรีสอร์ต ไม่เว้นแม้กระทั่งทำห้องแทนแม่บ้าน ซึ่งมนิษาไม่ได้เกี่ยงงานเหล่านี้เลยเพราะเธอฝึกทำทุกอย่างมาแล้วตั้งแต่ตอนที่ยังเรียนอยู่อีกทั้งก็เคยไปทำงานที่โรงแรมของบิดามาก่อน“แขกรีเควสอะไรเป็นพิเศษไหมคะ แล้วมากี่คนค่ะ”“มาคนเดียวจ้ะ ท่านไม่ต้องการอะไรเป็นพิเศษหรอก แต่ที่อยากให้คอยดูแลเพราะท่านรู้จักกับเจ้าของรีสอร์ต”“ได้ค่ะ นาวเข้าใจแล้วจะดูแลอย่างดีไม่ให้เสียชื่อพี่เดซี่เลยค่ะ”สองสัปดาห์ก่อนมนิษาลงจากเครื่องในเวลาทุ่มกว่าก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีตั้งแต่สนามบิน คนขับรถของทางรีสอร์ตมารอรับอยู่แล้วพอรถจอดที่หน้ารีสอร์ตก็มีคนมายืนรอรับราวกับว่าเธอเป็นแขกคนสำคัญ“สวัสดีค่ะ” มนิษายกมือไหว้คนที่ยื่นรออยู่ซึ่งมีทั้ง

ราฟาเอลลอบมองคนตัวเล็กที่เอาแต่ก้มหน้าทานข้าวแล้วก็รู้สึกหงุดหงิด เธอทำเหมือนกับเขาเป็นคนแปลกหน้า หญิงสาวเอาแต่ทานข้าวโดยไม่เงยหน้ามองมาและไม่พูดกับเขาเลยแม้แต่คำเดียวหลังทานข้าวมนิษาก็เก็บล้างความสะอาดแล้วเตรียมตัวจะกลับบ้านพัก เธอมาสำรวจเส้นทางแล้วว่าจากที่นี่ไปยังบ้านพักของเธอนั้นถ้าเดินไปตามถนนในรีสอร์ตจะต้องเสียเวลาอ้อม แต่ถ้าไปทางลัดก็ใช้เวลาเดินไม่ถึงสิบนาที“คุณจะกลับเลยเหรอ”“ค่ะ ดึกแล้วคุณควรพักผ่อนนะคะ”“ครับ”แม้จะแปลกใจที่เขาตอบรับอย่างว่าง่าย แต่ก็ดีใจเพราะเธอเองก็ไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพังในยามวิกาลเช่นนี้หญิงสาวกลับมาถึงบ้านก็รีบอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอนเพราะพรุ่งนี้คงต้องไปรอรับใช้แขกวีไอพีตั้งแต่เช้าเธอกำลังคิดว่าที่ราฟาเอลมาเจอกับเธอที่นี่เป็นเรื่องบังเอิญหรือเพราะเขาตามเธอ เท่าที่จำได้ก็ยังไม่เคยบอกกับใครว่าตนเองมาทำงานที่นี่ แม้กระทั่งเพื่อนรักทั้งสองคนก็ยังไม่เคยบอก ถ้าเขาจะตามหาเธอมันก็เป็นไปได้ยาก เพราะฉะนั้นมันก็คงเป็นแค่เรื่องบังเอิญคิดได้แล้วก็ปิดไฟเข้านอนหัวยังไม่ทันถึงหมอนโทรศัพท์ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงก็สั่นจนต้องลุกขึ้นมานั่งอีกครั้งเมื่อเห็นเป็นเบอร

เวลาเที่ยงตรงมนิษาก็มารับเขาไปทานข้าวตามที่นัดไว้ ทั้งสองคนไม่ได้พูดเรื่องเดิมกันอีก เขานั่งทานข้าวคนเดียวเงียบ ๆ อย่างใช้ความคิด ขณะที่มนิษาไปทานอาหารกลางวันในส่วนของพนักงานจากนั้นก็เดินตามเขากลับมาที่บ้านพัก ราฟาเอลเข้าห้องนอนไปแล้ว มนิษาเห็นท่าทางของเขาก็พอจะรู้แล้วว่าชายหนุ่มไม่เคยคิดจะแก้ตัวหรือไขข้อเข้าใจผิดเลย แต่ถ้าจะให้เธอพูดเรื่องนี้ก่อนมันก็เหมือนกับว่าเธอนั้นอยากแต่งงานกับเขาจนตัวสั่นในเมื่อไม่ยอมพูดความจริงกับเธอ ทั้งที่เปิดโอกาสให้แล้ว จากนี้มนิษาก็ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้กับเขาอีก สถานะระหว่างเธอกับเขาจะเป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้องเท่านั้นราฟาเอลกลับออกมาอีกครั้งก็เห็นว่ามนิษายังนั่งอยู่ที่เดิม“มะนาว ไปเดินเล่นกันไหม”“ค่ะ”เธอเดินตามหลังเขาไปเว้นระยะห่างพอประมาณ“ผมมีเรื่องจะบอกคุณ แต่สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธ และไม่หนีผมไปไหน” ราฟาเอลหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้า เขาคิดดีแล้วว่าจะบอกทุกเรื่องกับมนิษา“ถ้ามันลำบากใจและอยากก็ไม่ต้องพูดค่ะ คนพูดยังดูลำบากใจขนาดนั้น แล้วไม่คิดบ้างเหรอคะว่าคนฟังจะลำบากใจขนาดไหน”“มะนาว คุณพูดเหมือนไปรู้อะไรมาเลยนะครับ”“คุณปิดบังอะไรไว้ล่ะคะ

ร่างที่ชื้นเหงื่อพอโดนความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้มนิษารู้สึกหนาว“คุณราฟ ฉันหนาว ปล่อยก่อนได้ไหมคะ ฉันจะเอาเสื้อมาใส่”เธอหันไปบอกคนที่นอนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง มือของของเขายังพาดอยู่ตรงหน้าท้องเธอจึงไม่กล้าขยับ“ผมอยากให้คุณพักเหนื่อยมากกว่านี้อีกนิด แต่ดูเหมือนคุณจะพร้อมแล้ว”“คุณฉันบอกให้ปล่อย” เธอพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดแต่เหมือนการดิ้นจะทำให้ร่างกายมันเสียดสีจนเกินความร้อน“มะนาวคุณเริ่มเองนะ” พูดจบถอนท่อนเอ็นออกอย่างเสียดายก่อนจะอุ้มเธอเข้ามายังห้องนอนทันทีราฟาเอลก้มหน้าลงจูบเพิ่มอุณหภูมิให้คนขี้หนาว ลิ้นหนาชอนไชไปทั้งโพรงปากอุ่นซึ่งทำให้รู้สึกดีทุกครั้งเมื่อได้แลกเปลี่ยนลมหายใจของกันและกันมนิษาจูบตอบด้วยความเสน่หาไม่ต่างจากเขา เรียวลิ้นเล็กหยอกล้อไปตามแรงอารมณ์ปรารถนาที่เขาส่งผ่าน“มะนาวของผมหวานมาก ผมขอได้ไหมคุณอย่าหัวเราะหรือยิ้มให้กับใครแบบนั้นอีก อย่ามองผู้ชายคนอื่นนอกจากผม ผมขอร้องครับ”“เขาก็แค่พี่ชายของเพื่อน” มนิษารู้แล้วว่าที่เขาโมโหก็คงเพราะเห็นเธอกับดิษฐาพี่ชายของลดากาญจน์คุยกันเมื่อตอนหัวค่ำ“แต่ผมหึง”“จะหึงทำไม”“ผมกลัวคุณไปชอบคนอื่น ไปมองคนอื่น”“แค่คุณคนเดียว