บททั้งหมดของ พันธนาการรักจิ้งจอกพันปี: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตลอดเวลาที่อยู่ใกล้นาง เขาสัมผัสได้ว่านางไม่ใช่มารที่ชั่วร้าย แม้จะเจ้าเล่ห์และขี้แกล้งอยู่บ้าง แต่กลับมีความอบอุ่นและเอาใจใส่ที่ไม่เหมือนปีศาจใดที่เขาเคยพบหัวใจของเขาเริ่มคล้อยตามนางอย่างช้าๆ เขาสะบัดหัวเบาๆ พยายามดึงความคิดของตนให้กลับมาเป็นปกติ นี่ไม่ใช่จุดประสงค์ที่เขาเข้าป่าอนธการมา เขามาที่นี่เพื่อหาผลอมฤตเพื่อรักษาลั่วอี๋เฟิง แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะหลงลืมความตั้งใจเดิมไปเสียแล้วหลังจากล่าไก่ป่ามาสองตัวและกระต่ายอีกหนึ่งตัว ฮั่วอู๋ซวนก็หาองุ่นป่ามาใส่กระบุงเต็มเพื่อตามใจเจ้าจิ้งจอกหิมะที่ชอบกินมัน เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงใบหน้าดีใจของนางตอนที่นางเคี้ยวองุ่นหวานฉ่ำระหว่างที่เขากำลังกลับกระท่อม จู่ๆ ผีเสื้อสีทองตัวหนึ่งก็บินมาตรงหน้า มันคืออาคมส่งข่าวจากสำนักคุนหลุน ฮั่วอู๋ซวนเผลอขมวดคิ้ว หยุดฝีเท้าแล้วจ้องมองผีเสื้อที่ลอยอยู่ตรงหน้าอย่างสนใจเมื่อผีเสื้อสีทองค่อยๆ สลายกลายเป็นละอองแสง เนื้อความจากศิษย์พี่ก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา เนื้อความนั้นชัดเจนว่าซือจุนและศิษย์พี่ทุกคนต่างเป็นห่วงและต้องการให้เจ้ากลับสำนักโดยด่วนฮั่วอู๋ซวนยืนนิ่ง พยายามคิดทบทวนเหตุผลที่เขามาที่นี่ และท

ยามค่ำคืนอันเงียบสงัด พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างอยู่กลางท้องฟ้า เสียงขลุ่ยที่ไพเราะดังกังวานขึ้น แผ่วเบาแต่มีเสน่ห์ดึงดูดเหมือนเสียงเพลงจากสรวงสวรรค์อย่างไรอย่างนั้นฮั่วอู๋ซวนที่กำลังพักผ่อนอยู่ในกระท่อมได้ยินเสียงนั้นและรู้สึกเหมือนถูกสะกด เขาค่อยๆ ลุกจากที่นอน พลางเดินออกจากกระท่อมไปยังต้นเสียงเมื่อมาถึงลานกว้างนอกกระท่อม เขาเงยหน้าขึ้นมอง เห็นหญิงสาวผมยาวสีน้ำหมึกนั่งอยู่บนกิ่งสูงของต้นสาลี่ เพียงแค่เห็นแผ่นหลังและท่าทางเป่าขลุ่ยของนาง ฮั่วอู๋ซวนก็รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์เมื่อจบเสียงเพลง นางค่อยๆ หันมาสบตาเขาพร้อมกับยิ้มบาง ดวงตาสีทองของนางเปล่งประกายอ่อนโยน ทำให้เขารู้สึกว่าความเงียบสงบของป่าคืนนี้นั้นเต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่ยากจะหาคำใดมาเปรียบ"ข้าจำได้ว่า วันนี้ตรงกับเทศกาลซีซีของพวกเจ้าใช่หรือไม่?" ฉีเยี่ยนหลี่เอ่ยถาม น้ำเสียงของนางนุ่มนวล และยังคงแฝงความสงสัยเช่นเดิม"ข้าชอบเรื่องสาวทอผ้ากับหนุ่มเลี้ยงวัวมาก"“นี่เจ้ารู้จักเรื่องพวกนี้ด้วยหรือ?"**ฉีเยี่ยนหลี่เพียงแค่หัวเราะเบาๆ และไหล่ของนางก็สั่นไหวด้วยความขบขัน "ข้าอยู่มาเป็นพันปีแล้วนะ จะให้ไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลยได้อย่

จิ้งจอกสาวแค่นหัวเราะเบาๆ เสียงของนางเต็มไปด้วยความเย้ยหยันในชะตาของตนเอง ราวกับเย้ยหยันที่นางเผลอคิดเข้าข้างตัวเองว่าบางทีเขาอาจจะรักนางบ้าง“นี่เจ้าคิดจะฆ่าข้าจริงๆ สินะ…” นางพึมพำอย่างขมขื่น ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามาในใจฮั่วอู๋ซวนยืนนิ่ง ตกใจกับคำพูดของนาง แต่ยังคงรักษาท่าทางเย็นชาไว้ เขาไม่สามารถปฏิเสธความปรารถนาที่ต้องการผลอมฤตเพื่อช่วยศิษย์พี่ของเขาได้ฉีเยี่ยนหลี่สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะหันหลังให้เขา เสียงของนางเปล่งออกมาเบาๆ และแฝงด้วยความเศร้าสุดหัวใจ“ได้…หากนี่คือสิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าจะมอบให้เจ้า เพราะเดิมที…มันก็เป็นของของเจ้า”ฮั่วอู๋ซวนขมวดคิ้วไม่เข้าใจในคำพูดนั้น แต่เขาก็ยังคงเงียบ จ้องมองนางที่ค่อยๆ หลับตาลง ทาบฝ่ามือลงตรงตำแหน่งของหัวใจตนเอง ประกายแสงสีเหลืองทองสว่างจ้าปรากฏขึ้นจนทำให้ดวงตาของเขาพร่ามัวผลึกลูกแก้วสีทองขนาดเท่ากำปั้นลอยขึ้นมาจากฝ่ามือของนาง ประกายแสงนั้นเจิดจ้าจนทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังจ้องมองสิ่งล้ำค่าที่ไม่เคยเห็นมาก่อนโดยที่เขาไม่เคยรู้ถึงผลร้ายที่จะตามมาหลังจากที่ปีศาจสูญเสียผลึกแก่นพลังวิญญาณ เขาคิดไปว่ามันคงคล้ายกับจินตานในร่างมนุษย์ หากเส

ฮั่วอู๋ซวนก้าวเดินออกมาจากป่าอนธการด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งภาคภูมิใจในความสำเร็จและในขณะเดียวกันเขาก็มีความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกข้างซ้ายแสงอาทิตย์สาดส่องลงมาจากท้องฟ้าเมื่อเขาก้าวพ้นจากป่ามืดมิดที่เต็มไปด้วยอันตราย เส้นทางข้างหน้าที่เขาต้องเดินไปยังคงยาวไกล แต่กระนั้นหัวใจของเขากลับยังคงหวนระลึกถึงใครบางคนในป่าแห่งนั้นฮั่วอู๋ซวนก้าวเดินออกมาจากป่าอนธการด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งภาคภูมิใจในความสำเร็จและความรู้สึกหนักอึ้งที่ซ่อนลึกอยู่ภายในใจ แสงอาทิตย์สาดส่องลงมาจากท้องฟ้าเมื่อเขาก้าวพ้นจากป่ามืดมิดที่เต็มไปด้วยอันตราย เส้นทางข้างหน้าที่เขาต้องเดินไปยังคงยาวไกล แต่กระนั้นหัวใจของเขากลับยังคงหวนระลึกถึงใครบางคนในป่าแห่งนั้น“ผลอมฤต” สิ่งล้ำค่าที่เขาเสี่ยงชีวิตไปตามหาจนสำเร็จ บัดนี้ถูกเก็บไว้ในถุงผ้าที่รัดแน่นอยู่ในอกเสื้อ มันเป็นผลไม้ในตำนานที่มีพลังทิพย์ ว่ากันว่าผู้ใดได้ครอบครองจะสามารถรักษาโรคภัยและฟื้นฟูพลังชีวิตได้อย่างมหัศจรรย์บรรดาปีศาจที่เคยคอยรอซุ่มโจมตีและคุกคามตลอดการเดินทางก่อนหน้านี้ ต่างถอยห่างเมื่อเขาถือผลอมฤตไว้อยู่กับตัว ราวกับว่ามันปล่อยพลังที่เป็นเสมือนเขตห

ฮั่วอู๋ซวนหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของจิ้งจอกสาวแล้วหยิบขลุ่ยไม้จากในห่อสัมภาระของเขา เขามอบขลุ่ยให้กับนาง"ของขวัญจากข้า เจ้าอยากลองเป่าดูไหม?"หญิงสาวรับขลุ่ยมาอย่างงุนงง "ให้ข้าหรือ?"ฮั่วอู๋ซวนยิ้มแล้วสอนนางจับขลุ่ย "นี่ไง จับอย่างนี้ แล้วก็เป่าเบาๆ แบบนี้"เสียงขลุ่ยดังขึ้นแผ่วเบาในป่าหิมะ สร้างบรรยากาศอันเงียบสงบและอบอุ่นในใจของทั้งคู่ฮั่วอู๋ซวนใช้ชีวิตกับจิ้งจอกหิมะในป่าอนธการอย่างสงบสุข ทั้งสองต่างพึ่งพาและเรียนรู้ซึ่งกันและกัน วันแล้ววันเล่า กลางป่ามืดมิดที่เต็มไปด้วยกลิ่นของไอปีศาจ แม้จะเป็นสถานที่ที่อันตราย แต่ฮั่วอู๋ซวนก็กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาดวันหนึ่งขณะที่เขานั่งซ่อมขลุ่ยที่เขามอบให้กับจิ้งจอกหิมะ หญิงสาวจิ้งจอกก็เดินเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้"นี่ ผลไม้สด ข้าเก็บมาจากริมลำธาร ลองกินดูเถิด" ฉี่เยี่ยนหลี่ยิ้มพลางยื่นผลไม้ให้เขา"ขอบใจนะ" ฮั่วอู๋ซวนรับตะกร้ามา รู้สึกถึงความห่วงใยที่อีกฝ่ายมีให้ เขานั่งลงข้างหญิงสาว ก่อนจะเล่าถึงการเดินทางของเขาและชีวิตในสำนัก"ข้าไม่เคยคิดเลยว่า การอยู่ห่างจากสำนักจะทำให้ข้ารู้สึกสงบสุขเช่นนี้ บางที… ข้าก็คิดว่าชีวิตนี้น่าจะใช้ร