Lahat ng Kabanata ng ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม: Kabanata 461 - Kabanata 466

ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว

เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ

อยู่ห่างจากเสาดอกบัวหลายร้อยเมตร จะข้ามไปได้อย่างไร ต่อให้น้องเก้ามาช่วย แต่ลำตัวน้องเก้ายาวร้อยกว่าเมตร หากไม่มีสิ่งใดให้ยึดเกาะเพื่อออกแรง ก็ไม่สามารถไปถึงแท่นดอกบัวได้อยู่ดี กู้ชูหน่วนคิดหาหนทางมากมาย แต่ก็ยังคิดไม่ออก แม้จะเป็นผู้ที่วิทยายุทธกล้าแกร่ง ก็ไม่สามารถหยิบของที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยเมตรได้ อีกทั้งลาวาในสระโลหิตก็เดือดระอุ แค่อุณหภูมิก็ร้อนจนสามารถทำให้คนตายได้แล้ว กู้ชูหน่วนปาดเหงื่อ มีผลึกหิมะอยู่ในมือตั้งมากมายขนาดนี้ นางยังรู้สึกได้ถึงความร้อน หันกลับไปมองน่าหลันหลิงรั่วอีกที เขากำลังโบกพัดด้วยท่าทางสบายๆ กำลังมองมาที่นางด้วยสีหน้าที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มจางๆ ราวกับกำลังรอให้นางคิดหาหนทางดีๆ อยู่ กู้ชูหน่วนกลับข้องใจ ชายผู้นี้ไม่มีท่าทีรีบร้อนเลยแม้แต่น้อย นางไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะไม่อยากได้แก้วมังกร คิดไปคิดมา กู้ชูหน่วนพลันจุดประกายความคิดบางอย่าง มุมปากของนางยกยิ้มสดใส ของที่สำคัญอย่างแก้วมังกร ผู้ที่วางไว้ตอนแรก คงไม่มีทางไม่ต้องการให้คนรุ่นหลังนำออกไปไม่ได้ตลอดกาลหรอก หากไม่ต้องการให้คนได้ไปจริงๆ ก็คงไม่ทิ้งหยกจันทร์เสี้ยวและกระดิ่งภินวิญญ