ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม의 모든 챕터: 챕터 201 - 챕터 210

ณ จุดพักม้าราชทูตแคว้นจ้าวกู้ชูหน่วนกระโดดกำแพงข้ามไป ก่อนจะแอบเข้าไปในห้องนอนของอี้เฉินเฟยนางยืนกอดอกพิงประตูอยู่ด้านนอก ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มเอื่อยเฉื่อย มองดูอี้เฉินเฟยที่กำลังอาบน้ำอยู่หมอกไอน้ำอบอวล สายตาที่คู่หนึ่งจ้องมองไปที่เขาโดยไม่ปิดบัง ยากที่อี้เฉินเฟยจะไม่รู้สึกตัว เขากำลังหันหลังให้กู้ชูหน่วน มุมปากยกยิ้มฝืดเฝื่อน"คุณหนูสาม เจ้าบุกเข้ามาถึงจุดพักม้ากลางดึกเช่นนี้ เพื่อมาดูข้าอาบน้ำหรอกหรือ""ภาพชายรูปงามอาบน้ำ คงจะเจริญตาน่าดู"อี้เฉินเฟยหน้าแดงก่ำทั้งร่างของเขาเปลือยเปล่า กู้ชูหน่วนยืนพิงประตูอยู่ด้านนอกด้วยเครื่องแต่งกายที่เป็นระเบียบครบถ้วน จ้องเขาตาไม่กระพริบ ช่างทำให้เขาอึดอัดยิ่งนักเขากระอักอระอ่วน "จะให้ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนได้หรือไม่""เจ้าเปลี่ยนของเจ้าไป ข้าไม่ได้ขวางเจ้าเสียหน่อย""……"นางยืนจ้องเขาอยู่ตรงนั้น จะให้เขาเปลี่ยนได้อย่างไรระหว่างที่กำลังกลัดกลุ้ม กู้ชูหน่วนกลับหันหลังกลับไปทันควันหางตาอี้เฉินเฟยฉายแววประหลาดใจปราดหนึ่งหลายวันก่อน นางผู้นี้ยังมีท่าทีออกนอกหน้าชัดเจนขนาดนั้น วันนี้ได้โอกาสทั้งที เหตุใดนางถึงไม่เกี้ยวเขาสักหน

"ไปกัน ตามข้ามา"อี้เฉินเฟยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกุมมือที่อ่อนนุ่มของนาง พานางมุ่งไปทางทิศใต้อย่างชำนาญทางกู้ชูหน่วนกวาดสายตามองดูฝ่ามือหนาใหญ่ของเขาผาดหนึ่ง นิ้วของเขาขาวเนียนเรียวยาว อีกทั้งยังอุ่นร้อน ถูกกุมไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ๆ ของเขา ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกนั้นมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ เป็นความเชื่อใจที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติกู้ชูหน่วนไม่ต่อต้านความรู้สึกนี้เขานำทางนางไปยังป้อมปราการเมืองทางทิศใต้บนป้อมปราการมีคนอยู่ประปราย ธงขนาดใหญ่ปักลายดอกกล้วยไม้แขวนอยู่ด้านบน อี้เฉินเฟยตีลูกสมุนที่อยู่รั้งท้ายแถวสองคนสลบ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเขาออก แม้แต่หน้ากากกระโหลกบนใบหน้าก็ถอดออกมาด้วย"ใส่ชุดของพวกเขา พวกเราจะแฝงตัวเข้าไป"กู้ชูหน่วนไม่กระมิดกระเมี้ยน เพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนั้นอย่างไม่เขินอายอี้เฉินเฟยหน้าร้อนผ่าว รีบหันไปอีกทาง สายตาเอ็นดูแฝงไว้ด้วยความระอา "คุณหนูสาม ชายหญิงไม่ใกล้ชิดกัน เจ้าทำแบบนี้จะดีหรือ"กู้ชูหน่วนกลอกตามองบนใส่ไปหนึ่งทีนางก็แค่ถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกก็เท่านั้น ด้านในยังมีเสื้อผ้าอยู่อีกหลายชิ้น มีสิ่งใดให้หลบๆ ซ่อนๆ"ข้าเสร็จแล้ว

"พวกเจ้า...พวกเจ้าจับตัวชาวบ้านมาเช่นนี้ ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาบ้างเลยหรือ"ได้ยินเช่นนั้น เหล่าลูกสมุนกองธงในกระเช้าต่างก็หัวเราะลั่น"กฎหมาย ? เจ้าพูดเรื่องกฎหมายกับข้าหรือ จักพรรดิเย่ยังทำอะไรพวกข้าไม่ได้ เจ้ากลับกล้าพูดเรื่องกฎหมายกับข้า เด็กน้อย เจ้าช่างใสซื่อยิ่งนัก เห็นทีพวกเจ้าจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองอยู่ที่ใด"เด็กหนุ่มถลึงตามองพวกเขาด้วยความโกรธผ่านเขาไปลูกแล้วลูกเล่า พวกเขาต่างก็รู้ดีว่า ยิ่งลึกเข้าไป โอกาสในการหนีรอดออกไปของพวกเขาก็ยิ่งน้อยลงไปด้วยในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจอยู่ที่เด็กหนุ่มวัยสิบสามสิบสี่ปีผู้นั้น ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มอีกคนก็พุ่งเข้าไปกัดเข้าที่ต้นขาของผู้คุมอย่างแรงโดยไม่ให้ตั้งตัว ทำเอาต้นขาเขาเลือดอาบ"โอ๊ย...เจ็บนะโว้ย เจ้ารีบปล่อย ใครก็ได้ เตะมันออกไป"สมุนกองธงจำนวนไม่น้อยเข้ามาดึงเด็กหนุ่มหน้าตาดีผู้นั้น แต่ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่ว่าพวกเขาจึงดึงอย่างไร เขาก็ยังกัดแน่นไม่ยอมหลุด ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น ราวกับอยากจะกัดขาผู้คุมให้ขาดเสียเดี๋ยวนั้น"ฉึก...""เฮือก..."ผู้คุมจ้าวใช้ดาบแทงเข้าไปที่ท้องของเขา เ

ที่แท้ก็เพิ่งมาใหม่มิน่าถึงได้รู้สึกไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลยสมุนลั่วทักทาย "สหาย ในเมื่อมาแล้ว ก็เล่นกันให้สนุกสักสองสามตา เล่นไปเรื่อยๆ ไม่กี่ตาเดี๋ยวก็คุ้นเคยกันเอง"อี้เฉินเฟยเยื้องย่างเข้าไป อมยิ้มเบาๆ "ได้"กู้ชูหน่วนเอ่ยปากพูด "พี่ใหญ่ลั่วเป็นคนมีสัจจะชอบธรรม ข้านับถือยิ่งนัก เอาอย่างนี้แล้วกัน ให้สหายอี้เล่นแทนพี่ใหญ่สักสองสามตา หากแพ้ก็ถือว่าเขาแพ้ หากชนะถือให้เป็นของพี่ใหญ่ลั่ว"สมุนลั่วที่เดิมทียังเคลือบแคลงสงสัยในตัวกู้ชูหน่วน หลังจากที่ได้ยินกู้ชูหน่วนรู้กระทั่งชื่อของเขา ความสงสัยในใจก็หายไปสิ้นทั้งที่ในใจของเขาอยากได้จนตัวสั่น ทว่าใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นลำบากใจ "แบบนี้จะไม่ดีกระมัง เอาเปรียบน้องอี้แย่เลย""แหม เล่นให้สนุกก็พอ เงินของพวกพ้องพี่น้องด้วยกันทั้งนั้น ผู้ใดแพ้ชนะก็เหมือนกัน"อี้เฉินเฟยลืมตาคู่สวยขึ้นมามองไปทางกู้ชูหน่วนนังเด็กคนนี้ ตัวเองไม่เล่น แล้วจะดึงเขาไปทำไมผู้ที่ต้องการช่วยเยี่ยเฟิงก็คือนาง ไม่ใช่เขาเสียหน่อยกำลังคิดจะปฏิเสธ ทว่ากู้ชูหน่วนกลับผลักเขาไปข้างหน้าแล้ว "จะอายไปใย แพ้ก็ไม่เป็นไร เจ้าเพิ่งมาใหม่ ได้รู้จักกับพี่ใหญ่มากมายเช่นนี้ นับว

อาจเพราะรังสีรอบกายของกู้ชูหน่วนที่เย็นยะเยียบ รอยยิ้มเมื่อครู่บนใบหน้าก็หายไปสมุนลั่วจึงถามด้วยความสงสัย "สหาย เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดสีหน้าเจ้าดูไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก""อ่อ...ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมเสียจริง""นั่นน่ะสิ ข้าก็ว่าโหดเหี้ยมนัก แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ใครใช้ให้เขาเป็นเชลยเล่า นอกเหนือจากพวกบ่าวไพร่ เดิมทีฐานะของเชลยก็ต้อยต่ำที่สุดในเผ่าหมออยู่แล้ว เยี่ยเฟิงได้รับความโปรดปรานจากนายท่านของพวกเราเนิ่นนานหลายปีเช่นนั้น ก็นับว่าไม่เลวแล้ว เจ้าดูเชลยคนอื่นๆ สิ มีผู้ใดบ้างที่มีจุดจบที่ดี"เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่าคืนนี้เยี่ยเฟิงจะถูกส่งไปที่ยอดเขาหลักช่วงกี่ยาม"เรื่องนี้ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ น่าจะหลังยามจื่อไปกระมัง""พี่ใหญ่ลั่ว เหตุใดเจ้าตำหนักเจียงถึงได้เกลียดเยี่ยเฟิงนัก""แต่ก่อนเจ้าตำหนักเจียงก็เป็นบ่าวไพร่เหมือนกัน แต่เขาโชคดี ไต่ขึ้นไปเป็นเจ้าตำหนักได้อย่างไร ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก รู้เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของเจ้าตำหนักเจียงตายอย่างทุกข์ทรมานเพราะเยี่ยเฟิง เจ้าตำหนังเจียงถึงได้เกลียดชังเยี่ยเฟิงนัก จงใจกลั่นแกล้งเขาบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ยากเพียงใดตอนอยู