เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 201
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 202
"ต่อให้ท่านต้องการให้ข้าไปเผ่าหมอกับท่าน อย่างไรก็ต้องให้เหตุผลกับข้าสักข้อไม่ใช่หรือ""ได้ยินมาว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงาม ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่น""……"ทิวทัศน์งดงาม ?เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินคนบอกว่าเขาหมายวิญญาณทิวทัศน์งดงามสาเหตุที่เขาหมายวิญญาณมีชื่อเรียกเช่นนี้ ก็เพราะหลังจากที่เข้าไปในเขาลูกนั้นแล้ว สิ่งที่จะหลงเหลืออยู่มีเพียงแค่วิญญาณเท่านั้นนางผู้นี้ ไม่อยากให้เซียวอวี่เชียนไปผจญอันตรายกับนาง แต่ตัวเองก็ไม่รู้ทางไปเผ่าหมอ ทั้งยังไม่มีความมั่นใจที่จะบุกเข้าไปช่วยคนอื่น ถึงได้ลากเขามาด้วยยังมีหน้ามาหลอกเขาว่าที่นั่นทิวทัศน์งดงามอีกแม่นางผู้นี้ โหดร้ายยิ่งนัก ไม่กลัวว่าจะพาเขาไปตายบ้างเลยแม้จะเป็นเช่นนั้น อี้เฉินเฟยก็ยังคงหาม้าเร็วที่ดีที่สุดมาสองตัว แล้วพากู้ชูหน่วนมุ่งหน้าไปยังเขาหมายวิญญาณด้วยความเร็วแสงไม่นานนัก ทั้งสองก็ไปถึงที่ตีนเขาเมื่อยืนอยู่ตรงตีนเขา กู้ชูหน่วนรู้สึกเพียงแค่ลมหนาวชวนขนหัวลุกพัดผ่าน ภายในชั้นบรรยากาศมีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ไม่รู้ว่าบนยอดเขาจะมีคนตายไปเท่าไหร่"หลังจากเข้าไปในเขาลูกนี้ ก็จะเป็นเขตกองธงหลัน"กู้ชูหน่วนเงยหน้า ที่นี่มียอดเขาสูงต
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 203
"ไปกัน ตามข้ามา"อี้เฉินเฟยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะกุมมือที่อ่อนนุ่มของนาง พานางมุ่งไปทางทิศใต้อย่างชำนาญทางกู้ชูหน่วนกวาดสายตามองดูฝ่ามือหนาใหญ่ของเขาผาดหนึ่ง นิ้วของเขาขาวเนียนเรียวยาว อีกทั้งยังอุ่นร้อน ถูกกุมไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ๆ ของเขา ทำให้นางรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกนั้นมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ เป็นความเชื่อใจที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติกู้ชูหน่วนไม่ต่อต้านความรู้สึกนี้เขานำทางนางไปยังป้อมปราการเมืองทางทิศใต้บนป้อมปราการมีคนอยู่ประปราย ธงขนาดใหญ่ปักลายดอกกล้วยไม้แขวนอยู่ด้านบน อี้เฉินเฟยตีลูกสมุนที่อยู่รั้งท้ายแถวสองคนสลบ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเขาออก แม้แต่หน้ากากกระโหลกบนใบหน้าก็ถอดออกมาด้วย"ใส่ชุดของพวกเขา พวกเราจะแฝงตัวเข้าไป"กู้ชูหน่วนไม่กระมิดกระเมี้ยน เพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนั้นอย่างไม่เขินอายอี้เฉินเฟยหน้าร้อนผ่าว รีบหันไปอีกทาง สายตาเอ็นดูแฝงไว้ด้วยความระอา "คุณหนูสาม ชายหญิงไม่ใกล้ชิดกัน เจ้าทำแบบนี้จะดีหรือ"กู้ชูหน่วนกลอกตามองบนใส่ไปหนึ่งทีนางก็แค่ถอดเสื้อคลุมด้านนอกออกก็เท่านั้น ด้านในยังมีเสื้อผ้าอยู่อีกหลายชิ้น มีสิ่งใดให้หลบๆ ซ่อนๆ"ข้าเสร็จแล้ว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 204
"พวกเจ้าเร่งมือหน่อย เชลยกลุ่มนี้ถูกคัดเลือกมาอย่างพิถีพิถัน หากมีสิ่งใดผิดพลาด ต่อให้พวกเจ้ามีร้อยหัว ก็ไม่พอให้กุดหรอกนะ""ได้ได้ได้" กู้ชูหน่วนพยักหน้าหงึกๆ ท่าทางนอบน้อม ก่อนจะตามอี้เฉินเฟยขึ้นกระเช้าลำที่หนึ่งไป สายตาเยือกเย็นพลันปรากฏออกมาในที่ที่ลับตาจากผู้อื่นแล้วหากนางทายไม่ผิด ฐานะของคนเหล่านี้คงจะใกล้เคียงกับเยี่ยเฟิง ล้วนแต่ถูกส่งไปบำเรอนายท่านหลันนึกถึงเรื่องที่เยี่ยเฟิงถูกนายท่านหลันขืนใจตั้งแต่ห้าขวบ ไฟโกรธของกู้ชูหน่วนก็ลุกโชนขึ้นมาเพราะสวมหน้ากากกระโหลก และใส่ชุดโครงกระดูก พวกเขาสองคนแฝงตัวอยู่ในกลุ่มจึงไม่เป็นที่สังเกตใดๆ ผ่านไปอย่างราบรื่นตลอดเพียงแต่เมื่อถึงเขาลูกที่ห้า พวกเขาก็ถูกกันเอาไว้นอกจากแสดงป้าย พวกเขายังต้องหยดเลือดของตนลงในถ้วยที่มีน้ำอยู่ครึ่งถ้วยสมุนเผ่าหมอด้านหน้าต่างก็กัดนิ้วของตัวเอง แล้วหยดเลือดลงไปในถ้วย หลังจากที่เลือดผสมเข้ากับน้ำใสในถ้วย กลิ่นคาวเลือดก็คุ้งไปทั่ว ตามมาด้วยควันดำลอยอบอวลอยู่รอบๆกู้ชูหน่วนเหร่มองอี้เฉินเฟย ส่งสายตาถามเขาว่า ยามนี้จะบุกเข้าไปหรือหาวิธีแฝงตัวเข้าไปอี้เฉินเฟยส่งสายตาบอกให้นางวางใจ ก่อนจะกัดนิ้วตัวเอง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 205
"พวกเจ้า...พวกเจ้าจับตัวชาวบ้านมาเช่นนี้ ไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาบ้างเลยหรือ"ได้ยินเช่นนั้น เหล่าลูกสมุนกองธงในกระเช้าต่างก็หัวเราะลั่น"กฎหมาย ? เจ้าพูดเรื่องกฎหมายกับข้าหรือ จักพรรดิเย่ยังทำอะไรพวกข้าไม่ได้ เจ้ากลับกล้าพูดเรื่องกฎหมายกับข้า เด็กน้อย เจ้าช่างใสซื่อยิ่งนัก เห็นทีพวกเจ้าจะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองอยู่ที่ใด"เด็กหนุ่มถลึงตามองพวกเขาด้วยความโกรธผ่านเขาไปลูกแล้วลูกเล่า พวกเขาต่างก็รู้ดีว่า ยิ่งลึกเข้าไป โอกาสในการหนีรอดออกไปของพวกเขาก็ยิ่งน้อยลงไปด้วยในระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจอยู่ที่เด็กหนุ่มวัยสิบสามสิบสี่ปีผู้นั้น ทันใดนั้นเองเด็กหนุ่มอีกคนก็พุ่งเข้าไปกัดเข้าที่ต้นขาของผู้คุมอย่างแรงโดยไม่ให้ตั้งตัว ทำเอาต้นขาเขาเลือดอาบ"โอ๊ย...เจ็บนะโว้ย เจ้ารีบปล่อย ใครก็ได้ เตะมันออกไป"สมุนกองธงจำนวนไม่น้อยเข้ามาดึงเด็กหนุ่มหน้าตาดีผู้นั้น แต่ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ไม่ว่าพวกเขาจึงดึงอย่างไร เขาก็ยังกัดแน่นไม่ยอมหลุด ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเกลียดแค้น ราวกับอยากจะกัดขาผู้คุมให้ขาดเสียเดี๋ยวนั้น"ฉึก...""เฮือก..."ผู้คุมจ้าวใช้ดาบแทงเข้าไปที่ท้องของเขา เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 206
"เยี่ยเฟิงมีรูปโฉมเช่นไร คนพวกนี้ต่อให้หน้าตาดีเพียงใด ย่อมไม่มีทางเทียบกับเยี่ยเฟิงได้ ไม่เช่นนั้น นายท่านของพวกเราจะโปรดปรานเขาอยู่หลายปีหรือ""เยี่ยเฟิงไม่เพียงแค่รูปโฉมงดงาม ยังเป็นเลิศทั้งบุ๋นบู๊ ไม่ว่าผู้ใดก็ต้องชอบทั้งนั้น ได้ข่าว่า นายท่านหมู่ตานขอตัวเยี่ยเฟิงจากนายท่านของพวกเรา แต่นายท่านกลับทำใจมอบให้เขาไม่ลง""ไม่จริงน่า นายท่านหมู่ตานก็ถูกใจเยี่ยเฟิงหรือ""นอกจากนายท่านหมู่ตาน ยังมีนายท่านสุ่ยเซียน และนายท่านเสาเย่าด้วย"กู้ชูหน่วนที่พิงขอบประตูอยู่ ส่งเสียงขำออกมาอย่างอดไม่ได้ "ที่แท้กองธงทั้งสิบสองกองธง ก็ใช้ชื่อดอกไม้มาตั้งเป็นชื่อ พวกเศษสวะพวกนี้ ทำให้ชื่อดอกไม้เพราะๆ เหล่านี้แปดเปื้อนไปหมด"นึกภาพชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่สวมดอกไม้ดอกโตๆ ไว้บนหัว กู้ชูหน่วนอดขนลุกไม่ได้อี้เฉินเฟยตอบด้วยรอยยิ้ม "นอกจากนายท่านสุ่ยเซียน คนที่เหลือล้วนแต่เป็นชาย""เช่นนั้น นายท่านสุ่ยเซียนต้องตาเยี่ยเฟิงหรือ""นายท่านสุ่ยเซียนถนัดเรื่องใช้พิษ และชอบทดลองพิษกับชายงามเป็นพิเศษ นางต้องการเยี่ยเฟิง น่าไม่ใช่เพราะต้องตา แต่เพราะอยากลองพิษกับเยี่ยเฟิง"กู้ชูหน่วนหน้าเสียเหล่าลูกสมุนตรงหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 207
ที่แท้ก็เพิ่งมาใหม่มิน่าถึงได้รู้สึกไม่คุ้นหน้าเอาเสียเลยสมุนลั่วทักทาย "สหาย ในเมื่อมาแล้ว ก็เล่นกันให้สนุกสักสองสามตา เล่นไปเรื่อยๆ ไม่กี่ตาเดี๋ยวก็คุ้นเคยกันเอง"อี้เฉินเฟยเยื้องย่างเข้าไป อมยิ้มเบาๆ "ได้"กู้ชูหน่วนเอ่ยปากพูด "พี่ใหญ่ลั่วเป็นคนมีสัจจะชอบธรรม ข้านับถือยิ่งนัก เอาอย่างนี้แล้วกัน ให้สหายอี้เล่นแทนพี่ใหญ่สักสองสามตา หากแพ้ก็ถือว่าเขาแพ้ หากชนะถือให้เป็นของพี่ใหญ่ลั่ว"สมุนลั่วที่เดิมทียังเคลือบแคลงสงสัยในตัวกู้ชูหน่วน หลังจากที่ได้ยินกู้ชูหน่วนรู้กระทั่งชื่อของเขา ความสงสัยในใจก็หายไปสิ้นทั้งที่ในใจของเขาอยากได้จนตัวสั่น ทว่าใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นลำบากใจ "แบบนี้จะไม่ดีกระมัง เอาเปรียบน้องอี้แย่เลย""แหม เล่นให้สนุกก็พอ เงินของพวกพ้องพี่น้องด้วยกันทั้งนั้น ผู้ใดแพ้ชนะก็เหมือนกัน"อี้เฉินเฟยลืมตาคู่สวยขึ้นมามองไปทางกู้ชูหน่วนนังเด็กคนนี้ ตัวเองไม่เล่น แล้วจะดึงเขาไปทำไมผู้ที่ต้องการช่วยเยี่ยเฟิงก็คือนาง ไม่ใช่เขาเสียหน่อยกำลังคิดจะปฏิเสธ ทว่ากู้ชูหน่วนกลับผลักเขาไปข้างหน้าแล้ว "จะอายไปใย แพ้ก็ไม่เป็นไร เจ้าเพิ่งมาใหม่ ได้รู้จักกับพี่ใหญ่มากมายเช่นนี้ นับว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 208
สมุนหลิวหน้าเปลี่ยนสี ตวาดผู้ใต้บัญชาของตนเอง "พูดจาเพ้อเจ้อ สหายอี้จะโกงได้อย่างไร น้องลั่ว เขาปากไม่มีหูรูด เจ้าอย่าถือสาเขาเลย"ลูกเต๋าถูกเขย่าต่อไป สมุนหลิวและอี้เฉินเฟยเดิมพันกันตาแล้วตาเล่าอี้เฉินเฟยก็ชนะทุกครั้งไปสมุนหลิวปาดเหงื่อไม่หยุด สีหน้าดูร้อนรนกระวนกระวายขึ้นเรื่อยๆส่วนสมุนลั่วยิ้มปากไม่หุบ คอยนับเงินไม่ได้หยุดหย่อนสมุนคนอื่นได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกคนผู้นี้คือเซียนการพนันหรืออย่างไรเหตุใดถึงไม่เคยแพ้เลยสักครั้งกู้ชูหน่วนมองไปยังอี้เฉินเฟยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร สายตาใจเย็นนิ่งสงบ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยนางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "พี่ใหญ่ลั่ว เป็นอย่างไรบ้าง สหายผู้นี้ที่ข้าพามา ไม่เลวเลยใช่ไหม""นั่นต้องเรียกว่าดียิ่งนัก ยอดเยี่ยมเหลือเกิน สหาย เจ้ารู้จักผู้มีฝีมือเช่นนี้ เหตุใดไม่แนะนำให้ข้ารู้จักตั้งแต่แรก""หากท่านชอบ ข้ายกเขาให้ท่านได้นะ"มือที่ถือเงินอยู่ของอี้เฉินเฟยสั่นระรัวยกให้เขา ?เหอะ...เด็กคนนี้ เห็นเขาเป็นสินค้าแล้วหรืออย่างไร"น้องอี้เป็นคนของเจ้า ข้าจะแย่งของรักของเจ้ามาได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ต่อไปหากเจ้าสะดวก ก็เอาน้องอี้มาให
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 209
อาจเพราะรังสีรอบกายของกู้ชูหน่วนที่เย็นยะเยียบ รอยยิ้มเมื่อครู่บนใบหน้าก็หายไปสมุนลั่วจึงถามด้วยความสงสัย "สหาย เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดสีหน้าเจ้าดูไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก""อ่อ...ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมเสียจริง""นั่นน่ะสิ ข้าก็ว่าโหดเหี้ยมนัก แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ใครใช้ให้เขาเป็นเชลยเล่า นอกเหนือจากพวกบ่าวไพร่ เดิมทีฐานะของเชลยก็ต้อยต่ำที่สุดในเผ่าหมออยู่แล้ว เยี่ยเฟิงได้รับความโปรดปรานจากนายท่านของพวกเราเนิ่นนานหลายปีเช่นนั้น ก็นับว่าไม่เลวแล้ว เจ้าดูเชลยคนอื่นๆ สิ มีผู้ใดบ้างที่มีจุดจบที่ดี"เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่าคืนนี้เยี่ยเฟิงจะถูกส่งไปที่ยอดเขาหลักช่วงกี่ยาม"เรื่องนี้ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ น่าจะหลังยามจื่อไปกระมัง""พี่ใหญ่ลั่ว เหตุใดเจ้าตำหนักเจียงถึงได้เกลียดเยี่ยเฟิงนัก""แต่ก่อนเจ้าตำหนักเจียงก็เป็นบ่าวไพร่เหมือนกัน แต่เขาโชคดี ไต่ขึ้นไปเป็นเจ้าตำหนักได้อย่างไร ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก รู้เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของเจ้าตำหนักเจียงตายอย่างทุกข์ทรมานเพราะเยี่ยเฟิง เจ้าตำหนังเจียงถึงได้เกลียดชังเยี่ยเฟิงนัก จงใจกลั่นแกล้งเขาบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ยากเพียงใดตอนอยู
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 306
"แควก......"นายท่านหลันจับคอเขาไว้และยิ้มอย่างน่าขนลุก "เงื่อนไขของเจ้า ข้าไม่มีทางรับปาก แต่ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า"มือใหญ่หยาบของเขา ลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยเฟิงอย่างพึงพอใจ มองดูเขาใบหน้าแดงก่ำเพราะหายใจไม่ออก"เจ้าจงส่งมอบยาถอนพิษมาแต่โดยดี มิฉะนั้นข้าจะหักกระดูกของเขาออกทีละชิ้น จากนั้นจะมอบเขาให้กับบรรดาสมุนนับพันนับหมื่นของเผ่าหมอ แน่นอน ข้าจะให้เจ้าชมอยู่ข้างๆ เขา""อ่อ...... เจ้าอย่าหวังว่าหัวหน้าเผ่าหมอจะมาช่วยเจ้าเลย เพราะหัวหน้าเผ่าหมอยุ่งมาก ไม่มีเวลาสนใจเรื่องของเผ่าหมอ สมุนจำนวนมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาดำรงอยู่"กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนโง่เขาได้ยินออกว่า ความหมายของนายท่านหลันคือ พวกเขายังเลี้ยงดูสมุนกลุ่มหนึ่งไว้เป็นการส่วนตัว เป็นสมุนที่แม้แต่หัวหน้าเผ่าหมอก็ไม่รู้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเนายท่านหลันถึงกลัวว่าเรื่องที่เขาจะจัดการกับนางจะถูกหัวหน้าเผ่าหมอรู้เข้าแต่ต้องยอมรับว่าความคิดนี้ต่ำช้าจริงๆคำพูดของนายท่านหลันเพิ่งจบ นิ้วก้อยซ้ายของเยี่ยเฟิงก็ถูกหัก เสียงดังกรอบเยี่ยเฟิงกัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย ราวกับว่าสิ่งที่ถูกหักไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 305
"ตู้ม......"ฝ่ามืออีกครั้งที่พลาดเป้าไป ทำให้ สวีซานเหนียงโกรธจัด "เจ้ามัวแต่หลบเลี่ยง คิดว่าทำแบบนี้จะหนีพ้นงอย่างนั้นหรือ?""อย่างน้อยก็ช่วยรักษาชีวิตข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะสวีซานเหนียงก็โจมตีด้วยกระบวนท่ารอยประทับหัตถ์โลหิตอีกครั้ง คราวนี้ กู้ชูหน่วน ไม่ได้ถอยหนี แต่กลับพุ่งเข้าใส่"ตู้ม......"ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับว่าวที่ขาดสาย ลอยกระเด็นไปข้างหลัง เลือดคำโตพุ่งออกมา อวัยวะภายในปั่นป่วนอย่างรุนแรงสวีซานเหนียงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ นางมองกู้ชูหน่วนอย่างผู้ชนะ"ยัยขี้เหร่ ใครที่โดนรอยประทับหัตถ์โลหิตของข้า ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้สักคน"กู้ชูหน่วนบ้วนเลือดในปากทิ้ง กัดฟันพยุงร่างลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลบนร่างของนางยังคงแผ่รังสีแห่งความดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และความหยิ่งผยอง"อย่างนั้นรึ แต่ข้ากู้ชูหน่วนชอบทำลายกฎอยู่แล้ว อีกอย่าง ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็อาจจะไม่ตายก็ได้"นางคลึงนิ้วของนาง ร้อนจนเจ็บปวดจริงๆในโลกใบนี้ หากไม่มีวิทยายุทธ ก็คงจะลำบากจริงๆทุกคนต่างมองนางด้วยความประหลาดใจรรอยหัตถ์โลหิตของสวีซานเหนียง เป็นพิษและมีอุณหภูมิสู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 304
"ตู้ม ตู้ม ตู้ม......"ผ่านไปอีกหลายฝ่ามือ กู้ชูหน่วนได้แต่หลบเลี่ยงไม่ตอบโต้แม้ว่านางจะหลบได้ทุกครั้ง แต่องครักษ์ลับก็ยังคงร้อนใจอย่างมาก และเพราะเสียสมาธินี่เอง ทำให้องครักษ์ลับสองคนถูกทวนฟางเทียนฮว่าจี่ของสวีเจิ้นฟาดเข้าที่ศีรษะ สมองของพวกเขาแตกกระจายออกมา เสียชีวิตอย่างน่าอนาถในที่เกิดเหตุเยี่ยเฟิงดิ้นรนลุกขึ้นยืน "นางเป็นพระชายาของเทพสงคราม หากพวกเจ้าฆ่านาง เทพสงครามจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่""เพียะ......"นายท่านหลันตบหน้าเขาอีกครั้ง เขาลงมือหนักมาก การตบครั้งนี้ทำให้เลือดจากหูของเยี่ยเฟิงไหลออกมาจำนวนมาก ไม่รู้ว่าแก้วหูของเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่นายท่านหลันจับคอเสื้อของเขา ใบหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสอันดุดันและกระหายเลือดของเขาเข้ามาใกล้เขา ราวกับปีศาจจากขุมนรก และเค้นคำพูดออกมาทีละคำ"เจ้าใส่ใจนางมากขนาดนั้นเลยหรือ? เพื่อนาง ถึงกับกล้าขัดคำสั่งของข้า เพื่อนาง ถึงกับยอมสละชีวิตของตัวเอง? เฟิงเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าคงลืมตัวตนของตัวเองไปแล้วจริงๆ""เฮือก......"เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเยี่ยเฟิงถูกฉีกออกต่อหน้าเขา ดวงตาของนายท่านหลันที่เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจและกระหายเลือดขยายใหญ่ข
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 303
เยี่ยเฟิงกระอักเลือดสดออกมาหนึ่งคำโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าอกของเขาก็ถูกใครบางคนเหยียบอย่างแรง แรงกดนั้นทำให้กระดูกซี่โครงของเขาหักไปหลายซี่ เสียงกระดูกแตกดังกร็อบแกร็บ เขารู้สึกเจ็บปวดจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ"ขอเพียงเจ้าอ้อนวอนข้า บางทีข้าอาจพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า"เยี่ยเฟิงเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ว่าหน้าอกของเขาจะเจ็บปวดเพียงใด เขาก็ยังคงดื้อรั้นที่จะไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาสิบสามปีที่ราวกับตกอยู่ในขุมนรก เขาได้พิสูจน์เรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไร ก็ไร้ประโยชน์ จะยิ่งกระตุ้นความโหดเหี้ยมในใจของอีกฝ่าย ทำให้เขาได้รับความอัปยศมากขึ้นเท่านั้นกู้ชูหน่วนวางแม่เฒ่าเยี่ยลง กำหมัดแน่นจนข้อต่อกระดูกดังกร็อบแกร็บ และตวาดว่า "ปล่อยเขา""ปล่อยเขา? เจ้ามีสิทธิอะไรมาสั่งให้ข้าปล่อยเขา?" นายท่านหลันเหลือบมองกู้ชูหน่วน ใบหน้าเหลี่ยมของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจนอกจากฐานะของพระชายาแห่งเทพสงครามและเพื่อนของหัวหน้าเผ่าหมอแล้ว นางยังมีอะไรอีกหรือไม่?ทำไมถึงได้หยิ่งผยองเพียงนี้?สวีซานเหนียงบิดคอองครักษ์ลับที่อยู่ใกล้นางจนตายคาที่ นางเดินไปหากู้ชูหน่วนด้วยท่าทางยั่วยว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 302
อินต้ากุ่ยกับนายท่านหลันสบตากันกัน พวกเขาล้วนเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของอีกฝ่ายกู้ชูหน่วนอาจจะเกี่ยวพันกับสำนักซิวหลัว และยังฆ่าคนแคระเจี่ยน ยุยงเทพสงครามให้โจมตีเขาหมายวิญญาณ ทำให้พวกเขาล้มตายไปจำนวนมาก แม้แต่เขาหมายวิญญาณก็ถูกทำลายไปเกินครึ่งหากไม่ฆ่านาง ก็คงไม่สามารถคลายความแค้นในใจได้ขอเพียงคนเหล่านี้ถูกฆ่าทั้งหมด ถึงเวลานั้นก็ไม่มีหลักฐาน และหัวหน้าเผ่าหมออาจจะไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนฆ่าด้วยซ้ำสิ่งที่นายท่านหลันเกลียดที่สุดคือความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนของนางกับเยี่ยเฟิงเยี่ยเฟิงเป็นคนของเขา ชีวิตนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถแตะต้องได้ แม้แต่ความตายก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่ฆ่าได้กู้ชูหน่วนถอยหลังไปหลายก้าวและเอ่ยเสียงดังว่า "พวกเจ้ารีบไปเร็ว ไปหาเย่จิ่งหาน""ไป? นอกจากนรกแล้ว พวกเจ้าไปที่ไหนไม่ได้ทั้งสิ้น"เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานและพวกนายท่านหลันยืนอยู่ในทิศทางเดียว แล้วก่อตัวเป็นวงล้อมปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาพวกเขาทั้งหก ไม่ว่าใคร ล้งนเป็นยอดฝีมือผู้เลื่องชื่อแห่งยุค โดยเฉพาะนายท่านหลันกับอินต้ากุ่ย ซึ่งหาคู่ต่อสู้บนโลกได้ยากยิ่งแต่ที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนแก่และคนพิการ ไม่ม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 301
กู้ชูหน่วนค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ และเมื่อหันศีรษะไปเห็นนายท่านหลันผู้มีสีหน้ามืดมนจนน่ากลัว นางก็ตกใจจนตัวสั่น"คนทำให้คนตกใจจนตายได้เลยนะ"ผู้พิทักษ์ซานเงื้อค้อนฟาดไปข้างหน้าด้วยความโกรธ "นังผู้หญิงสมควรตาย ไม่เพียงยุยงเทพสงครามโจมตีเขาหมายวิญญาณ ยังกล้ายุแหย่ให้แตกแยกกันอีก สมควรตายนัก"สีหน้าขององครักษ์ลับเปลี่ยนไป พลิกดาบยาวในมือ ปัดป้องค้อนเหล็กขนาดใหญ่"ปัง ปัง ปัง......"เพียงชั่วครู่ ก็ปะทะกันไปหลายสิบกระบวนท่าแล้ว"ตู้ม......"เสียงดังสนั่น องครักษ์ลับกระอักเลือด ผู้พิทักษ์ซานกลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ชัยชนะและความพ่ายแพ้จึงปรากฏขึ้นทันทีกู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ทำไม พูดความจริงแล้วโกรธจนทนไม่ได้รึ? นายท่านหลัน ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้านะ เจ้านี่หน้าไม่อายเสียจริงๆ พวกเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานเห็นเจ้าเป็นพี่ เป็นสหาย แต่เจ้ากลับหลอกแม้กระทั่งพวกเขา"พลังภายในมือของนายท่านหลันรวมตัวเป็นลูกไฟ และเห็นได้ชัดว่าขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ไร้ซึ่งอุณหภูมินั้นก็จ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน ราวกับว่ากู้ชูหน่วนกลายเป็นคนตายไปแล้วเยี่ยเฟิงคลานขึ้นอย่างยากลำบาก และเตือนด้วยเสียงสั่นเครือ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 300
สวีซานเหนียงหัวเราะเยือกเย็น "นังหนู ข้าจะบอกพวกเจ้าตามตรงแล้วกัน นายท่านหลันกับพวกเราสนิทกันนัก เจ้าจะว่าร้ายผู้ใดก็ได้ แต่กลับชี้ไปที่เขา เจ้าคิดว่าพวกเราจะเชื่อเจ้าหรือ อีกอย่าง พวกเราก็เพิ่งกลับมาจากเขาหมายวิญญาณ"กู้ชูหน่วนเหยียดหยันในใจช่างสมเป็นปลาข้องเดียวกันเสียจริง มีเพื่อนที่วิปริตอย่างนายท่านหลัน ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาน่าขยะแขยงขนาดนี้กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อพวกเจ้าเป็นเพื่อนของนายท่านหลัน นายท่านหลันยังหลอกพวกเจ้าได้ลงอีกหรือ"สวีซานเหนียงและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วมุ่นกู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างจนปัญญา "เจ้าคิดว่าเหตุใดหานอ๋องถึงส่งทหารไปที่เขาหมายวิญญาณเล่า เป็นเพราะข้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้าช่างใสซื่อเหลือเกิน เทพสงครามบุกเขาหมายวิญญาณ เพียงเพราะกระดิ่งภินวิญญาณอยู่ที่นายท่านหลันก็เท่านั้น ไม่เช่นนั้นเขาจะยอมทำเพื่อสตรีเพียงผู้เดียว ทั้งยังเป็นหญิงอัปลักษณ์ เพื่อผิดใจกับหัวหน้าเผ่าหมอได้อย่างไร"เดิมทีตีเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานให้ตาย พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดของกู้ชูหน่วนแต่เหตุการณ์ตรงหน้า คำพูดนี้ของนาง ฟังดูมีเหตุผลยิ่งนักเทพสงครามคือผู้ใด เขาต้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 299
เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญที่เลื่องชื่อในยุทธภพ โดยเฉพาะอินต้ากุ่ย ลูกพี่ใหญ่ของเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน วิทยายุทธสูงล้ำถึงขั้นที่แม้แต่เทพและปีศาจก็ไม่อาจคาดเดา แทบจะสูสีคู่คี่กับนายท่านหลันได้เลยยามนี้พวกเขาทั้งสามปรากฏตัวขึ้นที่นี่พร้อมกัน คิดว่าต้องไม่ประสงค์ดีเป็นแน่องครักษ์ลับคุ้มกันกู้ชูหน่วน พูดเสียงกร้าว "พวกเราคือคนของเทพสงครามหานอ๋อง ใต้เท้าไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฝิน แล้วก็ไม่ใช่คนของเผ่าหมอ จะช่วยไว้หน้ากันได้หรือไม่"จู่ๆ สวีซานเหนียงก็หัวเราะออกมาด้วยความคุ้มคลั่ง ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังเยี่ยเฟิงที่บาดแผลเต็มตัว มีทั้งความชื่นชอบ ความโกรธ ซับซ้อนยากจะเข้าใจ"ไว้หน้าพวกเจ้างั้นรึ ตอนนั้นที่นังเด็กนั่นกับเจ้าเด็กคนนั้นฆ่าพี่น้องของข้า เคยไว้หน้าพวกข้าหรือไม่"ดวงตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นรูม่านตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด "ยังมีดวงตาของข้า ลูกตาทั้งสองข้างของข้าถูกควักออกไป ล้วนแต่เป็นเพราะพวกเจ้า แค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องสะสางให้รู้เรื่อง"แม้ตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นจะมืดบอด แต่ความสามารถในการฟังกลับเป็นเล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 298
ด้านบนมีค้างคาวกินคน ด้านล่างมีฝูงงูพิษวิธีการเช่นนี้ช่างโหดร้ายเกินไปองครักษ์ลับพากันเลียนแบบฝูกวง ใช้กำลังภายในของตนโจมตีฝูงค้างคาว พยายามปกป้องกู้ชูหน่วนสุดกำลังที่ตนมีกู้ชูหน่วนเอ่ย "เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฝูกวง เจ้าคิดหาวิธีตามหาผู้อาวุโสที่แซ่ตงผู้นั้น แล้วคุมตัวนางไว้ ไม่เช่นนั้นพวกเราไม่มีผู้ใดหนีรอดไปได้แน่""แต่หากข้าน้อยไปแล้ว นายหญิงจะทำเช่นไร""ข้ามีวิธีของข้า ข้าจะคุ้มกันเจ้า เจ้ารีบไป ไม่เช่นนั้นรอจนเจ้าใช้กำลังภายในหมด อยากจะจัดการนางก็คงไม่ไหวแล้ว"ฝูกวงกวาดสายตามองดูสถานการณ์การต่อสู้รอบๆสภาพการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นักผู้ใต้บัญชาของเย่จิ่งหานแต่ละรายต่างได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยเยี่ยเฟิงบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังต้องปกป้องแม่เฒ่าเยี่ย ไม่มีความสามารถในการต่อสู้แล้วที่ยังสู้ได้ก็มีเพียงแค่เขากับองครักษ์ลับของเย่จิ่งหานจำนวนไม่กี่คนหากประวิงเวลาต่อไป เกรงว่าพวกเขาจะต้องตายเพราะใช้กำลังภายในจนหมดจริงๆคิดได้เช่นนี้ ฝูกวงจึงทำได้เพียงแค่กัดฟันพูด "ข้าพอจะรู้ตำแหน่งที่นางอยู่ นายหญิง อดทนไว้ ข้าน้อยจะใช้เวลาให้น้อยที่สุดหานางให้เจอ แล้วจะจัดการนางเสีย""ด
