All Chapters of เล่ห์ร้ายรักคุณลุง: Chapter 11 - Chapter 20

ลลนาในวัยยี่สิบสี่ ปีนี้เธอสวยสะพรั่งอย่างเต็มตัว ทั้งรูปร่างและความมั่นใจในตัวเองทำให้เธอเปล่งประกายยิ่งขึ้น เธอเลือกรับชีวิตใหม่ในลอนดอนอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะต้องอยู่ห่างไกลจากบ้านเกิดลลนาเคยตัดสินใจแน่วแน่ที่จะไม่กลับไปเมืองไทยอีกแล้ว ความรักครั้งแรกที่เคยเป็นความรักในวัยสิบหก ปีที่เต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกผิดพลาด ตอนนี้มันยังตามหลอกหลอนเธออยู่เสมอในความเป็นจริง เธอพยายามจะลืมความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้น แต่ความทรงจำและความรู้สึกที่เคยมีมันยังคงติดอยู่ในใจ ไม่ว่าจะพยายามปกปิดมันอย่างไรก็ไม่สามารถลบล้างมันได้หมด ลลนาใช้ชีวิตในปัจจุบันเพื่อหนีจากอดีตที่เธอไม่ต้องการให้มันกลับมาเป็นอุปสรรคในการสร้างชีวิตใหม่ของเธอเธอใช้เวลาทั้งหมดที่มีในการทำงานและสนุกกับชีวิตในต่างประเทศ พร้อมกับการเปิดใจรับความรักใหม่จากไมเคิลที่เป็นที่พอใจ แต่ยังคงมีส่วนลึกในใจของเธอที่ไม่สามารถลืมความรู้สึกเก่าๆ ได้ การตัดสินใจที่จะไม่กลับไปยังเมืองไทยคือการเลือกที่จะหนีจากความทรงจำที่สร้างความเจ็บปวดให้กับเธอในอดีตเสียงข้อความจากแอนนาAnna: Lalna, I need you here with me. Mom’s really sick, and the doctors

ลลนาสวมกางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ตสีขาว เดินลงบันไดมาเกือบเที่ยงวัน เธอแปลกใจที่เห็นภาคินยังนั่งดื่มกาแฟอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ใบหน้าเขาสงบและครุ่นคิด ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง“หนูจะไปหาแอนนาค่ะ” ลลนาเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบภาคินเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาแฝงความอ่อนโยน "เดี๋ยวลุงพาไป"“วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอคะ หนูไปเองก็ได้” ลลนาพยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวล เธอไม่อยากรบกวนเขาแต่ภาคินยังยืนยันด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม “เดี๋ยวลุงไปส่ง”คำย้ำของเขาไม่เปิดโอกาสให้เธอปฏิเสธอีก ลลนารู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ในท่าทางและน้ำเสียงนั้น แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาถึงดูตั้งใจที่จะอยู่ใกล้ชิดเธอขนาดนี้ แต่เธอก็ยอมรับข้อเสนอของเขาอย่างไม่ขัดใจ"ตี๊ดด ตี๊ดดด" ลลนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเธอ สายตาเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาเหลือบมองด้วยความสงสัยและใจที่กระวนกระวายเมื่อเห็นเธอยิ้มก่อนจะกดรับโทรศัพท์ "Hey babe, I just arrived. I’m heading out to see Anna now!""ค่ะที่รัก ฉันถึงแล้ว กำลังออกไปหาแอนนาเลย!"I’ll give you a call later. Don’t worry, I’m doing

ในผับหรูแห่งหนึ่งที่มีแสงไฟสลัวและเสียงเพลงบรรเลงเบาๆ แอนนานั่งอยู่ที่บาร์หรูข้างๆ ลลนา สาวสวยในชุดที่ดูสง่างาม ยกแก้วบรั่นดีออนเดอะร็อคขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้วด้วยความเครียดและปวดร้าวในใจลลนาหลุบตาลงมองแก้วที่ว่างเปล่า ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักใจ Anna, what? Oh my God, this is insane.แอนนา อะไรนะ โอ้ พระเจ้า มันบ้ามากLalana: "I'm going back to England."ลลนา: "ฉันจะกลับอังกฤษ"แอนนาเฝ้ามองลลนาด้วยความห่วงใย เอื้อมมือไปจับมือของลลนาอย่างปลอบโยน และเอ่ยถาม "How long are you going to run away from your own feelings? If you love him, just admit it!""เธอจะหนีความรู้สึกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่ รักก็รักสิ" ไม่มีคำพูดใดอีกในท่ามกลางแสงสีสลัว สองสาวยกแก้วบรั่นดีออนเดอะร็อกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ไม่นานลลนาก็เริ่มเบลอเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ส่วนแอนนายังพอมีสติอยู่บ้าง แต่ก็มึนเมาไม่ต่างกันมากนักแอนนาที่เริ่มเบลอเห็นร่างสูงใหญ่ของชายสองคนเดินตรงมาที่เธอกับลลนาที่เมาฟุบลงกับบาร์เรียบร้อยแล้ว เธอเขย่าแขนเพื่อนรักเบา ๆ “ลิสๆ คนนั้นหน้าเหมือนคุณลุงเธอเลย หล่อเข้มจัง”

ความเงียบก่อตัวขึ้นในวิลล่าหรูหรา มีเพียงเสียงลมหายใจเบา ๆ ที่แฝงความอึดอัดระหว่างทั้งสองคน ภาคินยืนพิงผนัง มองไปยังลลนาอย่างไม่แน่ใจว่าจะเริ่มต้นการสนทนายังไงดี ส่วนลลนานั่งอยู่ริมหน้าต่าง เบือนหน้าออกไปชมทิวทัศน์ภายนอกที่เงียบสงบ เธอค่อย ๆ ยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอย่างเรียบเฉย แต่ในใจกลับว้าวุ่น ราวกับพยายามหลบหนีความรู้สึกที่ทับถมอยู่ภายในบรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความหนักอึ้ง ความใกล้ชิดของทั้งสองที่เคยคุ้นเคยกลับกลายเป็นเหมือนเขตแดนที่ไม่สามารถข้ามผ่านได้ง่าย ๆ ภาคินลอบถอนหายใจ หวังว่าการพูดอะไรบางอย่างอาจจะช่วยทำลายความเงียบนี้ภาคินเดินอย่างเงียบเชียบไปที่โต๊ะวางขวดไวน์ ก่อนรินของเหลวสีแดงเข้มลงในแก้วคริสตัล เสียงไวน์ไหลกระทบแก้วแผ่วเบาแต่ชัดเจนท่ามกลางความเงียบ เขายกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ แล้วเดินกลับไปนั่งทอดยาวบนโซฟา เบือนสายตาไปยังลลนาที่กำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างเธอยังคงถือแก้วไวน์ไว้ในมือ ร่างบางของเธอยืนในแสงสลัวที่สะท้อนเข้ามาจากภายนอก ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด ภาคินมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งความหลงใหลและความคาดหวัง สาวน้อยของเขาช่างดูสวยสง่า แ

เคนเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนใจในห้องทำงานของภาคิน พอได้ฟังเรื่องทั้งหมด เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง“ห๊ะ? สารภาพรักแล้วจูบกันนิดหน่อย แล้วก็แค่กอดกันทั้งคืนเหรอ?” เคนพูดเสียงหลง ก่อนจะทำท่าจะบ้าตาย “ภาคิน ไอ้บ้านี่ อายุอานามเท่าไหร่แล้ววะ? มาเล่นบทหนุ่มน้อยอยู่ได้ บอกว่าให้จัดการให้อยู่หมัดไงวะ!”เขาส่ายหัวด้วยความไม่พอใจ “เดี๋ยวเธอก็หนีไปอีกหรอก อย่ามาทำแบบนี้! ต้องทำอะไรให้ชัดเจนสิ ไม่งั้นจะกลายเป็นเรื่องไม่จบไม่สิ้น”เคนเดินไปมาเหมือนเป็นคนขาดสติ เขามองภาคินด้วยความคาดหวังและความผิดหวังในเวลาเดียวกัน “เอาให้เด็ดขาด! อย่ามาเล่นตัวแบบนี้ ถ้ารักจริงต้องทำให้เธอเห็นสิ!”ภาคินยิ้มให้กับความร้อนใจของเคน แต่เขาก็รู้ดีว่าเคนพูดถูก ในใจเขายังคงรู้สึกถึงความไม่มั่นคงและความหวั่นใจ แต่เขาต้องหาทางจัดการกับความรู้สึกนี้ให้ได้“ขอบใจที่เตือน” ภาคินพูดเบาๆ “แต่บางครั้งก็ต้องให้เวลาหัวใจตัวเองได้คิดบ้าง”เออ แล้ววันนั้นแกกับแอนนาไปพักที่ไหน ไม่ใช่ว่าแกทำอะไรเกินไปแล้วนะเว้ย พูดมา ภาคินคาดคั้น เคนละล่ำละลักจะปฏิเสธ แต่โดนเพื่อนรักไล่ต้อนจนในที่สุดก็เล่าถึงสถานการณ์ของเขากับแอนนาให้ภาคินฟัง ภาคินฟังแ