คุณลุงใจสั่น

“ห๊ะ กำลังจะกลับมา?” 

เคนเอ่ยด้วยความแปลกใจ ก่อนจะหัวเราะเบาๆภาคินพยักหน้าเล็กน้อย สายตาของเขาดูเคร่งขรึมกว่าปกติ แม้จะไม่พูดอะไรออกมา แต่เคนก็รู้ดีว่าภาคินยอมรับสิ่งที่เขาพูด ทั้งสองต่างเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เคนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า

“แน่ใจนะว่าจะชนะใจเธอได้เหมือนเดิม?” เคนถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น มองภาคินอย่างตั้งคำถาม

ภาคินนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ฉันไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไง แต่ฉันรู้ว่าเธอสำคัญกับฉันมากเกินกว่าที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆ”

“ภาคิน นายรู้ใช่ไหมว่าคราวนี้มันไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมา” เคนเตือนด้วยความห่วงใย

ภาคินถอนหายใจ “ใช่ ฉันรู้… แต่ฉันก็พร้อมที่จะเสี่ยง”

“คุณลุงครับ เด็กสาววัยยี่สิบสี่นี่ เขาจะยังมองคุณลุงวัยสามสิบแปดอยู่ไหมครับ?” เคนแกล้งหยอกด้วยรอยยิ้มกวนๆ แต่สายตายังคงมองเพื่อนอย่างสงสัย

ภาคินยิ้มบางๆ ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บความกังวลไว้ “ฉันก็หวังว่าเธอจะมองฉันด้วยสายตาแบบเดิม... ถ้าไม่ใช่ ก็ขอแค่เธอให้โอกาสฉันได้อยู่ข้างๆ เธอก็พอ”

เคนถอนหายใจเล็กน้อย “นายรู้ใช่ไหมว่ามันยากขึ้นทุกที ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ”

ภาคินพยักหน้า “ใช่ แต่ฉันก็พร้อมจะพยายามต่อไป...ตราบใดที่เธอยังยอมให้ฉันอยู่ในชีวิตของเธอ”

        แปดปีมานี้ ภาคินรู้ใจตัวเองได้อย่างแจ่มชัดว่าความรู้สึกที่เขามีต่อลลนาไม่ใช่แค่ความห่วงใยในฐานะผู้ปกครอง แต่เป็นความรักที่ฝังลึกลงไปทุกวัน เขาเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นจากเด็กสาวสดใส กลายเป็นหญิงสาวที่ยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นทุกครั้งเพียงแค่คิดถึง

แม้ว่าเวลาจะผ่านไป แต่ความรู้สึกของเขากลับไม่เคยจางหาย เขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนหนุ่มอีกต่อไป แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอคือคนที่เขาปรารถนาจะอยู่เคียงข้าง ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม

พรุ่งนี้จะเป็นวันที่เวลาที่เขาเฝ้ารอคอยมาอย่างยาวนานสิ้นสุดลง ตั้งแต่วันที่เธอจากไปพร้อมกับคำพูดที่บาดใจว่าเธออาจจะไม่กลับมาอีก การที่เธอไม่ยอมให้เขาเจอ ไม่ยอมพูดคุยกับเขาตรงๆ เหลือเพียงการสื่อสารผ่านมินนี่เพียงคนเดียว ทำให้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความทรมาน

แต่ตอนนี้ ความหวังที่เคยริบหรี่กลับมาอีกครั้ง แม้จะไม่รู้ว่าเธอจะกลับมาในฐานะใด หรือจะยังมีความรู้สึกเดิมอยู่หรือไม่ แต่เขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เขารอวันที่จะได้เห็นเธออีกครั้ง และหวังว่าการกลับมาครั้งนี้ จะเป็นจุดเริ่มต้นของการแก้ไขสิ่งที่เคยผิดพลาดไป

……………………………………………………………………

         วินาทีที่สาวสวยเข็ญรถออกมาจากเกต หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น ลลนาที่เติบโตและสวยสะพรั่งเต็มวัย ใบหน้าของเธอที่สวยได้รูปแสดงอารมณ์วูบไหวเล็กน้อยเมื่อเธอเข็ญรถตรงมาทางเขา เขามองเธอด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นในอก ราวกับว่าทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

เขาเดินตรงไปหาเธออย่างไม่รู้ตัว เหมือนถูกดึงดูดด้วยแรงบางอย่างที่ไม่อาจต้านทาน ก่อนที่คำพูดใดจะหลุดออกมา เขาก็ทำในสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง เขาดึงเธอเข้ามากอดแน่น รู้สึกถึงความอบอุ่นที่เขารอคอยมาตลอด แรงกอดนั้นเต็มไปด้วยความคิดถึง ความรัก และความเจ็บปวดที่สะสมมาแรมปี ทุกอย่างที่เขาเคยรู้สึกและไม่เคยกล้าพูดถูกถ่ายทอดออกมาในอ้อมกอดนี้

เธอพลักเขาออกเล็กน้อย สายตาของเธอสบกับเขาด้วยความประหลาดใจ

 "คุณลุงคะ..." 

เธอเอ่ยเสียงเบา ภาคินพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เอ่อล้นด้วยการถามด้วยน้ำเสียงที่สงบ 

“เดินทางเหนื่อยไหม?”

"กลับบ้านกันเถอะ" ภาคินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่นและอ่อนโยน

        ลลนามองไปรอบ ๆ ห้องนอนที่เธอเคยเรียกว่าบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ตั้งแต่เฟอร์นิเจอร์ไปจนถึงข้าวของส่วนตัว ความทรงจำต่าง ๆ พลันกลับมา ภาคิน ที่ตอนนี้ดูไม่ห่างเหินเหมือนเมื่อก่อน กลับทำตัวสนิทสนมและอบอุ่นกับเธอในทันที ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

เขาจูงมือเธอเบา ๆ พาไปที่ห้องนอน เปิดประตูและเอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล 

"พักเถอะ" 

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและห่วงใย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกสับสน

ลลนามองภาคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย รูปร่างหน้าตาของเขาดูไม่เปลี่ยนไปเลยในแปดปีที่ผ่านมา หากแต่กลับมีความหล่อเข้มและดูบึกบึนมากขึ้น ร่างสูงใหญ่ของเขาในวัยสามสิบแปดยังคงเปล่งประกายความหล่อเหลามากกว่าเดิมจนเธอแทบจะจำไม่ได้ ความอบอุ่นและการดูแลที่เขามอบให้ในตอนนี้ ทำให้หัวใจของเธอสั่นคลอน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปเช่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกทั้งอุ่นใจและไม่แน่ใจในเวลาเดียวกัน