แผนร้ายของคุณลุง

แอนนาตื่นเต้นมากเมื่อคิดถึงการไปเที่ยวทะเลในวันหยุดสุดสัปดาห์ เธอจึงไม่รีรอที่จะชวนลลนาเพื่อนรักของเธอไปด้วย 

“ลลนา ไปทะเลกันเถอะ! เราไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะ” 

แอนนาพูดอย่างกระตือรือร้นเมื่อโทรหาเพื่อนสาวของเธอ

ลลนายิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงสดใสของแอนนา 

“เอาสิ! ฉันก็กำลังอยากจะไปพักผ่อนเหมือนกัน”

วันรุ่งขึ้น แอนนาก็ขับรถมารับลลนาที่บ้าน ตั้งใจจะออกเดินทางแต่เช้าตรู่เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรในเมือง แอนนายื่นหน้าออกมาจากหน้าต่างรถพร้อมรอยยิ้มสดใส 

“พร้อมยังจ๊ะ สาวน้อย?”

ลลนาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ 

“พร้อมแล้วจ้า ไปกันเลย!”

ทั้งคู่จึงออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังทะเลด้วยกัน ทิ้งความกังวลและเรื่องวุ่นวายทั้งหมดไว้เบื้องหลัง ตั้งใจจะใช้เวลาสนุกสนานด้วยกันอย่างเต็มที่

………………………………………….

ภาคินเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางสงสัย เมื่อเขาไม่เห็นลลนาอยู่ตามปกติ เขาจึงถามคนรับใช้ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "น้อย คุณลิสไปไหนหรือ?"

น้อยเงยหน้าขึ้นตอบอย่างสุภาพ "คุณลิสไปทะเลกับคุณแอนนาค่ะ พวกเขาออกไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ"

"น้อย โทรหาคุณลิสหน่อยสิ ถามว่าพวกเขาไปที่ไหนกันแน่"

น้อยทำหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าถามเหตุผล หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของลลนาอย่างรวดเร็ว เสียงเรียกสายดังขึ้นไม่กี่ครั้งก่อนที่ลลนาจะรับสาย 

"สวัสดีค่ะ คุณลิส น้อยเองนะคะ คุณภาคินถามว่าพวกคุณไปที่ไหนกันเหรอคะ?"

ลลนาที่กำลังนั่งในรถกับแอนนาได้ยินคำถามก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย 

"อ๋อ เรากำลังไปหาดนางรองกันน่ะค่ะ น้อยบอกคุณลุงภาคินด้วยนะคะว่าไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะดูแลตัวเองดีๆ"

น้อยพยักหน้ารับคำตอบของลลนา แม้ลลนาจะไม่ได้เห็นก็ตาม 

"ได้ค่ะ คุณลิส เดี๋ยวน้อยจะบอกให้ค่ะ"

เมื่อวางสายแล้ว น้อยก็เดินไปบอกภาคินตามที่ลลนาฝากไว้ แม้จะงงๆ แต่เธอก็ทำหน้าที่อย่างดีที่สุด ภาคินฟังแล้วก็พยักหน้า

………………………………………………….

ภาคินมาถึงพร้อมกับเคน ความประหลาดใจถาโถมใส่แอนนาทันทีเมื่อจำได้ว่าเคนคือชายที่เธอนอนด้วยที่โรงแรมคืนนั้น หัวใจเธอเต้นระรัว ความรู้สึกผสมผสานทั้งอึดอัดและกังวลแล่นพล่านในตัวเธอ

แต่สิ่งที่ทำให้แอนนาตกใจมากกว่านั้น คือการที่เคนไม่ได้เป็นแค่คนแปลกหน้าที่เธอบังเอิญเจอ เขาเป็นเพื่อนสนิทของภาคิน—คุณลุงของลลนา แอนนามองเคนอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี สายตาของเขามองกลับมาด้วยแววรู้ทัน แต่ก็ไม่แสดงอาการอะไรให้คนอื่นเห็น

เคนเดินตรงเข้ามาหาเธอโดยไม่รีรอ ดึงแขนของเธอเบาๆ แล้วพาเดินออกไปจากกลุ่มโดยไม่พูดอะไรมากนัก ระหว่างที่พวกเขาเดินห่างออกมา เคนกระซิบใกล้หูเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม “ปล่อยให้ทั้งสองคนนั้นอยู่ด้วยกันตามลำพังก่อนนะ”

แอนนาพยักหน้าโดยไม่พูดอะไร ความรู้สึกปะปนไปมาระหว่างความโล่งใจและความไม่แน่ใจ เธอเฝ้าคิดว่าเรื่องราวทั้งหมดนี้จะนำพาไปสู่อะไรต่อไป แต่ก็เลือกที่จะปล่อยให้เคนเป็นคนนำทางในสถานการณ์นี้

สุดท้ายเคนพาแอนนามาที่อีกฝั่งของเกาะ สถานที่เงียบสงบและห่างไกลจากผู้คน วิลล่าหรูริมทะเลตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม ล้อมรอบไปด้วยทิวทัศน์ของผืนน้ำสีครามและหาดทรายขาวสะอาด เสียงคลื่นกระทบฝั่งอย่างแผ่วเบา สร้างบรรยากาศที่ผ่อนคลายและเป็นส่วนตัว

แอนนามองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะอยู่คนละโลกกับความวุ่นวายที่เธอเจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า ทุกอย่างที่นี่ทั้งสงบและเรียบง่าย แต่ก็แฝงไว้ด้วยความหรูหรา เคนหยุดยืนอยู่ตรงระเบียง วิลล่าหลังใหญ่ที่สามารถมองเห็นวิวทะเลได้อย่างชัดเจน

“ที่นี่คือที่ที่เราจะพัก” เคนพูดพลางหันมายิ้มให้เธอ “ฉันคิดว่าเธอน่าจะต้องการเวลาเพื่อพักผ่อนและลืมเรื่องที่เกิดขึ้นสักพัก”

แอนนารู้สึกขอบคุณ แม้จะมีคำถามหลายอย่างที่ยังไม่ได้คำตอบ แต่บรรยากาศที่นี่ช่วยให้เธอรู้สึกสงบลงได้บ้าง เธอมองหน้าเคนแวบหนึ่ง รู้สึกถึงความเอาใจใส่ที่เขามอบให้ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในวิลล่า ปล่อยให้เธอมีเวลาส่วนตัว

แอนนายอมหลีกทางให้ลลนาและภาคินได้ปรับความเข้าใจกันตามคำขอร้องของเคน แม้ว่าใจหนึ่งเธอจะรู้สึกถึงความขัดแย้งในความรู้สึกของตัวเอง แต่ในที่สุดก็เลือกที่จะปล่อยให้ทั้งคู่ได้แก้ไขปัญหาของพวกเขาเอง

เช้านี้ที่หาดส่วนตัวอีกฝั่งของวิลล่า แอนนาปลดปล่อยทุกความคิดออกจากหัว นอนเปลือยเปล่าอาบแดดอยู่บนผืนทรายสีขาว ร่างกายที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเธอถูกแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดส่องลงมา ทำให้ผิวของเธอระยิบระยับเหมือนกับทองที่ถูกเคลือบด้วยแสงแดด

เสียงคลื่นกระทบฝั่งเบาๆ และลมทะเลที่พัดผ่านทำให้เธอรู้สึกสงบ เธอหลับตา ปล่อยให้ความอบอุ่นของแสงแดดซึมซับลงไปในผิว พร้อมกับหายใจลึกเพื่อผ่อนคลายความเครียดจากเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา

"บางที...การปล่อยให้พวกเขาแก้ปัญหาของตัวเอง อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด" แอนนาพึมพำกับตัวเองในขณะที่แสงแดดแผดจ้าทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ชำระล้างทุกความกังวล

เคนเดินตามหาแอนนาอยู่สักพัก จนสายตาของเขาสะดุดเข้ากับภาพเย้ายวนตรงหน้าที่หาดทราย แอนนานอนอยู่เพียงลำพัง ผิวกายเปล่งประกายภายใต้แสงแดดยามเช้า ร่างของเธอมีเพียงผ้าบาง ๆ ที่คลุมส่วนล่างไว้ แต่ท่อนบนกลับเปลือยเปล่าอย่างยั่วยวน

สายตาของเคนหยุดนิ่งอยู่ที่ภาพตรงหน้า หัวใจเต้นแรงขณะที่เขากลืนน้ำลายลงคอ ร่างของแอนนาที่นอนเอนกายอย่างเป็นธรรมชาติ แต่กลับดึงดูดทุกสายตาได้อย่างไม่อาจปฏิเสธ ผิวเนียนนุ่มเปล่งประกายราวกับทองคำที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์

เคนยืนนิ่งอยู่พักหนึ่ง ปล่อยให้ภาพนั้นซึมซับเข้ามาในจิตใจ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้ ร่างกายของเขารู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ และทุกย่างก้าวของเขาราวกับถูกชักนำไปด้วยความปรารถนา

“แอนนา...” เขาเอ่ยเบาๆ เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย ขณะที่สายตายังจับจ้องภาพที่อยู่ตรงหน้า

…………………………………………………………..

ภาคินพาลลนาไปอีกฟากของเกาะ ซึ่งแตกต่างจากที่ที่เคนพาแอนนา วิลล่าหรูหราของพวกเขาตั้งอยู่บนหน้าผาสูงตระหง่านเหนือทะเล กระจกบานใหญ่ที่ล้อมรอบตัวบ้านเปิดมุมมองกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ทะเลสีฟ้าเข้มที่ทอดยาวออกไปจนสุดขอบฟ้า เสียงคลื่นซัดกระทบกับโขดหินเบื้องล่างสร้างบรรยากาศที่ทั้งสงบและยิ่งใหญ่

ลลนายืนอยู่ริมกระจก มองออกไปยังวิวทะเลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย สายลมทะเลพัดแผ่วเบาผ่านหน้าต่างที่เปิดกว้าง เธอรู้สึกถึงความเย็นสดชื่นของธรรมชาติที่เข้ามาปะทะใบหน้า แม้ที่นี่จะงดงามเกินบรรยาย แต่ในใจเธอยังสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและภาคิน

ภาคินเดินเข้ามาใกล้เธอ สายตาของเขามองไปยังวิวเบื้องหน้า แต่ลลนาสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดที่แฝงอยู่ในบรรยากาศรอบตัวพวกเขา

"ที่นี่เป็นสถานที่ที่ฉันชอบมาพักใจเวลาที่ต้องการความสงบ" 

ภาคินพูดเบา ๆ ขณะที่เขาเอื้อมมือไปแตะบ่าของลลนาเบา ๆ

ลลนาพยักหน้า รู้สึกถึงความอึดอัดที่พวกเขาต้องเผชิญ

ภาพการจูบระหว่างเธอกับภาคินเมื่อหลายวันก่อนยังคงติดอยู่ในใจลลนา มันเป็นจูบที่ไม่คาดฝันและทำให้เธอสับสน ไม่รู้ว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อภาคินคืออะไร การจูบนั้นเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ความอ่อนโยนและความเร่าร้อนผสมปนเปกัน จนทำให้เธอไม่สามารถลบภาพนั้นออกจากหัวได้

ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา เธอรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้น และทำตัวไม่ถูก เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขา ความเขินอายที่ปะปนกับความรู้สึกผิดท่วมท้นขึ้นมาจนเธอไม่กล้าสบตาภาคิน

แม้ตอนนี้ที่พวกเขายืนอยู่ใกล้กันในวิลล่าหรูที่ตั้งตระหง่านเหนือทะเล ลลนาก็ยังรู้สึกถึงความอึดอัดที่ซ่อนอยู่ในความเงียบ เธอไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดอะไร หรือจะจัดการกับความรู้สึกที่ซับซ้อนในใจตัวเองอย่างไร