บททั้งหมดของ คุณหนูเดียร์อยากได้เกียร์พี่เดือนสิบ: บทที่ 21 - บทที่ 30

ข่าวฉาวซาลงพร้อมกับแอ็กเคานต์นิรนามได้ลบไปแล้ว เบญจาไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับดลญาและเดือนสิบอีก หล่อนเห็นรุ่นพี่วิศวะสาวมานั่งรอดลญาบ้างเป็นบางครั้ง เผลอสบตากันแต่หล่อนเลือกเชิดหน้าใส่ เดือนสิบเองก็เลือกจะนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเวลาผ่านไปกว่าสองอาทิตย์ วันนี้มีนัดกับธนินหลังเลิกงาน เธอส่งแชตบอกคนน้องซึ่งฝ่ายนั้นตอบกลับเป็นสติกเกอร์ผู้หญิงทำสัญลักษณ์โอเค             “ไงมึง ตกลงเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม?” ธนินพูดพร้อมจิบเบียร์ไปด้วย             “ยัง”      

“แฟนเฟินอะไรวะ ยัยเดียร์มันได้เกียร์มาคล้องคอแล้ว อีกไม่นานก็เขี่ยพี่เท็นทิ้ง ใช่ไหม?” สาวนิเทศไม่ตอบ หากชักสีหน้าเมื่อโดนกระแทกไหล่แรง ๆ “ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” จิราวรรณหรี่ตาจับผิดเพื่อนสาว “นี่อย่าบอกนะว่าแกตกหลุมรักพี่เท็นเข้าให้แล้วน่ะ”“เฮ้ย!” ทั้งกลุ่มร้องลั่นพร้อมกัน “เอาใจลงไปเล่นด้วยเหรอวะ ระวังเหอะจะตายทั้งเป็น” ดลญาไม่พูดไม่ตอบอะไรทั้งนั้น หญิงสาวเลือกที่จะเงียบ และเพราะการกระทำนี้กระมัง เพื่อนในกลุ่มจึงลงความเห็นว่าเป็นดลญาต่างหากที่เพลี่ยงพล้ำให้กับเกมรักเกมนี้ หาใช่เดือนสิบไม่ เสียงสนทนาจางลงพร้อม ๆ กับร่างของเบญจาที่โผล่พ้นต้นไม้ออกมา หญิงสาวยิ้มร้ายมองมือถือในมือที่ได้บันทึกทุกคำพูด

“พ่อพูดเล่นปะเนี่ย เดียร์เป็นแฟนเท็นนะ จะทำแบบนั้นไปทำไม” เดือนสิบส่ายหน้ารัว ๆ ถึงปากจะยิ้มและหัวเราะ ทว่าดวงตาคมกลับน้ำตาคลอ“เฮ้ย! ไอ้ธนิน พ่อกูพูดเล่นอะไรก็ไม่รู้ว่ะ แม่งโคตรขำเลย” แล้วเดือนสิบก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ทว่ากลับดูเจ็บปวดมากกว่าตลกขบขัน ธนินหน้าม่อยได้แต่ถอนหายใจ “ไอ้เท็น…” มีแต่ลมที่ออกไปเพราะใจมันเจ็บหน่วงที่ต้องเห็นเพื่อนสนิททำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น“เล่นอะไรกันเนี่ย เท็นไม่ขำนะพ่อ เดียร์เป็นแฟนเท็นนะ”“ใช่ แฟนแกเป็นคนทำ…ทุกอย่าง” น้ำตาเดือนสิบร่วง กะพริบตาถี่ ๆ ไล่มันให้พ้นขอบตา น้ำลายเหนียวจนกลืนลงคอไม่ได้ สาววิศวะส่ายหน้ารัว ลุกออกจากเตียง ถอดสายน้ำเกลือทิ้งไม่ไยดี“ไม่จริง!” ร้องตะโกนอย่างสุดกลั้น

  ดลญาเข้ามาเป็นสาวโรงงานได้เกือบ ๆ สี่เดือนแล้ว นับเป็นช่วงเวลาที่ลำบากไม่ใช่น้อย เนื่องจากหล่อนถูกหมายหัวจากบรรดาสาวโรงงานคนอื่น พวกนั้นไม่ชอบดลญา อาจเพราะอิจฉาในความสวย ดลญาพยายามทำหน้าที่ของตนเองอย่างเต็มที่และดีที่สุด แต่หล่อนมักถูกเพื่อนร่วมงานกลั่นแกล้งอยู่เสมอ ช่วงพักเที่ยงไม่มีใครกินข้าวด้วยต้องนั่งปลีกวิเวกอยู่ลำพัง เคยโดนขัดขาล้มหน้าคว่ำอาหารเปื้อนไปทั่วตัว สุดท้ายก็ต้องหาขนมปังสักก้อนแอบกินในห้องน้ำประทังความหิวไปวัน ๆ ในช่วงแรกไม่มีใครสอนงานหล่อนสักคน หัวหน้างานไม่ใส่ใจ พูดจาหยาบคายกว่าที่เคยได้ยินอยู่บ่อยครั้ง  ทุกอย่างต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองหมด มือนิ่มที่เคยจับแต่กระเป๋าหลักแสนบัดนี้หยาบกร้านขึ้นมากและเต็มไปด้วยแผลเป็นจากการทำงาน ทว่าดลญาก็สู้ เพราะการได้เห็นเดือนสิบเดินตรวจเครื่องจักรคือยาชูกำลังให้มีชีวิตอยู่ต่อไป อาจเพราะอยู่ในโรงงานต้องสวมมาสก์และหมวกคลุมผมเหมือนกันทุกคนจึงทำให้เดือนสิบไม่ทันสังเกตเห็น ซึ่งมันดีต่อตัวดลญาเป็นอย่างมาก จะได้แอบมองคนร่างส

 “อยากให้ฉันรู้ถึงการมีตัวตนของเธอไม่ใช่เหรอ?” ดลญาส่ายหน้าพรืด หล่อนไม่ได้ต้องการเช่นนั้น             “แล้วมาให้ฉันเห็นหน้าทำไม หรือจะมาหลอกปั่นหัวอะไรฉันอีก ฮะ!” ใบหน้าสวยหวานเอาแต่ส่ายไปมา              “เหอะ! เธอหลอกฉันเป็นรอบที่สองไม่ได้แล้วล่ะ อยากได้อะไรจากฉันก็บอกมาตรง ๆ”             “เดียร์ไม่อย