Semua Bab คุณหนูเดียร์อยากได้เกียร์พี่เดือนสิบ: Bab 11 - Bab 20

บทที่ 6 ได้แค่ตัวยามนี้ทั้งโต๊ะไม่มีใครเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา นอกจากลอบมองกันเองด้วยสายตาเลิ่กลั่กนับตั้งแต่ร่างเพรียวของดลญาเดินเข้ามาภายในร้านและนั่งลงข้างกายรุ่นน้องร่างสูง เดือนสิบยังทำหน้านิ่งยกแก้วจิบเบียร์ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเธอเพิ่งโดนแจงจู่โจมขโมยจูบ“สวัสดีค่ะ” แล้วก็เป็นดลญาที่ต้องเอ่ยเป็นคนแรก เนื่องจากเดือนสิบไม่คิดจะแนะนำหล่อนให้ใครได้รู้จัก หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้นอบน้อม พนักงานรุ่นพี่รับไหว้เงอะงะ “แฟนเท็นเหรอ?” พี่นัดคันปากยุบยิบ อดรนทนไม่ไหวเอ่ยปากถาม “สวยเชียว” คำชมนั้นเรียกให้ดลญายิ้มปากแทบฉีก ถึงแม้คนที่ถูกถามจะยังเงียบปากอยู่ก็เถอะ หล่อนส่งยิ้มหวานเกี่ยวแขนเดือนสิบมากอดไว้ หน้าอกหน้าใจถูไถไปตามแขนยาว ความสนิทชิดเชื้อนั้นทำเอาแจงชักสีหน้า ทุกคนยังคงมองดล

บทที่ 7 รับของหวานไหมคะวันนี้คือวันหยุด เดือนสิบอัดบุหรี่เข้าปอดไปหลายมวน ตาคมปรายไปยังคนที่ยังนอนสลบไสลอยู่บนเตียง ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่บ่งบอกถึงเพลิงสวาทที่สาดใส่กันไม่ยั้งเมื่อคืนนี้ อาจเพราะเดือนสิบร้างราสังเวียนรักมาสักพักเธอถึงได้อดอยากปากแห้งกระทำต่อดลญาจนหมดแรงข้าวต้ม หรืออาจเพราะในกระแสเลือดมีแอลกอฮอล์เจือจางอยู่ถึงได้เกิดอารมณ์ฟัดหล่อนไม่ยั้ง หรืออาจเป็นข้อสุดท้าย ร่างเพรียวที่มีทรวดทรงองค์เอวชวนเสน่หานั้นพาเธอดำดิ่งยากจะต้านทาน แต่อะไรก็ช่าง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่เรื่องที่เดือนสิบคาดคิดไว้ด้วยซ้ำ หญิงสาวถอนหายใจหนัก ๆ แม้จะบอกอีกฝ่ายว่าหล่อนได้เพียงตัวของเธอเท่านั้น แต่บางอย่างกลางอกซ้ายกลับบอกว่ามันจะไม่จบแค่เรื่องเมื่อคืนสักพักดลญาตื่นขึ้น หล่อนคว้าเสื้อผ้ามาสวม ไม่ได้อิดออดหรือร้องไห้โวยวาย กลับนิ่งสงบราวมหาสมุทรที่กำลังก่อคลื่นทะเลลูกใหญ่ เดือนสิบเองก็ไม่ได้ปริปากถึงเรื่องเมื่อคืน ทำเพียงนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟสูบบุหรี่ไปพลาง

บทที่ 8 เริ่มหวั่นไหวถึงเดือนสิบไม่ได้แสดงท่าทีมากไปกว่าเก่า แต่ดลญานั้นรับรู้ได้ว่าหล่อนสามารถทำให้รุ่นพี่วิศวะฯ แสนเย็นชาสนใจตนเองมากขึ้น หญิงสาวยืนยิ้มกว้างขณะมองร่างสูงอันโดดเด่นกว่าใครเพื่อนแม้จะรั้งอยู่ปลายแถว ยามนี้เป็นเวลาพักพวกรุ่นพี่และเดือนสิบกำลังออกไปหาอะไรกินเหมือนอย่างเคย ทว่าวันนี้อาจพิเศษหน่อยก็ตรงที่เดือนสิบไม่ต้องเดินตากแดดตากลมฝ่าไอร้อนแล้ว “เฮ้ย! มีคนมาหาน่ะเท็น” พี่นัดสะกิด เดือนสิบแหงนหน้าขึ้น“วันนี้ไม่ได้ไปกินข้าวกับพวกพี่สินะ อยากได้อะไรก็ไลน์บอกแล้วกัน” พี่นัดตบไหล่ส่งสายตาล้อเลียนก่อนทั้งกลุ่มจะปลีกไปอีกทาง ดลญาโค้งให้รุ่นพี่ที่เคยพบหน้าค่าตากันเมื่อไม่กี่วันก่อน “มาทำอะไร?” เสียงเรียบไม่ได้บอกว่าคนพูดรู้สึกเช่นไร เหมือนแค่ถามออกไปตามที่สงสัย

บทที่ 9 ใครรู้สึกก่อนแพ้             เพื่อนของดลญาเดินพ้นประตูห้องพักไปกันหมดแล้ว เดือนสิบยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง เกาท้ายทอยเก้อเขินทำตัวไม่ถูก ดลญาลอบยิ้มมองการกระทำนั้นด้วยใจเต้นระรัว แผนการของหล่อนดูเหมือนจะเป็นไปด้วยดี              “เอ่อ…” เงียบเกินไปจนคนร่างสูงต้องเอ่ยอะไรออกมาบ้าง แต่กลับไม่รู้จะพูดอะไรดี ได้แต่ยืนอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นานสองนาน             “ทำไมผมพี่เท็นเป็นแบบนั้นคะ?” คำถามของคนบ

บทที่ 10 ชัยชนะหรือความรัก             ยามนี้แดดร่มลมตก ดลญานั่งเล่นอยู่ตรงม้านั่งในสวนหน้าอาคารคณะ หญิงสาวฮัมเพลงพลางบิดข้อเท้าที่ยังมีผ้ายืดพันไว้ ทว่าต้องหยุดลงเมื่อมีเงาของใครสักคนทาบทับลงมา สาวนิเทศฯ แหงนหน้าขึ้น ขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า              “มารยา” เบญจาเอ่ยขณะกวาดสายตาทั่วร่างรุ่นพี่สาว             “อะไรนะ?!” ดลญาเกลียดทั้งน้ำเสียงและท่าทางของอีกฝ่าย ตวัดมองตาขวาง