บทที่ 13 ชื่อนี้ไม่เคยลืม 50%

บทที่ 13 ชื่อนี้ไม่เคยลืม

เดือนสิบกลับมาฝึกงานในช่วงสัปดาห์สุดท้ายหลังจากพักรักษาตัวไปช่วงหนึ่ง ทางบริษัทและอาจารย์เห็นว่าเป็นเหตุสุดวิสัยจึงเซ็นรับรองผ่านการฝึกงาน หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้และเอ่ยขอบคุณรุ่นพี่ทุกคนในบริษัท พี่นัดเดินเข้ามาตบไหล่เอ่ยยินดีหากได้เดือนสิบเข้ามาเป็นหนึ่งในทีมเมื่อเรียนจบ เดือนสิบแบ่งรับแบ่งสู้ไม่ได้ตอบตกลงหากไม่ได้ปฏิเสธ หญิงสาวขับรถกลับมายังคอนโดมิเนียม กลิ่นไอบางอย่างลอยเตะจมูกทันทีที่เปิดประตู มันเป็นกลิ่นของดลญา ผู้หญิงสารเลวที่หลอกปั่นหัวเธออยู่หลายเดือน 

สาววิศวะทิ้งกายลงบนโซฟา จุดบุหรี่ขึ้นสูบ พ่นควันลอยเคว้งพลางทอดสายตาออกไปนอกระเบียง ท้องฟ้ามืดสนิทมีเพียงแสงไฟนีออนที่ยังส่องสว่าง พื้นที่ตรงนี้เธอเคยนอนกอดดลญามองดูหยาดฝนโปรยปราย หล่อนคนนั้นชอบนอนอิงไหล่ ลูบไล้เรียวนิ้วไปทั่วช่องท้องให้ได้ใจหวิว ยามสบเข้ากับดวงตากลมโตมักมีแสงทอประกายอยู่ในนั้น เดือนสิบหลงใหลดวงหน้าหวานและดวงตากลมแสนซุกซนขี้เล่นที่มักมีเงาของเธออยู่ใ