บทที่ 14 ไม่อยากยุ่งแต่ก็ยุ่ง 50%

บทที่ 14 ไม่อยากยุ่งแต่ก็ยุ่ง

             เสียงทุ้มติดห้วนที่ไม่ได้ยินมาเนิ่นนาน ร่างกายของดลญาชาไปทั้งแถบ ก้อนบางอยางจุกอยู่ตรงลำคอ ดวงตาร้อนผ่าวเพียงแค่ได้ยินเสียงของอีกฝ่าย ดลญาไม่กล้าหันกลับไปมองหน้าเดือนสิบแม้แต่น้อย หล่อนเห็นคนร่างสูงตั้งแต่เกียร์ไถลไปอยู่ตรงหน้า พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่มันช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน มือเล็กสั่นเทากำกระเป๋าแน่น ค่อย ๆ เดินลากเท้าพาร่างกายสะบักสะบอมไปตามเส้นทางของตนเอง ถึงดลญาอยากพูดคุยไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเดือนสิบมากเท่าไร หากทำไม่ได้เนื่องด้วยสัญญากับตนเองไว้แล้วว่าจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายให้รำคาญ จึงเลือกเดินห่างออกไปให้เร็วที่สุด

             “ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง?!” แต่แ