All Chapters of เสน่หา ซ่อนเร้น: Chapter 21 - Chapter 30

การประกาศออกค่ายภาษาของครูพีทสร้างความตื่นเต้นให้กับพวกเราทุกคนอย่างมาก โดยเฉพาะตัวฉันเองที่กำลังเผชิญกับความกดดันจากการแข่งขันการเขียนบทความด้านวรรณคดีที่ใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็ว เหลือเวลาอีกเพียงไม่กี่สัปดาห์เท่านั้นก่อนถึงวันงานแข่งขัน ซึ่งเป็นการแข่งขันที่สำคัญมาก เพราะมันไม่ใช่แค่การประลองฝีมือระหว่างนักเรียนต่างโรงเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นเวทีที่เปิดโอกาสให้ฉันได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่ ครูพีทเป็นคนแรกที่สนับสนุนให้ฉันเข้าร่วมแข่งขันนี้ และนั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันต้องทำให้ดีที่สุดฉันจึงดีใจอย่างมากเมื่อครูพีทเสนอแผนการพิเศษนี้ขึ้นมา เขาขออนุมัติจากโรงเรียนให้นักเรียนกลุ่มเล็กๆ ของเขา ซึ่งประกอบด้วยตัวฉัน ซาร่า และเพื่อนๆ ในชมรมวรรณคดี ได้ออกไปพักและฝึกฝนทักษะการเขียนบทความในบรรยากาศที่แตกต่างจากเดิม เราจะไปพักที่โรงแรมมูนไลท์อินน์ ซึ่งตั้งอยู่นอกเมือง เป็นสถานที่ที่เงียบสงบ และเหมาะกับการทำงานสร้างสรรค์ นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าการไปค่ายครั้งนี้จะช่วยกระตุ้นแรงบันดาลใจในการเขียนของฉันได้เป็นอย่างดีเมื่อถึงวันที่เดินทาง ฉันและเพื่อนๆ พร้อมด้วยครูพีทมุ่งหน้าสู่โรงแรมด้วยความตื่นเต้น

“ก๊อก ก๊อก”ฉันสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นแรงขึ้นอีกครั้งทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น ฉันไม่รู้ว่าใครจะมาในเวลานี้ แต่สัญชาตญาณของฉันบอกว่าน่าจะเป็นคนที่ฉันรู้จักดี ขณะที่ซาร่าเงยหน้าขึ้นมองไปทางประตู“ใครหว่า?”ซาร่าลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตู เมื่อเธอเปิดประตูออกมา ฉันเห็นเธอหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองฉันด้วยสายตาล้อเลียน ฉันรู้ได้ทันทีว่าเธอคงจะเดาได้แล้วว่าใครที่ยืนอยู่ตรงนั้นและก็จริงดังคาด...คือ..ครูพีทในมือของเขาถือหนังสือเล่มหนึ่ง ฉันจำได้ทันทีว่ามันคือหนังสือสอนการเขียนบทความวรรณคดีเล่มล่าสุดที่ฉันเคยเห็นในห้องสมุด ครูพีทยืนอยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้ม แต่ในแววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความลึกลับบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่อาจหันหนีได้“ลิลลี่อยู่ไหม?” ครูพีทถามซาร่าหันมามองฉันอีกครั้ง เธอหรี่ตามองฉัน ฉันรู้สึกหน้าร้อนขึ้นทันทีเมื่อสบตากับเธอ ฉันพยายามทำตัวให้ปกติ“อยู่ค่ะ” ซาร่าตอบก่อนจะเปิดประตูให้กว้างพอที่ครูพีทจะเห็นฉันนั่งอยู่บนเตียง“เธอคงไม่ลืมว่าต้องมาเรียนเสริมกับฉันหรอกนะ?”เฮือก!!“มะ..ไม่.ลืมค่ะ..” ฉันตอบแผ่วเบา ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่ฉันนิ่ง“เอ้า งั้นก็รีบไปสิ”

หลังจากการแข่งขันการเขียนบทความผ่านพ้นไปพร้อมกับชัยชนะที่ทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจ บรรยากาศที่โรงเรียนเซนต์เอมิลี่ก็เปลี่ยนเป็นสีสันของคริสต์มาสทันที การแข่งขันที่เหน็ดเหนื่อยได้กลายเป็นความทรงจำอันหอมหวาน แต่สิ่งที่ตื่นเต้นที่สุดในช่วงเวลานี้กลับเป็นเทศกาลคริสต์มาสที่ทุกคนรอคอยบรรยากาศในโรงเรียนเซนต์เอมิลี่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและสดใสยิ่งขึ้น โรงเรียนดูราวกับถูกเนรมิตให้เป็นดินแดนมหัศจรรย์ ทุกหนแห่งถูกตกแต่งด้วยไฟหลากสี ต้นคริสต์มาสขนาดใหญ่ที่ลานหน้าห้องโถงเป็นจุดดึงดูดสายตาของทุกคน เสียงเพลงคริสต์มาสคลอเบาๆ ทั่วห้องโถง ทำให้ทุกคนรู้สึกอบอุ่นแม้จะอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวของเดือนธันวาคม ทุกๆ ปี โรงเรียนจะจัดงานเฉลิมฉลองเทศกาลคริสต์มาสอย่างยิ่งใหญ่ และปีนี้ก็ไม่แตกต่างกันกิจกรรมคริสต์มาสของเซนต์เอมิลี่เป็นที่รอคอยของนักเรียนทุกคน งานจะเริ่มตั้งแต่การแสดงละครคริสต์มาสที่นักเรียนแต่ละชั้นปีได้เตรียมมาอย่างพิถีพิถัน การแข่งขันประดับต้นคริสต์มาสระหว่างห้องเรียน และการจัดตลาดนัดคริสต์มาสที่มีทั้งของขวัญและอาหารน่าทานเต็มไปหมดแต่กิจกรรมที่สำคัญในปีนี้คือการประมูลของขวัญคริสต์มาส เพื่อนำรายได้ไปบ

สัปดาห์แรกของการเปิดเรียนหลังปีใหม่เป็นสัปดาห์ที่ฉันไม่อยากมาโรงเรียนเลย ความเหนื่อยล้าจากการไปเที่ยวกับครูพีทยังคงติดอยู่ในร่างกายทุกอณู การเดินทางตลอดสัปดาห์ทำให้ฉันสนุกและมีความสุขมากก็จริง แต่ก็ทำให้ฉันเสียพลังงานมากจนอยากจะขอนอนต่อสักอีกวันสองวัน แต่เมื่อครูพีทโทรมาปลุกแต่เช้า พร้อมกับบอกให้ฉันลุกไปเรียน ฉันก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยเขาคงไม่รู้ตัวสินะ ว่าเป็นคนที่ทำให้ฉันเหนื่อยล้าขนาดนี้… เหตุผลที่ฉันรู้สึกอ่อนล้าไม่ใช่แค่เพราะการเดินทางเท่านั้น แต่เพราะเขาไม่เคยให้ฉันได้หยุดพักตอนกลางคืนเลย นั่นก็เป็นหนึ่งสาเหตุที่ทำให้หัวใจฉันเต้นไม่หยุดตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาเมื่อฉันเดินเข้ามาในโรงเรียน รู้สึกได้ว่าบรรยากาศกลับสู่ความคุ้นเคย เด็กนักเรียนต่างพากันเดินพลุกพล่านทั่วโรงเรียน และครูพีทก็เดินมาหาฉันตามปกติ พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ฉันอุ่นใจเสมอ"เหนื่อยไหมลิลลี่?" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ขณะที่เราสองคนเดินไปด้วยกัน ฉันพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับยิ้มตอบกลับ"ก็เหนื่อยนะคะ แต่คงไม่เท่ากับคนที่ทำให้หนูเหนื่อยหรอกค่ะ" ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงล้อเล่นเล็กน้อยเขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดว่า "เดี๋ยว

บรรยากาศในโรงเรียนเซนต์เอมิลี่เช้าวันนี้ดูเงียบผิดปกติ หรืออาจจะเป็นแค่ความรู้สึกของฉันเอง ฉันยังไม่แน่ใจ แต่ทุกอย่างรอบตัวเหมือนจะเปลี่ยนไปนับตั้งแต่ที่ฉันได้ยินเรื่องของ “ครูคนใหม่” ที่ย้ายมาจากอังกฤษฉันพยายามเก็บความคิดเหล่านั้นไว้ในใจ พยายามไม่ให้มันรบกวนการเรียนของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน มันก็เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ ลางสังหรณ์นี้มันหนักอึ้งในใจฉันตั้งแต่ได้ยินเพื่อน ๆ ซุบซิบกันในห้องโถงว่า ครูคนใหม่ไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก ลิซ อลิซาเบธ แฟนเก่าของครูพีทคำว่า ‘แฟนเก่า’ มันก้องอยู่ในหัวฉัน แม้พยายามไม่ให้คิดถึงมัน แต่ทุกครั้งที่ฉันหลับตา ฉันก็ยังเห็นภาพของครูพีทกับผู้หญิงอีกคนที่เคยมีชีวิตร่วมกัน ช่วยกันสอนหนังสือ ช่วยกันสร้างฝัน ความรู้สึกหวาดกลัวว่าอดีตของครูพีทอาจหวนกลับมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเรามันกัดกินใจฉันอย่างไม่อาจปฏิเสธได้หลังจากหมดชั่วโมงเรียนในช่วงเช้า ฉันเดินไปที่ล็อกเกอร์เพื่อหยิบหนังสือสำหรับคาบบ่าย ขณะที่กำลังเปิดล็อกเกอร์ ฉันได้ยินเสียงเพื่อน ๆ คุยกันไม่ไกลจากที่ฉันยืนอยู่“ได้ข่าวว่าเธอเป็นคนสวยมากนะ แล้วก็เคยคบกับครูพีทนานหลายปีด้วย”“ใช่