บททั้งหมดของ ฝากรักสุดปรารถนา: บทที่ 1 - บทที่ 6

“คุณดูเป็นผู้ใหญ่มากไม่น่าเชื่อว่าจะมีเรื่องให้คิดทุกข์ใจถึงกับต้องมานั่งที่นี่กลางดึกคนเดียวแบบนี้ ข้าง ๆ สวนสาธารณะมีร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตเปิด 24 ชั่วโมงเราไปหาอะไรกินกันเถอะ”ชายหญิงสองคนเดินพูดคุยกันเรื่องทั่ว ๆ ไประหว่างเดินทางข้ามถนนเพื่อไปยังร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ที่สุด ในสายตาของคนอื่นคงคิดว่าทั้งคู่เป็นคนรู้จักกันทั้งที่ความจริงแล้วทั้งสองเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าที่มีโอกาสคุยกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง“ปกติแล้วคุณชอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแบบนี้ไหม”ชายหนุ่มหันมาถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกินบะหมี่แบบกระป๋องจนถึงขั้นยกน้ำซดจนหมดถ้วยด้วยหน้าตาที่ดูจะมีความสุขขึ้น“ชอบกินมากเลยล่ะค่ะแต่ปกติแล้วจะชอบแบบต้มในถ้วยใส่ไข่ใส่ผักโดยเฉพาะเวลาไปนอนกางเต็นท์กับเพื่อน ๆ เมนูนี้จะเป็นเมนูยอดฮิตในตอนเช้าโดยเฉพาะเวลาที่อากาศหนาว“คุณเป็นคนชอบเที่ยวเชิงธรรมชาติเหมือนกับผมเลยแต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ไปเพราะเพื่อนผมก็ไม่ใช่สายนี้ คุณแม่ผมเองท่านก็ป่วยอยู่ไปเที่ยวด้วยไม่ได้เวลาจะไปไหนทีก็ได้แต่ไปคนเดียว นอนกางเต็นท์คนเดียวบางครั้งก็ได้แต่อิจฉาเต้นท์ข้าง ๆ ที่เขาพาครอบครัวหรือไม่ก็เพื่อนมานั่

สาวน้อยพูดร่าเริงนำเสนอตัวเองโดยที่เธอเองไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าสิ่งที่พูดแต่สำหรับภาคินชายหนุ่มที่ถึงแม้จะไม่ได้ชอบการมีครอบครัวแต่เขาก็มีความสัมพันธ์กับหญิงอื่นที่เขาซื้อกินตามแบบฉบับของผู้ชายทั่วไปจึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้าถึงแม้จะดูเป็นเด็กแต่เธอก็มีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้หัวใจความเป็นชายของเขารู้สึกหวิวไปทั้งใจอุทยานแห่งชาติขุนสถานวันนี้มีที่ว่างกางเต็นท์ทั่วบริเวณเนื่องจากมันไม่ใช่วันหยุดทั้งคู่จึงไม่ต้องแย่งวิวดี ๆ กับใครเรียกได้ว่ากางเต็นท์กันแบบเหงา ๆ เลยดีกว่า“ผมไม่ได้เอาเต็นท์มาเดี๋ยวไปเช่าที่อุทยานเอาดีกว่า”ภาคินมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้มากางเต็นท์กับสาวและอาจจะได้ทำภารกิจที่มารดาสั่งสำเร็จจนลืมของที่จำเป็นนั่นก็คือเต็นท์ส่วนตัวของเขา“นอนด้วยกันก็ได้ค่ะคุณคงไม่ปล้ำฉันในเต็นท์ใช่ไหมสถานการณ์โรคภัยไข้เจ็บตอนนี้อย่าใช้ของร่วมกับใครเลยดีกว่าอย่างน้อยถ้าคุณจะติดโควิดจากใครก็คงติดจากฉันเพราะเรานั่งรถมาด้วยกันตลอดทางฉันเองก็ลืมใส่แมสแล้วก็พูดพ่นน้ำลายอยู่ในรถคุณมาตั้งหลายชั่วโมง”หญิงสาวเธอพูดเปิดทางให้เสือหนุ่มเจ้าเล่ห์ได้ทำตามแผนได้ไวขึ้นมีหรือที่ภาคินจะปฏิเสธเพราะเขาคิด

ภาคินลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความตกใจเมื่อหญิงสาวที่นอนข้าง ๆ เขาอยู่ดี ๆ ก็พูดอะไรออกมาเหมือนว่ากำลังรู้สึกโกรธและเกลียดใครสักคน ชายหนุ่มจึงรีบคว้าตัวเธอมากอดและเขย่าเรียกให้ได้สติเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังฝันไป “คุณภาคิน พวกนั้นจะเอาเรื่องผิง” หญิงสาวเมื่อรู้สึกตัว เธอค่อย ๆ ลืมตาและจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังโอบกอดเธอไว้เหมือนว่าเธอกำลังไม่แน่ใจว่าตอนนี้มันคือเรื่องจริงหรือเธอกำลังฝันก่อนที่จะรู้สึกตัวและรีบกอดกลับทันทีเหมือนว่าเธอกำลังกลัวว่าจะถูกใครทำร้าย “คุณแค่ฝันร้าย ทำใจให้สบายหายใจเข้าลึกๆทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราคนพวกนั้นไม่ได้ตามคุณมาแต่คุณต่างหากที่เอาพวกนั้นใส่ใจมาด้วย” ขนมผิงหลบตาลงทุกสิ่งที่ภาคินพูดมันคือความจริงคนพวกนั้นป่านนี้ก็คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้เก็บความทุกข์ของเธอมาใส่ใจแต่ตัวเธอเองต่างหากที่เอาพวกนั้นเข้ามาอยู่ภายใต้ความทรงจำและปล่อยให้คนเหล่านั้นกัดกินหัวใจของเธอไม่เว้นแม้แต่เวลานอน “อีกนานไหมผิงจะลืมทุกอย่างได้” “ผมจะทำให้คุณลืมเองขอแต่คุณเปิดใจและยอมรับ ความจริงว่าเวลานี้