สุขนี้ที่สะปัน...(2)

ภาคินลืมตาตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความตกใจเมื่อหญิงสาวที่นอนข้าง ๆ เขาอยู่ดี ๆ ก็พูดอะไรออกมาเหมือนว่ากำลังรู้สึกโกรธและเกลียดใครสักคน ชายหนุ่มจึงรีบคว้าตัวเธอมากอดและเขย่าเรียกให้ได้สติเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงกำลังฝันไป

“คุณภาคิน พวกนั้นจะเอาเรื่องผิง”

หญิงสาวเมื่อรู้สึกตัว เธอค่อย ๆ ลืมตาและจ้องมองอีกฝ่ายที่กำลังโอบกอดเธอไว้เหมือนว่าเธอกำลังไม่แน่ใจว่าตอนนี้มันคือเรื่องจริงหรือเธอกำลังฝันก่อนที่จะรู้สึกตัวและรีบกอดกลับทันทีเหมือนว่าเธอกำลังกลัวว่าจะถูกใครทำร้าย

“คุณแค่ฝันร้าย ทำใจให้สบายหายใจเข้าลึกๆทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราคนพวกนั้นไม่ได้ตามคุณมาแต่คุณต่างหากที่เอาพวกนั้นใส่ใจมาด้วย”

ขนมผิงหลบตาลงทุกสิ่งที่ภาคินพูดมันคือความจริงคนพวกนั้นป่านนี้ก็คงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้เก็บความทุกข์ของเธอมาใส่ใจแต่ตัวเธอเองต่างหากที่เอาพวกนั้นเข้ามาอยู่ภายใต้ความทรงจำและปล่อยให้คนเหล่านั้นกัดกินหัวใจของเธอไม่เว้นแม้แต่เวลานอน

“อีกนานไหมผิงจะลืมทุกอย่างได้”

“ผมจะทำให้คุณลืมเองขอแต่คุณเปิดใจและยอมรับ ความจริงว่าเวลานี้