All Chapters of พ่อพรายรพี: Chapter 11 - Chapter 20

“วันนี้ฉันจะพาไปลำธาร เอาผ้าไปซักที่นั่นด้วย” ร่างสูงเอ่ยขึ้นขณะนั่งกินอาหารเช้าด้วยกันที่ชานกระท่อม เสียงของเขาทุ้มหนักแน่น ทำให้มีนาหันไปมองด้วยความสงสัยเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับโดยไม่ปริปาก ภาพลำธารขนาดใหญ่เบื้องหน้ามีนา งดงามดุจภาพวาดจากสรวงสวรรค์ น้ำใสบริสุทธิ์ราวกระจกใส สะท้อนภาพท้องฟ้าสีครามสดใสและพรรณไม้เขียวชอุ่มที่ล้อมรอบ เสียงลำธารที่ไหลเบาๆ คล้ายดนตรีธรรมชาติที่บรรเลงเพลงแห่งความสงบ เสียงลมพัดใบไม้แผ่วเบาเพิ่มความเย็นสบาย ทำให้เธอรู้สึกถึงความร่มเย็น ลมหายใจของมีนาค่อยๆ ช้าลงเมื่อดวงตาจับจ้องไปที่ทิวทัศน์แสนงดงามนี้ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น ราวกับเธอได้พบกับความมหัศจรรย์ที่ซ่อนอยู่ในป่าใหญ่ ความงดงามนี้สะกดทุกสัมผัสของเธอ ทำให้เธอรู้สึกว่าทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งและหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ เมื่อมีนาเดินเข้าไปใกล้ลำธารมากขึ้น เสียงของธรรมชาติรอบตัวเริ่มเปลี่ยนไป จากเสียงลมและสายน้ำที่ไหลรินเบาๆ กลายเป็นเสียงจอแจของการพูดคุยที่ดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงแปลกๆ นี้ทำให้เธอหยุดชะงัก พลางตั้งใจฟังให้ชัดเจนขึ้น ทุกก้าวที่เดินเข้าไ

พรายรพีกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น "เราจะย้ายลงไปอยู่ปางกันวันนี้ ตื่นสิยัยขี้เซา" มีนาที่กำลังหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขนของเขาตอบกลับมางัวเงีย "ยังไม่เช้าเลย" พร้อมกับซุกหน้าลงไปที่อกกว้างของพ่อพรายรพีอย่างออดอ้อน หนุ่มใหญ่ยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู มองท้าวแขนขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอียงคอลงมาดูใบหน้าของสาวน้อยที่ซุกเข้าหาอกของเขา แล้วก้มลงกระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่า "ถ้าไม่ตื่น...จะทำอย่างอื่นนะ"…………………………………………… เมื่อพ่อพรายรพีพามีนาลงจากเขา สายตาของเธอค่อยๆ เผยให้เห็นภาพที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน หมู่บ้านที่อยู่เบื้องหน้าไม่ได้เป็นเพียงกระท่อมเล็กๆ ในจินตนาการ หากแต่เป็นหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยบ้านเรือนที่หลากหลาย ทั้งชั้นเดียวและสองชั้น สร้างด้วยวัสดุที่ดูทันสมัยเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ ราวกับภาพของหมู่บ้านจัดสรรในเมืองใหญ่ การตกแต่งบ้านแต่ละหลังประณีตงดงาม เสมือนหมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในดินแดนที่ห่างไกลจากความวุ่นวาย บ้านทุกหลังไม่มีรั้วกั้น แต่กลับมีสนามหญ้าสีเขียวสดใสที่ทอดยาวไปจนถึงถนนที่โอบล้อมหมู่บ้าน หน้าบ้านบางหลังประดับด้วยดอกไม้หลากสีสันที่ผลิบานในแสงแดด บางหล

พรายรพีเดินออกมาที่ลานกว้างของปาง ซึ่งเป็นพื้นที่เปิดโล่งและเงียบสงบ ตรงกลางลานมีเรือนหลังใหญ่ตั้งตระหง่าน เป็นเรือนที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตและสง่างาม ใช้เป็นสถานที่ประชุมและรับแขกสำคัญของปาง บรรยากาศรอบลานเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ผสมผสานกับความเรียบง่ายที่ลงตัว และเมื่อเขาก้าวเข้าไป เสือทั้งเจ็ด—น้ำ เพชร ปีน้อย ไพรวัลย์ ประเวศ ขวัญ มิ่ง ก็รออยู่ที่นั่นแล้ว ลูกน้องของเขานั้น ต่างเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาดีในแบบฉบับของชายชาวไทยที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ ท่ามกลางบรรยากาศอันเคร่งขรึมในห้องรับแขกของเรือนใหญ่ พวกเขาแต่งกายด้วยชุดธรรมดาที่ดูเรียบง่าย ทว่ามีสไตล์คล้ายกับวงบอยแบนด์เกาหลี เสื้อเชิ้ตเรียบๆ กางเกงยีนส์พอดีตัว รองเท้าผ้าใบ ดูสบายตาแต่แฝงไปด้วยความเข้มแข็งและความเป็นระเบียบในท่าทีของพวกเขา แต่ละคนยืนกระจายตัวอยู่รอบๆ ห้องรับแขก ซึ่งถูกตกแต่งอย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้เนื้อดี พรมหนานุ่ม และผ้าม่านผืนใหญ่ที่ห้อยอยู่ที่หน้าต่างสูง"สวัสดีครับ คุณพรายรพี ผมอาทิตย์ครับ สารวัตรที่เพิ่งย้ายมาใหม่" อาทิตย์แนะนำตัวด้วยน้ำเสียงสุภาพพลางยื่นมือไปทักทายพรายรพีมองสำรวจร่

แก้วตาและฟ้าใส สองสาวสวยฝาแฝดประจำปาง ยืนอยู่ใกล้กันใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ มองตามร่างระหงของมีนาที่เดินเล่นในหมู่บ้านอย่างสง่างาม หญิงสาวผู้ได้รับตำแหน่งนายหญิงคนใหม่ของปางนี้ ความงามอันโดดเด่นของมีนาทำให้หัวใจของทั้งสองพี่น้องต้องเต้นแรงด้วยความรู้สึกอิจฉาที่ไม่อาจซ่อนเร้นได้“ช่างสวยเสียจริง น่าอิจฉาเหลือเกิน” แก้วตากระซิบกับฟ้าใส ขณะที่ดวงตาคู่สวยของเธอยังคงจับจ้องไปที่มีนา พยายามหาคำตอบว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้รับความสำคัญถึงเพียงนี้ ทั้งที่พวกเธอทั้งสองแข่งกันหว่านเสน่ห์ให้พ่อพรายรพี นายใหญ่แห่งปางแห่งนี้มาตลอด แต่กลับไม่เคยได้รับการเหลียวแลเลยสักครั้งบ้านใหญ่หลังนั้นเช่นกัน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้รับอนุญาตให้ก้าวเข้าไปนอกจากป้าพิศเพียงคนเดียว แต่ตอนนี้มีนากลับกลายเป็นคนที่ได้เข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น เป็นที่นับถือและยกย่อง ท่ามกลางความริษยาที่เกาะกินในใจพวกเธอ มองตามร่างของมีนาไปด้วยความรู้สึกที่คละเคล้าทั้งความอิจฉาและความแค้นเล็กๆ ที่ไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้“ฉันได้ยินนะยัยแก้ว ว่าคืนนี้พ่อพรายรพีจะไปค้างที่บ้านฝั่งทิศใต้ หลังนั้นไงที่นายชอบไปนอนรอขบวนสินค้าน่ะ” ฟ้าใ

แสงแดดบ่ายที่แผดเผาเข้ามาทางหน้าต่าง ปลุกให้แก้วตาตื่นจากการหลับไหล เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นแรง พลางมองไปรอบๆ ห้อง เตียงนอนที่เคยเรียบร้อยบัดนี้เต็มไปด้วยรอยยับย่นจากการเสพสมตลอดคืน ร่องรอยความเร่าร้อนและรุนแรงยังคงหลงเหลืออยู่บนเรือนร่างของเธอ ความรู้สึกที่ยังอบอวลในใจทำให้เธอต้องยกมือขึ้นแตะริมฝีปากเบาๆ นึกถึงจูบที่เร่าร้อนและสัมผัสที่ท่วมท้นของมิ่ง เธอรู้สึกได้ถึงความต้องการที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัว เหมือนกับเปลวไฟที่ไม่มีวันมอด แก้วตาไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมิ่งจะกลายเป็นอะไรที่ร้อนแรงและลึกซึ้งเช่นนี้ หัวใจของเธอเต้นระส่ำเมื่อคิดถึงท่วงท่าและลีลาที่เขาสอนให้เธอรู้จักในค่ำคืนที่ผ่านมา เธอปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งลงไปในความคิด แก้วตาหลับตาลงเบาๆ ปล่อยให้ตัวเองหลงไปกับความทรงจำเหล่านั้น ความร้อนแรงที่เขาเสิร์ฟให้เธอ มันไม่ใช่แค่การตอบสนองของร่างกาย แต่มันเป็นการปลุกเร้าทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในตัวเธอจนเธอไม่สามารถต้านทานได้ แก้วตายอมรับว่าตัวเองหลงใหลในรสรักที่มิ่งมอบให้เธออย่างไม่อาจถอนตัวได้ เมื่อประตูแห่งความเร่าร้อนถูกเปิด