บททั้งหมดของ พ่อพรายรพี: บทที่ 21 - บทที่ 30

ฟ้าใสตื่นขึ้นเมื่อแสงแดดยามบ่ายสาดเข้ามาทางหน้าต่างปลุกเธอให้ตื่นขึ้นจากความหลับใหล เธอขยับตัวเบาๆ สัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลของผ้าปูเตียงที่แสนสบาย แต่ทันทีที่เธอรู้สึกถึงความเย็นของอากาศที่สัมผัสกับผิวเนื้อเปลือยเปล่าของเธอ ความตื่นตระหนกก็ถาโถมเข้ามาในใจ ดวงตาของฟ้าใสเบิกกว้างเมื่อมองไปรอบๆ และตระหนักว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องนอนของตัวเอง หัวใจเธอเต้นแรงราวกับจะระเบิดเมื่อเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง ร่างกายเปลือยเปล่าไม่มีสิ่งใดปกปิด เธอหันไปมองข้างๆ และสิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอหายใจติดขัด น้ำ นอนอยู่ข้างเธอ แผงอกเปลือยเปล่าของเขาเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ชัดเจน แสดงถึงความแข็งแรงและความเป็นชายที่เธอไม่เคยรู้สึกหวาดหวั่นมาก่อน ฟ้าใสกรีดร้องออกมา เสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความสับสนและความตื่นตระหนกทำให้น้ำสะดุ้งตื่น เขาหันมามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกใจและความรู้สึกผิดปะปนกัน“ฟ้าใส... ตื่นแล้วเหรอ?” น้ำพูดด้วยเสียงต่ำและลมหายใจที่ยังไม่ทันตั้งตัวเต็มที่ สายตาของเขาจับจ้องที่ร่างกายของฟ้าใสที่ยังคงสั่นไหวด้วยความตื่นเต้นจากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นฟ้าใสรู

ในห้องที่แสงไฟสลัวกระทบกับผนังห้องนั้น ความร้อนแรงที่รุนแรงประทุขึ้น เมื่อน้ำรู้สึกถึงความร้อนที่แผดเผาในตัวเขาไม่หยุดหย่อน ขณะที่แก้วตาปลดกระดุมออกอย่างร้อนรน ความร้อนในห้องเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตัวน้ำเริ่มเดือดพล่านอย่างควบคุมไม่ได้ผู้หญิงที่ตอนนนี้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของน้ำ ที่กำลังถอดชุดออกเผยให้เห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ความร้อนจากร่างงามนั้นเริ่มกระตุ้นอารมณ์ของน้ำให้ถึงจุดเดือด เขามองเห็นร่างกายที่ล่อลวงอย่างเต็มตา ร่างงามของฟ้าใสเผยให้เห็นชุดชั้นในลูกไม้บางใสที่เผยให้เห็นรูปทรงอันเย้ายวนของเธออย่างชัดเจน เนินอกที่อวบอิ่มและผิวขาวนวลผายใต้แสงไฟสลัวๆในห้อง ทุกการเคลื่อนไหวของฟ้าใสสร้างความร้อนแรงที่ยากจะต้านทานได้น้ำรู้สึกถึงความตึงเครียดในตัวเขา ขณะที่ร่างเปลือยเปล่าของฟ้าใสยิ่งกระตุ้นให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาเห็นว่าฟ้าใสเต็มไปด้วยความต้องการที่ร้อนแรงอย่างมาก มือของเธอเคลื่อนไหวอย่างเซ็กซี่ ชุดชั้นในที่เหลืออยู่ถูกปลดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับความเร่าร้อนที่เผาผลาญทุกอณูในห้อง ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกพายุที่ร้อนแรงดึ

มีนาค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องครัวด้วยรอยยิ้มบางๆ เธอไม่พูดอะไร เพียงแต่มองพรายรพีที่นั่งจิบกาแฟอย่างเงียบขรึมในมุมของเขา เธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนพูดน้อยและมักไม่แสดงความรู้สึกออกมา แต่เธอก็ชอบท้าทายความนิ่งนั้นอยู่เสมอเมื่อมาถึงตัวเขา มีนาค่อยๆ นั่งลงบนตักของเขาโดยไม่เอ่ยอะไร มือเล็กของเธอคล้องรอบคอเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะซบหน้าลงกับอกกว้าง รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวเขาเธอยังคงไม่พูด แต่ใช้ปลายนิ้วไล้เบาๆ บนต้นคอของเขา แววตาที่มองเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอนที่ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูด พรายรพีหายใจช้าและลึก สายตาเขาจับจ้องอยู่ที่เธอ แม้จะไม่มีคำพูดใดๆ ออกมา แต่เธอรู้ว่าเขากำลังรับรู้และตอบสนองต่อการออดอ้อนของเธอเขาไม่เอ่ยถามออกมาให้มากความ เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบเบาๆ บนหลังเธออย่างอ่อนโยน เป็นสัญญาณว่าเขายอมให้เธอทำตามใจ "อยากได้อะไร..." เสียงของเขาต่ำและเรียบนิ่ง แต่มันก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้มีนารู้ว่าเขายอมตามใจเธอเสมอมีนายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะป้องมือกระซิบข้างหูพรายรพี "ขอไปเดินเล่นในเมืองหน่อยนะคะ" เสียงของเธอนุ่มนวลและอ้อนวอน แต่ก็แฝงไปด้วยความยั่วยวนที่รู้ว่าจะทำใ

พ่อพรายกระชับร่างเมียสาวในอ้อมแขนไว้แน่น ความกังวลและความโกรธสาดซัดในดวงตา มึงเหยียบเร็วกว่านี้ได้ไหมวะ ปีน้อย! เสียงเข้มสั่งการพร้อมแรงกดดันที่แผ่ซ่าน ปีน้อยที่รู้ดีว่าความเร็วตอนนี้ยังไม่พอ เหยียบคันเร่งแทบมิด พุ่งทะยานมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลอย่างไม่คิดชีวิต“ไม่เป็นอะไรมากครับ แค่สลบไปครับ” หมอที่เข้ามาตรวจพูดขึ้นเบาๆนายใหญ่ที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักเอ่ยถามด้วยเสียงเย็นชา “ไอ้จ้อยเป็นไงบ้าง?”ปีน้อยที่ยืนเฝ้าอยู่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ผ่ากระสุนออกแล้วครับนาย พ้นขีดอันตรายแล้ว”น้ำกับเพชรที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องสมทบ เอ่ยขึ้นด้วยความร้อนใจ “ขุนสาน่าจะบงการอยู่ครับนาย”พ่อพรายรพีสั่งเสียงเข้ม “บอกไอ้มิ่งกลับเข้าปางได้เลย ระวังปางให้ดี อย่าให้พลาด ให้ลูกน้องดูเขตข้ามแดนให้เข้มงวดกว่านี้ พวกมันต้องมาอีกแน่”“ให้คนมาเฝ้าไอ้จ้อยให้ดี อย่าให้พลาด พวกเอ็งกลับไปก่อน” พ่อพรายรพีหันไปสั่งลูกน้องคนอื่นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด ก่อนจะหยุดสายตาที่ปีน้อย “มึงอยู่นี่ ปีน้อย” ประตูเปิดพลั๊วะออก เสียงดังสนั่นจนทุกคนในห้องสะดุ้ง พ่อพรายรพีหันไปมองทันที ดวงตาแข็งกร้าวพร้อมรับมือ แต่เมื่อเห็นว่าเป็นสารวั

แก้วตานอนอยู่บนพื้นใบไม้ที่ตกกระจัดกระจายใต้ต้นไม้ใหญ่ ร่างเปลือยเปล่าของเธอสะท้อนแสงที่ส่องผ่านยอดไม้ หลังจากพายุรักที่รุนแรงและเต็มไปด้วยความร้อนแรงที่ทั้งคู่เพิ่งผ่านไป การผ่อนคลายในช่วงนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความอ่อนเพลียและความพอใจที่ล้นหลามเธอพึมพำด้วยเสียงที่ยังอ่อนแรง "ไม่แต่ง ก็ฉันบอกไม่แต่ง... แก้วตาที่นอนเปลือยอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังจากพายุรักหลายรอบจบลง นายก็รู้ ว่าเป็นแฟนกันแบบนี้มันแซ่บกว่า มันตื่นเต้นดีกว่าด้วย”มิ่งที่นอนตะแคงอยู่ข้างๆ มองไปยังร่างของแก้วตาที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความต้องการที่ยังคงร้อนแรง เขาไม่สามารถต้านทานความยั่วยวนของเธอได้ เขาก้มลงไปยังหน้าอกเปลือยเปล่าของเธอ ค่อยๆ เลื่อนปากลงไปที่ยอดอกที่เต็มไปด้วยความเต่งตึงการดูดดื่มและเลียของเขาทำให้แก้วตาสะดุ้งและปล่อยเสียงครางออกมาอย่างพอใจ ร่างของเธอสะท้านจากสัมผัสที่ร้อนแรงของมิ่ง เธอรู้สึกถึงความสุขที่พุ่งพรวดขึ้นอีกครั้งจากความรักที่ไม่รู้จักจบสิ้นมิ่งเงยหน้าขึ้นจากการดูดดื่มที่อกอวบของแก้วตา ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาและความรักที่ร้อนแรง เขาพูดด้วยเสียงต่ำและกระเส่า "แต่งแล้วฉันจะทำให้เธอตื่