บททั้งหมดของ พ่อพรายรพี: บทที่ 31 - บทที่ 40

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น“ฮัลโหล พี่มีนาฉันเอง”“พิไล มีอะไรเหรอ?” มีนาเอ่ยถามพิไลตอบกลับด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความเครียดและหวังดี “พี่มีนา คุณพ่ออยากพบคุณที่โรงแรมในเมืองค่ะ เขารู้สึกเสียใจเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นและต้องการปรับความเข้าใจอีกครั้ง”มีนารู้สึกถึงความกังวลในใจ เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์กับพ่อของเธอมีความซับซ้อนและอาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด แต่เธอก็รู้ว่าการพูดคุยและเคลียร์ความเข้าใจเป็นสิ่งที่สำคัญ“ พี่อาทิตย์ก็อยู่ที่นี่แล้ว ถ้าพี่รู้สึกไม่สบายใจหรือกลัว...” “ทำไมฉันจะต้องกลัวด้วย? เดี๋ยวฉันจะไปเอง” มีนาพูดเสียงเรียบ “ฉันจะไปพบคุณพ่อที่โรงแรม”“ขอบคุณมากค่ะพี่มีนา เดี๋ยวฉันบอกคุณพ่อให้นะคะ” มีนาที่เต็มไปด้วยความกังวลใจและความรีบร้อนตัดสินใจให้ป้าพิศช่วยหาคนขับรถเพื่อไปยังโรงแรมในเมืองอย่างรวดเร็วเพื่อพบกับคุณพ่อ“ป้าพิศค่ะ ฉันต้องไปที่โรงแรมในเมืองด่วนเลย” มีนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตื่นเต้นและวิตกกังวล “รบกวนป้าช่วยหาคนขับรถให้หน่อยค่ะ ฉันอยากไปและกลับให้เร็วที่สุด”ความวิตกกังวลยังคงอยู่ แต่เธอก็เต็มไปด้วยความหวังว่าจะสามารถแก้ไขความเข้าใจผิดและเปิดโอกาสใหม่ให้กั

มีนา ตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกงุนงงและตกใจ เมื่อเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย ห้องนอนหรูหราที่ประดับด้วยผ้าห่มและเฟอร์นิเจอร์ที่มีความโอ่อ่า เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอเปลือยเปล่าและปกคลุมไปด้วยผ้าห่มที่มีความรู้สึกอบอุ่น แต่ก็ยังไม่สามารถยับยั้งความรู้สึกของความสับสนได้ สาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เธอแต่งตัวเรียบร้อยและมีท่าทีที่เป็นทางการ สาวใช้เงียบๆ เดินเข้ามาใกล้เตียง ก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ของเธอด้วยการเตรียมเครื่องสำอางและเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้มีนา"คุณมีนา" สาวใช้พูดด้วยน้ำเสียงสุภาพและมั่นคง "คืนนี้คุณต้องเข้าหอกับนายธนา นายใหญ่ของคาสิโนแห่งนี้ค่ะ" มีนารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา เธอพยายามรวบรวมสติและคิดถึงเหตุการณ์ที่อาจเกิดขึ้น แต่ทุกอย่างยังคงเป็นปริศนา มีนาพยายามจะลุกจากเตียง แต่ความกลัวและความวิตกกังวลทำให้เธอแทบจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ สาวใช้มองดูด้วยความเห็นใจ แต่ยังคงยืนอยู่ที่ด้านข้างพร้อมกับเตรียมตัวที่จะช่วยมีนาแต่งตัว และเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับคืนนี้มีนาเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจและสับสนอย่างมาก เธอหันไปถามสาวใช้ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความวิตก

หลังจากที่มีนาเริ่มรู้สึกเมาจากไวน์ที่ดื่มไป เธอรู้สึกถึงความผ่อนคลายและอารมณ์ที่เริ่มเบาใจลงเล็กน้อย เธอเดินไปที่หน้าต่างใหญ่ที่เปิดออกไปเห็นวิวเมืองในยามค่ำคืนมีนา นั่งลงที่ขอบหน้าต่างอย่างช้าๆ มองออกไปที่ทิวทัศน์ของเมืองที่ถูกแต่งแต้มด้วยแสงไฟระยิบระยับจากตึกสูงและถนนที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา เสียงของเมืองที่ไกลออกไปแผ่วเบา แต่ก็ยังทำให้รู้สึกถึงความมีชีวิตชีวาและความเคลื่อนไหว แสงไฟสีทองจากตึกและถนนสะท้อนเข้ามาผ่านหน้าต่าง ทำให้ห้องมีบรรยากาศที่อบอุ่นและเงียบสงบ การมองออกไปที่วิวเมืองช่วยให้มีนารู้สึกเหมือนกับได้หลุดออกจากความตึงเครียดในห้องและเข้าสู่โลกที่เต็มไปด้วยความสงบ เธอเอนตัวพิงกับกรอบหน้าต่างอย่างสบายๆ เห็นแสงไฟที่สาดส่องเป็นลำแสงระยิบระยับ เธอรู้สึกถึงความสวยงามและความสงบที่มาจากทิวทัศน์ภายนอก แม้ใจของเธอยังรู้สึกหนักอยู่ แต่ภาพของเมืองในยามค่ำคืนทำให้เธอรู้สึกมีความหวังและปลอบประโลมใจ ในห้องที่เงียบสงบและเต็มไปด้วยแสงเทียน มีนาเริ่มรู้สึกถึงความสบายจากไวน์ที่ดื่มไป แต่ความรู้สึกนี้กลับกลายเป็นความอึดอัดเมื่อเธอเริ่มรู้สึกถึงการตึงเครียดจากสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด มีนา น

ธนายืนอยู่ในมุมมืดของห้อง หยิบแก้วบรั่นดีขึ้นมาดื่มอีกครั้ง กลิ่นแอลกอฮอล์รุนแรงคลุ้งในอากาศ ขณะที่เขาสูดหายใจลึก ความเมาที่คืบคลานเข้ามาทำให้ความคิดของเขาพร่ามัว แต่ภาพในอดีตกลับชัดเจนในหัวใจเขา ราวกับเวลาถูกดึงย้อนกลับไปสู่อิตาลีในช่วงเวลานั้น เขาจำได้ทุกอย่าง ช่วงเวลาที่เขาถูกไล่ฆ่า หนีรอดอย่างลำบากท่ามกลางตรอกซอยแคบๆ ของเมือง ขณะที่ทุกอย่างดูสิ้นหวัง เธอปรากฏตัวขึ้น สาวน้อยผู้บังเอิญพบเขาในสภาพบาดเจ็บหนัก ขณะที่เธอกำลังเรียนอยู่ที่อิตาลีตอนนั้น เธอไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย พาเขาหนีไปซ่อนตัวในสถานที่ปลอดภัย เขายังจำได้ว่าภาพเธอขณะพยาบาลรักษาบาดแผลของเขาด้วยความเอาใจใส่ ความอบอุ่นและความหวังที่เธอมอบให้เขาในช่วงเวลาที่มืดมนนั้นทำให้เขารู้สึกเป็นหนี้ชีวิตเธอ แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดมากที่สุดคือ เมื่อถึงวันที่เขาหายดี เธอกลับจากไปโดยไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ ไม่คำลาหรือคำอธิบายใดๆ เขาเฝ้ารอและตามหาข่าวคราวของเธอ แต่ก็ไม่เคยพบเธออีกเลย แก้วบรั่นดีถูกยกขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ธนามองไปที่แสงไฟจากหน้าต่าง เงาของแสงสะท้อนเข้าตาทำให้เขารู้สึกถึงความว่างเปล่าภายในใจ การเมาหนักไม่สามารถกลบเกลื่อน

พรายรพีจับมือมีนาอย่างมั่นคง ขณะที่พวกเขาก้าวออกจากที่ที่มีแต่ความทรงจำหวานซึ้งในคืนที่ผ่านมา ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง มีนารู้สึกเหมือนเธอกำลังเดินเข้ามาสู่อาณาจักรของความรักและความอบอุ่น ในระหว่างทางกลับมาที่ปาง เสียงลมพัดผ่านทำให้เกิดเสียงหวีดหวิว แต่อารมณ์ของเธอกลับเบิกบาน เมื่อทั้งคู่เดินเข้าไปถึงปางไม้ที่เต็มไปด้วยความสงบ มีนาอดที่จะมองรอบข้างไม่ได้ เสียงของนกในยามเช้าสร้างบรรยากาศที่เงียบสงบ พรายรพีมองไปยังมีนาที่ดูงดงามและเปล่งประกาย ความรู้สึกของเขาเหมือนจะล้นทะลักออกมาอีกครั้ง เขาไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลงเลย“ถึงแล้ว” พรายรพีพูดเสียงทุ้มพร้อมกับยิ้มให้กับเธอ“ค่ะ” มีนาตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข แม้จะยังมีอาการตื่นเต้นจากเหตุการณ์เมื่อคืน แต่เธอรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขาพรายรพีเดินนำมีนาไปยังห้องที่เขาเตรียมไว้ให้ ภายในมีแสงไฟที่สลัวส่องสว่างอ่อนๆ ช่วยเพิ่มบรรยากาศที่อบอุ่น เมื่อเปิดประตูเข้าไป มีนาเห็นว่าเขาได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้เรียบร้อย ทั้งดอกไม้ที่จัดอย่างสวยงามและกลิ่นหอมจากเทียนที่จุดไว้เพิ่มบรรยากาศโรแมนติก“พ่อพรายรพี... คุณทำทั้งหมดนี้เ