All Chapters of โซนปราบคนเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

"ขอบคุณเศษเสี้ยวเวลาที่มึงเจียดมาให้กูนะ""โซน!!""จะด่าอะไรกูอีก""เฮ้อ..พูดไปมึงก็ไม่เข้าใจกูหรอก""เออกูมันไม่เคยเข้าใจอะไรหรอก""เมาก็ไปนอนโซน"โซนไม่อยากโต้ตอบอะไรส่ายหน้าเบาๆเดินเข้าไปในห้องนอนช่วงนี้ผมทะเลาะกับโซนบ่อยมาก รู้สึกว่าพักหลังๆโซนจะขี้บ่นและเอาแต่ใจกว่าเมื่อก่อนมาก แต่ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะผมไม่มีเวลาให้เหมือนที่ผ่านมา ละเลยความรู้สึกโซนหลายครั้งต่อหลายครั้งโซนคงจะน้อยใจ แต่พูดไปก็เหมือนจะแก้ตัว และทุกครั้งจะจบที่ทะเลาะกันตลอดย้อนไปวันที่โซนกลับไปบ้านที่จันฯ"วันนี้ไม่หอบเมียมาด้วย ปกติห่างกันไม่ได้"โฮปนั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามเพื่อนสนิทของตัวเอง"โซนกลับบ้านที่จันฯสองอาทิตย์""ใจไม่ขาดตายเลยเหรอวะ""กูถึงได้ชวนพวกมึงมาดื่มนี่ไง กลับบ้านไปก็นอนไม่หลับ""2 อาทิตย์แป๊บเดียว"คิงที่นั่งอยู่ข้างๆพูดแทรกขึ้นมา"โซนไม่ยอมบอกที่บ้านว่าคบกับกู"หลายครั้งที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรเป็นต้องทะเลาะกับคนน้องตลอด "ให้เวลาน้องมันหน่อยครอบครัวแต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน อีกอย่างมึงเป็นผู้ชายน้องก็เป็นผู้ชายต้องให้เวลาน้องคุยกับครอบครัวเขาหน่อย""พ่อแม่กูยังไม่เห็นพูดอะไร พาเข้าบ้านเล

คนน้องทานก๋วยเตี๋ยวไปหลายชามน้อยใจคนพี่นะแต่ด้วยความหิวซัดไปห้าชาม ผ่านไปนานสองนานตาชำเลืองมองทางแล้วมองทางอีกไม่เห็นแม้เงาคนที่บอกจะรีบกลับมา สายตาสลับกลับมามองชามก๋วยเตี๋ยวของคนพี่ที่วางอยู่ตรงหน้าตอนนี้อืดจนเต็มชามไม่มีน้ำซักหยด"ไอ้เถื่อนมันไปเซ็นเอกสารที่ไหนของมันว่ะ"โซนรู้สึกหงุดหงิดนั่งนานจนเกรงใจเจ้าของร้านจ่ายตังค์เสร็จเดินออกมารอหน้าร้านเป็นริมทาง นั่งรอก็แล้วยืนรอก็แล้วตืด ตืด…………ตู๊ด…"เถื่อนไหนบอกจะรีบมา โทรไปก็ไม่รับโดนทิ้งอีกแล้วสินะ ทำงานจนลืมกูอีกแล้ว"โซนบ่นออกมาด้วยความน้อยใจ"ก๋วยเตี๋ยวบอกจะเลี้ยงกูก็จ่ายเอง แต่ก็ช่างเถอะสุดท้ายก็เงินมันอยู่ดี"เงินที่ใช้ทุกวันนี้ก็เงินของคนพี่ที่โอนเข้าบัญชีให้ทุกเดือน ถ้าไม่พอใช้ก็โอนเพิ่มให้ตลอด"กูต้องกลับเองสินะ"โซนบ่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์แม้คนที่ถูกกล่าวถึงจะไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ก็ตาม"ไลน์ ไลน์"ใครไลน์มาตอนนี้ว่ะคนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่ โซนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูเป็นมีนที่ส่งข้อความมา:มึงอยู่ไหน::อยู่ร้านก๋วยเตี๋ยว::ผัวมึงอยู่ไหน::ถามหามันทำไม::ตอบกูมาก่อน::ไปธุระเกี่ยวกับอะไหล่รถ"(ติ๊ง…รูปภาพ..ไอ้เถื่อนนั่งทานข้าวกับผู้ชายคน

"อ้าว..เฮียทำไมวันนี้มาดึก"ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ลีเห็นเจ้านายตัวเองเดินเข้ามาในบ่อน น้อยครั้งที่ปราบจะมาเวลานี้นอกจากจะมีปัญหาที่ลีแก้ไม่ได้ ปกติปราบจะมาตอนกลางวันหรือไม่ก็ช่วงหัวค่ำ"ว่าจะมาดูบ่อนแล้วจะนอนนี่เลย""นอนนี่?"ลีหน้านิ่วคิ้วขมวดพูดออกมาเสียงดังถามด้วยความสงสัย"เออ..ทำไม?""ก็ไม่ทำไม ปกติดึกขนาดไหนเฮียก็กลับไปนอนบ้าน ""อยากนอนบ่อน""ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับเมียนะเฮีย""เออ อย่าถามมาก""รุนแรงถึงขั้นหนีมานอนบ่อนเลยเหรอเฮีย""ถ้ากูไม่มานอนบ่อนนะสิจะรุนแรง""ระวังอีกฝ่ายจะคิดมากเอานะไม่ยอมกลับไปนอนบ้านแบบนี้""สบายใจสิไม่ว่า ปานนี้หลับไปแล้วมั้ง""ผมเกรงว่าจะเป็นห่วงเฮียจนนอนไม่หลับ""จะไปไหนก็ไป กูจะไปนอนแล้ว"อุตส่าห์หยุดงานอยู่กับแมวดื้อซะหน่อย ชอบบ่นว่าผมไม่มีเวลาให้ แต่ความตั้งใจทั้งหมดต้องยุติลงเมื่อคุณจีนโทรมาแจ้งเกี่ยวกับเอกสารที่มีข้อผิดพลาดผมต้องรีบไปแก้ไข จำใจต้องทิ้งเจ้าแมวดื้อไว้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวคนเดียว แต่พอผมขับรถไปถึงครึ่งทางคุณจีนกลับโทรมาแจ้งว่าให้ไปเจอที่ร้านอาหารเพราะเขามีธุระแถวนั้นกลับเข้าบริษัทเกรงจะไม่ทัน ผมต้องเปลี่ยนทิศทาง เสียเวลาเพิ่มอีก แมวดื้อ

"ลีดูบ่อนคนเดียวนะวันนี้"ปราบยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะใส่กระเป๋า แต่ปากสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว"เฮียจะไปไหน""ไปคุยงาน"ตอบเพียงประโยคสั้นๆ"เฮียคุยงานบ่อยจังช่วงนี้"ลีสนิทกับปราบระดับหนึ่งถึงกล้าถามแบบนี้เพราะลีทำงานกับปราบมานานหลายปี"ลูกค้าที่ร้านรักบิ๊กไบค์เข้าเยอะต้องใช้อะไหล่เยอะ ไม่ดีหรือไงจะมีเงินจ่ายพวกแก""ไอ้ดีมันก็ดีแหละ แต่เฮียเล่นทำงานไม่มีเวลากลับบ้านไปหาโซนเลยนะ""ว่างกูก็กลับเองแหละ"เสียงเรียบนิ่ง"กลับอะไรเฮียเห็นหมกตัวอยู่แต่บ่อนเป็นเดือนๆเมียมาหาก็หลบหน้า แถมให้ผมโกหกรับหน้าแทนอีก สงสารโซนจะตาย"ลีพูดพร่ำออกมาด้วยความรู้สึกผิดต่อโซน"นี่มึงบ่นให้กูอยู่เหรอ?"ละสายตาจากเอกสารเงยหน้ามามองลูกน้องคนสนิท"ไม่ได้บ่นครับ แค่บอกเล่าให้ฟังโซนผอมซูบลงมากขอบตาดำเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเฮียไม่สงสารโซนบ้างหรือไง"เสียงอ่อนลงแต่สายตาจ้องสู้เจ้านายตัวเอง"ทำตัวเอง""เฮียต่างหากทำตัวเอง"เสียงแผ่วเบา"มึงว่าอะไรนะ?""เปล่าๆครับเฮีย ทำตัวให้ว่างกลับไปหาเมียบ้างไม่ใช่ทำตัวให้ยุ่งไม่ยอมกลับไปเจอเมียแบบนี้""ลี!!..จะไปไหนก็ไป ถ้าว่างมากกูจะเ

"โซน.."เมื่อคนพี่ก้าวขาเข้าบ้าน"กลับมาแล้วเหรอ ขอบคุณนะที่มึงยังสละเวลามาหากู มึงกินข้าวมาหรือยัง"เข็นเสียงออกมายิ้มบางๆ"โซน..คือกู..""คงกินมาแล้วสินะ"โซนน้ำตาคลอหน่วยทั้งพูดทั้งฝืนยิ้มในเวลาเดียวกัน"ยัง..กูยังไม่กิน"ทั้งที่กินจากงานวันเกิดจีนมาแล้ว"อย่างนั้นเหรอ แต่กับข้าวเย็นจืดชืดหมดแล้ว คงไม่อร่อยแล้ว"สายตามองไปที่อาหารบนโต๊ะสลับกับมองหน้าคนพี่"กูกินได้"ปราบรีบตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย เขากลัวคนน้องเสียใจอุตส่าห์เตรียมของรอฉลองวันครบรอบด้วยกัน"เดียวไปอุ่นให้"โซนยกกับข้าวที่วางอยู่เข้าไปอุ่นในครัวทั้งที่ใจห่อเหี่ยวก็ยังอยากให้คนพี่ได้กินกับข้าวฝีมีตัวเอง"มึงทำเองเหรอ"พอคนน้องอุ่นกับข้าวเสร็จยกมาวางตรงหน้าปราบที่นั่งรอที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว"อื่อ แต่คงไม่อร่อยเท่ามึงทำ""ต่อให้มึงทำไม่อร่อยขนาดไหน กูก็จะกินให้หมด"ปราบเงยหน้ามองคนน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขา"ไม่ต้องพยายามขนาดนั้น มันกินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้""เจ็บไหม"ปราบสังเกตเห็นรอยบาดแผลตามนิ้วมือคนน้อง บางรอยมีปลาสเตอร์ติดแปะไว้ เหตุคงเกิดจากเข้าครัวทำอาหารรอเขา"เจ็บ..แต่ไม่เท่าใจกูตอนนี้""....เค้กละไม่เป่าเหรอ"ปราบไม่รู้จะห