"อ้าว..เฮียทำไมวันนี้มาดึก"ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ลีเห็นเจ้านายตัวเองเดินเข้ามาในบ่อน น้อยครั้งที่ปราบจะมาเวลานี้นอกจากจะมีปัญหาที่ลีแก้ไม่ได้ ปกติปราบจะมาตอนกลางวันหรือไม่ก็ช่วงหัวค่ำ"ว่าจะมาดูบ่อนแล้วจะนอนนี่เลย""นอนนี่?"ลีหน้านิ่วคิ้วขมวดพูดออกมาเสียงดังถามด้วยความสงสัย"เออ..ทำไม?""ก็ไม่ทำไม ปกติดึกขนาดไหนเฮียก็กลับไปนอนบ้าน ""อยากนอนบ่อน""ไม่ใช่ว่าทะเลาะกับเมียนะเฮีย""เออ อย่าถามมาก""รุนแรงถึงขั้นหนีมานอนบ่อนเลยเหรอเฮีย""ถ้ากูไม่มานอนบ่อนนะสิจะรุนแรง""ระวังอีกฝ่ายจะคิดมากเอานะไม่ยอมกลับไปนอนบ้านแบบนี้""สบายใจสิไม่ว่า ปานนี้หลับไปแล้วมั้ง""ผมเกรงว่าจะเป็นห่วงเฮียจนนอนไม่หลับ""จะไปไหนก็ไป กูจะไปนอนแล้ว"อุตส่าห์หยุดงานอยู่กับแมวดื้อซะหน่อย ชอบบ่นว่าผมไม่มีเวลาให้ แต่ความตั้งใจทั้งหมดต้องยุติลงเมื่อคุณจีนโทรมาแจ้งเกี่ยวกับเอกสารที่มีข้อผิดพลาดผมต้องรีบไปแก้ไข จำใจต้องทิ้งเจ้าแมวดื้อไว้ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวคนเดียว แต่พอผมขับรถไปถึงครึ่งทางคุณจีนกลับโทรมาแจ้งว่าให้ไปเจอที่ร้านอาหารเพราะเขามีธุระแถวนั้นกลับเข้าบริษัทเกรงจะไม่ทัน ผมต้องเปลี่ยนทิศทาง เสียเวลาเพิ่มอีก แมวดื้อ
หลังจากที่ทะเลาะกันคิดว่าปราบจะกลับบ้านมาคุยกัน ปราบกับหมกตัวทำแต่งาน โซนโทรหาเพราะนึกว่าวันพรุ่งนี้ปราบคงกลับบ้านมาเคลียร์ แต่ไม่ใช่เลยปราบหายเงียบไป โทรหาก็ไม่รับ ตืด ตืด……ตู๊ด….ตืด ตืด……ตู๊ด…"ทำไมไม่รับสายละเถื่อน..โกรธถึงขั้นไม่อยากคุย..ไม่ยอมกลับมาบ้านเลยเหรอ"โซนพร่ำออกมาด้วยความน้อยใจและกังวลในเวลาเดียวกันติ๊ง เถื่อนอยู่ไหน……..วันนี้กลับบ้านไหม…….ตอบกูหน่อยเถื่อน…….ถ้ากูผิด กูขอโทษ…….กลับมาคุยให้รู้เรื่อง ไม่ใช่เงียบหายไปแบบนี้เถื่อน…….โทรก็ไม่รับพยายามทักไลน์หาตลอดแต่ปราบก็ไม่ตอบกลับมาเลยหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป"กูขี้บ่น งี่เง่า เอาแต่ใจเกินใช่ไหมมึงถึงไม่อยากกลับมาหากู หรือเพราะกูไปกับพี่รหัสมึงถึงโกรธขนาดนี้มันไม่ได้มีอะไรเลยเถื่อนทุกครั้งที่เจอเพราะความบังเอิญ แต่ทุกครั้งที่บังเอิญก็เหตุมาจากมึงชอบทิ้งกู หรือกูเป็นภาระใช้แต่เงินของมึง มึงต้องทำงานงกๆเหนื่อยอยู่คนเดียว ส่วนกูนั่งกินนอนเล่นเกมส์ไปวันๆ ให้มึงหาเลี้ยงมาตั้งหลายปี มึงไม่ยอมให้กูรับงานสักเองถ้าให้กูรับภาระทุกอย่างก็ไม่ตกไปที่มึงหรอก"โซนได้แต่กล่าวโทษตัวเองอยู่แบบนี้ซ้ำๆมาเป็นอาทิตย์แล้ว"มึงอยู่ไหนกัน
"ลีดูบ่อนคนเดียวนะวันนี้"ปราบยุ่งวุ่นวายกับการเตรียมเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะใส่กระเป๋า แต่ปากสั่งลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขาเพียงไม่กี่ก้าว"เฮียจะไปไหน""ไปคุยงาน"ตอบเพียงประโยคสั้นๆ"เฮียคุยงานบ่อยจังช่วงนี้"ลีสนิทกับปราบระดับหนึ่งถึงกล้าถามแบบนี้เพราะลีทำงานกับปราบมานานหลายปี"ลูกค้าที่ร้านรักบิ๊กไบค์เข้าเยอะต้องใช้อะไหล่เยอะ ไม่ดีหรือไงจะมีเงินจ่ายพวกแก""ไอ้ดีมันก็ดีแหละ แต่เฮียเล่นทำงานไม่มีเวลากลับบ้านไปหาโซนเลยนะ""ว่างกูก็กลับเองแหละ"เสียงเรียบนิ่ง"กลับอะไรเฮียเห็นหมกตัวอยู่แต่บ่อนเป็นเดือนๆเมียมาหาก็หลบหน้า แถมให้ผมโกหกรับหน้าแทนอีก สงสารโซนจะตาย"ลีพูดพร่ำออกมาด้วยความรู้สึกผิดต่อโซน"นี่มึงบ่นให้กูอยู่เหรอ?"ละสายตาจากเอกสารเงยหน้ามามองลูกน้องคนสนิท"ไม่ได้บ่นครับ แค่บอกเล่าให้ฟังโซนผอมซูบลงมากขอบตาดำเหมือนคนไม่ได้หลับไม่ได้นอนเฮียไม่สงสารโซนบ้างหรือไง"เสียงอ่อนลงแต่สายตาจ้องสู้เจ้านายตัวเอง"ทำตัวเอง""เฮียต่างหากทำตัวเอง"เสียงแผ่วเบา"มึงว่าอะไรนะ?""เปล่าๆครับเฮีย ทำตัวให้ว่างกลับไปหาเมียบ้างไม่ใช่ทำตัวให้ยุ่งไม่ยอมกลับไปเจอเมียแบบนี้""ลี!!..จะไปไหนก็ไป ถ้าว่างมากกูจะเ
"กูรู้สึกดีกับคนคนหนึ่ง"ประโยคที่ไม่คิดว่าจะออกมาจากปากของปราบ"รู้สึกดี?""รู้สึกดี?"โฮปกับคิงได้ยินประโยคนั้นออกมาจากปากเพื่อนสนิทถึงกับตกใจ พูดออกมาพร้อมกันเสียงดังเหมือนตะคอก"อืม""ใคร?""เจ้าของบริษัทที่กูสั่งซื้ออะไหล่ด้วย""ไอ้สัตว์!!""เหี้ยสัตว์ๆ…""กูเริ่มสงสารโซนแล้ววะ"คิง"กูก็เหมือนกัน ไม่น่ามีเพื่อนเหี้ยแบบมึงเลย""กูแค่รู้สึกดี ไม่ได้นอกใจสักหน่อย""มันต่างกันตรงไหน ในเมื่อมึงถอยห่างกับอีกคน แต่กลับมานั่งกลุ้มใจเรื่องของอีกคน""-"ปราบเงียบไม่ได้โต้ตอบเพื่อนทั้งสองคนที่ต่อว่าเขา"มึงจะไปไหน"อยู่ๆปราบก็ลุกพรวดขึ้นยืนเต็มความสูง"งานวันเกิด""วันเกิดโซนเหรอ ทำไมไม่บอกพวกกู""ไม่ใช่""แล้ววันเกิดใคร""คนนั้นแหละ""คนที่มึงรู้สึกดีด้วยนะเหรอ""อืม""ไอ้สัตว์!!..กูพึ่งจะพูดไปเมื่อกี้ไม่ฟังกันเลยใช่ไหม"คิงได้แต่ส่ายหน้าให้กับการกระทำของเพื่อนสนิท"ไปแป๊บเดียวก็กลับบ้านไปหาโซนแล้ว""ทำไมมึงไม่ปฏิเสธแล้วก็ไปหาน้อง""ถ้าไม่ไปมันจะดูน่าเกลียดเกินไปเขาอุตส่าห์ชวน กูจะรีบไปรีบกลับ""เออ..หวังว่ามึงจะไม่กลับช้าเกินไป..""อะไรของพวกมึง"ปราบพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องvipของผับ สายตาที่จ
"โซน.."เมื่อคนพี่ก้าวขาเข้าบ้าน"กลับมาแล้วเหรอ ขอบคุณนะที่มึงยังสละเวลามาหากู มึงกินข้าวมาหรือยัง"เข็นเสียงออกมายิ้มบางๆ"โซน..คือกู..""คงกินมาแล้วสินะ"โซนน้ำตาคลอหน่วยทั้งพูดทั้งฝืนยิ้มในเวลาเดียวกัน"ยัง..กูยังไม่กิน"ทั้งที่กินจากงานวันเกิดจีนมาแล้ว"อย่างนั้นเหรอ แต่กับข้าวเย็นจืดชืดหมดแล้ว คงไม่อร่อยแล้ว"สายตามองไปที่อาหารบนโต๊ะสลับกับมองหน้าคนพี่"กูกินได้"ปราบรีบตอบทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย เขากลัวคนน้องเสียใจอุตส่าห์เตรียมของรอฉลองวันครบรอบด้วยกัน"เดียวไปอุ่นให้"โซนยกกับข้าวที่วางอยู่เข้าไปอุ่นในครัวทั้งที่ใจห่อเหี่ยวก็ยังอยากให้คนพี่ได้กินกับข้าวฝีมีตัวเอง"มึงทำเองเหรอ"พอคนน้องอุ่นกับข้าวเสร็จยกมาวางตรงหน้าปราบที่นั่งรอที่โต๊ะอยู่ก่อนแล้ว"อื่อ แต่คงไม่อร่อยเท่ามึงทำ""ต่อให้มึงทำไม่อร่อยขนาดไหน กูก็จะกินให้หมด"ปราบเงยหน้ามองคนน้องที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากเขา"ไม่ต้องพยายามขนาดนั้น มันกินไม่ได้ก็คือกินไม่ได้""เจ็บไหม"ปราบสังเกตเห็นรอยบาดแผลตามนิ้วมือคนน้อง บางรอยมีปลาสเตอร์ติดแปะไว้ เหตุคงเกิดจากเข้าครัวทำอาหารรอเขา"เจ็บ..แต่ไม่เท่าใจกูตอนนี้""....เค้กละไม่เป่าเหรอ"ปราบไม่รู้จะห
ตืด ตืด"มีน""มีอะไรหรือเปล่าโทรมาดึกขนาดนี้""-"ปราบพยายามดึงรั้งโซนไว้ไม่ให้โซนไป"โซนได้ยินไหม""-"โซนสะบัดแขนออกใช้มือปัดป่ายเอียงตัวออกมืออีกข้างจับโทรศัพท์แนบหู"โทรมาไม่พูด""มีนมารับกูหน่อย""รับไปไหนดึกขนาดนี้""มึงอย่าพึ่งถามตอนนี้ กูส่งโลเคชั่นไปให้""เออ..ได้ๆ""รีบมานะ""เออ""โซนอย่าไปเลยนะ..กูขอร้อง"อีกไม่กี่ก้าวโซนก็จะถึงประตูบ้านแล้ว แต่โดนคนพี่กอดรั้งเอวจากด้านหลัง ทำให้ตัวเขาหยุดอยู่กับที่ คนพี่ซุกหน้าลงแผ่นหลังกว้าง"จะด่าจะว่าจะเตะต่อยทุบตีกูยังไงก็ได้ ขอแค่มึงอย่าไปจากกู""ต่อให้ทุบตีมึงมันก็ชดเชยสิ่งที่มึงทำกับกูไม่ได้""ฮึก..กูจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีมึง"โซนรู้ถึงความสะเทือนจากที่คนพี่สะอื้นไห้จนตัวโยกจนเสื้อด้านหลังคนน้องเปียกชุ่ม"หนึ่งเดือนที่ผ่านมามึงก็อยู่มาได้นี่""โซนกูขอโทษ เราคบกันมาตั้ง4ปี มึงจะให้อภัยกูไม่ได้เลยเหรอ""4ปีที่มึงลืมแม้กะทั้งวันครบรอบนะเหรอ""-""ปล่อย!! ""โซน..ฮึก..อยู่กับกูนะ..กูจะเปลี่ยนตัวเองใหม่..กูจะไม่ทำร้ายมึงจะไม่บังคับมึงแล้ว"ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนจะขาดใจ โซนตกใจเล็กน้อยเพราะไม่เคยเห็นปราบเป็นแบบนี่ ครั้งนี้คือหนักสุดเท่าที่เคยทะเ
"ไอ้ปราบหยุด"ตะโกนออกมาเสียงดังทั้งจับทั้งดึงรั้งให้ปราบหยุดนิ่ง"พวกมึงออกไป!!! อย่ามาจับกู!!"โฮปกับคิงเข้าล็อกปราบคนละฝั่งจับแขนคนละข้างแต่ปราบสะบัดตัวขึงแรงสู้ สองคนแทบเอาไม่อยู่"ปราบหยุด!!""โซนทิ้งกูไปแล้ว"เสียงแผ่วเบา"กูรู้แล้ว""มันบอกเลิกกู"น้ำเสียงเศร้า"พอจะรู้""ปัง!!เพล้ง!!""ไอ้ปราบมึงหยุดทำลายของก่อน"ล็อกแขนแต่ขายังเตะสิ่งของไม่หยุดคิงกับโฮปหิ้วปีกลากปราบออกมาจากตรงนั้นไปนั่งที่โซฟา "นั่ง!!" "กูบอกมึงนั่ง"คิวข่มไหล่ปราบให้นั่งลง "มึงพังของแบบนี้ถ้าน้องมาเห็นสภาพบ้านที่เคยอยู่ด้วยกันจะทำยังไง"โฮปอดที่จะพูดไม่ได้"มันกลับมาก็ดีสิ กูจะซื้อบ้านหลังใหม่ให้เลย"ปราบเขาทำอย่างที่พูดจริงๆถ้าโซนยอมกลับมา"ต่อให้มีเป็นสิบหลังมึงพังเล่นแบบนี้ก็ไม่ไหว"คิงพูดเสริม"น้องไปไหน?""-"ปราบส่ายหน้าจนหัวสั่นคลอน"รถอยู่ครบ""เพื่อนมารับ"ปราบตอบสั้นๆ"อื่อหึ..""ไม่เอาอะไรไปสักอย่างแสดงว่าตัดขาดจริง"โฮปพูดออกมาลอยๆ"ไอ้โฮปปากมึงหยุดพูดเลย"คิงขึงหน้ากัดฟันเข็นเสียงใส่เพื่อน"ความจริงนี่"โฮปยังดึงดันพูดต่อ"เออ..กูรู้แล้วแต่อย่าพึ่งพูด"คิงส่ายหน้า"ดูสภาพไม่เหลือความหล่อเลยเพื่อนกู "คิงเอี
โซนที่ค้างกับเพื่อนในคืนนี้ เขาขอนอนห้องรับแขกตรงโซฟาเพราะไม่อยากรบกวนเพื่อนแม้มีนจะบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งคืนที่มาถึงห้องมีนต่อให้อาบน้ำแล้วอารมณ์เศร้าก็หายไปชั่วครู่ พอนอนไปเรื่อยๆคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างที่ว่าเขาสองคนคบกันมานานไม่นับรวมที่รู้จักกันมาก่อนที่จะคบหากันอีก ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มทำพิษจนแสบระบมสาหัส เป็นเพราะปราบที่บอกว่ารักแต่การกระทำอย่างที่คนรักเขามีกลับไม่ได้เอาไว้ทำกับเขาแค่คนเดียว หรือเป็นที่นิสัยของโซนกันแน่ ที่มันทำให้ปราบสุดจะทน ยิ่งพยายามจะทำให้ตัวเองหลับสมองกลับฉายภาพความทรงจำชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ...เช้ามามีนเดินออกมาจากห้องนอนเห็นโซนนั่งหน้าเศร้าอยู่บนโซฟาตัวเดิมที่นอนเมื่อคืน"ตื่นแล้วเหรอ ได้นอนบ้างไหมเนี่ยขอบตาดำหมดแล้ว""มึงไม่ถามกูหน่อยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น""ดูสภาพมึงแล้วกูไม่กล้าถาม รอมึงสบายใจอยากเล่าแล้วค่อยเล่า กูยินดีรับฟังเสมอ..""กูเลิกกับปราบแล้ว""อื่อหึ..""มึงไม่ตกใจ..?""กูคิดไว้อยู่แล้ว ตั้งแต่มึงหอบเหล้ามากินร้านกู ปัญหาถ้าแก้ไม่ตรงจุดผลสุดท้ายของความรักก็คือ:เลิกกันในที่สุด:""ดูเหมือนมึงจะเข้าใจคว
1 ปีผ่านไปปราบเหลือบสายตามองแฟนหนุ่มที่นั่งจ้องทีวีตาไม่กะพริบเสียงของหนังเรื่องเจมส์ บอนด์พากย์เสียงไทยดังแววมาหาเขาที่อยู่ในครัวทำกับข้าว ตอนที่ทำๆอยู่มือก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูเป็นพักๆสายตาคมหยุดอยู่รูปๆหนึ่ง เป็นแหวนวงหนึ่งดีไซน์เรียบๆแต่ข้างในกับฝั่งกะรัตเพชรเม็ดงามไว้ รอยยิ้มผุดขึ้นมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่จะทำ "เถื่อน!!"เสียงตะโกนเรียกมาจากด้านนอก"ครับ!!"ปราบที่ยังอยู่ในครัวขานตอบรับไปเสียงดัง"เสร็จหรือยังหิวแล้ว เห็นเข้าไปในครัวนานแล้ว""เสร็จแล้วค้าบบ"ปราบรีบยกอาหารที่ทำเสร็จมาจัดวางที่โต๊ะ"กว่าจะเสร็จต้องให้เรียก""ขี้บ่นจังเลยเรา ลุกมากินได้แล้ว"โซนเดินมาหาคนพี่ที่โต๊ะอาหาร นั่งทานอาหารด้วยกัน วันนี้ทั้งสองตกลงกันว่า จะหยุดอยู่บ้านด้วยกันเพราะเป็นวันครบรอบ1ปีที่คบกันมา แต่เหมือนสิ่งที่คุยกันไว้จะไม่เป็นไปตามที่คิด…."วันนี้เฮียเข้าบ่อน อยู่บ้านคนเดียวได้ไหม""วันนี้วันครบรอบ1ปีที่กลับมาคบกัน ไหนบอกจะหยุดใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันไง"โซนกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยต้องวางซ้อนลงทันที ด้วยหน้าตาที่บึ้งตึงแสดงความไม่พอใจ"เฮียไปแป๊บเดียว ลีโทรมาตามตั้งแต่เช้าแล้ว""ทำไมต้องเป็นวันน
โซนงัวเงียตื่นขึ้นมา มือควานหาโทรศัพท์เป็นอันดับแรก พยายามหลี่ตามองเวลาที่ปรากฏตรงหน้าจอเพราะยังปรับสายตาไม่ได้ แต่ต้องดีดตัวเองลุกนั่งด้วยความตกใจเพราะตอนนี้เป็นเวลาสิบโมงแล้ว กวาดสายตามองจนทั่วห้องก็ไม่เห็นคนพี่"เถื่อน"ขานเรียกทั้งที่ยังอยู่บนเตียงนอน"ครับ""เถื่อน!!""ค้าบบ…"ปราบวิ่งเข้ามาในห้องนอนหน้าตาตื่น ด้วยสภาพที่สวมแค่บล็อกเซอร์ตัวเดียวท่อนบนไม่สวมเสื้อแต่ถูกบดบังรูปร่างด้วยผ้ากันเปื้อน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูแซ่บและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน โซนต้องสลัดภาพความคิดนี้ออกจากหัว…"สายแล้วทำไมไม่ปลุก""เห็นนอนสบายเลยไม่กล้าปลุก""ปานนี้ไอ้ฟาร์ด่ากูแล้ว""เฮียโทรไปบอกฟาร์แล้วว่าวันนี้โซนไม่เข้าร้าน"ปราบอยากให้คนน้องได้นอนเต็มอิ่มเห็นรับงานสักทุกวันจนไม่มีเวลาพัก เลยถือวิสาสะใช้โทรศัพท์ของคนน้องโทรหาฟาร์"เฮีย!!!? "โซนไม่ได้ตกใจที่ปราบโทรหาฟาร์แต่ตกใจคำที่ปราบใช้แทนตัวเองซึ่งไม่ได้ใช้คำนี้กับเขาบ่อยนัก"ครับ""กูไม่ได้เรียกมึง แค่อุทาน""อ้าว!!เหรอ? ""เป็นบ้าอะไรของมึงอีกเนี่ย แทนตัวเองว่าเฮียทำไม""ไม่ได้เป็นบ้าอยากเป็นผู้ชายอบอุ่นในสายตามึงไง""ตายกูตาย ตายแน่ๆ กู""จะรีบตายไปไหนอย
ทั้งสองกลับมาจากดูร้านสักที่ปราบทำไว้ให้ แวะกินข้าวระหว่างทาง กว่าจะมาถึงบ้านก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว"ปราบให้กูนอนห้องไหน""ห้องนี้"ปราบนิ้วชี้ไปห้องที่เคยนอนด้วยกัน แล้วปราบก็เดินเอาของกินขนมที่ซื้อมาไว้เผื่อคนน้องหิวตอนดึก ส่วนโซนเดินเข้าไปอาบน้ำพอเสร็จแล้วล้มตัวนอนลงที่นอน เห็นคนพี่เดินเข้ามาในห้องแต่ไม่ได้ทักท้วงอะไร คิดว่าคงเข้ามาอาบน้ำเพราะเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวอยู่ในห้องนี้หมด โซนเลยเผลอหลับด้วยความเพลีย"อื่อ" โซนรู้สึกไม่สบายตัวอึดอัดเหมือนมีอะไรมากดทับช่วงอก"อื่อ~ ปราบหายใจไม่ออก"โซนลืมตาดูเห็นแขนคนพี่กอดรัดที่อก ขาก่ายตรงเอวแน่น"อยู่นิ่งๆ""ไหนบอกให้กูนอนห้องนี้""ใช่ ให้มึงนอนห้องนี้ไง""ทำไมมึงยังมานอนกับกู""กูก็นอนห้องนี้เหมือนกัน""ไปนอนห้องนู้น""แอร์ยังไม่ได้ซ่อมเลยกูร้อน""มึงนี่เจ้าเล่ห์จังนะ""เจ้าเล่ห์ที่ไหนไม่ได้เจ้าเล่ห์ซะหน่อย""ขยับไปเลยกูจะนอน""กอดหน่อย ไม่ได้กอดเป็นปีแล้ว""เนียนเลยนะมึง""กลับมาคบกันแล้วกอดไม่ได้เหรอสงสารกูหน่อยโซน""เออก็ได้เห็นว่าทำตัวดีมาตลอดหรอกนะ""ขอบคุณครับพี่เมตตา""ฮ่าๆๆ"โซนหลุดขำกับคำพูดเย้าแหย่ของคุณพี่"โซน""ว่า""ถ้าจะกรุณากว่
1ปีผ่านไปโซนยังสักที่ร้านของฟาร์เหมือนเดิมที่สำคัญลูกค้าเยอะกว่าเดิม จนต้องจองคิวข้ามเดือนข้ามปีกันเลยทีเดียวตอนนี้สถานะผมกับปราบก็ยังไม่ได้เลื่อนขั้นกลับมาเป็นแฟน มันก็ยังตามจีบผมเหมือนเดิมตามที่มันพูดไว้เมื่อปีที่แล้ว มาหาผมเกือบทุกวันงานการไม่รู้ได้ทำหรือเปล่า เดียวมารับไปกินข้าว เดียวซื้อนั่นนี่มาให้กลัวผมสักทั้งวันไม่มีเวลากินข้าว พาไปเที่ยวบ้างบางโอกาสแต่ว่าวันนี้ผิดแปลกไปจากทุกวันไม่เห็นแม้เงาของเจ้าตัว…"ลูกค้าหมดแล้วมึงมานั่งจ้องประตูอะไรตรงนี้โซน"ฟาร์เดินออกมาจากห้องสักเห็นโซนนั่งหน้าหงอยอยู่แถวประตูทางออกของร้าน"เปล่า""เปล่านี่คือ""พี่โซนนั่งรอแฟนอยู่ครับลูกพี่"วุฒิเด็กในร้านที่ยืนอยู่แถวนั้นพูดแทรกขึ้นมา"แฟน..?"ฟาร์หันไปมองหน้าเด็กในร้าน"ใช่ครับ ผู้ชายตัวใหญ่ๆหล่อๆที่มาบ่อยๆแต่วันนี้ยังไม่เห็นมา""อ๋อ..ก็เลยมานั่งมองประตูรอเขา"ฟาร์หันมามองหน้าโซนอีกครั้ง"อะ..อะไรของมึง กูนั่งเล่น"โซนพูดตะกุกตะกักทำหน้าเลิ่กลั่ก"อ้อเหรอ"ฟาร์ยกยิ้มมุมปากยิ่งเห็นเพื่อนทำตัวมีพิรุธยิ่งอยากแกล้ง"ก็ใช่น่ะสิมึงสงสัยอะไร""ยังไม่ใจอ่อนให้เฮียปราบอีกเหรอ""กูกลัว"สีหน้าเปลี่ยนทันทีรอยยิ้
หลังจากที่จีนกลับไป ลูกน้องในร้านรักบิ๊กไบค์ต่างมองหน้ากันสีหน้าเครียดๆ"เป็นยังไงบ้างว่ะเซฟ"ธีร์เอ่ยถามเพื่อน"ปีศาจเข้าสิงอีกแล้วว่ะ น่ากลัว""มึงไม่กลับขึ้นไปดูเฮีย""ไม่เอา นอกจากซ้อแล้วก็ไม่มีใครรับมือเฮียได้เลย""อยากรู้จริงๆคุณเขาไปพูดอีท่าไหนเฮียถึงได้อารมณ์ขึ้นแบบนั้น"ลูกน้องยังไม่ทันหายสงสัย อยู่ๆเจ้าของเรื่องเดินลงมาจากห้องทำงานชั้นบน..."ดูร้านด้วยนะ"ปราบเดินผ่านหน้าลูกน้องไป ด้วยสีหน้าท่าทางอารมณ์ดี "ฮ เฮียจะไปไหน""ไปง้อซ้อของพวงเอ็งไง""แต่เฮียยังเซ็นเอกสารยังไม่เสร็จ""เดี๋ยวกลับมาเซ็น""ไอ้เซฟไหนมึงบอกปีศาจเข้าสิงเฮียไงว่ะ"หลังจากปราบเดินออกไป ธีร์หันไปถามเซฟด้วยความแปลกใจ"ไม่รู้เหมือนกัน ไงเป็นงี้ได้ เดินยิ้มร่าเลย"เซฟถึงกับหยี่ผมตัวเองอย่างงงๆปราบได้เวลาก็ออกไปหาโซนที่ร้านสักพร้อมซื้อชาเขียวเข้มๆๆของโปรดโซนไปด้วยเขาเดินออกจากรถด้วยสีหน้าชื่นบานมองมาจากดาวอังคารยังเห็นรอยยิ้มที่ฉีกกว้างกับบรรยากาศแจ่มใสเริงร่าเลย ฟรืด ฟรืดเด็กในร้านคงเดิมเหงื่อออกเล็กๆเมื่อคิดว่าอาจจะรับมือกับปราบอีกครั้ง "โซนยังสักอยู่ไหม""สักอยู่ครับ""เหลืออีกกี่คิว""เอ่อ…"เด็กผู้ชายคนนั้
"เอาวะจะได้คุยให้จบจะได้ตัดปัญหาสักที"ก๊อก ก๊อกฟรืด ฟรืด"เฮียมีคนมาขอพบครับ เขาบอกว่ามาจากบริษัทนำเข้าอะไหล่รถบิ๊กไบค์"ธีร์วิ่งขึ้นมาจากด้านล่างมารายงานเจ้าของร้าน"อื่อ ไปพาเขาขึ้นมา"สุดท้ายก็ต้องเชิญจีนขึ้นมาบนห้องทำงานเพราะเหตุการณ์หลังจากนี้ เขาคงไม่ไคล้อยากให้คนอื่นรับรู้เท่าไหร่นัก เพราะจีนคงไม่คุยแค่เรื่องงานอย่างเดียวดูจากการมาในครั้งนี้ฟรืด ฟรืดเป็นธีร์ที่เปิดประตูเข้ามาอีกครั้งตามด้วยคุณจีนที่เดิมตามมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นมิตร"ออกไปก่อน"ปราบเชิดหน้าให้เซฟที่อยู่ในห้องกับเขาตั้งแต่แรกและธีร์ที่พึ่งขึ้นมาพร้อมจีนให้ออกไปจากห้องก่อน ไม่ใช่ว่าเขาอยากอยู่สองต่อสองกับจีน เพียงเพราะกลัวว่าจีนจะพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมามันจะทำให้คนอื่นมองจีนไม่ดีร่วมถึงตัวปราบด้วย เพราะจีนก็เป็นถึงผู้บริหาร คนอื่นจะเอาไปพูดต่อในทางที่ไม่ดีได้"ขอโทษที่รบกวนนะครับปราบ""เชิญนั่งก่อนครับ""ขอบคุณครับ"จีนนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับปราบมีโต๊ะทำงานขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน"คุณจีนมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ? มาหาผมถึงนี่"เขามองคนตรงหน้าด้วยสายตาราบเรียบไม่อยากจะเสวนาด้วยเท่าไหร่หนัก"คุณ.. อะไรกันปราบ
"กูจะกลับแล้ว ดึกแล้วไม่รู้มีแท็กซี่หรือเปล่าจะเที่ยงคืนแล้ว""ไม่มีก็นอนนี่""ไม่ดีมั้ง"ทำไมรู้สึกแปลกๆไม่ค่อยคุ้นชินเหมือนคนจีบกันใหม่ๆเคอะเขินยังไงไม่รู้"ไม่ดียังไงอยู่มากี่ปีแล้วนอนแค่วันเดียวคงไม่เป็นไรหรอก ถ้าจะให้กูไปส่งกว่ากูจะกลับมาถึงบ้านอีก ไม่ได้นอนกันพอดี""งั้นกูยืมรถมึงขับกลับ เดี๋ยวกูเอามาคืน""จะกลับให้ได้เลย.. มึงคิดว่ากูจะให้มึงขับกลับคนเดียวดึกป่านนี้ นอนนี่แหละ มึงนอนห้องนี้"ปราบชี้ไปที่ห้องนอนที่ใช้นอนทุกวัน "มึงล่ะ""เดี๋ยวกูไปนอนอีกห้องมึงจะได้สบายใจ"เป็นบ้านชั้นเดียวมี 2 ห้องนอน ตอนซื้อปราบมันอยากได้หลังพอดีๆไม่ใหญ่ไม่เล็กมากอยู่กันแค่สองคน"ก็ได้""ปราบผอมลงหรือเปล่าเนี่ย""นิดหน่อย""กูว่าไม่นิดหน่อยแล้วดูสภาพมึง""กินไม่ลง""เฮ้อ""หิวไหม""อื่อ สักเสร็จก็รีบมานี่เลย""แป๊บหนึ่งไปดูที่ครัวก่อนมีอะไรให้ทำบ้าง"พูดเสร็จปราบเดินหายเข้าไปในครัว ไม่นานเดินออกพร้อมสีหน้าไม่ค่อยดี"ไม่มีเลยของเน่าค้างตู้หมดแล้ว มีแต่มาม่า กินไปก่อนนะ""อื่อ""ไปอาบน้ำ กูต้มน้ำรอกว่าจะร้อนมึงอาบเสร็จพอดี""แต่กูไม่มีเสื้อผ้า""เสื้อผ้ามึงก็มีเต็มตู้""นึกว่ามึงทิ้งไปแล้ว""กูจะทิ
"สรุปกูมาคุยหรือมาเก็บกวาดบ้านให้มันวะเนี่ย"ปากบ่นแต่มือก็ยังทำ "เก็บวันเดียวคงไม่เสร็จทำพอเดินได้ก็พอ" สักพักคนพี่ก็เดินออกมาจากห้อง"โซนกูอาบน้ำเสร็จแล้ว"ปราบเดินมายืนด้านหลังของโซน"ค่อยเป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อย….ทำไมไม่ใส่เสื้อ"คนน้องหันหน้ามามองสำรวจ สายตาไล่กวาดมองตั้งแต่หัวจนมาสะดุดที่ลอนกล้ามท้องถึงจะไม่ชัดเหมือนก่อนแต่ยังคงความเซ็กซี่อยู่เพราะอีกคนคงไม่ได้ฟิตหุ่นเหมือนแต่ก่อน"ยังกับไม่เคยเห็น""เคยเห็นแต่มันไม่เหมือนกัน""มีอะไรก็พูดมาเลย หรือมึงจะกลับมาอยู่กับกู""เรื่องงาน"โซนเดินไปนั่งที่โซฟา ปราบเดินไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ"อื่อ""ทำไมไม่เข้าบ่อน ที่ร้านรักบิ๊กไบค์ก็ด้วย""ไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำ ให้กูหาเงินมาทำไม ในเมื่อคนที่กูอยากให้ใช้ เขาทิ้งกูไปแล้ว""หาเพื่อตัวมึงไง ไหนจะพ่อแม่ลูกน้องมึงอีก""พ่อแม่เขามีเหลือกินเหลือใช้แล้ว ร้านไม่ไหวก็ปิด""ปราบที่กูพูดเข้าใจบ้างไหม""จะให้ทำยังไง""กลับไปทำงานพี่ลีจะไม่ไหวแล้ว""ลีนี่เองที่ไปฟ้องมึง""ไม่ต้องไปโทษพี่ลีเลย""กูไม่ได้โทษ จะให้เงินพิเศษมันต่างหาก พูดยังไงให้มึงกลับมาบ้านได้ กูตามตื๊อตามง้อแทบตายมึงไม่ยอมกลับมา""เลิกพูดเล
2 เดือนผ่านไปช่วงที่โซนกลับบ้านอยู่กับครอบครัว เขาได้กำลังใจดีจากครอบครัว ทุกอย่างเลยดูง่ายขึ้น แต่สิ่งที่กังวลก็ยังพอมีนั่นก็คือเรื่องปราบ เขาคงปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปก่อน ตอนนี้โซนกลับมาใช้ชีวิตปกติ รับงานสักที่ร้านของฟาร์เหมือนเดิม สภาพจิตใจดีขึ้นหน่อยไม่ห่อเหี่ยวเหมือนช่วงแรก อาจจะเป็นเพราะรับงานสักเยอะจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่นอีกอย่างเจอลูกค้ามากหน้าหลายตาพูดคุยแลกเปลี่ยนได้มุมมองความคิดหลายด้านทำให้มองโลกกว้างขึ้นแต่ในหัวก็ฉุกคิดขึ้นมาตลอด ปราบมันหายไปเลยตั้งแต่วันที่พาพ่อแม่ไปหาเขาที่บ้านวันนั้น หรือมันจะถอดใจจริงๆ ยอมแพ้จริงๆเหรอ ไหนบอกรักกูไงแค่นี้ก็ถอยแล้ว อ่อนจังว่ะไม่สมกับความเถื่อนเลย ป่านนี้คงทำใจได้มีคนอื่นไปแล้วมั้งเหลือแต่เรานี่แหละยังหนีออกจากตรงนี้ไม่ได้ หนีไกลขนาดไหนสุดท้ายวนกลับมาที่เดิม คิดถึงแต่วันเก่าๆนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยกัน แต่ช่วงนี้เห็นเฮียคิงมาร้านคนเดียวไม่เห็นปราบมาด้วยเหมือนก่อน และแล้วโซนต้องสลัดความคิดทุกอย่างออกจากหัวเพราะ…ครื่น ครื่นเบอร์ที่โชว์ขึ้นหน้าจอเป็นเบอร์ของพี่ลีลูกน้องเคยสนิทของปราบมีเรื่องอะไรหรือเปล่าปกติพี่ลีไม่เคยโทรมาหาถ้าไม่จำ