All Chapters of มังกรหวนคืนบัลลังก์: Chapter 31 - Chapter 40

“ตอนที่ฝ่าบาทเสวยสุขอยู่กับเหล่าสนมนับพัน หม่อมฉันยังทนได้ถึงสิบกว่าปี ฝ่าบาททนดูหม่อมฉันสนุกกับหลวนถงเพียงคืนเดียวจะเป็นไรไป”จบคำนางก็เงยหน้าขึ้นหัวเราะเฉินเฉิงขบกรามแน่น ดวงตาที่ถูกจับให้เบิกกว้างแดงก่ำยิ่งขึ้น เขายอมรับว่าเป็นบุรุษที่เห็นแก่ตัวผู้หนึ่งที่มีสตรีนับพันไว้ข้างกาย แต่ไม่ยอมแบ่งสตรีของตนแก่ผู้ใดเฟิ่งอี๋ถอนอาภรณ์ออกพร้อมกับก้าวขึ้นบนแท่นบรรทม ใช้เรือนร่างอิงแอบกับบุรุษเรือนร่างเปลือยเปล่า“หลวนถงที่รักของข้า.... เรามาสนุกกันเถอะ”นางปรือตาลงครึ่งหนึ่ง แล้วไล้ฝ่ามือไปทั่วกล้ามเนื้อกำยำลู่เอินสบตาหวานหยาดเยิ้มที่อยู่ใกล้ชิดจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของพระนาง เขาเหลือบตามองดูเฉินเฉิงแวบหนึ่ง แล้วยิ้มกริ่มออกมา- ในเมื่อฝ่าบาทเห็นสตรีแพศยาผู้นี้ดีกว่าองค์หญิงฟางหรง กระหม่อมก็จะทำให้เห็นว่าฝ่าบาททรงคิดผิด !-จากนั้นเขาก็โฉบริมฝีปากลงกับกลีบปากนุ่มจนแนบสนิทราวกับว่ามีแรงดึงดูดมหาศาล สองแขนแกร่งโอบรัดเรือนร่างนุ่มนิ่มเอาไว้จนแทบจะไม่เหลือช่องว่าง“อื้อ... อึก”เฟิ่งอี๋ครางในลำคอ เมื่อเขาเล้าโลมนางอย่างเร่าร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางสอดมือเข้าใต้เรือนของเขา พร้อมกับเคล้าคลึง

สองวันให้หลัง สื่อหม่า สายลับขององค์ฟางหรงก็ได้รับคำตอบตกลงจากเฉินเฉิงฮ่องเต้ ดังนั้น เขาจึงรีบดำเนินการตามแผนการขั้นต่อไปทันที นั่นคือเชิญขุนนางในราชสำนักมาร่วมประชุมลับ โดยการประชุมครั้งนี้จัดขึ้นที่จวนของแม่ทัพหลี่ภายในห้องโถงใหญ่ของจวน เฉินเฉิงนั่งอยู่ด้านบน แม่ทัพหลี่ยืนอยู่เบื้องขวา สื่อหม่าในอาภรณ์สีดำแผ่รัศมีน่าเกรงขามยืนอยู่เบื้องซ้าย ส่วนเบื้องล่างสองฝั่งเต็มไปด้วยเหล่าขุนนางที่ได้รับจดหมายเชิญให้มาที่จวนแม่ทัพหลี่สื่อหม่า เลือกส่งจดหมายเชิญให้เฉพาะคนที่เป็นปรปักษ์กับจักรพรรดินี และขุนนางที่มีความทะเยอทะยานไม่ได้ฝักใฝ่ฝ่ายใด เช่น ใต้เท้าจื่อลู่ เจ้ากรมการคลัง หรือแม้กระทั่ง ราชครูต้าเว่ยที่กำลังคับแค้นใจเพราะบุตรชายของเขาเพิ่งจะถูกพระนางสั่งประหารชีวิตเนื้อความในจดหมายนั้นแจ้งเพียงสถานที่และวันเวลา แล้วลงท้ายว่า - มังกรหวนคืนบัลลังก์ - เพียงแค่ประโยคนี้ประโยคเดียวก็ทำเอาคนที่ได้รับจดหมายมือสั่นเทา แล้วรีบทำลายจดหมายนั้นโดยการเผาทิ้งทันที หากล่วงรู้ไปถึงพระเนตรพระกรรณ์ของพระนางเกรงว่าคงจะหนีไม่พ้นต้องโทษฐานก่อกบฏเป็นแน่เมื่อถึงวันประชุมลับจริง ๆ มีขุนนางไม่น้อยที่เหยีย

เมื่อขันทีฝาแฝดทั้งสองออกไปจากห้องทรงงานแล้ว เฉินเฉิงจึงเข้าไปประคองเฟิ่งอี๋ให้นั่งลง แล้วขยับถ้วยไก่ตุ๋นให้นาง“ลองชิมดู อร่อยเหมือนกับที่เจ้าทำให้ข้าหรือไม่”เฉินเฉิงใช้วาจาอย่างสนิทสนมเฟิ่งอี๋รู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อเห็นเขาแสดงกิริยาท่าทางเหมือนว่าเรื่องระหว่างเราไม่มีความแค้นใดเกิดขึ้น ทั้ง ๆ ที่นางเองก็ทำให้เขาเจ็บช้ำใจถึงสองครั้งสองครา“ท่านไม่แค้นข้ารึ”นางเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก“แค้นเจ้าเรื่องใด”เฉินเฉิงรู้สึกตัวเกร็งขึ้นมาชั่ววูบเมื่อถูกกระตุ้นให้นึกถึงเรื่องราวในอดีต“เรื่องที่ข้าแก้แค้นท่าน ทำให้ตระกูลเฉินของท่านต้องย่อยยับ สนมของท่านถูกข้ากำจัดเสียสิ้น อีกทั้งยังเสพสุขกับชายอื่นต่อหน้าท่าน”เฟิ่งอี๋ระเบิดเสียงออกมาก่อน“เฟิ่งอี๋.... ใจข้าไม่เคยแค้นเจ้า ในใจข้านั้นมีแต่ความเจ็บปวดและเสียใจ ที่ข้าเป็นต้นเหตุให้เรื่องราวต้องเป็นเช่นนั้น”เฉินเฉิงตอบกลับมาเสียงสั่นเครือ การที่เขาก้าวล่วงสู่ความตายมาแล้วครั้งหนึ่งทำให้เขาได้เห็นความเป็นจริงหลาย ๆ อย่างชัดเจนยิ่งขึ้น หากเขาไม่ลุ่มหลงความงามของสตรีจนเป็นเหตุให้เฟิ่งอี๋ถูกใส่ร้ายจนตาย เรื่องทั้งหมดคงไม่เกิดขึ้น“อภัยให้ข้าได้

“ท่านช่างร้ายกาจนัก”เสียงของนางพร่าสั่นเมื่อฝ่ามือของเขาค่อย ๆ รุกรานนวดคลึงหนั่นเนื้ออวบนุ่มของนาง ส่วนฝ่ามืออีกข้างก็ลูบไล้ต้นขาด้านในแล้วกอบกุมเรือนหยกที่อยู่ใต้น้ำของนางเอาไว้เต็มกำมือราวกับว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของสิ่งนั้น“เจ้าต่างหากที่ร้ายกาจกับข้านัก มิยอมให้อภัยข้าเสียที”เฉินเฉิงโน้มใบหน้าลง กระซิบข้างแก้มเนียน เมื่อสิ้นคำก็ขบลงที่ใบหูของนางครั้งหนึ่ง กระตุ้นความสยิวเสียวให้ลุกฮือขึ้นทั่วร่างสวย จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากรวกร้อนมาที่ลำคอขาวผ่องนางรู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่ารดผิวทำเอาขนอ่อนรุกเกรียวขึ้นทั่วทั้งตัว“อื้ออออ”นางส่งเสียงครางออกมาเมื่อลิ้นร้อนของเขาไล้เลียขึ้นมาที่ใบหู พร้อมกับใช้มือชำแรกเข้านวดกลีบเนื้อของเรือนหยกนาง นิ้วของเขาขยับบดคลึงเข้าไปในกลีบเนื้อนาง ทำเอาร่างนางสั่นสะท้านด้วยความสยิวเสียว หัวใจเต้นระส่ำ ให้รู้สึกโหยหาสัมผัสรักอันเร่าร้อนที่เคยสัมผัสในกาลก่อน“เฟิ่งอี๋... ข้ารักเจ้า... อภัยให้ข้าได้หรือไม่”เฉินเฉิงพร่ำวาจาแนบไปกับเนื้อเนียน ในขณะที่พรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า ติ่งหู และลำคอของนางเฟิ่งอี๋เอียงใบหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามของนางหรี่ปรือลงครึ่งหนึ

ลี่จ้ง และลี่จู่ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสัน แววตาเต็มไปด้วยความกังวล แต่สุดท้ายก็ต้องจำใจเอ่ยอย่างพร้อมเพรียงกันว่า“น้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าเคร่งเครียดของพวกเขาทั้งสองนั้น มิได้คลายลงแม้แต่น้อย หากเป็นไปได้ พวกเขาอยากจะติดตามในขบวนเสด็จด้วยขบวนเสด็จประพาสป่าของจักรพรรดินีได้มาถึงที่บริเวณชายป่าทางด้านทิศเหนือของเมืองหลวง เฉินเฉิงก็ดึงเชือกให้ม้าเหยาะย่างช้า ๆ เพื่อให้เฟิ่งอี๋ได้ชมความงามของธรรมชาติสองข้างทางช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ ดอกไม้ป่าผลิบานให้เห็นได้ทั่วไป สตรีที่อยู่ในอ้อมกอดเขาบนหลังม้าส่งเสียงใส ๆ ไปตลอดทางด้วยความตื่นเต้น จักรพรรดินีผู้อยู่เหนือคนนับหมื่นเมื่อถอดมงกุฎหงส์ออกก็กลายเป็นดรุณีน้อยแสนบอบบางผู้หนึ่งยามที่ลมพัดผ่านกายนางนำเอากลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยเข้าจมูกเขา เฉินเฉิงอดมิได้ที่จะปักจมูกลงข้างแก้มเนียนของนางเพื่อสูดกลิ่นหอมนั้นอีกครั้ง“ฝ่าบาททรงแอบกินเต้าหู้หม่อมฉันอีกแล้วนะเพคะ”เฟิ่งอี๋กระซิบเขาให้ได้ยินเพียงสองคน “หากแอบเจ้าคงไม่รู้ เมื่อเจ้ารู้แล้ว แต่ไม่หลบหนีนั่นแสดงว่าเจ้าเต็มใจ”เฉินเฉิงยิ้มกริ่ม แล้วทอดสายตาไปยังเนินเขาเบื้องหน้าซึ่งเป็นป่าทึบเฟิ่งอี๋ห