All Chapters of มังกรหวนคืนบัลลังก์: Chapter 21 - Chapter 30

ซูเมิ่งรับคำอย่างกระตือรือร้น ด้วยวัยที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังที่จะปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จลุล่วงด้วยดีณ ท้องพระโรงหยวนเยว์ อี้หลวนถง นำว่าที่หลวนถงที่ผ่านการทดสอบทั้งสิ้นยี่สิบคนเข้าเฝ้าจักรพรรดินีเพื่อทรงประทานตำแหน่งหลวนถงในแต่ละลำดับเฟิ่งอี๋ในอาภรณ์ลายหงส์ นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ทอดสายตาพินิจบุรุษหนุ่มเบื้องล่าง 4 ปีมานี้กรมพิธีการฝ่ายในทำหน้าที่การคัดเลือกชายบำเรอได้ดียิ่งนัก บุรุษแต่ละคนที่ถูกคัดมาเป็นหลวนถงนั้นล้วนมีใบหน้าหล่อเหลาอย่างหาที่ติมิได้ เรือนร่างกำยำสูงสง่าอย่างสมบูรณ์แบบ“ขอจงทรงพระเจริญหมื่น ๆ ปี หมื่นปี ๆ”ในขณะที่ทุกคนต่างคุกเข่าหมอบลงถวายพระพรองค์จักรพรรดินี แต่กลับมีบุรุษผู้หนึ่งยืนนิ่ง ลำตัวตั้งตรง มือขวาไพล่หลัง มือซ้ายกำไว้หลวม ๆ ยกขึ้นเล็กน้อยในระดับเอว ใบหน้างดงามสงบนิ่ง ราวกับว่าผู้คนที่หมอบลง ณ ที่แห่งนั้นกำลังทำความเคารพเขาอย่างสูงสุดเฟิ่งอี๋ที่อยู่บนบัลลังก์มังกรหัวใจกระตุกวูบ ราวกับห้วงเวลาได้หยุดชะงักลงเมื่อนางแลสบสายตาของบุรุษสามหาวที่บังอาจไม่ก้มหัวให้นางผู้นั้นแม้นางจะไม่เคยเห็นของเขามาก่อน แต่กลับรู้สึกคุ้นตากับกิริยาสง่างามทุกท่วงท่าเช่นนั้น อ

เฉินเฉิงเชิดใบหน้ามองเขาด้วยหางตา ในหัวกำลังใคร่ครวญว่าบุรุษใบหน้าหยาดเยิ้มราวอิสตรีผู้นี้สูงส่งเพียงใด เหตุใดฮ่องเต้อย่างเขาจะต้องก้มหัวให้ด้วยเมื่อเห็นหลวนถงคนใหม่ไม่ยอมก้มหัวให้ เลี่ยงซูจึงโกรธมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ ตวาดสั่งขันทีข้างกายว่า“จับคนผู้นี้คุกเข่าให้เรา”ขันทีสองคนรีบจับถาโถมเข้าจับเฉินเฉิงกดลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยหิมะเฉียบเย็น เขาดิ้นขัดขืนพร้อมกับตวาดอย่างลืมตนว่า“สามหาว กล้าจับข้าคุกเข่าหรือ !”เอ่อร์หลวนถงเห็นบุรุษงดงามดุจเทพเซียนถูกจับกดลงกับพื้นคลุกกับหิมะจนใบหน้าขาวซีด ดวงตาแดงก่ำก็ยิ้มออกมาอย่างสาแก่ใจ“ทำไมจะไม่กล้า เจ้าเป็นเพียงแค่ซื่อหลวนถง ส่วนข้าเป็นถึงเอ่อร์หลวนถง ตำแหน่งสูงกว่าเจ้าตั้งเท่าใด อย่าคิดว่าจักรพรรดินีไม่เอาผิดเจ้าแล้วข้าจะละเว้น วันนี้ข้าจะลงโทษเจ้าเอง”เฉินเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้สติ แล้วยอมคุกเข่าแต่โดยดี ตอนนี้เขามิใช่ฮ่องเต้ เป็นเพียงหลวนถงชั้นต่ำ ผู้ที่อยู่เบื้องล่างย่อมถูกกดขี่จากคนเบื้องบนเช่นนี้เอง“ทำไม... ไม่ขัดขืนแล้วหรือ”เลี่ยงซูใช้สายตาเย้ยหยันเต็มที่ ให้คุกเข่าเท่านี้ยังไม่สามารถระบายความโมโหที่มีอยู่ในใจได้ เขาจึงสั่งขันทีข้างกา

“ทูลพระนาง หน่วยพยัคฆ์ทมิฬรายงานกลับมาว่า คุณชายน้อยของตระกูลเขาไม่มีสตรีในดวงใจ ดังนั้น จึงได้ส่งภาพศพไร้ศีรษะให้ท่านลู่เจ้าสำนักคุมภัยดู เขายืนยันว่าศพนั้น คือ ลูกชายของตนพ่ะย่ะค่ะ”ลี่จ้งรายงาน ขณะที่มือนั้นปลอกผลองุ่นเพื่อเอาเมล็ดออกให้พระนาง“แน่ใจหรือ สังเกตได้จากที่ใด”เฟิ่งอี๋ยังไม่วางใจ“ทูลพระนาง.... ท่านลู่ยืนยันว่าเป็นบุตรชายตน เพราะเห็นรอยสักรูปดาบไขว้ที่ต้นแขนด้านขวา รอยสักชนิดนี้เป็นสัญลักษณ์ของสำนักคุ้มภัยตระกูลลู่ และมีเพียงทายาทเท่านั้นที่มีรอยสักนี้พ่ะย่ะค่ะ”เฟิ่งอี๋พยักหน้า แล้วเอ่ยเบา ๆ ว่า“คดีไร้ศีรษะนี้นับว่ากระจ่างแล้ว ลู่เอินผู้นี้เป็นตัวปลอม แต่ให้เก็บเรื่องเอาไว้ก่อน”“ขออภัยที่กระหม่อมโง่เขลา ขอบังอาจถามพระนางว่า เพราะเหตุใดเราไม่รีบลงโทษลู่เอินที่บังอาจสังหารผู้อื่นแล้วสวมรอยเข้าคัดเลือกเป็นหลวนถงเล่าพ่ะย่ะค่ะ”ลี่จู่เอียงคอถามด้วยสำเนียงออดอ้อนตามแบบอย่างบุรุษอ่อนหวาน“เพราะว่า.... เราจะใช้เขาเป็นเหยื่อ.... ล่อปลาในไหให้ออกมาทั้งหมด”ดวงตาหงส์มีประกายวาววับ ลู่เอินผู้นี้ลงทุนแฝงกายเข้ามาเป็นชายบำเรออยู่ข้างกายนางเช่นนี้ ต้องมีผู้อื่นอยู่เบื้องหลังเป็นแน

ณ เรือนรับรองผู้แทนพระองค์นั่งใคร่ครวญหลักฐานอยู่บนโต๊ะภายในห้องรับรอง หลักฐานชิ้นนี้ชี้ชัดว่า องค์หญิงฟางหรงทรงคิดก่อกบฏ ซุกซ่อนกำลังทหาร และอาวุธ พระองค์ทรงขูดรีดเงินภาษีมาจากประชาชนในเมืองซานซีเพื่อบำรุงขวัญกำลังทหารและซื้ออาวุธใต้เท้าจ้านหลับตาลง พร้อมกับลูบเคราขาวยาวของตนอย่างครุ่นคิด มิน่าเล่าเหตุใดองค์จักรพรรดินีจึงทรงมีรับสั่งให้เก็บภาษีเมืองซานซีมากกว่าเมืองอื่น ๆ ถึงสิบเท่าตัว ก็เพื่อบีบบังคับองค์หญิงฟางหรงในทางอ้อม มิให้นำเงินภาษีไปซื้ออาวุธ และบำรุงกองกำลังทหาร แต่สุดท้ายคนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือชาวเมืองซานซี เพราะถูกองค์หญิงฟางหรงเรียกเก็บภาษีมากขึ้น เพื่อส่งเข้าวังหลวง และแบ่งอีกส่วนหนึ่งสำหรับเป็นค่าใช้จ่ายในแผนการก่อกบฏขุนนางในราชสำนักมิได้รู้ในเรื่องนี้ จึงทรงประณามการเรียกเก็บภาษีอย่างโหดร้ายขององค์จักรพรรดินี พระนางต้องการยุติเรื่องนี้จึงส่งเขามาสืบสวนด้วยตนเอง“ใต้เท้า พวกเรามีหลักฐานและสืบได้ความแน่ชัดแล้ว ใต้เท้าจะให้ข้าน้อยส่งสารรายงานกลับไปเมืองหลวงตอนนี้หรือไม่”ซู่เมิงเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าใต้เท้าจ้านนิ่งเฉยไปเกือบครึ่งชั่วยามแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ต้อ

“ที่แสนหวานเป็นเช่นไร และขมขื่นเป็นเช่นไร”เฟิ่งอี๋เบี่ยงตัวหันหน้าไปทางอื่น เพราะนางรู้สึกว่าแววตาของบุรุษผู้นั้นกำลังโยกคลอนหัวใจของนางให้สั่นไหวเฉินเฉิงมองทะลุผ่านร่างของฟางเหรินสตรีที่งดงามที่สุดในแผ่นดิน เพื่อให้เห็นจิตวิญญาณที่แท้จริงในร่างนี้ คือ เฟิ่งอี๋ สำหรับเขานั้น หากร่างที่งดงามนี้ไม่มีจิตวิญญาณของนางก็เปรียบดั่งบุปผางามที่ไร้กลิ่นหอม“ที่แสนหวานนั้น คือ กระหม่อมเคยพบสตรีนางหนึ่งที่ใต้ต้นเหมย เป็นสตรีนางเดียวที่สัญญากับกระหม่อมว่าจะชงชาดอกเหมยให้ดื่มจนชั่วชีวิต”เขาเอ่ยพลางจับจ้องใบหน้านางไม่วางตาถ้อยคำที่เขาเอ่ยนั้น แม้นจะราบเรียบ และเบา แต่กลับคล้ายกับค้อนอันใหญ่ที่ทุบลงในใจของเฟิ่งอี๋ให้สั่นสะเทือนไปทั้งหัวใจ แล้วความทรงจำที่นางพยายามเก็บไว้มานานก็ทะลักออกมาไม่ขาดสาย จนรู้สึกว่ามีก้อนแข็ง ๆ แล่นขึ้นมาจุกที่ลำคอ นางกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัวพยายามข่มอารมณ์ลงไปแล้วเอ่ยปากออกไปว่า“แล้วที่ขมขื่นเล่าเป็นเช่นไร”“ที่ขมขื่นนั้น.... เป็นเพราะข้าลุ่มหลงในหญิงอื่น จนเป็นเหตุให้ต้องสูญเสียนางไป”ถ้อยคำของเขานั้นราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางใจ ความรัก ความแค้นที่มีต่อเขาทะลักขึ้นมานางร