ตอนที่27.ป้ายหยก

“ป้ายหยกสัญลักษณ์ประจำตัวไทเฮา”

ลู่เอินได้ยินคำตอบแจ่มชัด เขาพิจารณาบุรุษบนเตียงขึ้น ๆ ลง ๆ อีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าใช่ฮ่องเต้ตัวจริงหรือไม่

ป้ายหยกชิ้นนี้มิได้สลักคำว่าไทเฮาแม้แต่น้อย หากดูผิวเผินคล้ายกับหยกอวยพรธรรมดาชิ้นหนึ่งเท่านั้น ดังนั้น คนรู้ถึงความสำคัญของป้ายหยกชิ้นนี้จึงมีเพียงเชื้อพระวงศ์เท่านั้น

“ท่านรู้ได้อย่างไร”

เขาถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“ข้าเป็นคนสั่งทำให้พระมารดาเอง ทำไมจะจำไม่ได้”

เฉินเฉิงตอบออกมาอย่างเป็นธรรมชาติโดยไม่ต้องคิด

คิ้วดาบของลู่เอินย่นเข้าหากัน บุรุษหนุ่มผู้นี้อ่อนเยาว์กว่าเขาหลายปี อีกทั้งยังไม่ใช่ราชนิกุล หากเขาไม่ใช่ฮ่องเต้คงไม่มีทางรู้ความสำคัญของป้ายหยกชิ้นนี้เป็นแน่

“ท่านคือ เฉินเฉิงฮ่องเต้ รึ”

ลู่เอินถามเสียงเบา

เฉินเฉิงพลันสั่นสะท้านขึ้นมาเมื่อรับรู้ว่ามีอีกคนที่รู้ฐานะที่แท้จริงของเขา

“ท่านทราบได้อย่างไร”

เขาขยับตัวนั่งตรง มองคนตรงหน้าอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

“ทูลฝ่าบาท กระหม่อมไม่ขอปิดบัง”

ลู่เอินถอยห่างออกจากเตียงหนึ่งก้าว แล้วประสานมือค้อมศีรษะลง จากนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า

“แท้จริงแล้ว กระหม่อมมีนามว่า สื่อหม่า เป็นรองแม่ทัพในกองกำลังทหารขององค์หญิง