All Chapters of ยอดหญิงในเงามาร: Chapter 351 - Chapter 360

ฮูหยินผู้เฒ่าหวังผิดหวังถึงที่สุดนางยกมือห้ามนางหลู่ที่ยังคิดจะเกลี้ยกล่อมนางหวังต่อ เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แม้แต่เด็กเล็ก หากล้มซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังรู้ว่าต้องเดินให้ดี”นางไม่อาจอยู่กับนางหวังไปตลอดชีวิตเรื่องวุ่นวายทั้งหมดนี้ พูดให้ถึงที่สุดแล้วก็เกิดจากความลำเอียงของนางหวังเองหากไม่ใช่เพราะนางหวังให้ท้าย ไม่ว่าเป็นชีจิ่นหรือชีอวิ๋นถิงก็คงไม่เดินมาถึงจุดนี้ทำผิดไปแล้วแท้ ๆ แต่ยังไม่รู้จักสำนึกฮูหยินผู้เฒ่าหวังเองก็ไม่อยากปล่อยให้นางมีนิสัยแย่ ๆ เช่นนี้ต่อไปนางมองนางหวังที่ยังคงซบอยู่กับขอบเตียงพลางร่ำไห้เสียงดัง สุดท้ายขมวดคิ้วกล่าวว่า “ทั้งแม่สามีและพ่อสามีของเจ้าก็แสดงท่าทีชัดเจนแล้ว สามีของเจ้าก็แสดงท่าทีชัดเจนแล้ว มีเหตุผลอันใดที่เจ้าจะก้มศีรษะลงไม่ได้? หากแม้แต่เรื่องนี้เจ้าก็ยังคิดไม่ตก รออวิ๋นจื่อกลับมา ความทุกข์ของเจ้าคงยังมีอีกมาก!”สมองของนางหวังยุ่งเหยิงไปหมด นางร้องไห้นานเกินไปจนนางรู้สึกว่าแทบจะหายใจไม่ออกพอได้ยินฮูหยินผู้เฒ่าหวังพูดเช่นนี้ ก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอาภัพนักฮูหยินผู้เฒ่าหวังจึงไม่สนใจนางอีก แต่เดินตรงไปยังหอหมิงเยว่ของชีหยวนภายในหอหมิง

เมื่อเทียบกับความงามสง่าเจิดจ้าขององค์หญิงเป่าหรงที่ราวกับเทพธิดาแล้ว อ๋องฉีกลับดูราวกับคนเร่ร่อนตามท้องถนน หนวดเครารุงรัง ดูแล้วช่างขัดตาเป็นที่สุดสีหน้าขององค์หญิงเป่าหรงพลันมืดครึ้มลงทันที “พวกเจ้ามีปัญญารับใช้กันแค่นี้หรือ?!”นางเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้มาโดยตลอด ถึงขั้นกล้าไม่เกรงใจฮองเฮาเฝิงด้วยซ้ำ ครั้นเมื่อขันทีสวีและคนอื่น ๆ ได้ยินนางตำหนิ ต่างก็ตกใจจนไม่กล้าพูดอะไร รีบคุกเข่าลงทั้งห้องทั่วทั้งห้องก็พลันเงียบกริบ จนแทบไม่มีใครกล้าหายใจเสียงดังโชคดีที่องค์หญิงเป่าหรงขมวดคิ้วแล้วกล่าวขึ้นว่า “คุกเข่ากันทำไม? ออกไปรอข้างนอก!”ขันทีสวีและคนอื่นๆ พลันโล่งใจ รีบลุกขึ้นแล้วถอยออกไปอย่างรวดเร็วภายในห้องจึงเหลือเพียงพี่น้องสองคนเท่านั้นอ๋องฉีเก็บซ่อนความดุร้ายบนใบหน้า เมื่ออยู่กับน้องสาวท่าทีก็อ่อนโยนขึ้นมาก “เสด็จแม่ให้เจ้ามาหรือ?”เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วอดไม่ได้ที่จะเผยสีหน้าหม่นหมอง “ข้าไม่กตัญญู ทำให้เสด็จแม่ต้องอับอายถึงเพียงนี้ แล้วยังสร้างเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้อีก”เรื่องของอ๋องเฉิงกับนายท่านรองหลิ่วกลายเป็นที่เล่าลือกันไปทั่วเมืองเสี่ยวหลิ่วกุ้ยเฟยไม่ได้ทำสิ

เด็กที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ไหนเลยจะใจแข็งใจลงมือได้จริง ๆ?หากไม่ใช่เพราะเรื่องในหอนางโลมที่ลุกลามใหญ่โต ฮ่องเต้หย่งชางก็คงไม่ตัดสินใจเด็ดขาดถึงขั้นลดบรรดาศักดิ์พระโอรสจากชินอ๋องเป็นจวิ้นอ๋อง และยังกักบริเวณอยู่ที่จวนห้ามออกไปไหนเป็นเวลาถึงครึ่งปีปกติก็ก็พอทำเนา แต่ยามนี้ใกล้ถึงวันปีใหม่ ประกอบกับคำพูดขององค์หญิงเป่าหรง พระองค์ก็พลันใจอ่อนขึ้นมาสองเดือนมานี้จวนฉู่กั๋วกงสูญเสียทั้งหลิ่วจิงหงและคุณชายรองตระกูลหลิ่ว ฉู่กั๋วกงและฮูหยินฉู่กั๋วกงเองก็ล้มป่วย ตระกูลกลับเงียบเหงาไร้ผู้มาเยือนพระองค์ผ่อนลมหายใจยาว ขมวดพระขนง “เขาปกครองดูแลไม่เข้มงวด ได้ยินมาว่าตอนนี้ยังสร้างเรื่องวุ่นวายอีก ให้เขาได้รู้จักสำนึกเสียบ้างก็ดีแล้ว!”องค์หญิงเป่าหรงเขย่าพระกรของฮ่องเต้หย่งชางเบา ๆ “เสด็จพ่อทรงเข้าใจผิดแล้วเพคะ ลูกไม่ได้มาขอความเมตตาให้เสด็จพี่ แต่แค่คิดว่าองค์หญิงหมิงเฉิงเองก็ไม่ได้พบเสด็จพี่มาหลายวันแล้ว ทุกวันเอาแต่คิดถึงเสด็จพี่ด้วยแววตาแสนเศร้า...”เมื่อคิดถึงองค์หญิงหมิงเฉิงที่ยังเยาว์วัย พระทัยของฮ่องเต้หย่งชางก็อ่อนยวบลงอีกครั้งอย่าห้ามไม่ได้บวกกับเสียงวิงวอนอ่อนหวานของธิดาที่อยู

ฮ่องเต้หย่งชางนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสขึ้นอีกว่า “เมื่อไม่นานมานี้ สำนักทอผ้าเจียงหนานถวายผ้าไหมทอดิ้นเงินดิ้นทองเข้ามา เรายกให้เจ้าทั้งหมด!”ผ้าไหมทอดิ้นเงินดิ้นทองถือเป็นของล้ำค่า โดยเฉพาะผ้าไหมทอดิ้นเงินดิ้นทองชั้นเลิศที่สามารถนำมาใช้แทนทองคำและเงินได้โดยตรงทุกปลายปี สำนักทอผ้าเจียงหนานจะส่งเครื่องบรรณาการเข้ามาอย่างน้อยห้าพันถึงหกพันพับ หากตีเป็นเงินคร่าว ๆ แล้วก็นับเป็นจำนวนที่มหาศาล!องค์หญิงเป่าหรงช่างเป็นที่โปรดปรานโดยแท้เหล่านางกำนัลและขันทีต่างเข้าใจดี มองสบตากันไปมาขณะที่บรรยากาศเต็มไปด้วยความชื่นมื่น ขันทีเซี่ยผู้รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้หย่งชางมาโดยตลอด ผู้ที่แม้ภูเขาจะถล่มลงมาก็ยังสามารถรักษาสีหน้าให้สงบนิ่งได้กลับเร่งฝีเท้าเข้ามาในตำหนักชั้นใน ก่อนเอ่ยเรียกฝ่าบาทด้วยน้ำเสียงร้อนรนฮ่องเต้หย่งชางกำลังหยอกล้อองค์หญิงหมิงเฉิงอยู่ ได้ยินเช่นนั้นก็ขานรับเบา ๆ แล้วจึงเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรขันทีเซี่ยขันทีเซี่ยไม่กล้าล่าช้า กราบทูลด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ฝ่าบาท... อ๋องฉีเกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”เกิดเรื่อง?!ฮ่องเต้หย่งชางพลันเก็บรอยยิ้ม วางองค์หญิงหมิงเฉิงลง พระพักตร์พ

เมื่อได้รับข่าว ท่านโหวผู้เฒ่าชีก็รีบร้อนมาหอหมิงเยว่ทันที พอเห็นชีหยวนก็ถอนหายใจหนัก “อ๋องฉีเกิดเรื่องแล้ว...”เขามองชีหยวนด้วยสีหน้าซับซ้อนไม่มีใครรู้เรื่องการบาดเจ็บของอ๋องฉีดีไปกว่าพวกเขา มันเป็นเพราะในตอนที่พวกเขาตามฆ่าชีหยวน แต่สุดท้ายกลับถูกชีหยวนเล่นงานเสียเองต่างหากตอนนี้กลับโยนความผิดไปให้รัชทายาทแทนเห็นได้ชัดว่า อ๋องฉีและพรรคพวกเริ่มลงมือแล้วหลังจากพ่ายแพ้มาหลายครั้งเพียงแต่คาดไม่ถึงว่าจะไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ชีหยวน แต่หันไปที่รัชทายาทโดยตรงก็ใช่สิ ที่พึ่งของชีหยวนก็คือเซียวอวิ๋นถิงแต่เซียวอวิ๋นถิงก็เป็นพระราชนัดดา ตราบใดที่รัชทายาทเกิดเรื่อง ตำแหน่งพระราชนัดดาของเขาจะยังอยู่ต่อไปได้หรือ?นี่เป็นหมากที่แยบยลและเฉียบขาด ได้ประโยชน์หลายต่อในคราวเดียวบางทีอาจเพราะใช้ชีวิตราบรื่นมานานเกินไป แม้แต่ท่านโหวผู้เฒ่าชีก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบายใจดังนั้นเมื่อตอนนี้ความยากลำบากถาโถมเข้ามา เขากลับไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นมากนัก เพราะช่วงนี้มีเรื่องยากจะยอมรับมากมายอยู่แล้ว เพียงเพิ่มเข้ามาอีกเรื่องเท่านั้นเองเขานั่งลงตรงข้ามชีหยวน จ้องมองปฏิกิริยาของนางชีหยวนรับคำเบา ๆ ก่อนกล่