All Chapters of กลซ่อนรัก: Chapter 11 - Chapter 20

๑๐เจ็บปวดร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวยังคงหลับใหลหลังจากที่เมื่อคืนทำกิจกรรมจนดึก เขาไม่ปล่อยให้เธอนอนเลยจนกระทั่งตีสอง ด้วยความเหนื่อย จอมขวัญหลับไปตอนไหนไม่รู้และตอนนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นง่ายๆ เสียด้วยร่างสูงซึ่งกำลังใส่นาฬิกาอยู่มองไปที่คนบนเตียงแล้วแสยะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เกมรักได้จบลงไปแล้ว ต่อไปนี้เขาจะมอบเกมแค้นให้เธอเอง หลังจากแต่งตัวเสร็จชนวีร์ก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่เหลียวแลกลับมาดูคนบนเตียงเลยสักนิดแต่เขาก็ยังมีกะใจสั่งอาหารเช้าขึ้นมาให้เธออยู่เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นปลุกให้คนที่กำลังอยู่ในนิทราลืมตาตื่นขึ้นมา เธอยกมือบังแสงอาทิตย์ที่สาดมายังเตียงนอนก่อนจะมองไปรอบกายทันที ข้างกายที่เมื่อคืนเคยอุ่นตอนนี้กลับเย็นชืดจนน่าใจหาย“สวัสดีค่ะพี่ดา”เป็นดาหวันที่โทรมาหาเธอเพราะสายมากแล้วแต่ ก็ยังไม่เห็นจอมขวัญเข้ามาที่บริษัท‘ขวัญอยู่ไหนจ๊ะ พอดีพี่เห็นสายมากแล้วเรายังไม่เข้ามาเลยเป็นห่วง’ในขณะที่คุยโทรศัพท์จอมขวัญก็พยายามสอดส่ายสายตาหาคนที่นอนด้วยเมื่อคืน“เอ่อ พอดีมีธุระนิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวขวัญเข้าไปนะคะพี่ดา” บอกลาเสร็จเธอก็กดวางสายแล้วหยิบชุดคลุมมาสวมปิดร่างกา

๑๒สับสนใจช่วงค่ำของวันแรกที่มาถึงยังเกาะเคพีคซึ่งเป็นเกาะส่วนตัวของเคเคกรุ๊ป พนักงานทั้งหลายต่างรื่นเริงกับงานยามเย็นที่อยู่ริมหาด ตอนนี้ถูกเนรมิตให้เป็นปาร์ตี้ขนาดเล็กที่มีทั้งเวที ซึ่งมีนักดนตรีมาบรรเลงเพลงสบายๆ อาหารทะเลที่มีเชฟฝีมือดีทำมาบริการ โต๊ะนั่งสีขาวมีดอกไม้ประดับกลางโต๊ะ ซุ้มถ่ายรูปที่ทำขึ้นอย่างสวยงาม เหล่าพนักงานบริษัททั้งชายหญิงต่างแต่งตัวด้วยชุดที่คัดสรรกันมาแล้วว่าเหมาะกับการมาเที่ยวทะเล“ขวัญน่ารักมากเลย” แพรวพริ้งเดินมายังงานพร้อมกับจอมขวัญ ตอนนี้หญิงสาวอยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวผ้าชีฟองสีขาวยาวกรอมเท้า มีผ้าคลุมไหล่สีฟ้าปิดไหล่มนไว้ ผมถูกมัดขึ้นอย่างลวกๆ ก่อนจะผูกด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนบางพร้อมกับแต่งหน้าเบาบาง แค่นี้จอมขวัญก็ดูสวยหวานน่ารักน่าทะนุถนอมแล้ว“พี่พริ้งก็น่ารักค่ะ” สองสาวเอ่ยชมกันก่อนจะเดินมาถึงงานแพรวพริ้งขอตัวแยกไปหาเพื่อนๆ ของเธอ จอมขวัญจึงยืนอยู่คนเดียว เธอมองหาปนิธิก่อนจะยิ้มให้เมื่อเขาหันมามองและกำลังเดินตรงมายังที่ที่เธอยืนอยู่“ขวัญสวยมาก” ชมพร้อมกับยิ้มหวานให้ ปนิธิหวังว่าการมาทะเลครั้งนี้จะทำให้ทั้งเขาและจอมขวัญพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้น เมื่อร่างบางได

๑๔จดหมายเจ้าปัญหาถึงเวลากลับ พนักงานต่างเก็บภาพบรรยากาศไว้อย่างสนุกสนานเพราะไม่แน่ใจว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้กลับมาอีกหาดทรายสีขาว ทะเลสีฟ้า ท้องฟ้าสีคราม ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำเสียจริงพร้อมกับที่พักสุดแสนจะเพอร์เฟกต์ของเจ้าของเกาะอีก ทำให้การพักผ่อนครั้งนี้พนักงานต่างได้พักเต็มที่และพร้อมที่จะกลับไปลุยงานในวันต่อไปได้ ดีที่วันพรุ่งนี้เป็นวันหยุดเลยจะได้พักก่อนที่จะเริ่มทำงาน“พี่ปันคะ ถ้าถึงกรุงเทพแล้วช่วยไปส่งขวัญที่หมอชิตได้ไหมคะ” ระหว่างที่นั่งอยู่บนสปีดโบ๊ตของเจ้านายหนุ่ม จอมขวัญก็เอ่ยขึ้นกับปนิธิเบาๆ“ทำไมเหรอ ขวัญจะไปไหน” เขาอดถามไม่ได้ อีกฝ่ายจึงตอบเพราะไม่ได้ต้องการจะปิดบังไว้อยู่แล้ว “ขวัญจะกลับบ้านค่ะ คิดถึง ไม่ได้กลับนานแล้ว”หัวหน้าแผนกหนุ่มหล่อจึงพยักหน้ายิ้มให้“ได้สิ เดี๋ยวพี่ไปส่งถึงขอนแก่นเลยก็ได้นะ”“ไม่เอาค่ะ รบกวนเปล่าๆ พี่ปันกลับไปพักผ่อนเถอะ ขวัญไปเองได้” เมื่อตกลงกันได้อย่างที่ต้องการแล้วจึงดูบรรยากาศโดยรอบแทนจอมขวัญอดมองไปที่ชนวีร์ซึ่งนั่งข้างพุดน้ำบุษย์ ชี้ชวนกันมองทะเลอย่างมีความสุขโดยไม่หันมามองเธอเลยสักนิด..เรื่องเมื่อวานมันก็แค่ฝันไปสินะ ทั้งฝันร้ายและฝ

๑๖ท้องดาราสาวเจ้าบทบาทอย่างพุดน้ำบุษย์จอดรถมินิสีแดงเพลิงของตนเองไว้ที่ใต้คอนโดหรูแห่งหนึ่ง เธอจับแว่นตาสีชาสุดโปรดแบรนด์ดังที่เป็นพรีเซ็นเตอร์มาสวม เช็กความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนลงจากรถไป เสื้อยืดแขนยาวสีเงินเรียบง่ายกับกางเกงยีนรัดรูปขายาว รองเท้าส้นสูงพื้นแดงทำให้เธอเป็นที่สะดุดตาได้ไม่ยากแม้จะเป็นการแต่งกายที่เรียบร้อยและมิดชิดก็ตาม“สวัสดีครับ” พนักงานกล่าวต้อนรับหญิงสาวเธอเพียงแค่ยิ้มให้เล็กน้อยเท่านั้น ร่างบางเดินไปกดลิฟต์ รอสักครู่ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ดีที่เวลานี้ไม่มีผู้คนอยู่ในลิฟต์เลย พุดน้ำบุษย์กดไปยังชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว รอเพียงไม่นานก็มาถึงยังชั้นที่หมาย“ถ้าจะจองทั้งชั้นขนาดนี้ทำไมไม่ไปซื้อบ้านอยู่เลยล่ะ” อดค่อนขอดอีกคนไม่ได้เมื่อขึ้นมายังชั้น 16 ของคอนโดมิเนียมสุดหรู ชั้นนี้ทั้งชั้นถูกจับจองโดยเจ้าของคอนโดหนุ่มหล่อที่เป็นเพื่อนสนิทกับชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเธอร่างบางเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องของคนที่ตนต้องการเจอหน้า ก่อนเข้ามายังหน้าห้องเขาจะมีประตูเพื่อสแกนบัตรสำหรับแม่บ้านซึ่งคนรอบคอบอย่างเธอก็ได้สั่งงานคนสนิทของตนไปเอาคีย์การ์ดจากแม่บ้านมาเป็นที่เรียบร้อยทำให้ผ่า

๑๘เดินตามเกมจอมขวัญนั่งอยู่บนรถกระบะที่ขับมุ่งตรงไปจังหวัดนครราชสีมาจุดหมายคือเมืองเสียงแคนดอกคูณจังหวัดขอนแก่น ซึ่งถือเป็นบ้านเกิดของสาวสวยที่กำลังเหม่อลอยอยู่ในขณะนี้นั่นเองบิดาของเธอเป็นคนขับรถมารับลูกสาวเพราะต้องขนของเป็นจำนวนมากพอสมควร บางส่วนก็ขนกลับไปแล้วโดยมีมารดาของจอมขวัญนั่งด้านข้าง“ขวัญหิวไหม แวะกินอะไรก่อนดีไหม” แม่ยิ้มเอ่ยถามลูกสาวที่เอาแต่เหม่อมองไปข้างทาง“แม่หิวก็กินเลยจ้ะ ตอนนี้ขวัญยังไม่หิวเลย” หันมาตอบแล้วก็มองข้างนอกเหมือนเดิม ยิ่งทำให้ทั้งพ่อและแม่เป็นห่วงบุตรสาวยิ่งนัก“พ่อหิวมาก แวะหาอะไรกินข้างทางก่อนแล้วกัน” พ่อตูมตามซึ่งตอนนี้ได้เลื่อนขั้นเป็นผู้ใหญ่บ้านแล้วพูดขึ้นพร้อมกับมองลูกสาวผ่านกระจก“ยังไงก็ได้ค่ะ” ตอบเพียงเท่านั้นแล้วทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งหนึ่งทั้งสามแวะรับประทานอาหารที่ร้านอาหารข้างทางเพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะขึ้นรถเพื่อเดินทางต่อไปยังขอนแก่นกว่าจะถึงก็ทุ่มครึ่งไปแล้ว และพอหลานสาวคนสวยลงมาจากรถ ตาเม่นก็รีบเดินมาหาหลานสาวทันที“ทำไมมาถึงค่ำนักล่ะลูก ตารอตั้งนาน มาๆ ตาให้ยายทำกับข้าวกับปลาไว้เยอะเลย มีแต่ของที่หลานชอบ”จอมขวัญยิ้ม