บททั้งหมดของ เพทุบายร้ายรัก: บทที่ 81 - บทที่ 90

กวินภพตัดสินใจดับเครื่องแล้วนั่งหลับตา คิดถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมาของตนแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดายเขาอุตส่าห์ดันทุรังถีบตัวเองจากโคลนตมจนมาได้ไกลขนาดนี้แล้วแท้ ๆ ได้อยู่ในจุดที่เขาเองก็ไม่เคยวาดฝันมาก่อนว่าจะได้ แล้วเพราะอะไรสวรรค์ถึงได้ลำเอียง ให้เขาใช้เวลาดื่มด่ำกับความสุขเหล่านั้นได้สั้นนัก เขาทำอะไรผิดกัน ช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเลยเสียงเคาะกระจกรถทำให้กวินภพต้องลืมตาขึ้นมา เขาได้ยินเสียงด้านนอกพูดให้เขาเปิดประตูแล้วลงจากรถ เขาจึงทำตามแต่โดยดี“ยกมือขึ้นไว้บนหัวด้วยนะครับแล้วนั่งลง กรุณาทำตามคำสั่งของเจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ”กวินภพทำตามคำสั่งโดยที่สายตาของเขามองพื้นอยู่ตลอด จากนั้นเขาก็รับรู้แค่ว่าข้อมือทั้งสองข้างถูกจับใส่กุญแจมือเพราะความเย็นเยียบของโลหะที่สัมผัสกับผิวเนื้อหัวใจของเขาดิ่งวูบทันทีที่ได้ยินเสียงคลิกของกุญแจมือดังขึ้น แทบไม่อยากเชื่อว่าตนจะมีจุดจบแบบนี้ ข้อหาพยายามฆ่าไม่รู้ว่าต้องติดคุกกี่ปี แต่สำหรับเขาแล้ว ต่อให้แค่วันเดียวเขาก็คงทนใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้แน่กวินภพถูกควบคุมตัวไปขึ้นรถโดยมีเจ้าหน้าที่ตำรว

สองวันต่อมา ข่าวจากทุกช่องรายงานว่าจากการสอบปากคำเบื้องต้น กวินภพให้การรับสารภาพว่าเป็นคนทำร้ายผู้จัดการส่วนตัวจริง สาเหตุเพราะอีกฝ่ายนำเรื่องที่ตนเคยทำงานในบาร์แห่งหนึ่งมาพูดถึง และเพราะเรื่องนี้เป็นความลับที่ตนไม่อยากเปิดเผยให้คนอื่นรู้ ตนจึงกลัวว่าจินตวาตีจะนำความลับนี้ไปบอกผู้อื่นและอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดการลงมือก็คือกวินภพเชื่อว่าภาพและคลิปที่ถูกปล่อยออกมาก่อนหน้านี้เป็นฝีมือของจินตวาตีเช่นกันเพราะต้องการทำลายชื่อเสียงของตน ด้วยความแค้นใจ ตนจึงพลั้งมือทำร้ายอีกฝ่ายเข้า ครั้นพอสอบถามลึกลงไปอีกว่าเพราะเหตุใดผู้จัดการส่วนตัวจึงต้องการทำลายชื่อเสียงของตน กวินภพก็ตอบว่า“ผมเองก็ไม่รู้ครับ พี่เขาคงไม่ชอบผมมั้ง แต่ผมคิดว่าเขาเป็นคนทำก็เลยแค้นเขา” “หืม...แปลกจัง” พลอยพัดชานั่งฟังข่าวแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมกวินภพถึงไม่พูดชื่อของตนออกไป เพราะหากจะว่ากันถึงต้นสายปลายเหตุที่แท้จริงแล้วก็เป็นเพราะอีกฝ่ายมาตามตอแยเธอไม่หยุดหย่อน และมีแต่จะหนักข้อขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอกับแฟนหนุ่มต้องหาวิธ

“คุณพ่อว่าไงนะ พี่ธามพาทีมวิศวกรมาตรวจเองโดยไม่บอกใครหรือคะ” กนกลดาถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าเมื่อครู่ตนไม่ได้หูฝาด“ก็ใช่น่ะสิ แสดงว่ามันคอยสบโอกาสเล่นงานเราอยู่แน่ ๆ”กฤษณ์หงุดหงิดจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉย ๆ ได้ ต้องลุกเดินไปเดินมาเพื่อคลายความร้อนรุ่มในใจ“แต่ดาว่าก็แค่ตัวเลขบางจุดไม่ตรงกันกับคราวก่อน เขาไม่น่าจะเล่นงานเราได้นะคะ”“เฮอะ! นี่แกคิดว่าคนอย่างไอ้ธามมันจะจ้างทีมวิศวกรลงมาตรวจงานเล่น ๆ หรือ มันทำแบบนี้ก็หมายความว่ามันมีหลักฐานที่สามารถเอาผิดพวกเราได้อยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว”กนกลดานิ่งไปทันทีที่ได้ยินบิดาพูดจบ “แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีคะ หรือถ้าเราไม่ยอมรับเสียอย่าง เขาจะทำอะไรเราได้ คุณพ่อคิดว่าหลักฐานที่เขามีจะทำให้เราล้มได้เลยหรือ”กฤษณ์หันมามองหน้าบุตรสาวครู่หนึ่งแล้วพูดว่า“ถ้าพวกเราไม่ล้มแล้วมันจะทำอย่างนี้ไปทำไม”เขาพยักหน้าช้า ๆ เมื่อนึกถึงสีหน้าเย็นชากับสายตาที่เป็นอริของธามยามมองมาที่ตน“ไอ้ธามมันอดทนอดกลั้นได้ด

“ถ้าไม่มีผมก็ขอปิดประชุมครับ อ้อจริงสิ ผมลืมไป ผู้ช่วยคุณพิษณุกับคุณโชคชัยอย่าลืมไประงับการก่อสร้างเอาไว้นะครับ ส่วนคนงานพวกนั้นก็ให้กลับบ้านไปได้เลยเพราะเป็นคนของเคบี บิลท์ และเพิ่มพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกสี่คนเพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝัน”ธามพูดจบก็หันไปพยักหน้ากับบิดา จากนั้นก็พากันลุกเดินออกไปจากห้องประชุมทันที ซึ่งหลังจากคล้อยหลังคนทั้งสามแล้ว ในห้องประชุมก็มีแต่เสียงโอดครวญเพราะรู้อนาคตของตัวเองแล้วว่าจะเป็นอย่างไร กฤษณ์กลับถึงบ้านด้วยสีหน้าเครียดขึ้ง กนกลดาจึงรีบเดินมาหาบิดาทันที“เป็นไงบ้างคะคุณพ่อ”“มันมีหลักฐานครบทุกอย่างเลย งานนี้เราจบแน่”“แล้วเราจะทำยังไงดีคะ เราต้องติดคุกหรือคะคุณพ่อ” กนกลดาถามเสียงสั่น กฤษณ์ยืนใช้ความคิดครู่หนึ่งก็บอกบุตรสาวว่า“เราต้องหนีไปต่างประเทศแล้วละ แต่ก่อนอื่นเราต้องหาทางถ่ายโอนทรัพย์สินและเงินทั้งหมดไปไว้กับป้าของแกก่อน ไม่อย่างนั้นเราถูกยึดทรัพย์หมดตัวแน่”“แล้วพวกพนักงานที่บริษัทล่ะคะ”

พลอยพัดชาตื่นขึ้นมาช่วงสายเพียงลำพังบนเตียงนอนหลังใหญ่ ไม่รู้ธามไปไหน แต่เดาว่าเขาคงลงไปออกกำลังกายที่ฟิตเนสของโรงแรมตามเคยหญิงสาวพาร่างที่เมื่อยขบของตนไปเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ครึ่งชั่วโมงถัดมาเธอก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น แต่แล้วสายตาของเธอก็หยุดอยู่ที่กล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องใหญ่บนเตียง ดูแล้วเหมือนกล่องใส่เครื่องประดับที่สามารถใส่ได้หลายชิ้นทั้งแหวน สร้อยคอ สร้อยข้อมือ กำไล และต่างหู“หรือว่าจะเป็นกล่องใส่นาฬิกาของพี่ธาม” เธอรู้ว่าธามเป็นคนที่ชอบสะสมนาฬิกา ก็เลยคิดว่าเขาคงหยิบมาเลือกใส่จึงไม่ได้สนใจมันอีก จากนั้นก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดของตนออกมาสวม“จะไม่เปิดดูหน่อยหรือ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากหน้าประตูห้องนอน หญิงสาวจึงหันไปมองตามเสียง ธามยืนเปลือยท่อนบน ใส่เพียงกางเกงลำลองอยู่บ้านสบาย ๆ กำลังยืนกอดอกและส่งยิ้มมาให้“กล่องนาฬิกาของพี่ธามรึเปล่าล่ะคะ”“ไม่ใช่ กล่องนั้นของพลอยทั้งกล่องเลย”พลอยพัดชาเบิกตากว้าง “ถามจริง”เธอแขวนชุดไว