บททั้งหมดของ หมอปากร้าย กระหายรัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

อลิศทำได้แค่ยิ้มด้วยสีหน้าประหลาดที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น เขาเอื้อมมือจะมาจับเธอแต่เธอถอยออกไปและไม่พูดอะไรกับเขาอีกจนเดินออกไป“หมอภาสคะ แย่แล้วค่ะ ชีพจรคนไข้อ่อนลงค่ะ”“เตรียมเครื่องปั๊มหัวใจ และเตรียมเครื่องมือให้พร้อม”“หมอคะ…คุณแม่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”หมอภาสสลัดมือออกจากแพนทันทีและหันไปมองพยาบาลที่ยืนหน้าซีดอยู่“คุณดูเธอเอาไว้อย่าให้ก่อเรื่องอีกผมต้องรีบเข้าห้องผ่าตัด”“ค่ะ ๆ คุณหมอ”สามวันถัดมา / เชียงราย“อลิศ แกกินอะไรสักหน่อยเถอะ วันนี้พี่มีนชวนไปเที่ยวไร่ชา ไปด้วยกันนะจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ”“อืม”“อลิศ แกจะพูดมากกว่าสามคำได้ไหม วัน ๆ เอาแต่พูดว่า “ไม่หิว” กับ “อืม” หรือไม่ก็ “ก็ได้” เป็นแบบนี้ฉันเป็นห่วงนะ”อลิศหันไปมองนิว เพื่อนรักของเธอที่หันมาและรับตัวเอาไว้ วันที่ไปรับอลิศที่สนามบินสภาพของอลิศย่ำแย่กว่าวันนี้เยอะ เธอร้องไห้หนักจนมาถึงที่เชียงราย แม้ว่าแม่ของนิวจะพยายามหาอะไรแปลก ๆ ให้เธอกินแต่อลิศก็แทบจะไม่ตอบรับพวกเขาราวกับไม่ได้เอาวิญญาณมาด้วย“ไม่เอาน่า ร้องไห้อีกแล้วเดี๋ยวก็ตาบวมอีกไหนสัญญาว่าจะไม่ร้องแล้วยังไงล่ะ ไปหาอะไรกินอร่อย ๆ ดีกว่านะ”“อืม ขอโทษนะนิว ทำให้นิว

“ผมควรจะถามคุณมากกว่าว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ คุณน้ำ!!”“ค่ะคุณหมอ”พยาบาลที่เคาน์เตอร์รีบเดินมาหาพวกเขาทันทีด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่“คุณหมอคะ คือว่าดิฉันบอกไปแล้วค่ะแต่ผู้ป่วยไม่ยอม เธอบอกจะมารอคุณหมอ….”“คุณมีธุระอะไร”“คุณหมอทำไมเย็นชานักละคะ แพนก็แค่จะมาปรึกษาเรื่องอาการป่วยที่เหลือ”“คุณหมอคะดูท่าทางว่าคุณจะยุ่งอยู่ ถ้าอย่างนั้นรบกวนฝากเอกสารไปกับพี่ ๆ พยาบาลเถอะค่ะ ขอตัว….”หมอภาสดึงแขนของอลิศให้เดินตามเขาเข้ามาและหันไปมองหน้าพี่น้ำพยาบาลอีกครั้ง“คุณพาเธอกลับไป ผมจะขอบอกคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะคุณนิรมลที่นี่ห้องพักของแพทย์หากไม่มีธุระอะไรก็ไม่ควรมาพบโดยพลการถ้าคุณยังไม่ฟัง ผมคงต้องพิจารณาเปลี่ยนหมอเจ้าของไข้”“คุณหมอคะ แล้วที่คุณหมอทำอยู่นี่อะไรคะ มือที่จับอยู่นั่นอลิศเป็นคนป่วยของหมอเหรอคะ มาที่นี่เพราะธุระอะไร เธอเองก็ไม่ใช่…”“คนไข้คะ กรุณารักษามารยาทนิดหนึ่งนะคะคุณอลิศเป็นญาติผู้ป่วยห้อง 908 ค่ะ เชิญคุณกลับออกไปด้วยค่ะ เจ้าหน้าที่ห้องยาเรียกคุณมาสองรอบแล้ว”อลิศรู้สึกรำคาญเสียงของแพนมาก ๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องมาอยู่ที่นี่ตรงนี้และมาเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก พี่น้ำพาแพนเ

“ไปกินข้าวได้แล้ว”อลิศไม่เถียงเขากลับไปสักคำ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้แค่ขู่เธอเพราะเธอสัมผัสมาแล้วจากเหตุการณ์บนเตียงเมื่อครู่นี้ที่แทบจะเอาชีวิตไม่รอด เมื่อเขายกข้าวมาให้และสั่งให้เธอกินทันที อลิศแทบจะไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีกจนกินเสร็จ“อิ่มแล้วเหรอ ดื่มน้ำผลไม้จะได้สดชื่น”“ขอบคุณ….ค่ะ”เธอต้องลากหางเสียงและพูดดี ๆ เพราะคนตรงหน้าเริ่มมองส่งสายตาดุให้เธออีกครั้ง เมื่อกินเสร็จแล้วเธอเป็นคนเก็บทุกอย่างเอาไปทิ้งและเขาก็ล้างจานที่เหลือ“เอาล่ะ ได้เวลานั่งคุยกันแล้วมานั่งที่ห้องนั่งเล่นก่อนสิ”เขาพาเธอมานั่งโซฟาที่ปกติหลังจากกินข้าวเสร็จและไม่ได้ไปไหนก่อนหน้านั้นอลิศจะใช้เวลาบนโซฟาตัวนี้ดูทีวีและคุยกับเขาเรื่องอื่น ๆ จนถึงเวลาเข้านอนวันนี้เขาให้เธอนั่งที่โซฟา เขานั่งอยู่ที่พื้น และเขาทำแบบนี้ทุกครั้งที่จะพูดกับเธอเมื่อเขารู้ตัวว่าทำผิดกับเธอแม้ว่าจะเป็นเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่ไหนก็ตาม“ก่อนอื่น…ผมขอโทษที่ผิดนัดและไปไม่ทันดูละครเวทีกับคุณทั้ง ๆ ที่นัดคุณเอาไว้แล้ว เรื่องนี้ผมเป็นคนผิดคุณจะลงโทษผมยังไงก็ได้ผมจะไม่ว่าอะไรคุณเลยสักคำเดียว"อลิศหันหน้าหนีไปทางอื่นแต่หมอภาสไม่ยอมให้เธอได้ทำแบบนั้นเขาจ

“หมอคะ ทำไมคุณถึง…ได้พูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนี้ล่ะคะ ไม่รู้จักอายบ้างเลย”“มาถึงขนาดนี้แล้ว คุณจะให้ผมอายอีกเหรอ”“แต่อลิศอาย!!”“ว่าแต่…คุณปิดเทอมถึงเมื่อไหร่ล่ะ แล้วเรียนจบแล้วคิดจะทำอะไรต่อ”“ยังไม่ได้คิดเลยค่ะ ทำไมคะ”“ก็…ผมก็จะต้องเตรียมตัวยกสินสอดไปสู่ขอหมั้นหมายจับจองเอาไว้ก่อนน่ะสิ คุณจะให้ผมรออะไรล่ะ”“นี่คุณจะบ้าเหรอคะมาพูดเรื่องแบบนี้ เร็วเกินไปแล้วค่ะ”“จะให้เกิดเหตุการณ์อื่นซ้ำ ๆ แบบครั้งก่อนผมคงทนไม่ไหวหรอกนะ ไม่ผมก็คุณคงเป็นบ้าเข้าสักวัน”“ทำไมคะ คุณหมอคิดอยากจะลาออกจากโรงพยาบาลเหรอคะ”“อืม ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่คิดนะ ที่จริงผมอยากเปิดคลีนิกเล็ก ๆ มากกว่า พอมาคิดถึงเรื่องเวลาส่วนตัวที่หายไปแล้ว ผมว่ามันไม่ค่อยคุ้มค่าสักเท่าไหร่ คุณคิดดูสิแค่ผมเจอคนไข้อย่างเพื่อนคุณเข้าไปสักสองคนผมคงเป็นโรคประสาทตายก่อนแน่ ๆ พอมีคุณอยู่ด้วยแบบนี้ผมก็เลยเริ่มคิดอยากวางแผนเรื่องอนาคต…ร่วมกับคุณ”“อลิศ…ไม่ขัดใจคุณหรอกค่ะ ตอนนี้อลิศรู้เหตุผลทั้งหมดนั่นแล้ว และรู้ว่าต่อจากนี้ไม่มีอะไรทำให้อลิศเข้าใจหมอผิดแล้วค่ะเพราะรู้แล้วว่าหมอรักมั่นคงแค่ไหน”“แค่ไหนล่ะ แล้วรู้จริงเหรอ”“อืม…หมอคะ เม

ญานิศามองหน้าหมอภาสสลับกับมองที่อลิศที่ยังก้มกินบลูเบอร์รี่ชีสเค้กของเธอต่อโดยไม่ได้สนใจนิศาแม้แต่นิดเดียวและหมอภาสยังไม่ลืมที่จะเอื้อมไปเช็ดปากให้เธออีกครั้ง“หล่นหมดแล้ว”“นี่หมายความว่ายังไงกันคะหมอภาส”“หมายความว่ายังไงของคุณคืออะไรงั้นเหรอ คุณต้องการให้ผมพูดอะไรกันแน่แล้วคุณมาที่นี่อีกทำไมกัน”“หรือว่าเรื่องวันนั้นเป็นพวกคุณที่รวมหัวกันทำให้นิศาถูกไล่ออก”“ทำตัวเองทั้งนั้นยังมีหน้ามาโทษคนอื่นอีก”อลิศพูดขึ้นมาโดยไม่มองหน้านิศา เธอยังกล้าตักเค้กให้หมอภาสกินต่อหน้าเธออีกด้วยเขาเองก็รับมาอย่างเสียไม่ได้เมื่อถูกอลิศถลึงตาใส่“เธอว่าอะไรนะยัยเด็กฝึกงาน”“ก็ว่าตามที่เห็นค่ะ คุณเภสัชที่บกพร่องต่อหน้าที่จนโดนไล่ออก”“แก!!”“หยุดนะ!! ญานิศา ถ้าคุณจะมาสร้างความวุ่นวายในนี้ล่ะก็ผมคงต้องเรียกเจ้าหน้าที่มาลากตัวคุณออกไป”หมอภาสพยักหน้าให้กับพนักงานที่ยืนมองอยู่ พนักงานคนนั้นเดินออกจากร้านไปเพื่อเรียก รปภ ทันที เขาดึงแขนอลิศขึ้นมาเพื่อจะพาเธอเดินออกไป“หากว่าคุณไม่มีธุระ ผมกับ…”“คู่หมั้นค่ะ พวกเราขอตัวก่อนนะคะ”“อะไรนะ คู่หมั้น!! หมอภาสนี่หมายความว่ายังไงคะ คุณไม่ยอมรับสัญญาหมั้นที่ทางบ้านของ