กับดักรักลวงเล่ห์ร้าย의 모든 챕터: 챕터 31 - 챕터 40

บทที่12.ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันคืออะไร?            สายตาคู่คมทอดมองกลางเตียง ในมือนรสิงห์มีบุหรี่หนึ่งมวน ปลายบุหรี่มีควันกรุ่นๆ เขาคีบมันไว้ปล่อยให้เปลวไฟค่อยๆ ลามเลียสูงขึ้นมาทีละน้อย เมื่อเจ้าตัวกำลังใช้ความคิด...เป็นความคิดเลอะเลือนที่ปริปากพูดออกมาไม่ได้เสียด้วย เขาคิดอะไรกับหล่อน? ทำไมยังตามตอแยบุษบัน ทั้งที่เขาควรจะหันหลังให้กับเธอ          ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น...เป็นความบังเอิญ บังเอิญเข้าไปแทรกระหว่างนักรบกับบุษบัน!!          เห้อ!!          เสียงถอนหายใจดังจากปากชายร่างใหญ่ เขากลุ้มใจอะไร กับความคุมเครือที่เกิดขึ้น          ในเมื่อบุษบันยืนกราน เธอไม่ต้องการให้เขารับผิดชอบ เธอไม่ได้ต้องการสิ่งใดเลย...แม้แต่เศษเงิน!!

เลขานุการกึ่งบอดี้การ์ดเปิดประตูหน้าห้องโผล่หน้าเขามาบอก          นรสิงห์ขมวดคิ้ว...ก่อนออกจากบ้านกษิดิศชญาธร เขาเจอกับวิภาวีตรงที่จอดรถยนต์ ไม่เห็นพี่สาวว่าอะไร แต่ทำไมมาหาถึงห้องทำงาน และเป็นการมาแบบเกรงใจ เพราะทุกครั้ง วิภาวีจะเดินผ่านประตูเข้ามา โดยไม่ขออนุญาตใครก่อน          “ให้เข้ามาสิ”          ชายหนุ่มเปิดปากอนุญาต เขาเสือกแฟ้มงานไว้ตรงหน้า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองสบนัยน์ตาพี่สาว          สาวใหญ่หลบตาวูบ!! รู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เมื่อแววตาของน้องชาย นิ่งเรียบเหมือนผิวน้ำในบึงกว้างที่ลึกสุดหยั่งถึง          “มีอะไรจะบอกผมมั้ยพี่วิ”          มือเรียวยกวางบนหน้าตัก...เขารอให้พี่สาวพูด ไม่อยากคาดคั้นเอาเอง     &nbs

ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ “ที่ภูเก็ต ผมเจอลูกเขยพี่วิ เขาไปก่อเรื่องไว้...และผมบังเอิญเข้าไปมีส่วนร่วม” หัวคิ้วของนรสิงห์ย่นเป็นปม “พี่วิคงจำบุษบันได้ ลูกเขยพี่วิวางยาหล่อนแล้วพาเข้าโรงแรม...แต่ผมขวางไว้ทัน ยังไงก็เตือนๆ ยัยตีด้วยนะพี่...ผมว่าที่นักรบพูดให้เราฟัง มันไม่น่าใช่เรื่องจริงทั้งหมด” และนั่นเขาพิสูจน์ด้วยตนเองมาแล้ว บุษบันไม่ใช่เมียเก็บ เมียซุกที่นักรบกล่าวไว้ หล่อนสะอาดยิ่งกว่าน้ำค้างกลางหาว ไอ้หมอนั่นทำได้แค่คุยฟุ้ง!!          “สิงห์!! พี่สารภาพเลย ที่พี่ดึงนักรบเข้ามาทำงานที่นี่ก็เพราะอยากคานอำนาจสิงห์ แต่วันนี้พี่รู้แล้ว พี่คิดผิด!!”          วิภาวีกล่าวเสียงอ่อย นางเผลอหลงลมปากบุตรเขย แค่นักรบเสี่ยม นางก็เผลอเต้นตาม          เปรมอมยิ้ม... “ผมเตือนคุณแล้วนี่” เขาสำทับ          ภรรยาคู่ทุกข์หันมาถลึงตาใส่ “ยะ!! รู้แล

“เสร็จแล้วค่ะ คุณรบจะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ พัชจะกลับแล้วล่ะ”          ห้องทำงานของเธอ ไม่เปิดให้คนนอกเข้า เมื่อเอกสารทุกชิ้นเป็นความลับ แต่นักรบคือคนใน พัชรีจึงไม่ได้ท้วงตอนที่เขาปรากฏตัว          “กลับยังไงครับ ให้ผมไปส่งหรือเปล่า?” นักรบถามเหมือนหวังดี เขามีจุดประสงค์แอบแฝง          “ไม่ต้องหรอกค่ะ พัชขับรถมาเอง...ลำบากคุณเปล่าๆ” แม้จะรู้สึกดีที่มีใครบางคนเป็นห่วงเป็นใย แต่มันคงไม่เหมาะหากเธอจะติดรถยนต์ไปกับผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว และตัวเองก็มีรถยนต์          “ผมขับรถตามไปส่งคุณดีกว่า ให้เห็นว่าคุณปลอดภัยดี แล้วผมถึงจะกลับขุมนรก”          นักรบเปรยเสียงเศร้า เขายิ้มมุมปาก เป็นรอยยิ้มกระด้างๆ ที่บ่งบอกถึงความอัดอั้น และมันเป็นละครฉากใหญ่ให้พัชรีหลงเคลิ้ม   

บ้านกษิดิศชญาธร...          “เมื่อไหร่คุณจะหยุด เมื่อไหร่คุณจะเลิกสำส่อนสักทีคะรบ!!”          นักรบนั่งกอดอกหน้ามุ่ยอยู่บนโซฟากลางบ้าน บ้านหลังใหญ่ในอาณาเขตรั้วบ้านกษิดิศชญาธร รังรักของเขากับภารตี แม้จะมีความเป็นส่วนตัวเพราะแยกออกมาอยู่ต่างหาก แต่ก็อยู่ใต้เงาของกษิดิศชญาธรทั้งหมด เมื่อยังอยู่ใกล้หูใกล้ตา คนของกษิดิศชญาธรทุกคน          “มันเป็นเรื่องปกตินะตี ใครๆ ก็ทำกัน...ผมไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน?”          ชายหนุ่มเถียงข้างๆ คูๆ เขาเริ่มสุดทนกับกริยาต่ำๆ ชอบฟูมฟายของภารตีก็วันนี้เอง          “แล้วทำไมไม่คิดบ้างคะว่าคุณไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะกระทำตัวแบบนั้นได้แล้ว คุณมีเมียแล้วค่ะรบ!!”          “เมีย...ใช่ผมมีเ