บททั้งหมดของ กับดักรักลวงเล่ห์ร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

บทที่9.อุบัติเหตุพิศวาส            สีหน้าของบุษบันหมองหม่น แม้พยายามที่สุดที่จะปิดบังความลับนั่นไว้ นักรบหายเงียบไปจนเธอคลายใจในระดับหนึ่ง เช่นกัน... ผู้ชายคนนั้น ก็หายหน้าไปเช่นกัน บุษไม่รู้ว่า...3-4 วันมานี่ นรสิงห์มมาแอบซุ่มมองเธอ เขาไม่แสดงตัว แอบมองหล่อนแล้วก็ยอมกลับไปเงียบๆ          ชายหนุ่มก็ไม่รู้เช่นกัน...เขาทำแบบนี้เพื่ออะไร?          ยามสายในวันที่แดดอ่อนๆ เนื่องจากมีกลุ่มเมฆหนาทึบเกาะกลุ่มรวมตัวกันอยู่บนแผ่นฟ้า สีดำทะมึนนั่น คือสัญญาณจากฟ้า หากไม่มีสายลมกรรโชก อีกไม่นานฝนก็คงเทลงมา...          นรสิงห์นั่งจิบกาแฟอยู่ที่เก้าอี้เหล็ก เขามองเหม่อออกที่แผ่นน้ำ มีริ้วคลื่นเล็กๆ วิ่งกระทบริมฝั่ง...เป็นบรรยากาศแสนสงบ แต่คนที่นั่งนิ่งๆ หาได้สงบไม่ ภายในใจของชายหนุ่ม รุ่มร้อนแปลกๆ    &n

หนุ่มเสน่ห์แรงกดยิ้มมุมปาก นึกสนุกจนลืมสนใจเพื่อนรักสองหนุ่มมัวแต่สนใจคนข้างตัว ซึ่งรู้สึกว่าจะผิดฝา ผิดตัวยังไงไม่รู้?“หนาวมั้ยคุณ?”เสียงทุ้มๆ กระซิบถาม แพรวนราจึงเบือนสายตาหันกลับมามอง เธอขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะส่ายใบหน้า          “เห็นตัวสั่น...นึกว่าหนาว” สายตาของหิรัญจับอยู่ที่ผิวเปลือยตรงหัวไหล่กลมกลึงของตนเอง หญิงสาวจึงเริ่มรู้สึกสะท้านนิดๆ แต่จะให้ยอมรับตรงๆ ก็ใช่ที่          “จะหนาวอะไร ร้อนจะแย่” เธอตอบพร้อมกับย่นจมูกใส่          “ยอมรับมาเถอะน่าว่าหนาว...ไม่ต้องอาย” ชายหนุ่มยังตื้อต่อ เขาขึงตาปรามไอ้หนุ่มฝั่งตรงข้ามจนปวดตา เลยอยากตัดปัญหากวนใจ หากปิดสิ่งล่อต่อเสีย คงไม่มีสายตาโลมเลียเช่นนั้นมองมาที่ผู้หญิงข้างกายเขาอีก          “ไม่ใช่หน้าหนาวนี่คุ๊ณ อากาศกำลังสบายๆ”&n

หิรัญโวย เขายกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ อันดับแรกที่ต้องทำ คือหาทางช่วยบุษบัน พันธะที่มีต่อกันจะได้ขาดกันสักที...เอ...หรือว่าเขาจะให้หล่อนยืมสตางค์ดี แต่คนหยิ่งอย่างบุษบัน คงไม่ยอมรับข้อเสนอนั่น          หิรัญคิดร้อยแปดพันเก้า เพื่อหาทางช่วยหญิงสาวคู่หมาย และนรสิงห์ก็สบช่องที่จะช่วยหล่อนพอดี เป็นการกำจัดหล่อนออกไปจากข้างกายหิรัญ เขากับเพื่อนจะได้ไม่แหนงใจกันในอนาคต หากบุษบันจะกลายมาเป็นคู่ชีวิตของเพื่อน เมื่อหิรัญรักและเชื่อฟังกำนันเหม...เพื่อนของเขาคงไม่กล้าขัดคำสั่งพ่อ... กรุงเทพฯ          สายสมรยกมือทำความเคารพคนแปลกหน้าที่มายื่นข้อเสนอให้...          แม้จะงงๆ แต่ข้อเสนอนั่น ก็ทำให้นางสนใจ เมื่อเป็นการช่วยปลดหนี้ โดยที่ไม่ต้องบีบให้บุษบันต้องแต่งงานทั้งที่ไม่เต็มใจ นางรู้สึกเสียดายบุตรชายของกำนันเหมอยู่เหมือนกัน แต่นางก็รู้ใจหลานสาวดี...ถึงบุษบันจะเป็นคนหัวอ่อน แต่หลานของนางก็มีจุดยืน...

หญิงสาวปัดเรื่องเครียดๆ ทิ้งไป วันนี้เธอยังมีความสุข วันหน้าจะเป็นเช่นไรก็สุดแล้วแต่          ผัวหนุ่ม เมียสาว ที่เหมาะสมกันดั่งโลงเน่า กับผีเปื่อย ควงคู่กันเดินออกจากห้องทำงาน มีสายตาพนักงานหลายคนมองตาม มีทั้งชื่นชม และแอบสมเพช...          นักรบกระหยิ่มในความโชคดีของตนเอง เขาสามารถครอบครองหัวใจรักของภารตีไว้ได้ เวลานี้เขามีเงินในกระเป๋า ขาดแค่อำนาจอย่างเดียว และในอนาคตเขาเล็งไว้...อำนาจนั่น เขาจะคว้ามาครองให้ได้ หากเขากล่อมวิภาวี แม่ของภารตีได้          ระหว่างมื้อค่ำ นักรบจึงเอ่ยลอยๆ          “คุณแม่กับคุณน้า ใครมีอำนาจที่เดอะเพรสมากกว่ากันครับ?”          เป็นคำถามง่ายๆ หากมองผ่านๆ แต่นักรบจงใจ เขาต้องการจุดชนวน เมื่อใครๆ ก็รู้ดีระหว่างพี่สาว กับน้องชาย นรสิงห์กุมอำนาจบริหารเพียงผู้เดียว วิภาวีกับคุณเปรม เป็น

“คิดจะสู้ฉัน...เร็วไป10ปีบุษบัน”นรสิงห์ถอนปากออกจากการจุมพิต เขากระซิบเสียงแหบ ก่อนจะผลักหญิงสาวออกห่าง เพราะหากเขายังมัวรีรอ...อาจจะมีคนตาดีมองรอดเข้ามาในรถยนต์จนเห็นฉากสวีทหวานๆ หรืออาจจะเลยเถิดไปยันไหนต่อไหน เมื่อเขารู้ตัวเองดี...ไม่ว่าครั้งไหน...เขาไม่สามารถหยุดความต้องการที่มีกับบุษบันได้สักที“นั่งเฉยๆ ถ้าเธอร้องฉันจะจอดรถและเอา เธอที่ข้างทางนั่นล่ะ”          ชายหนุ่มพูดเสียงกระแทก...เขาต้องรีบพาบุษบันไปจากตรงนี้ ก่อนที่ตนเองจะหน้ามืด และทำอย่างที่เอ่ยปากออกไป          บุษบันแอบชำเลืองมองชายหนุ่มข้างตัว เธอกลืนน้ำลายเอือกๆ มือเรียวกำแน่นอยู่ที่หน้าตัก ฝ่ามือชื้นเหงื่อจนเปียกชุ่ม กับความรู้สึกพรั่นพรึง...ที่ผุดพรายขึ้นมาในหัวใจ...เธอไม่ใช่ผู้หญิงให้บริการที่ชายหนุ่มคิดจะใช้ แม้จะเคยพลาดท่าเสียทีครั้งหนึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีครั้งต่อๆ ไป...บุษบันรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงเพราะฤทธิ์จูบแสนร้ายกาจนั้น กลับคืนมา