All Chapters of ฟาร์มร้อนอ้อนรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“จุดที่อันตรายของวัวมีตรงไหนบ้างคะ ที่เราต้องระวัง” “อันดับแรกห้ามไปอยู่ด้านหลัง ไม่งั้นเขาเตะเราได้ แรงเตะเขาเยอะ บางคนถึงกับซี่โครงหักเลยนะ” “โห…” “ไม่ต้องมาโห... อาพูดจริง อันดับที่สอง ให้ระวัง ‘เขา’ เขาขวิดเราได้” หล่อนป้องปากกลั้นหัวเราะเมื่ออาไวทย์ทำนิ้วงอบนศีรษะตัวเอง “แบบวัวกระทิงเหรอคะ” “ใช่ ไส้แตกเลยนะ แล้วอย่างที่สามก็คือ ชนเราได้ เอาตัวชน เอาหัวชน ทำได้หมด” อาไวทย์ตอบหล่อน ตาก็มองความพร้อมของเจ้าวัวกับเหล่าคนงาน เมื่อคนงานให้สัญญาณ เขาก็ไปทันที “หนูหน่อยคอยดูไปก่อนนะ รอบหน้าค่อยลงมือทำ” “ระวังด้วยนะคะ อุ้ย!” ริมฝีปากอุ่นจับทาบปิดลงมาจนหนูหน่อยตาโต ก่อนจะผละออกโดยเร็ว “ระวังที่สุดเลยล่ะ โดยเฉพาะตรงนั้น” คนพูดทำหน้าทะเล้นก่อนจะเดินตรงไป ปล่อยให้หล่อนเอามือทาบปากไว้ “คนแก่บ้า! นึกจะจูบก็จูบ” หล่อนพึมพำแต่ก็มองตามอย่างห่วงใย กว่าครึ่งชั่วโมงที่หล่อนดูขั้นตอนการแต่งกีบของวัวหนุ่ม คนงาน 6 คน รวมทั้งอาไวทย์รุมเจ้าวัวนอนหลับปุ๋ย เริ

“หิวข้าวหรือยัง” “ไม่หิวหรอกค่ะ อาไวทย์ล่ะคะ เหนื่อยมั้ย หิวมั้ย” หล่อนถามเพราะห่วง เขาทำงานไม่หยุด คงจะหิวและเหนื่อยมากแล้ว “เป็นห่วงเหรอ” หล่อนพยักหน้า น้ำตารื้นขึ้นไม่รู้ตัว หล่อนกลายเป็นคนอ่อนแอไปเมื่อไรกัน เมื่อยามที่ได้รับความรักตอบอย่างนั้นเหรอ เมื่อยามที่เขาให้โอกาสหล่อนได้แสดงความห่วงใยต่อเขา เมื่อเขามองหล่อน พูดกับหล่อน และสัมผัสด้วยความอ่อนโยนแบบนี้เหรอ หล่อนห่วงเขาเหลือเกิน “ไม่ต้องห่วง อาสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี จะนอนหลับพักผ่อน กิน และออกกำลังกายให้ร่างกายแข็งแรงอยู่เสมอ เพราะรักเด็ก เลยต้องแข็งแรงให้มาก เดี๋ยวแก่ เด็กไม่รัก” “อื้อ… เกี่ยวกันที่ไหนคะ” “เกี่ยวกันตรงนี้ไง” เขาเอื้อมมือมาเกี่ยวก้อยสัญญากับหล่อน “สัญญานะว่าจะดูแลตัวเองให้ดีเหมือนกัน ห้ามมองใคร เพราะหนูหน่อยเป็นของอาไวทย์คนเดียว” “ค่ะ หนูหน่อยสัญญา แต่อาไวทย์ก็ต้องสัญญานะคะ ห้ามมองใครเหมือนกัน ร้านเจ๊แหม่มก็ห้ามไป แม่วัว แม่ม้า หรือน้องแกะพวกนี้ อาไวทย์ก็ห้ามหวั่นไหว ต้องมีแค่หนูหน่อยคนเดียวเท่านั้น”

ดวงตาคมเข้มทว่าหวานสุดในเวลานี้ทำให้หล่อนหลับตาพริ้มซึมซับความรักที่เขามอบให้ เมื่อริมฝีปากนั้นไต่ระดับจากข้อเท้าเคลื่อนขึ้นมาด้านบน และสะดุ้งในบางครั้งเมื่อริมฝีปากเน้นจูบหนักๆ ที่ปลีน่องด้านหลัง หล่อนบิดกายร่ำร้องไม่ขาดปาก แต่เมื่อริมฝีปากเร่าร้อนไล่จูบมาจนถึงต้นขาด้านใน ดวงตาสวยก็เบิกกว้างทั้งที่หายใจหอบ เพราะครั้งนี้หล่อนยอมไม่ได้ “ไม่! ไม่ได้นะคะ” “ทำไมจะไม่ได้ อาได้ทุกครั้ง” “ไม่ค่ะอาไวทย์ ไม่ได้นะ” หนูหน่อยพยายามระงับความเสียวที่เขาสร้างให้ ผลักร่างสูงออกห่าง พร้อมกระเถิบกายหนีไปจนสุดโซฟา แต่อาไวทย์ก็ตามติด จนหล่อนต้องร้องห้ามเสียงสั่น ต้นขาแนบชิด มือปิดดอกไม้จนมิด “ไม่ได้นะคะอาไวทย์ ไม่ได้จริงๆ” “หนูหน่อยไม่ได้มีเมนส์” หล่อนอ้าปากค้างกับคำพูดของเขา เม้มปากด้วยความอาย เมื่อต้องพูดความจริง “หนูหน่อยไม่ได้มีเมนส์ค่ะ แต่… แต่หนูหน่อยยังไม่ได้อาบน้ำ มัน…” หล่อนยังไม่ทันได้พูดว่า ‘มันสกปรก’ ร่างสูงเปล่าเปลือยเปิดเผยทุกอย่างต่อสายตาก็เข้าประชิดตัว เขาโน้มกายโอบอุ้มหล่อน “งั้นไปอาบน้ำกันนะ

เสียงทุ้มรอดผ่านไรฟันพยายามสะกดกลั้นหยาดน้ำแห่งความหฤหรรษ์ให้ยาวนานที่สุด เขาอยากให้หล่อนสุขสุดๆ อยากให้ครั้งแรกแห่งความรักสอดแทรกเต็มไปด้วยความประทับใจ หนูหน่อยต้องได้ถึงสวรรค์อย่างลืมไม่ลง “อาไวทย์! อาไวทย์! หนูไม่ไหว ไม่ไหว อะ! อะ… อ๊ายยยยย…” เพียงไม่นานเสียงร่ำร้องให้เขาเร่งเร้าก็ดังขึ้น ก่อนที่เสียงกรีดร้องแว่วหวานจะตามมา หนูหน่อยกรีดร้องสุดเสียง ร่างสั่นกระตุกรุนแรง หัวสมองขาวโพลน ก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะบางเบาราวร่างนี้ไร้น้ำหนักและล่องลอย ทว่ากลับรับรู้ได้เมื่อโพรงดอกไม้ฉ่ำน้ำตอดรัดความยิ่งใหญ่แนบแน่น เพราะเสียงครางต่ำของอาไวทย์อยู่เหนือหน้าอกของหล่อน หนูหน่อยปรือตาขึ้นมอง ได้เห็นรอยยิ้มของอาไวทย์ แม้จะไม่ชัดเจนเพราะต้องมองผ่านม่านน้ำตา แต่หล่อนก็รับรู้ได้ถึงความรักที่เขาสื่อผ่าน และรับรู้ถึงความรักของหล่อนที่มีให้เขาอย่างท่วมท้น เวลานี้หล่อนเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาก้มมาจูบหนักๆ ที่ริมฝีปากของหล่อน นั่นทำให้หล่อนสะท้าน เพราะความยิ่งใหญ่สอดแทรกเข้าลึก “หนูหน่อยเป็นของอาแล้วนะ” หล่อนยิ้มกว้าง หยาดน้ำตาไ

“แล้วโทรมาแค่เนี้ย” “เปล่า! เห็นว่าว่างเลยจะชวนไปร้านเจ๊แหม่ม ไปมั้ยล่ะ เจ๊แหม่มบ่นหา เมียไม่อยู่ก็ไปลองของใหม่บ้างก็ได้ เผื่อจะตื่นเต้น” “ไม่ไปว่ะ พรุ่งนี้มีงานเช้า” “เฮ้ย! มาเหอะ พี่ปูรณ์ก็ไป” “ข้ามีตรวจครรภ์แม่ม้า ใกล้จะคลอดแล้วด้วย ฟาร์มใครก็ไม่รู้ ไอ้ตัวผู้แม่งเอาเก่งจริงๆ สงสัยเหมือนเจ้าของฟาร์ม” เสียงหัวเราะของปัถย์ส่งมาตามสาย “ดูแลตัวเองนะโว้ย! ถ้าเหงาก็กริ๊งมา” “อืม…” ไวทย์กดตัดสาย หูเงี่ยฟังเสียงด้านนอก เขาได้ยินอะไรบางอย่าง มือคว้าผ้าเช็ดตัวพันกาย ก่อนจะรีบก้าวพรวดออกไป เพราะคนที่จะเข้าในห้องส่วนตัวเขาได้ต้องเป็น… “อิ่ม… เข้ามาทำอะไร” เสียงเข้มส่งออกไป เพราะคนที่คิดว่าใช่กลับไม่ใช่ และคนที่ไม่เคยคิดกลับมาอยู่แทนที่ โดยเฉพาะที่ร่างอวบอิ่มสมชื่อนั้นมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันกาย แถมยังนั่งอยู่บนเตียงเขาอย่างอ่อยเต็มที่ “อิ่ม… เอาข้าวต้มมาเสิร์ฟคุณหมอน่ะค่ะ เห็นว่าคุณหมอยังไม่ได้กิน คงหิวน่าดู อิ่มเลยมาเสิร์ฟถึงเตียง กิน... อิ่มนะคะ” “เฮ้ย! หยุ