Semua Bab ฟาร์มร้อนอ้อนรัก: Bab 11 - Bab 20

“อ่ะ! อาไวทย์ไม่นะคะ ไม่นะ… อา… อื้อ…” หนูหน่อยแอ่นอกขึ้นสูง แผ่นหลังลอยขึ้นจากที่นอนจนเขาแทรกฝ่ามือเข้ามาได้ ปากที่อ้าออกจะร้องประท้วงถูกทาบปิดด้วยความอ่อนหวาน หวานจนหล่อนสะท้าน แม้จะรับรู้ทุกขณะที่ฝ่ามือของเขาลากลงต่ำ แต่นั่นคือความเสียวที่หล่อนไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไร “อื้อ…” ความอัดอั้นมากมายทว่าหล่อนกลับผ่านเสียงในลำคอได้เพียงเท่านั้น เพราะลิ้นร้อนอ่อนหวานที่แตะสัมผัสอยู่ไม่ปล่อยให้หล่อนได้พูดอะไรเลย หรือถ้าปากหล่อนว่างหล่อนก็คงจะครวญครางทุกสิ่งที่ใจคิดออกมา เพราะตอนนี้หล่อนเสียวเหลือเกิน เสียวจนไม่รู้ว่าความเสียวอย่างมากมายนี้จะไปสิ้นสุดลงที่จุดไหน สมองรับรู้เพียงสะท้านไปทั้งกาย จนหล่อนอยากกรีดร้อง อยากพ่นคำพูดแปลกๆ ตามใจนึกออกไป ทั้งที่หล่อนไม่เคยมีคำเหล่านั้นอยู่ในหัว ‘อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียว…’ สมองมึงงงมีแต่คำนี้วิ่งวนไปมา หล่อนอยากร่ำร้องคำนี้ อยากบอกเขาให้รู้ อยากบอกเขาว่าจูบที่ปาก สัมผัสที่เต้าอวบ แต่ส่งผลถึงเวิ้งน้ำกว้างไกลในร่างกายของหล่อน ที่จุดนั้นของหล่อนตอดรัดบีบแน่น ราวรอบางสิ่งบางอย่า

ช่องทางด้านในเป็นความอัศจรรย์ครั้งแรกสำหรับหล่อน ไม่เคยรู้เลยว่ามันจะตอดรัดบีบรัดตัวตนได้มากขนาดนี้ ไม่รู้เลยว่ายามที่ปลายลิ้นของเขาแตะสัมผัส จะสร้างความเสียดเสียวจนหล่อนครวญครางเป็นความน่าละอายได้ไม่หยุด และไม่รู้เลยว่า ‘ลิ้น’ จะให้ความรู้สึกได้ดีขนาดนี้ แต่ตอนนี้หล่อนรู้ทุกสิ่งแล้ว “อา… อาไวทย์ขา… ซี้ด… หนูหน่อยเสียว… อื้อ… อาไวทย์ขา… หนูหน่อยเสียว… ซี้ด… อ้า… อาไวทย์ทำอะไรหนูหน่อยเนี่ย โอย… เสียว… อื้อ…” เสียงร่ำร้องแว่วหวานดุจคนท่วมท้นในอารมณ์สร้างรอยยิ้มบนใบหน้าให้กับไวทย์ ยิ่งหล่อนร่ำร้องมากเท่าไร นั่นก็ยิ่งเพิ่มความเสียดเสียวให้เขามากเท่านั้น ฝ่ามือช้อนใต้สะโพกยกบั้นท้ายให้ลอยสูง ปลดปล่อยดอกไม้งามเบ่งบานได้อย่างเต็มที่ และทันทีที่ดอกไม้ค่อยๆ แย้มบาน ไวทย์ก็ต้องตะลึง เพราะหนูหน่อยงดงามเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้จริงๆ ดอกไม้แสนงามดูบอบบาง น่ารัก น่าทะนุถนอม น่าสัมผัส จับจูบลูบคลำ ลงลิ้นเลียไล้และกระแทกกระทั้นด้วยความหนักหน่วงลงไปพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะยอดเกสรสีชมพูสดที่ถูกเคลือบไว้ด้วยความหยาดเยิ้ม เขาอดไม่ได้จะคิดไปถึงเม็ดทั

เสียงไก่ขันดังแว่วมาคือสัญญาณว่าหล่อนควรจะตื่นได้สักที แต่วันนี้หล่อนเหนื่อยจนไม่อยากตื่น หล่อนอยากนอนอยู่บนที่นอนนุ่มแบบนี้ แต่หากขืนหล่อนตื่นช้าและเข้าไปในฟาร์มสาย มีหวังอาไวทย์คงหน้าบูดใส่หล่อนทั้งวันแน่ หนูหน่อยนิ่วหน้า พ่นลมหายใจออกจากปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น ทว่าห้องนอนของหล่อนมีบางสิ่งผิดปกติ แม้เตียงจะเหมือน ผ้าห่มเหมือน โต๊ะ ตู้เสื้อผ้าเหมือนกัน แต่… ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่ห้องนอนของหล่อน โดยเฉพาะเสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังต่อเนื่อง ใครอาบ… ในเมื่อหล่อนยังนอนอยู่ที่นี่ ดวงตาสวยหวานเบิกกว้าง สติสตังพร่าเลือนกลับคืนมา รับรู้สัมผัสจากผ้าห่มนวมแนบกับเรือนร่างคือหล่อนไม่ได้ใส่อะไรเลย แต่นั่นไม่ชัดเท่าหล่อนเปิดออกดู แม้สำนึกจากร่างกายจะบอกว่าหล่อนไม่ได้บุบสลาย แต่สัมผัสครั้งแรกที่ถูกสอดแทรก… มือป้องปากกันเสียงอุทานจะหลุดรอด เมื่อเห็นจ้ำแดงกระจายมากมายบนเนินอก ทุกสิ่งที่เขาทำกับหล่อนวิ่งวนฉายอยู่ในหัวเป็นฉากๆ ไม่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะมาจากหล่อนเต็มใจหรือถูกเขาล่อลวงหัวใจให้ถลำลึก ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเกิดมากเกิดน้อย ไม่ว่าเขาจะสัมผัสหล่อนม

“อา… อาไวทย์ อาไวทย์พูดอะไรคะ” “อาไวทย์บอกว่า… อาไวทย์รักหนูหน่อย” “จะเป็นไปได้ยังไงคะ อาไวทย์เกลียดหนูหน่อยจะตาย อาไวทย์ไม่อยากให้หนูเข้าใกล้ อาไวทย์ไม่เต็มใจให้หนูมาอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ และอาไวทย์ก็…” คำพูดราวจะกลืนหายไปกับสายน้ำที่ตกกระทบใบหน้า เพราะดวงตาคู่คมที่มองมาคือหวานสุด ฝ่ามือของเขาประคองใบหน้าหล่อน จนความร้อนพลุ่งพล่าน นี่หล่อนกำลังฝันซ้อนฝันหรือเปล่า ความสุขที่ได้รับจากเขาเมื่อคืน และคำสารภาพรักในเวลานี้ จะเป็นไปได้ยังไงที่ ‘นายสัตวแพทย์ไวทย์’ จะมารักเด็กอายุ 18 ย่าง 19 อย่างหล่อน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ อาไวทย์ไม่เคยแสดงออกว่าชอบพอหล่อนด้วยซ้ำ คงมีเพียงครั้งแรกที่ได้พบกันเท่านั้น ครั้งที่ลูกนกตกจากรัง แค่นั้นที่ดวงตาอ่อนโยนปลอบประโลม นอกนั้นก็เป็นอย่างทุกวัน หล่อนคงฝันไปและหล่อนควรตื่นได้แล้ว หนูหน่อยหลับตา มือขวาเคลื่อนมาที่ต้นแขนซ้าย หนีบเนื้อเพียงนิดและหยิกอย่างแรง “โอ๊ย!!” เจ็บ! หล่อนเจ็บจนดวงตาเบิกกว้าง และก็ได้เห็นรอยยิ้มล้อเลียนของคนตรงหน้า “หนูหน่อยไม่ได้ฝันไปหรอก นี่อาไวทย์

“อาไวทย์พอค่ะ หยุดก่อน ซี้ด… พอ… หยุด… อื้อ… หนูหน่อยไม่ไหว ซี้ด… อื้อ… ไม่ไหว… อาไวทย์… อื้อ…” หนูหน่อยครวญครางในทุกจังหวะที่ดอกไม้บอบบางถูกรุกล้ำ ร่างของหล่อนเบาราวล่องลอยได้ หล่อนทั้งสุข เสียว อัดอั้นจนอยากจะกรีดร้องซ้ำๆ เพราะอาไวทย์ไม่ยอมหยุดเล่นลิ้น เสียงหล่อนร่ำร้องให้เขาหยุดไม่ต่างจากแรงกระตุ้นให้เขาไปต่อ และเมื่อความอัดอั้นทั้งหมดพังทลาย เสียงกรีดร้องแว่วหวานก็ดังขึ้นอีกครา ความซ่านเสียวพวยพุ่งกระจายไปทั้งร่าง ก่อนจะพุ่งตรงสู่กึ่งกลางกายตรงตำแหน่งของดอกไม้ที่ปลายลิ้นยังคงหยอกเย้ารัวเร็ว “อาไวทย์พอค่ะ ซี้ด… พอ… หนูหน่อยไม่ไหว ซี้ด… อื้อ… ไม่ไหว… อาไวทย์… อื้อ…” อีกครั้งที่หล่อนสั่งให้เขาหยุด แต่เขาหยุดไม่ได้ เขายังอยากกินหล่อนให้อิ่ม ไวทย์ยิ้มทั้งที่ริมฝีปากแนบชิดติดดอกไม้งาม เขาเข้าใจอาการที่หนูหน่อยเป็น หล่อนเสียวสุดกู่ แต่เขายังไม่อยากหยุด ยังมีอีกความเสียวที่เขาอยากให้หนูหน่อยสัมผัส ลิ้นร้อนแข็งแกร่งลากลงตามรอยแยกของกลีบดอก ก่อนจะเกร็งปลายลิ้นให้แข็ง สอดแทรกควงสว่านควานหาความหวานที่เอ่อออกมาจนชุ่ม และเพียงลิ้นร้อน