All Chapters of เด็กดีของนลิน: Chapter 31 - Chapter 40

 เสียงโทรศัพท์ทำให้นลินลืมตาขึ้นมอง ก่อนจะเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์จากทางไกล เขารีบกดรับขณะหันมองไปทางพยัคฆ์ที่ส่งเสียงอือพลางปัดป่ายมือราวกับหาเขา นลินรีบหยิบหมอนข้างวางเบาๆ ให้คนที่ยังอยู่ในห้วงนิทรากอดแทนตัวเขานลินยิ้มกว้างขณะค่อยๆ ย่องลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตของพยัคฆ์ที่หล่นข้างเตียงมาสวมลวกๆ แล้วรีบเดินออกจากห้องนอนเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนหลับของพยัคฆ์“ครับแด๊ด”“หลับอยู่รึเปล่าน่ะนลิน แด๊ดโทร. มาปลุกหรือเปล่า”“เปล่าครับ”“เห็นกดรับแด๊ดตั้งนานแล้วไม่พูด แด๊ดเกือบวางสายแล้วนะ”“พี่พยัคฆ์หลับอยู่ครับ นลินไม่อยากกวน นี่ออกมาคุยนอกห้องครับ” นลินบอกปลายสายพลางสาวเท้าลงบันได“ตกลงว่าชอบพอกันจริงๆ ใช่ไหม”นลินยิ้มกว้าง หากเป็นก่อนหน้านี้เขาคงพูดได้ไม่เต็มปาก และก็ไม่รู้ว่ากล้ารับอย่างภาคภูมิใจแบบนี้ไหม แต่เพราะอีกฝ่ายคือพยัคฆ์ เขาถึงได้รู้สึกมีความสุขมากขนาดนี้“นลินรักพี่พยัคฆ์ครับ แล้วพี่พยัคฆ์ก็รักนลินด้วย เอ่อ...แด๊ดจะว่านลินไหม

ตึก! ตึก!เสียงฝีเท้าวิ่งไปตามตรอกซอกซอย มือใหญ่กุมมือเล็กแน่น ก่อนจะได้ยินเสียงคนกลุ่มใหญ่วิ่งตามมาทำให้ทั้งคู่มองหน้ากันเพื่อปรึกษาหารือ แม้จะเป็นตรอกเล็กและซอยแคบๆ ทว่าก็เป็นทางโล่งๆ ที่หาที่หลบภัยได้ยากเหลือเกิน พยัคฆ์เหลือบเห็นถังขยะขนาดใหญ่จึงฉุดมือคนรักให้ไปนั่งหลบด้วยกัน นลินรีบกดโทรศัพท์ส่งข้อความหาเบนนี่พร้อมทั้งแชร์โลเคชันพยัคฆ์กดรับโทรศัพท์ที่สั่นครืดๆ ทันที “ว่าไงไอ้นับ”“มึงอยู่ไหนวะ อลันกับคนของเรามาแล้ว”“เดี๋ยวกูแชร์โลฯ ให้…”ปัง!“พวกมันอยู่ทางนี้!”พยัคฆ์กดศีรษะคนรักให้ก้มลงก่อนจะกรอกเสียงผ่านปลายสาย “ตามเสียงปืนมาเลยไอ้นับ”นลินสบตาพยัคฆ์ที่เขายินดีฝากชีวิตให้ มั่นใจเหลือเกินว่าพยัคฆ์สามารถปกป้องเขาได้ ชายหนุ่มเห็นแววตาว้าวุ่นร้อนใจก็ยิ่งคลี่ยิ้มอย่างอดไม่อยู่“ยิ้มอะไรน่ะนลิน มันใช่เวลาไหมเนี่ย” พยัคฆ์เอ่ยก่อนจะมองหาทางหนีไปจากตรงนี้“พี่พยัคฆ์น่ารักนี่ครับ ปกป้องนลินขนาดนี้...นลินจะไม่ยิ้มได้ยังไงกัน”พยัคฆ์รู้สึกตาพร่าไปหมดเมื่อเห็นรอยยิ้มหวานของคนรัก หากไม่คิดว่ากำลังถูกยิงใส่และหนีตาย เขาคงจับนลินจูบแล้วเปลื้องผ้าตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด“ไว้พูดแบบนี้ตอนรอดจากดง

 นลินนั่งรอหน้าห้องฉุกเฉินขณะจับมือบิดาไว้ตลอด ซึ่งข้างกายมีพยัคฆ์คอยปลอบเป็นระยะๆ กระทั่งคุณหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินนลินและพยัคฆ์จึงรีบสาวเท้าไวๆ เข้าไปหาคุณหมอ“ญาติของคุณภัคพลใช่ไหมครับ”“ครับ ผมเป็นพี่ชาย น้องชายของผมเป็นยังไงบ้างครับ”“ตอนนี้ได้สติแล้วนะครับ จากที่ตรวจเบื้องต้นมีอาการบาดเจ็บภายในและสมองบวมจากการกระแทก แต่เท่าที่ทำเอ็มอาร์ไอไม่จำเป็นต้องผ่าตัดครับ อาจต้องรอดูอาการในห้องไอซียูสักยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าไม่มีอะไรก็จะย้ายเข้าห้องพักฟื้นได้ครับ ส่วนอาการอื่นๆ ก็จะใช้ยาช่วยรักษา”“ไม่มีกระดูกหักอะไรใช่ไหมครับ”“ไม่มีครับ ถือว่าโชคดีมากกับการถูกกระแทกแรงขนาดนั้น”นลินคลี่ยิ้มอย่างโล่งใจก่อนจะหันไปหาบิดาด้วยรอยยิ้ม ซึ่งนั่นทำให้ลาภิณโล่งใจตามไปด้วย นลินหันไปพูดคุยกับคุณหมออีกไม่กี่ประโยค ก่อนจะเดินตามพยาบาลไปเพื่อกรอกแบบฟอร์มข้อมูลผู้ป่วยเพื่อเข้าพักรักษาตัวในห้องไอซียู จากนั้นจึงเดินกลับมาพูดคุยกับบิดา“น้องภัคปลอดภัยดีนะครับคุณพ่อ แต่คุณหมออยากให้

 ร่างบอบบางของคนรักที่ทรุดลงไปตรงหน้าทำให้สติของพยัคฆ์ขาดผึ่ง ชายหนุ่มลั่นไกใส่อัลฟ่าฉกรรจ์ที่เมื่อครู่ลวนลามคนรักของเขาท่าทางโกรธจัดของพยัคฆ์ทำให้เพชรอันดาขยับออกห่างมารดา ก่อนจะวิ่งไปทางนับสิบที่กวักมือเรียก ชายหนุ่มมองหน้านับสิบพลางรั้งแขนอีกฝ่ายไว้“ช่วยแม่ของเพชรด้วยนะครับพี่นับสิบ”“เสียใจด้วยนะครับน้องเพชร ทำกับนลินแบบนั้น ไอ้พยัคฆ์ไม่เอาไว้แน่ ถ้าทำมันมันอาจจะไว้ชีวิต แต่ทำกับคนรักมันแบบนั้น ถ้าแม่ของน้องเพชรยังไม่ยอมหยุด คงไม่มีใครช่วยได้”เพชรอันดาเม้มปากแน่น ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นมารดาหยิบปืนออกมา เขาจึงรีบพุ่งกายไปหามารดาทันที เขาจะไม่ยอมให้มารดาฆ่าตัวตายแบบนี้เด็ดขาด“ออกห่างจากนลินซะคุณมุกรวี”“เหอะ! แกรักมันมากใช่ไหมล่ะพยัคฆ์”พยัคฆ์ขบกรามแน่นเมื่อมุกรวีจ่อปืนไปยังขมับของคนที่ไม่ได้สติ หากนลินไม่หมดสติเขามั่นใจว่านลินเอาตัวรอดได้ และเขาแน่ใจว่ามุกรวีทำอะไรคนรักเขาไม่ได้แน่ ทว่าตอนนี้นลินไม่ได้สติ ทั้งมุกรวีคิดใช้คนรักของเขาเป็นโล่กำบัง“คุณแม

 นลินเท้าคางมองอาคารและบรรยากาศที่คุ้นเคยมาเกือบยี่สิบปี ทุกครั้งที่ต้องไปเป็นตัวแทนของแม็กมารีนาซเพื่อเดินทางไปต่างรัฐหรือต่างประเทศ ยามได้กลับบ้านเขาจะดีใจมากและมีความสุขทุกครั้ง ทว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาอยากให้ยืดเวลาออกไป ไม่ใช่ด้วยสาเหตุที่เป็นห่วงพยัคฆ์เพราะเขาได้รับข้อความที่ตรีวิทย์ส่งมาบอกแล้ว ทั้งยังเห็นข้อความของพยัคฆ์ที่ส่งทิ้งไว้ในแอปพลิเคชันโซเชียลเน็ตเวิร์กแม้จะสบายใจแล้วว่าพยัคฆ์ปลอดภัยดี ทั้งยังรู้สึกตัวแล้ว แต่เขาก็ยังกังวลสิ่งที่ตัวเองกำลังจะเผชิญหน้า ชายหนุ่มมองเสี้ยวหน้าใจดีของเทรนต์ที่วางมือบนศีรษะของเขา“กังวลเหรอนลิน”“ครับ นลินไม่รู้จะพูดกับคุณแม่เรื่องคุณพ่อยังไง”“ความจริงไงล่ะนลิน มินนี่ไม่ใช่คนโง่หรอกนะนลิน แด๊ดคิดว่ามินนี่คงคิดอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่ที่นลินโทร. มาบอกว่าจองตั๋วกลับมานี่แล้วล่ะ”“มันพูดยากนี่ครับ นลินไม่รู้ว่าคุณแม่จะรู้สึกยังไงกับความจริงที่ได้รู้”“ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้าตัวหรอก นลินต้องไม่คิดแทนคนอื่นนะรู้ไหม”&ld