All Chapters of แอบรักรุ่นพี่ตัวร้าย | ธาวิน x พราว: Chapter 71 - Chapter 80

“อ๋อ พ่อกับแม่คิดถึงน่ะ ฝากลูกบอกตาวินด้วยนะ” แม่จึงฝากบอกคำคิดถึงว่าที่ลูกเขยไปกับลูกสาวของเธอเอง หญิงสาวจึงยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้าตอบรับผู้เป็นแม่ “ได้เลยค่า หนูหิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ” พราวเธอจึงตอบรับและชักชวนพ่อกับแม่ของเธอไปกินข้าวเพื่อที่พวกท่านจะได้ลืมเรื่องของธาวินไปก่อน ในตอนนี้เธออยากมาใช้เวลากับทางครอบครัวไม่อยากจะคิดถึงเรื่องเครียดหรือเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องปวดหัวหรือคิดมากอีกแล้ว ระหว่างที่นั่งกินอาหารกลางวันกันอยู่นั้นมิวนิคก็ได้ส่งข้อความมาหาพราวตึงดึง~เสียงข้อความเครื่องโทรศัพท์มือถือของพราวก็ดังขึ้น มิวนิค : พราว ทำอะไรอยู่พราว : กำลังกินข้าวกับพ่อแม่อยู่เลยค่ะพี่มิวมิวนิค : อยู่ที่คอนโดของเราน่ะเหรอ?พราว : เปล่าค่ะ หนูกับมายูมาหาพวกท่านที่เพชรบูรณ์น่ะค่ะมิวนิค : อยู่เพชรบูรณ์จริงเหรอ?พราว : ช่ายคะ ทำไมเหรอคะ?มิวนิค : พี่ก็อยู่ที่เพชรบูรณ์เหมือนกัน ถ้างั้นพี่ขอแวะไปหาเราที่บ้านได้ไหม?พราว : ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้นะคะ (เธอกดส่งโลเคชั่นไปให้รุ่นพี่หนุ่มทันทีมิวนิค : ไว้ช่วงเย็นพี่จะเข้าไปหานะ ตอนนี้พี่มาทำธุระกับทางครอบครัว

"สวัสดีครับแม่ คิดถึงจังเลยครับ""พ่อวิน แม่ก็คิดถึงเราติดฝึกงานหรือลูก""ครับแต่ตอนนี้ฝึกงานจบแล้วครับ ผมคิดถึง ผมอยากขึ้นไปหาจะได้ไหมครับ""มาเลยลูก พ่อกับแม่จะรอ แล้วจะมาเมื่อไหร่ล่ะเรา""น่าจะภายใน1-2วันนี้แหละครับ""โอเคเลยลูก ขับรถเดินทางดีๆนะไม่ต้องรีบ""ครับ ไว้เจอกันครับเมื่อว่าที่ลูกเขยกับแม่ยายได้คุยกันเสร็จแล้วพราวจึงขอตัวเดินออกไปคุยกับธาวินที่ด้านนอกหญิงสาวรีบพูดขึ้นทันทีเมื่อในตอนนี้ไม่มีใครที่จะได้ยินในสิ่งที่เธอพูดแล้ว"พี่ทำไมไปบอกกับแม่แบบนั้น พี่ไม่ได้อยากมาจริงๆสักหน่อย"(ใครบอกว่าพี่ไม่อยากไป ถ้าเราบอกพี่ พี่พร้อมไปบ้านกับเราเสมอ)"อย่าบอกนะว่าพี่จะมาจริงๆ ไม่นะ ไม่ต้องมา!!"(แล้วเธอคิดว่าห้ามพี่ได้เหรอ?)"พี่วินหนูว่าพี่ควรจบได้แล้ว พี่ไปหาคนของพี่เถอะ"(ที่ไม่อยากให้ไปนี่เพราะแอบซ่อนใครไว้หรือยังไง)“ก็ใช่ค่ะแฟนหนูเขาก็อยู่ที่นี่ด้วย พี่อย่ามานะ แค่นี้แหละ” เธอรีบตัดสายเขาทิ้งทันทีแต่ก็ไม่วายชายหนุ่มยังคงโทรกระหน่ำมาอีกแต่เธอไม่รับเขาจึงส่งข้อความมาแทนธาวิน : ไม่รับก็ไม่รับเดี๋ยวเราได้เจอกันแน่เมียสุดที่รัก แสบนักนะ จะพูดอะไรก็พูดไปแต่พี่ไม่มีทางเชื่อหรอก พี่

“อ้าวมาแล้วเหรอลูก แล้วนี่ เขาหายไปไหนกันหมด”พ่อของพราวพูดขึ้นเมื่อได้เห็นว่าธาวินนั้นได้มาถึงแล้วและเมื่อมองไปโดยรอบก็ไม่พบใครจึงได้ถามไปอีกว่าเขาหายไปไหนกันหมด “แม่กับพราวอยู่ในครัวครับ ส่วนมายูพึ่งขึ้นไปบนห้องเพื่อจัดห้องให้ผมน่ะครับพ่อ”"อ๋อ" พ่อของพราวพยักหน้ารับรู้ในคำตอบและเดินมานั่งรออาหารที่โซฟาเหมือนกันกับธาวิน ไม่ช้าอาหารมากมายที่อยู่ในครัวก็ได้ถูกทำเสร็จและถูกยกออกมาโดยลูกมือคนสวยเธอวางอาหารที่โต๊ะอาหารจนเสร็จเรียบร้อยก็ได้ทำการเรียกทุกๆคนให้มานั่งกินอาหารเช้าด้วยกัน"ตาวินจะอยู่กี่วันกันลูกหรือจะกลับตอนใกล้จะเปิดเทอมเหมือนยัยพราวเลย"ผู้เป็นแม่ของพราวถามไปยังว่าที่ลูกเขยที่ตอนนี้กำลังตักอาหารเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย"ผมกลับพร้อมพราวครับ ลูกแม่อยู่ไหนผมก็อยู่นั่น"ธาวินพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองยังพราวโดยที่ตอนนี้พราวก็กำลังจ้องมองเขาอยู่เหมือนกัน แต่สีหน้าและแววตาของพราวที่แสดงออกมาเธอนั้นอยากจะอ้วกในคำพูดของชายหนุ่มมากกว่าว่าแล้วเธอก็กรอกตามองบนและหันหน้าไปทางอื่น"แล้วพ่อหนุ่มคนเมื่อวานกลับกรุงเทพไปแล้วเหรอลูก?"แม่ของพราวถามถึงมิวนิคขึ้นมาจนธาวินนั้นจ้องตาเขม็งไปที่พราวเพื่

"ครับพี่รักเธอที่สุด พี่ยอมเธอทุกอย่าง ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้งเถอะนะ""พราว..จะให้โอกาสพี่อีกสักครั้งนะคะ ที่พี่ผ่านมาพราวก็ขอโทษพี่ด้วยนะคะ พราวยังรักพี่วินเหมือนเดิม""หึ ขอบคุณครับ พี่สัญญามันจะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว"และทั้งคู่ก็ลุกขึ้นนั่งใบหน้าของทั้งสองเริ่มฉายแววยิ้มออกมาเขาและเธอต่างจ้องมองหน้าของกันและกันชายหนุ่มและหญิงสาวต่างก็โผล่เข้ากอดซึ่งกันและกันอย่างแนบแน่นสัญญาว่าต่อไปแม้จะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนแต่พวกเขาก็จะไม่ย่อท้อต่อความยากลำบากอย่างแน่นอนและก็นอนหลับไปพร้อมๆกันในตอนเช้าของวันถัดมาทั้งสองได้อาบน้ำแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงได้ออกมาจากห้องนอนพร้อมๆทางด้านมายูก็เปิดประตูออกมาเช่นกัน เธอพบว่าเพื่อนของเธอกับธาวินนั้นดูสดใสเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามันก็ว่าได้จึงทำให้มายูพูดขึ้นว่า"อย่าบอกนะว่าแค่คืนเดียวทั้งคู่ก็..คืนดีกันแล้ว""ครับ ขอบใจเราด้วยนะ""ยินดีด้วยนะคะพี่วิน ดีใจด้วยนะแกยัยพราว ไปพวกเราลงไปข้างล่างกันดีกว่า ฉันหิวแล้ว""ลงกันมาแล้วเหรอเด็กๆวันนี้แม่ทำแกงอร่อยๆทั้งนั้นเลยนะ"เมื่อลงมาก็พบว่าแม่ของพราวได้จัดโต๊ะอาหารเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว"ครับ หน้า

เมื่อเดินเข้ามายังโซนห้องรับแขกก็พบเจอกับพ่อและแม่ของธาวินที่กำลังนั่งรอพวกเราอยู่ “นั่งสิ เจ้าวินแกไปได้รูปพวกนี้มาจากไหนกัน” ธนภพถามไปยังลูกชายถึงต้นตอของภาพพวกนี้“พ่อไม่ต้องสนใจที่มาของรูปพวกนี้หรอกนะครับ!! สนแค่คนในรูปก็พอว่าเธอทำพฤติกรรมแบบนี้แล้วพ่อยังจะอยากให้ผมหมั้นกับเธออยู่อีกเหรอครับ” ธาวินเริ่มที่จะทนไม่ไหวจึงได้ตะคอกน้ำเสียงออกมา“ใจเย็นๆค่ะพี่วิน” จนพราวต้องเขามาห้ามและพูดให้ใจเย็นๆ“นี่พราวครับ เธอเป็นแฟนของผม ผมจะหมั้นและแต่งงานกับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น” พราวยกมือขึ้นไหว้ไปยังทั้งพ่อและแม่ของธาวิน“นี่แก...”“คุณคะใจเย็นๆกันหน่อยสิคะ ตาวินก็ด้วย ค่อยๆคุยกัน แม่ขอล่ะ” ศรีวรรณซึ่งเป็นคนกลางก็ต้องเข้ามาห้ามทัพ“ผมแค่อยากอยู่กับคนที่ผมรักและเขาก็รักผม ไม่ได้หวังเงินทองของบ้านเรา ผมอยากอยู่กับเธอ ผมขอแค่นี้นะครับพ่อ พ่ออย่าบังคับใจผมเลย ผม..อึดอัดทุกครั้งที่เข้ามาบ้านหลังนี้” “ตาวิน..ลูก” เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกชายก็ทำเขาศรีวรรณถึงกับอุทานออกมาด้วยความสงสารลูกและเธอคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เธอนั้นต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อลูกชายของเธอบ้าง“คุณค่ะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับ