All Chapters of แสนเถื่อนยอดรัก: Chapter 111 - Chapter 120

“มันทำให้หัวใจชุ่มฉ่ำต่างหากล่ะ” “จะเอาอะไรคะ” เธอถามอย่างขัดเขิน เขาจึงยื่นหน้าเข้าไปกระซิบ“เป่ามนต์ให้พี่หนึ่งทีแล้วจะนอน” คำพูดดูเหมือนไม่มีอะไร หากเธอไม่คิดมาก ทว่าเธอโน้มหน้าลงไปเป่าที่ต้นแขนให้“โอมเพี้ยง!” ปากก็เป่าไป สายตาก็ตวัดขึ้นมองเขาและยิ้ม แต่วินาที่เขาจะคลั่งก็ตรงที่แม่คุณค่อยๆ ย่อตัวลงช้าๆ กดจูบที่แผงอกเล็กน้อยกระทั่งเข่าชิดติดพื้น เขาก็ได้ยิ้มและหลับตา เมื่อมือนุ่มดึงกางเกงเขาลงช้าๆ จมูกโด่งก็ไต่ลงมาตามหน้าท้องจนถึงขอบบ็อกเซอร์ และชั่วอึดใจมันถูกมือน้อยดึงลงไปพร้อมกับกางเกงเสียเลย แต่เธอไม่ได้สนใจสิ่งที่มันดีดผึ่งผงาดออกมาล่อสายตาหรอก เธอก้มลงไปเป่าตรงบาดแผลที่ปิดด้วยผ้าก็อตเอาไว้ “โอมเพี้ยง!” เธอเอ่ยอีกครั้งก่อนจะยิ้มมุมปาก“เป่าแผลให้เค้าเฉยๆ แล้วจะถอดกางเกงเขาทำไม” เขาถามเสียงนุ่ม ว่ากลับก้มหน้าลงมองเธอราวกับจะกลืนกิน เธอก็สบตาคมกริบก่อนจะเอามือลูบไล้น่องของเขา ขึ้นมาจนถึงกลางลำตัว ใบหน้าเสมอแท่งไอศรี

“ขู่อะไรแบบนี้ แม่เจ้าไม่น่ากลัว แต่พ่อเจ้าน่ะดุ”“ดุไม่สู้พ่อแสนของพี่หรอก” “นี่จะเอาพ่อมาสู้กันเหรอคะ” “หึๆ สักตั้งหนึ่งน่า” “ระหว่างตามหานายตุลย์กับสมุนมาเข้าคุก เจ้าก็เคลียร์กับพ่อตาพี่ละกัน” “ไม่ง่ายเลยค่ะ กลัวพ่อจ้ะ...” “พูดเองว่าไม่ให้พี่กลัว ตัวเองกลัวซะงั้น” “กลัวพ่อไม่ชอบพี่เชนทร์” “ยังไม่เคยเผชิญหน้ากันจะรู้เหรอ อย่าเพิ่งกลัว พี่จะไม่กลัว นอนซะคนเก่งของพี่” สิ้นคำเขาก็กอดเธอเอาไว้และจูบเบาๆ ที่เรือนผม จากนั้นก็ไม่ได้เอ่ยอะไรกันอีก นอกเสียจากฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรง ต่างคนต่างบอกไม่ให้กลัว ทว่าเริ่มกลัวแล้วสิน่า พอรุ่งเช้าคเชนทร์ลุกจากที่นอนตั้งแต่เช้าตรู่ ใส่แต่เพียงกางเกงดังเดิม มือหนึ่งคีบบุหรี่พ่นออกมา ส่วนมืออีกข้างถือโทรศัพท์มีการพูดคุยแบบเครียดๆ และพยายามไม่ให้เสียงดัง เพราะเปิดหน้าต่างระเบียงตรงห้องนอน “เรื่องเมื่อคืนเรียบร้อยทุกอย่างครับคุณเชนทร์&rdqu

“ใช่ไหม” ปลายสายถามย้ำเมื่อคเชนทร์ไม่ได้ตอบ“ครับ” “รู้จักฉันใช่ไหม” “รู้จักครับ” “ฉันก็รู้จักเธอ คเชนทร์” “ครับท่าน ผมคเชนทร์” คเชนทร์ตอบเสียงหนักแน่น“งั้นก็ต้องรู้ว่าฉันเลี้ยงลูกสาวและดูแลแค่ไหน”“รู้ครับ” “พนักงานโรงแรมเหมราชมนตรา แค่ลูกจ้างเอาอะไรมาการันตีว่าลูกสาวฉันจะอยู่อย่างสุขสบาย ทายาทธุรกิจหมื่นล้าน ต้องไปอยู่อย่างลำบาก” “ไม่มีครับท่าน ผมมีแต่หัวใจ” “แล้วมันกินได้ไหมล่ะ” “ไม่ได้ครับ” คเชนทร์ตอบพลางกัดฟันแน่น“ไม่มีอะไรมาการันตี ไม่มีอนาคต แล้วคิดว่าจะดูแลลูกสาวฉันได้เหรอ ก้อนกรวดหรือจะคู่ควรกับเพชร” สิ้นคำของท่าน คเชนทร์ก็กำมือแน่น จนเกตุวดีมองตามและต้องจับมือเอาไว้ให้คลายออก“ท่านถามลูกสาวท่าน ว่าพร้อมที่จะไม่มีอนาคตไปกับผมหรือเปล่า” “แค่ความรักมันกินไม่ได้คเชนทร์” ท่านพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย แต่คเชนทร์ที่นี่สิที่น้ำตาหยดแมะ จนแสนลักษณ์ตกใจ “ผมรู้ครับ” “รู้แล้วจะถอยไหม” พอท่านถามเช่นนี้ คเชนทร์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตอบอย่างหนักแน่น“เธอเป็นเมียผมครับ เราเป็นความสุขของกันและกัน ถ้าท่านคิดจะสั่งให้ผมถอยท่านคิดผิด จะพรากเราจากกันเหรอครับ ความตายเท่านั้น” “

“แต่เราคงต้องอยู่ที่นี่เป็นอาทิตย์เลยเพราะคุณยังอาการหนัก” ลูกน้องอีกคนกล่าว “หนักยังไงฉันก็ไหว อยู่สักสามวันก็พอ เดี๋ยวมันตามหาตัวเราเจอ” “เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ” “พวกแกอย่างเพิ่งออกไปให้ใครเห็นนะ หรือไม่ก็อำพรางตัว” “ครับเจ้านาย” ทุกคนรับคำพร้อมกัน จากนั้นก็ไม่ได้ช่วยคุยอีกเพราะอยากให้ตุลยเทพได้พักผ่อน รอแต่เพียงเวลาที่จะดีขึ้นแล้วจะได้หนีไปกบดานที่อื่นแม้เวลานี้ตุลยเทพพูดได้เยอะ พูดได้ยาว แต่ร่างกายของเขายังสู้ไม่ไหว เจ็บระบมไปหมด ทุกคนจึงไม่อยากรบกวน ได้แต่นั่งอ่านหนังสือเฝ้าเท่านั้นขณะที่ตุลยเทพนอนน้ำตาไหล ไม่ใช่เสียใจ แต่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง มองไม่เห็นความผิดของตัวเอง คิดแต่เพียงว่าตัวเองเจ็บ คนทำต้องเจ็บกว่าสองเท่า และรอเถอะ เขาจะต้องแก้แค้นทุกคนให้สาสมไม่เว้นแม้แต่เจ้าสัวภากรช่วงบ่ายสามโมงเย็นในวันเดียวกัน พนักงานต่างแตกตื่นวิ่งวุ่น เมื่อแขกผู้ใหญ่มาพร้อมกับอำนาจ สั่งพนักงานเหมาห้องรับประทานอาหารเพื่อจะสั่งกินข้าวกับภรรยา ซึ่งใครจะให้เหมาได้เล่าในเมื่อมีแขกของโรงแรมท่านอื่นกำลังใช้บริการอยู่ แถมยังไม่ได้จองล่วงหน้าอีก ผู้จัดการคุยก็ไม่ยอม ใครคุยก็ไม่เอา“เกิดเรื่องแล้ว

“ยินดีที่ได้รู้ค่ะท่าน” “ยินดีที่ได้รู้จักนะ ได้ภรรยาสวยขนาดนี้เชียวหรือเหมาะสมกันมาก” “ขอบคุณครับ”“เอ่อแล้วคุณพ่อกับคุณแม่จะนอนกับเจ้าจริงเหรอคะ” “จริงน่ะสิ ทำไมเหรอลูก” บิดาถามเสียงเครียดทันทีเชียว“ก็มันไม่ได้สะดวกสบายเท่ากับห้องพักวีไอพีน่ะสิคะ”“หนูนอนได้พ่อก็นอนได้น่า” “ใช่ลูก คิดถึงลูกจะแย่อยู่แล้ว ยังจะให้นอนกันคนละที่อีก ไม่เอาหรอก” “แต่ว่าบ้านที่เจ้าอยู่ มีห้องเดียว” “นอนรวมกันก็ได้นี่ลูกไม่เห็นเป็นอะไร” ดูท่าเจ้าสัวภากรกำลังจะมาเป็นก้างชิ้นเบอเริ่มแล้วสิ“ถ้างั้นรอก่อนนะคะ เพราะต้องจัดห้องก่อน ใช้เวลาสักหน่อย” “ก็ให้แม่บ้านไปทำสิลูกหนูอยู่กับพ่อ”“เราไม่มีบ้านค่ะพ่อ เจ้ากับพี่เชนทร์เป็นคนจัดการเอง” “ก็ดีเหมือน พ่อจะรออยู่นี่ จะคุยกับคุณแสนลักษณ์สักหน่อย รอมื้อค่ำด้วยเลยได้ไหม กินแซนวิชไม่อิ่มเลย”“ได้สิครับท่าน” แสนลักษณ์ตอบและยิ้ม “งั้นเดี๋ยวจัดห้องเสร็จพี่เจ้า จะมาช่วยคุณวีที่ครัวนะคะ” “ได้ค่ะ” มนัสวีตอบกลับ “เออ พี่เชนทร์” จันทรภาเรียกคเชนทร์ ซึ่งชายหนุ่มยืนนิ่ง เธอจึงจับมือเขาแล้วจูงออกไปเลย ว่าที่พ่อตาแม่ยายก็มองตาม ก่อนจะถอนหายใจแล้วหันมามองแสนลักษณ์“ผู้ใ