บททั้งหมดของ The devil's Lover ❤️ เล่ห์รักยัยตัวร้าย: บทที่ 11 - บทที่ 20

“คุณดารัณขอเข้าพบท่านประธานค่ะ”กอหญ้าเบ้ปากเล็กน้อยเมื่อได้รับโทรศัพท์จากพนักงานต้อนรับด้านล่างว่าแม่เลี้ยงของภีมวัจน์มาหาหลังจากที่เธอตอบปฏิเสธการเข้าร่วมงานเลี้ยงต้อนรับแพรวรัมภาตามคำสั่งของภีมวัจน์ หึ ไวจริงๆนะงานเลี้ยงหรืองานจับคู่ดูตัวให้ลูกสาวกันแน่ทำเป็นยกเรื่องต้อนรับกลับบ้านมาจัดงานเลี้ยงใหญ่โตที่จริงก็แค่อยากจัดงานเปิดตัวบุปผาล่อผึ้งแค่นั้นเองคิดว่าเธอมองไม่ออกรู้ไม่ทันหรืออย่างไร ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์“คุณภีมคะ คุณแม่ของคุณแวะมาหาค่ะตอนนี้อยู่ชั้นล่าง”ภีมวัจน์เงยหน้าขึ้นจากเอกสารตรงหน้าทันทีเมื่อได้ยินว่าดารัณแวะมาหาเขายกนิ้วขึ้นคลึงขมับเบาๆด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากที่เร่งสะสางงานมาทั้งวันจนเกือบจะไม่ยอมทานมื้อเที่ยงถ้าไม่ถูกเลขาคนใหม่ที่แสนเจ้าเล่ห์ทั้งบังคับแกมขมขู่เขาคงไม่ยอมเสียเวลาแตะมื้อเที่ยงแม้แต่คำเดียวอย่างแน่นอน เขามีงานอีกมากมายที่ต้องจัดการให้เสร็จเรียบร้อยแต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ยอมรามือทั้ง ๆ ที่รู้ดีว่าเขางานยุ่งมากแค่ไหน หึ ผู้หญิงที่ใช้เสน่ห์หลอกล่อจนบิดาของเขาตกหลุมพรางยอมแต่งงานใหม่ทั้ง ๆ ที่เคยให้คำมั่นสัญญาแก่มารดาของเขาเอาไว้ว่าจะไม่มีทางแต่งงานใหม่เด็ดขา

“ไม่คิดเลยว่าพี่ภีมจะกล้าควงเลขามาออกงานสังคมทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รับเชิญ”เสียงแมลงหวี่ที่ดังอยู่ข้างหูชวนให้กอหญ้าที่กำลังถือแก้วไวน์ชมดอกไม้อยู่ในสวนถึงกับหันมามองเจ้าของคำพูดดูถูกเหยียดหยามด้วยความสนใจมุมปากของเธอพลันกระตุกน้อยๆก่อนที่จะยกแก้วขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดอย่างไม่แยแสสายตาดูแคลนจากอีกฝ่าย“นึกไม่ถึงว่าเจ้าของงานเลี้ยงในวันนี้จะมีฝีปากคล้ายแม่ค้าแถวๆตลาดที่กอหญ้าเคยไปเลยค่ะ”ประโยคตอบโต้ที่เผ็ดร้อนไร้การให้เกียรติและเกรงใจเจ้าของงานทำให้แพรวรัมภาที่แสร้งทำตัวเป็นเป็นคนดีมีมารยาทมีสีหน้าที่ไม่ชวนมองอีกทั้งดวงตากลมโตยังถลึงใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงใจอีกด้วยซึ่งถ้าอยู่กันเพียงลำพังแพรวรัมภามั่นใจว่าเธอต้องเข้าไปกระชากหัวอีกฝ่ายพร้อมตวัดฝ่ามือใส่ใบหน้ามั่นๆนั้นจนบวมปูดแน่นอน“ต่อหน้าทำเป็นพูดจาอ่อนหวานลับหลังร้ายกาจสิ้นดีผู้หญิงไร้มารยาทแบบนี้ไม่นานพี่ภีมคงเฉดหัวส่ง”“ดูเหมือนว่าคุณแพรวจะรู้ดีจังเลยนะคะ เมียหลวงก็ไม่ใช่คนใกล้ชิดยิ่งไม่มีทางแค่รู้จักรายทางอย่าสะเออะมาตัดสินใจแทนคนอื่นเขาเลยค่ะว่าเขาจะทำอะไร”“นี่แกกล้าว่าฉันเหรอนังเด็กบ้า”เพราะคิดว่าเป็นงานเลี้ยงของตัวเองอีกทั้งในงานย

หลังจากมาถึงที่ทำงานเมื่องานที่กองเท่าภูเขาถูกจัดการจนเสร็จเรียบร้อยแล้วภีมวัจน์ก็เริ่มโปรเจ็กต์งานใหม่ทันทีซึ่งครั้งนี้เป็นการหานักออกแบบเครื่องประดับคนใหม่มาร่วมงานแทนคนเก่าที่ไม่พอใจเรื่องผลประโยชน์และขอยกเลิกสัญญาไปเพราะคิดว่าฝีมือการออกแบบของตัวเองนั้นสวยงามเป็นที่ต้องการของตลาดซึ่งจริงๆแล้วน้อยคนนักที่จะรู้จักชื่อนักออกแบบคนนี้“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายสามนะคะ”ภีมวัจน์พยักหน้ารับโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังตั้งใจอ่านอยู่เพราะเข้ารู้อยู่แล้ว่ากอหญ้ากำลังจับตามองเขาอยู่ซึ่งหลังจากที่ทำงานร่วมกันมาสักพักภีมวัจน์จึงได้รู้ว่าเธอเป็นคนที่ช่างสังเกตุและจับความรู้สึกของคนได้ไวมากไม่มีการแสดงออกไหนบนใบหน้าที่จะรอดพ้นสายตาของเธอไปได้เลยยิ่งยามที่สนทนาเพื่อขอความคิดเห็นจากเธอดวงตากลมโตที่ทอประกายสดใสคู่นั้นแทบจะไม่ละไปจากใบหน้าของเขาเลย“ยอดขายเครื่องเพชรไม่เป็นไปตามเป้าเหรอคะ?”คำถามของกอหญ้าทำให้คิ้วเข้มของภีมวัจน์เลิกขึ้นน้อยๆก่อนที่เขาจะยอมเงยหน้าขึ้นจากเอกสารที่กำลังอ่านอยู่ก็พบว่ากอหญ้ากำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่แล้ว“อืม ยอดขายลดลงมากทีเดียวหลังๆมานี่แทบมองไม่เห็นกำไรไม

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้กอหญ้าก็รีบเก็บเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจกลับคืนมาทันทีพร้อมปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่เพิ่มเติมขึ้นมาก็คือใบหน้าซื่อ ๆ ตาใส ๆ ที่เธอจงใจแสดงออกมาเพื่อไม่ให้ภีมวัจน์จับผิดเธอได้ เธอไม่ได้อยากปิดบังตัวตนที่แท้จริงแต่ก็ไม่อยากจะบอกเขาว่าเธอคือใครเธออยากใช้ตัวตนลูกคนรวยที่ชอบสืบเรื่องชาวบ้านมามัดหัวใจของเขามากกว่าลูกหลานตระกูลพิสิฐกุลวัตรดิลกเพราะเธอก็อยากจะทดสอบความรักและความจริงใจของเขาเช่นกันถึงแม้ว่าการคิดแบบนี้อาจจะดูคล้ายสาวน้อยที่กำลังเพ้อฝันแต่เธอระลึกอยู่เสมอว่าใจคนไม่แน่นอนบางทีถ้าเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอเขาอาจจะกระโจนกางเขี้ยวเล็บตะครุบเธอเพราะหวังจะพึ่งพาบารมีและนามสกุลของครอบครัวเธอก็ได้เพราะฉะนั้นเธอก็จงเป็นกอหญ้า การต์รวี เกียรติมงคลรัตน ต่อไปแล้วก็มารอดูกันว่าเธอจะสามารถใช้ตัวตนนี้พิชิตใจของภีมวัจน์ได้ไหม“คุยเรื่องอะไรกันคะผัวจ๋าอยากคุยอะไรกับเมียว่ามาเลยจ้ะ”น้ำเสียงอ่อนหวานออดอ้อนของกอหญ้าไม่ได้ทำให้ใบหน้ามึนตึงของภีมวัจน์คลายลงได้เลยเขายังคงจ้องมองใบหน้าที่สวยราวกับภาพวาดของกอหญ้าด้วยสายตาเข้มครึมในใจพลันครุ่นคิดอยู่เงียบ

เมื่อเข้ามาในห้องภีมวัจน์ก็ปล่อยให้กอหญ้าเป็นอิสระแต่กอหญ้ากลับเข้ามาเกาะแกะเขาไม่หยุดมือเรียวบางพยายามที่จะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกใบหน้าสวยเนียนในยามนี้แดงระเรื่อเต็มไปด้วยอารมณ์กระหายในความใคร่ที่ไม่สามารถควบคุมได้ทั้งๆที่พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว“กอหญ้าไม่เอาแบบนี้ ปล่อยผมก่อนคนดี”ถึงแม้กลิ่นกายที่หอมกรุ่นผสมกลิ่นเหล้าจางๆจะกระตุ้นอารมณ์ดิบของเขาให้พลุ่งพล่านมากแค่ไหนแต่ภีมวัจน์ก็ไม่อาจทำตัวเป็นคนเลวช้าต่ำทรามที่ล่วงเกินสาวงามตอนที่ไม่มีสติไม่ได้หรอก เขาไม่เคยใช้กำลังบังคับใครและก็ไม่เคยนอนกับใครโดยที่ไม่เต็มใจเพราะฉะนั้นในเวลานี้เขาจึงต้องตั้งสติและพยายามประคองความเป็นสุภาพบุรุษของตัวเองเอาไว้สุดกำลัง“อื้อ คุณภีมขา ให้กอหญ้าเถอะนะคะคนดีขอหญ้าขอ”เสียงหวานกระเส่าร้องขอภีมวัจน์อย่างลืมอายเมื่อความต้องการสั่งให้มือของเธอออกแรงดึงกระชากเสื้อของภีมวัจน์ที่ตอนนี้ขาดตามแรงดึงของเธอก่อนที่กอหญ้าจะถูกภีมวัจน์พาตัวเข้ามาในห้องน้ำและยืนอยู่ใต้ฝักบัวเขากดปุ่มปรับอุณหภูมิของน้ำให้อยู่ในระดับที่ไม่เย็นมากจนเกินไปก่อนที่สายน้ำเย็นฉ่ำจะราดรดลงบนตัวของกอหญ้าที่หยุดชะงักมือที่กำลังดึงกระ