All Chapters of ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: Chapter 221 - Chapter 230

ทันทีที่เมิ่งจิ่นเหยาได้ยิน ก็จ้องไปที่ชายหนุ่ม กัดฟันกรอด พลางฮึดฮัดเบา ๆ “ท่านคิดว่าข้าเป็นบุตรชายของท่านหรือ? แค่เจ็บปวดก็ร้องไห้แง ๆ น่าขายหน้า!” นางจำตอนนั้นที่กูซิวหมิงโดนตีในโถงบรรพชนได้ เขาเจ็บปวดจนร้องไห้แง ๆ น้ำตาก็ไหลไม่ยอมหยุด แถมยังละทิ้งท่าทีของซื่อจื่อสกุลกู้ที่แสดงออกมาอยู่ตลอดเวลาจนหมดสิ้นอีกกู้จิ่งซีมองดวงตาที่มีหมอปกคลุมบาง ๆ นั้น เห็นได้ชัดว่าเจ็บปวดจนน้ำตาคลอ กลับแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง เขาจึงยิ้มกว้างขึ้น แต่ปากกลับกล่าวเห็นด้วยว่า “ก็จริง ฮูหยินเป็นผู้อาวุโส จะเหมือนกับคนรุ่นหลังได้อย่างไร?”เมิ่งจิ่นเหยาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ และค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นมามองเท้าของตนเอง เห็นเพียงมือใหญ่ที่มีข้อต่อชัดเจนคู่นั้น มือหนึ่งจับฝ่าเท้าของนาง เพื่อห้ามนางขยับไปมา ส่วนอีกมือหนึ่งก็นวดข้อเท้าที่บวมแดงของนางขึ้นมาเบา ๆ มือคู่นี้เดิมทีใช้จับพู่กันและถือตำรา แต่บัดนี้กลับคอยปรนนิบัติเท้าของนางสัมผัสที่อุ่นร้อนแนบผิวหนังของนาง ผิวที่ถูกฝ่ามือของเขาทาบทับไว้ค่อย ๆ ร้อนขึ้น ทันใดนั้นนางก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา และความละอายใจก็ก่อตัวขึ้นในใจ จนอยากจะชักเท้าของตนเองกลับมาโดยไม่รู้ตัวอ

ปลาติดเบ็ดแล้ว?ใบหน้าของเมิ่งจิ่นเหยาเต็มไปด้วยความยินดี และรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย จนนางเกือบจะลุกขึ้นยืนชิงชิวที่อยู่รับใช้กับนางมาหลายปี และรู้ใจกันเป็นอย่างดี จึงคาดเดาการเคลื่อนไหวขั้นต่อไปของนาง ด้วยการตอบสนองอย่างรวดเร็ว ก็รีบเอื้อมมือไปกดไหล่ห้ามไม่ให้นางลุกพรวดขึ้นมาอย่างกะทันหันเมิ่งจิ่นเหยาไม่ทันรู้สึกตัว จึงเงยหน้ามองนาง และดวงตาก็แฝงไปด้วยความสงสัยชิงชิวยิ้มและอธิบายว่า “ฮูหยิน ระวังอาการบาดเจ็บที่เท้าของท่านด้วยเจ้าค่ะ”เมิ่งจิ่นเหยาตกตะลึง ก้มลงมองเท้าข้างซ้ายของตนเองทันที นี่ถึงนึกได้ในภายหลังว่าอาการบาดเจ็บที่เท้าของตนเองยังไม่หายดี แต่ก็แอบดีใจที่ชิงชิวตอบสนองได้ไว มิเช่นนั้นอีกเดี๋ยวหากนางลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เท้าซ้ายเจ็บลงน้ำหนักไม่ไหว ส่วนอีกข้างหนึ่งก็ยืนไม่มั่นคงแล้วจะล้มลงไปอีกครั้งหนิงตงพยักหน้าอย่างคล้อยตาม “ถูกต้อง ฮูหยินระวังหน่อยนะเจ้าคะ”“ปลาติดเบ็ดไวขนาดนั้นเชียวหรือ?”เมิ่งจิ่นเหยาปรับเสียงให้ร่าเริง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความขบขัน มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย และมีประกายเจ้าเล่ห์ในดวงตา ราวกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตัวหนึ่งชิงชิวกล่าว “ฮูหยิน สำหรับนักพนั

วันต่อมา ตอนช้าตรู่หลังจากที่เมิ่งจิ่นเหยารับประทานอาหารเช้าเสร็จ และกำลังเตรียมจะตามกู้จิ่งซีไปโถงโซ่วอันเพื่อคารวะยามเช้าให้ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ตอนที่นางคิดจะลุกขึ้น กู้จิ่งซีก็ส่งไม้เท้าด้ามหนึ่งมาให้นางเมื่อเห็นเช่นนั้น นางก็แสดงสีหน้าขยะแขยง เพราะใช้ไม้เท้ามาหลายวันแล้ว นางรู้สึกเบื่อหน่าย ในใจปฏิเสธ ตรงปากก็ปฏิเสธ “ไปคารวะยามเช้าให้ผู้อาวุโส และใช้ไม้เท้าเข้าไป จะดูเหมือนอะไรเล่าเจ้าค่ะ?”กู้จิ่งซีเห็นใบหน้าที่ต่อต้านของนาง ก็นึกขึ้นมาได้ว่าปกตินางไม่ชอบใช้ไม้เท้า แต่กลับทำท่าจำเป็นต้องใช้ไม้เท้า ริมฝีปากจึงยกขึ้นเล็กน้อยอย่างยากจะสังเกตเห็น และโน้มน้าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “อาการบาดเจ็บที่เท้าของฮูหยินยังไม่หายดี ใช้ไม้เท้าจะดีกว่า”เมิ่งจิ่นเหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ยังคงยืนกรานที่จะปฏิเสธ “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อาการบาดเจ็บที่เท้าใกล้จะหายดีแล้ว ข้าเดินช้าหน่อยก็ได้ และพอเดินไปสองก้าว หากไม่ได้ค่อยใช้ไม้เท้า”เมื่อได้ยิน กู้จิ่งซีก็ไม่บังคับนาง และกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ก็ได้ เช่นนั้นก็เอาตามฮูหยินแล้วกัน” พูดจบ เขาก็ส่งไม้เท้าที่อยู่ในมือให้กับสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเมิ

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนที่อยู่รอบข้างต่างตกใจนางจางจิตใจสั่นสะท้าน เมิ่งจิ่นเหยาแต่งเข้ามาก็สักระยะหนึ่งแล้ว แต่มารดาสามียังไม่เคยพูดถึงเรื่องของอำนาจดูแลเรือนเลย นางคิดว่ามารดาสามีรู้สึกว่าเมิ่งจิ่นเหยาอายุยังน้อย และแบกรับความรับผิดชอบใหญ่ๆ ไม่ไหว ดังนั้นจึงไม่พูดถึงมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าจะพูดในวันนี้นางเฉินกลับไม่ได้ตกใจมากนัก เพราะเรื่องนี้อยู่ในการคาดเดาแล้ว เพียงแค่เป็นเรื่องช้าหรือเร็วเท่านั้น นางหันไปมองนางจาง และเมื่อเห็นสีหน้าของนางจางที่เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก นางก็ยิ้มอย่างยากที่จะสังเกตเห็นเดิมทีนางก็เป็นคนที่มารดาสามีขอให้ช่วยนางจางดูแลอำนาจดูแลเรือน เพื่อรักษาสมดุลระหว่างเรือนใหญ่กับเรือนรอง สามีของตนเองก็ไม่ถือว่าธรรมดาจนเกินไป เขาเป็นถึงจางวางกรมพิธีการขั้นห้าของกรมพิธีการ ซึ่งแตกต่างกับตำแหน่งงานระดับต่ำและไม่มีบทบาทสำคัญของเรือนใหญ่ จึงไม่จำเป็นต้องใช้อำนาจดูแลเรือนมารักษาหน้าตาของครอบครัวไม่เพียงแค่สีหน้าของนางจางที่เปลี่ยนไปเท่านั้น แม้แต่สีหน้าของกู้จิ่งเซิ่งก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยเช่นกัน หลังจากเมิ่งจิ่นเหยาแต่งเข้ามา เขาเคยได้ยินการวิเคราะห์ของนางจาง ว

เรือนเวยหรุยเซวียนกู้จิ่งซีพยุงแม่นางน้อยกลับมา เดิมทีเขาคิดว่าเดินแบบนี้มันช้าเกินไป และอยากจะแบกคนกลับมาที่เรือนเวยหรุยเซวียน แต่แม่นางน้อยไม่ยินยอม บอกว่าไม่เหมาะสมเดินอืดอาดยืดยาด ในที่สุดก็กลับมาถึงเรือนเวยหรุยเซวียนเมิ่งจิ่นเหยานั่งอยู่บนเก้าอี้ และพักผ่อนด้วยการอิงพนักพิง นางยังคงเป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าระยะห่างของเรือนเวยหรุยเซวียนกับโถงโซ่วอันนั้นยาวไกลยิ่งนัก และการเดินเช่นนี้ก็เหนื่อยมาก ไม่แปลกที่คนพิการขาจะอิจฉาคนที่ขาคล่องแคล่วว่องไวอย่างยิ่งกู้จิ่งซีนั่งลงด้านข้างนาง เมื่อเห็นนางนั่งหมดแรงและขมวดคิ้วอยู่บนเก้าอี้ ก็ยกยิ้มที่มุมปาก พลางเปลี่ยนมาถามว่า “เหตุใดฮูหยินถึงปฏิเสธ?”เมื่อได้ยิน เมิ่งจิ่นเหยาก็เอียงคอมองเขา และถามกลับว่า “ปฏิเสธอะไรเจ้าคะ? ท่านพี่หมายถึงเรื่องดูแลอำนาจดูแลเรือนหรือ?”กู้จิ่งซีส่งเสียง “อืม” อย่างราบเรียบ และวิเคราะห์อย่างเป็นการว่า “ด้วยความสามารถของฮูหยิน และมีความช่วยเหลือจากพี่สะใภ้ทั้งสองท่าน จะสามารถรับผิดชอบได้อยู่แล้ว เหตุใดถึงต้องปฏิเสธด้วยเล่า?”เมิ่งจิ่นเหยาเลิกคิ้วขึ้น หัวเราะคิกคักและกล่าว “นั่นย่อมเป็นเพราะว่าข้าขี้เกียจน่