บททั้งหมดของ ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก: บทที่ 211 - บทที่ 220

ท่านหญิงจิ้งหนิงเหลือบมองพวกนาง และกล่าวอย่างแปลกใจว่า “พี่สาวที่ไม่รู้จักมารยาทอย่างเจ้าที่แท้ยังรู้จักคารวะให้ข้าด้วยหรือ ข้านึกว่านางจะไม่รู้จักเสียอีก เพราะเห็นข้ายังไม่มองมาตรง ๆ เลย” พูดจบ นางก็กล่าวกับเจ้านายและบ่าวรับใช้ทั้งสามอย่างเรียบเฉย “พอแล้ว ทุกคนลุกขึ้นมาเถอะ”“ขอบคุณท่านหญิง”เมิ่งจิ่นเหยาลุกขึ้น ด้วยสีหน้าเป็นปกติ และไม่มีความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย พลางกล่าวเสียงเรียบว่า “ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน ไม่รบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของท่านหญิงแล้ว”เมื่อนางพูดจบ ก็พยักหน้าไปทางท่านหญิงจิ้งหนิงเล็กน้อย จากนั้นเตรียมจะพาสาวใช้จากไป เพิ่งเดินไปได้สองก้าว นางก็เห็นเท้าข้างหนึ่งยื่นออกมา จึงเบี่ยงกายเปลี่ยนไปเดินทางด้านซ้ายด้วยความเร็วฉับไว ถึงได้หลีกเลี่ยงการกลิ้งลงมาจากชั้นบนได้อย่างไรก็ตาม เมิ่งจิ่นอวี้กลับไม่ได้โชคดีเช่นนั้น หลังจากเสียงกรีดร้อง “ว้าย” ของนาง คนทั้งคนก็ตกบันไดลงไปด้านล่างเมิ่งจิ่นเหยาจับข้อมือของนางอย่างรวดเร็ว มืออีกข้างใช้แรงดึงทั้งหมดจับราวบันไดไว้ จากนั้นปล่อยมือ เมิ่งจิ่นอวี้ก็ล้มกลับไปอยู่บนพื้นของด้านหลังทางลงบันได“ว้าย!”เมิ่งจิ่นอวี้ล้มอยู่บนพื้น และกร

ท่านหญิงจิ้งหนิงเชื่อต่อคำพูดของนางอย่างไม่มีข้อกังขา เห็นนางขมวดคิ้วแน่น คงจะเจ็บน่าดู จึงกล่าว “พวกเราหยุดเดินเล่นกันก่อน ข้าจะส่งเจ้าไปโรงหมอ ให้ท่านหมอตรวจเจ้าเสียหน่อย จะได้ไม่ทิ้งโรคเรื้อรังไว้”เมิ่งจิ่นอวี้ก็ไม่อวดเก่งอีก “ขอบคุณท่านหญิงมากเจ้าค่ะ”นึกถึงคำที่เมิ่งจิ่นเหยาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่ ท่านหญิงจิ้งหนิงจึงคาดเดา “เมื่อครู่พี่สาวเจ้าจงใจผลักเจ้า จากนั้นค่อยทำท่าใจดีช่วยเจ้า แล้วสุดท้ายก็ทำให้เจ้าล้มใช่หรือไม่?”เมิ่งจิ่นอวี้ตกตะลึงเล็กน้อย และส่ายหน้าอย่างงุนงงทันที “ข้าจำไม่ค่อยได้แล้ว เรื่องของเมื่อครู่ทำข้าตกใจมาก ข้าจำได้ว่ายืนอยู่ดี ๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ล้มลงไปแล้วเจ้าค่ะ” ท่านหญิงจิ้งหนิงพ่นลมหายใจ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจว่า “จะต้องเป็นนางแน่ ๆ ที่ผลักเจ้า จากนั้นค่อยแสร้งทำท่าใจดี และทำร้ายเจ้าจนหกล้ม แถมยังคำพูดที่ดูเหมือนจริงแต่ไม่จริงจนทำให้คนเข้าใจผิดเหล่านั้นอีก” เมื่อได้ยิน เมิ่งจิ่นอวี้ก็ถอนหายใจอย่างจนใจเบา ๆ “พี่หญิงใหญ่คงจะไม่ชอบหน้าข้า จึงอยากทำให้ข้ากลัวนิดหน่อยกระมัง บวกกับเมื่อครู่นางเสียหน้าตอนอยู่กับท่าน นางจะต้องโมโหอยู่ในใจเป็นแน่

เสิ่นฮูหยินเห็นนางแล้ว รอยยิ้มที่อ่อนโยนก็ปรากฏออกมา “อาเหยามาแล้วหรือ รีบนั่งเถอะ”เมิ่งจิ่นเหยาย่อกายทำความเคารพ หลังจากนั้นก็นั่งลงตรงเก้าอี้เล็กที่อยู่หน้าเตียง และถามอย่างกังวล “เสิ่นฮูหยิน ท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่เจ้าคะ?”“ดีมากแล้ว” ขณะที่เสิ่นฮูหยินกล่าว ก็ยิ้มและมองไปทางว่าที่ลูกสะใภ้ที่อยู่ด้านข้าง พลางกล่าวติดตลกว่า “พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้ายังรออาหนิงแต่งเข้ามา และดื่มชาของลูกสะใภ้อยู่นะ รอน้ำชามานานขนาดนี้ ก็จำเป็นต้องดื่มให้ได้ จะให้คนอื่นมาดื่มแทนข้าไม่ได้เด็ดขาด อีกอย่าง ยังไม่ได้อุ้มหลานชายก็จะตายแล้ว น่าเสียดายแย่”ซ่งซินหนิงใบหน้าแดงก่ำ และกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แง่งอน “ป้าสะใภ้เสิ่น ข้าอาจจะให้กำเนิดบุตรชายไม่ได้ แต่กำเนิดบุตรสาวแทนเล่าเจ้าคะ?”พูดจบ ใบหน้าของนางก็ยิ่งแดงขึ้น ดูสินางพูดอะไรออกมา? กำเนิดหรือไม่กำเนิดอะไรกัน ช่างไร้ยางอายเสียจริง!เสิ่นฮูหยินตกตะลึงเล็กน้อย พลางยิ้มและกล่าวทันที “บุตรสาวก็ดีนะ เป็นคนที่เอาใจใส่เหมือนอาหนิง ป้าเสียดายมาโดยตลอดที่ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรสาวสักคนที่น่ารักและรู้ความเหมือนอย่างอาหนิงได้”ซ่งซินหนิงอ้าปาก แต่ก็ไม่ได้พ

หากวันรุ่งขึ้นมาถึง เรื่องน่าอับอายที่นางสะดุดล้มหน้าประตูเรือนตนเองจะไม่ถูกเล่าลือไปทั่วจวนหรือ? กู้จิ่งซีเห็นนางฟุบอยู่บนพื้นแน่นิ่งไม่ตอบสนอง หัวคิ้วก็ขมวดขึ้น ก่อนจะย่อกายลงไปช่วยประคองอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมานั่ง พลางถามด้วยเสียงอบอุ่น “ฮูหยิน เจ็บตรงไหนบ้าง?” ได้ยินเสียงนี้ เมิ่งจิ่นเหยาก็ได้สติกลับมา และสบสายตาที่เจือด้วยความห่วงใยคู่นั้น นางลองขยับร่างกายตนเองโดยสัญชาตญาณ จากนั้นจึงชี้นิ้วไปที่แขนของตนเองข้างที่เพิ่งกระแทกพื้นไปเมื่อครู่ และตอบกลับว่า “เจ็บที่แขน แต่ว่ายังพอขยับได้เจ้าค่ะ” กู้จิ่งซีค่อยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก และหลุดยิ้มออกมาอย่างจนใจ “มาถึงประตูจวนแล้ว จะรีบร้อนไปไย? เยี่ยมเลย ล้มกระแทกลงไปตรง ๆ แบบนี้” เมิ่งจิ่นเหยา “…” นางพูดได้หรือไม่ว่าเป็นเพราะนางตกใจ จนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปชั่วขณะ ฉะนั้นถึงได้สะดุดล้มแบบนี้? กู้จิ่งซีประคองนางขึ้นมา ทว่าแม่นางน้อยยังไม่ทันยืนมั่นคง ก็ทรุดตัวล้มลงในอ้อมกอดของเขาทันที นางสูดหายใจเย็นวาบ สองมือกำอกเสื้อของเขาแน่น คิ้วเรียวสองข้างขมวดแน่น ใบหน้าฉายแววอัดอั้นเพราะความเจ็บปวดออกมา เขาถามขึ้นทันที “ฮูหยิน เป็นอย่

...... ณ เรือนเวยหรุยเซวียน เจ้านายทั้งสองท่านยังไม่กลับมา แสงไฟภายในห้องหลักส่องสว่างไสว เซี่ยจู๋รวมถึงสาวใช้ที่เฝ้าเวรกลางคืนเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวดังมาจากด้านนอก ก็รีบออกไปดูสถานการณ์ ทันทีที่มาถึงประตู ก็เห็นท่านโหวอุ้มฮูหยินกลับมา สาวใช้สองคนต่างตะลึงงัน เซี่ยจู๋มองพวกเขาแล้ว ก็เดินเข้าไปถามไถ่อย่างกังวล “ท่านโหว ฮูหยินเป็นอะไรไปหรือเจ้าคะ?” กู้จิ่งซีตอบกลับ “ฮูหยินหลับไปแล้ว ไปตักน้ำสักอ่างหนึ่งเข้ามา ให้ฮูหยินล้างหน้าล้างตา” พูดจบ เขาก็กำชับสาวใช้ที่เฝ้าเวรกลางคืนอีกครั้ง “ไปเตรียมน้ำร้อนไว้ให้พร้อม” สาวใช้สองคนรับคำสั่ง และทำตามทันที กู้จิ่งซีอุ้มแม่นางน้อยเข้าไป หลังจากเข้ามาในห้องนอนแล้ว ก็จัดการวางคนลงบนเตียงนอนอย่างนุ่มนวล ก่อนจะไปหายาดองสำหรับรักษาบาดแผลหกล้มฟกช้ำมา และส่งให้ชิงชิว บอกให้นางและหนิงตงทาโอสถให้แม่นางน้อย เมื่อเรียบร้อยตนเองก็ไปชำระร่างกายที่ห้องอาบน้ำ ร่างกายของเมิ่งจิ่นเหยามิได้บาดเจ็บอะไร มีเพียงแขนที่กระแทกพื้นจนเป็นรอยฟกช้ำดำเขียว และข้อเท้าข้างซ้ายที่แพลงเท่านั้น บาดแผลที่แขนยังพอรักษาได้ แค่ไม่กี่วันรอยฟกช้ำจางไปก็นับว่าหายดีแล้ว ปก