บททั้งหมดของ กรงรักพันธนาการนายหัว: บทที่ 21 - บทที่ 30

Chapter 19ในวันที่ฝนตกภาพนายหัวพานายหญิงขี่มอเตอร์ไซค์เที่ยวชมเกาะ ทำเอาชาวบ้านที่อยู่ตามทางแอบอมยิ้มตามๆกัน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายหัวของเขาพาผู้หญิงมา แต่ครั้งก่อน นายหยิงที่มาเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นานๆจะออกมาที ก็ออกมาพร้อมชุดว่ายน้ำสุดเซ็กซี่ คุณย่าคุณยายที่เกาะต่างพากันไม่ชอบใจ ที่นายหญิงของเขาแต่งตัวโป๊จนเกินงามได้เวลาอาหารกลางวัน ว่านน้ำพาพิมพกานต์แวะร้านส้มตำ ร้านเดียวในเกาะ ที่ขายแสนจะถูก มีชาวบ้านนั่งกินส้มตำปูเสื่ออยู่ด้านข้างของร้าน“นายหัว อยากกินส้มตำ ทำไมไม่ให้คนมาบอก ขี่มาเองเลย” แม่ค้าส้มตำร้องทัก“กินที่บ้านจะไปได้รสได้ชาติอะไร ต้องพานายหญิงมาปู่เสื่อกินถึงที่ดีกว่า” ว่านน้ำเดินไปหยิบเสื่อที่ม้วนพิงต้นมะพร้าวอยู่ มากางเตรียมพื้นที่ให้หญิงสาวที่ยืนยิ้มเจื่อนๆอย่างเดียว“เอาตำปู ตำไทย เผ็ดน้อยๆนะครับ” ดูจากหน้าตาของคนมาด้วยว่านน้ำรีบสั่งลดความเผ็ดทันทีเพียงไม่กี่นาที ส้มตำสองจานถูกนำมาเสริฟถึงที่ พิมพกานต์กลืนน้ำลายด้วยความอยาก เพียงแค่ได้กลิ่นน้ำลายก็ไหลแล้วนายหญิงคนใหม่ของที่นี่ กำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน นอกจากความสวยที่พิมพกานต์และ วรินทร์มีพอๆกัน นอกนั

Chapter 21กลัวความจริง รถยนต์ที่จอดไว้บนฝั่ง ถูกขนมาไว้ที่เกาะเรียบร้อยแล้วหนึ่งคัน ขากลับกรุงเทพครั้งนี้ ทุกคนต้องรวมกันไป เพราะสามคนพ่อแม่ลูกไม่ได้ขนอะไรกับด้วย เอาไปแค่เสื้อผ้าคนละหนึ่งชุดเผื่อถึงมืด เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกคนรีบตื่นเดินทางแต่เช้า พิมพกานต์รู้สึกดีใจที่สุดที่ได้กลับไปเจอน้องและพ่อกับแม่ แต่อีกใจหนึ่งเธอก็เริ่มรู้สึกผูกพันกับคนที่นี่ โดยเฉพาะไข่มุก และยังไม่ได้ลากันเลย ในความรู้สึกของหญิงสาวขากลับ ดูจะใกล้กว่าขามา หรืออาจจะเป็นเพราะ ตอนมาคนขับพาเธอแวะเที่ยว แวะกินกาแฟเกือบทุกร้านที่ดังๆ แต่ขากลับว่านน้ำยิงตรงอย่างเดียว นอกจากแวะกินข้าวกับเข้าห้องน้ำ เขาก็ไม่ยอมเสียเวลาแวะที่ไหนเลย ก่อนกลับบ้าน ทุกคนพากันแวะไปส่งพิมพกานต์ที่บ้าน หญิงสาวไม่ได้โทรบอกใครว่าจะกลับวันนี้ เพราะหวังสร้างความแปลกใจให้ทุกคนในครอบครัว “คิดถึงคุณพ่อคุณแม่ที่สุดเลยค่ะ” หญิงสาวโผกอดบุพการีด้วยความคิดถึง “ทุกคนก็คิดถึงลูก” บิดาตอบแบบเสียงสั่นเครือ “ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปอยู่นานกว่านี้ แต่พอดี มีธุระที่ต้องรีบมาจัดการ เลยกลับมาก

Chapter 23คนหน้าคุ้นเมื่อชายหนุ่มอ่านจบ ทั้งสองคนหันมองสบตากัน ข้อความที่บอกว่า จะรู้จัก พบเจอกับรักแท้ ดังขึ้นมาในหัวของคนทั้งคู่ การโดนบังคับให้แต่งงานแบบนี้เหรอ ที่เขาเรียกว่าเจอรักแท้ ต่างฝ่ายต่างคิดในใจ แต่ไม่มีใครกล้าพูดออกม ว่านน้ำเดินเอาคำทำนายไปเก็บที่เดิม ก่อนถึงบ้านพิมพกานต์ มีร้านอาหารทะเลชื่อดังอยู่ ว่านน้ำรักษาสัญญาที่ให้ไว้ ว่าจะพาเธอมาเลี้ยงข่าว ตอบแทนที่เธอไปทำบุญเป็นเพื่อนเขา “พี่เลือกร้านนี้ เพราะเราชอบอาหารทะเล ” ว่านน้ำหันมาบอกหญิงสาวที่นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ ก่อนลงไปเปิดประตูให้ ร้านอาหารร้านนี้ ถือว่าเป็นร้านอาหารที่บรรดาไฮโซชอบมากินกัน เพราะรสชาติอร่อย อาหารสอด และที่สำคัญคือราคาแสนแพง ขนาดอยู่ใกล็บ้านของพิมพกานต์ เธอยังไม่เคยมากินร้านนี้เลย “ราคาแพงๆทั้งนั้นเลยค่ะ พิมพ์ไม่รู้จะสั่งอะไร” หญิงสาววางเมนูลงกับโต๊ะ เพราะเธอเกรงใจคนเลี้ยง เมื่อเห็นคนพามาด้วยไม่ยอมสั่ง ว่านน้ำจึงจัดการสั่งอาหารเอง เพราะราคาอาหารแค่นี้ไม่กระบกระเป่าเงินหนาๆของเขาได้ ระหว่างรออาหาร สายตาของชายหนุ่มมองเห็นชายหญิงสอ

Chapter 25คืนวันเข้าหอ“คุณแม่นี่เลือกชุดนอน ได้ดีเยี่ยมจริงๆ” ว่านน้ำมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่หื่นหระหาย จนพิมพกานต์ต้องเอามือปิดจุดที่ควรบังไม่ให้เขาสอดสายตามองเห็นได้ “วันนี้เป็นอะไร ทะลึ่งตลอดเลย” พิมพกานต์ถามตรงๆ “ถามตรงๆ พี่ก็ขอตอบตรงๆ วันนี้เราแต่งงานกัน วันนี้เราเป็นสามีภรรยากัน ใจคอจะให้พี่นอนมองเธอเฉยๆ แล้วพอเวลาผ่านไป ก็หย่า คืนอิสรภาพให้กับเธอ โดยที่เธอไม่เสียอะไร ครอบครัวเธอก็ได้ผลประโยชน์ที่ตกลงกับพ่อพี่ไว้อย่างสบายๆเหรอ” คำพูดตรงๆที่เจ้าบ่าวคืนนี้พูด มันตรงจนน้ำตาพิมพกานต์ไหล หญิงสาวรู้สึกเหมือนเป็นแค่สินค้า ที่พ่อค้าซื้อมาก็ต้องใช้ ถึงจะคุ้มแก่เงินที่เสียไป “พิมพ์เธอทำอะไรขิงเธอ” ว่านน้ำตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า พิมพกานต์ถอดชุดนอนลงกองกับพื้นต่อหน้าเขา ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา ยืนนิ่งไม่พูดอะไร “พิมพ์เป็นสินค้า ส่วนพี่เป็นพ่อค้า ซื้อแล้วก็ใช้ให้คุ้มสิคะ” สิ้นเสียงคำพูดที่สั่นเครือ หญิงสาวผลักว่านน้ำลงนอนกับที่นอนกลางห้อง ขาขาวเรียวก้าวคร่อมร่างหนาที่กึ่งนอนกึ่งหนั่ง สีหน้าตกใจ หน้าสวยยื

Chapter 27รักคือการเคียงข้าง “พี่ต้องไปอยู่ที่นั่นอย่างไม่มีกำหนด หรืออาจจะอยู่ตลอดเลย พิมพ์จะไปกับพี่หรือจะอยู่กรุงเทพ” คนถามหลบสายตา เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวรินทร์เขากลายเป็นคนกลัวความผิดหวัง และมองโลกในแง่หลายต่างจากเมื่อก่อน “พิมพ์แล้วแต่พี่ค่ะ แล้วพี่ต้องการให้พิมพ์ไปด้วยไหม” หญิงสาวก็มีความรู้สึกไม่ต่างจากเขา เธอไม่อยากอ้อนตามเขาเหมือนเด็กๆ ถ้าเขาไม่ให้เธอไป เธอพร้อมจะกลับไปอยู่บ้านของเธอ “เราแต่งงานกันแล้วนะ ถึงแม้ว่าทางพฤตินัยเราจะยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พิมพ์คือภรรยาของพี่ ทำไมพี่จะต้องอยากอยู่คนละที่กับพิมพ์ล่ะ” ว่านน้ำมองตาหญิงสาว “ถ้าอย่างนั้น พี่มาถามพิมพ์ทำไม ในเมื่อพิมพ์เป็นภรรยาพี่ ตามที่สังคมรับรู้ พิมพ์ก็คงไม่อยากให้สังคมติฉินที่ต้องอยู่แยกกับสามี” หญิงสาวประชดประชัน “เมือนเรากำลังทะเลาะกันเลย พี่ไม่รู้จะพูดยังไง ถ้าพี่เผลอพูดอะไร ที่ทำร้ายใจพิมพ์พี่ก็ขอโทษด้วย แต่ที่พี่มาถาม เพราะที่นั่นกำลังลำบาก อาจมีการต่อสู้ ทั้งจากคน จากธรรมชาติ และพิมพ์เองก็เป็นผู้หญิงที่ไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาให้ลำบากขนาดนั้น ไหนพิมพ์จะต