บททั้งหมดของ ทวงรักแฟน(เก่า)คนโปรด: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11น่าหมั่นไส้ชะมัดฉันหันขวับไปจ้องหน้าผู้ชายคนนี้ตาเขม็งทันทีที่เห็นว่าภาพบนหน้าจอนั้นปรากฏเป็นรูปของฉันและเขาเมื่อสมัยเรียนมหาวิทยาลัย เขาจงใจเลือกรูปที่ฉันกำลังร้องไห้ขี้มูกโป่งออกมาแต่งอย่างเคร่งเครียด“แต่งรูปไง”“คุณว่างนักหรอ! แล้วไปเอารูปฉันมาจากไหน”“ถ่ายเอง”“โรคจิตหรือไง”“ทำไมต้องโรคจิต! พี่ถ่ายรูปเธอแถมเป็นตอนร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้ พี่ถือว่าได้ภาพช็อตเด็ดจากอดีตดาวคณะเลยนะ”“ลบเลย! น่าเกลียด!”“น่ารักดีออก! เรื่องไรจะลบพี่เก็บมาตั้งเจ็ดแปดปีเรื่องไรจะลบล่ะ”“พี่จะลบเองหรือจะให้ฉันลบ”“ไม่ลบ!” ฉันพุ่งตัวเข้าไปแย่งเมาส์จากมือของเขาทันทีที่เขาทำหน้ามึน และพี่เธียรเองก็ไม่ได้จะยอมให้ฉันนั้นแย่งมาได้ง่าย ๆ ทำให้เราสองคนยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่แบบนั้นนานหลายนาที จนไม่ได้เห็นเลยว่ามีบุคคลอื่นเดินเข้ามา“ทำอะไรกันน่ะ..” ฉันตกใจเสียงที่ดังมาจากทางหน้าห้องจนต้องเด้งตัวเองกลับมายืนนิ่ง หันไปด้านนอกก็เห็นว่าเป็นคุณหนูน้ำตาลที่เดินถือถุงขนมเข้ามามองเราสองคนด้วยใบหน้าที่ตื่นตระหนก เธอมองหน้าฉันสลับกับมองหน้าของพี่เธียรอย่างคนที่แสดงออกถึงความไม่พอใจและสงสัยฉันยืนนิ่งอยู่เช่นนั

ตอนที่ 13พี่ไม่ใช่คนดี.. เราก็รู้ | NC18+ 🔞🔞“ไอ้เธียรโว๊ย~ ปายหรือยาง~” ผมจัดการคาดเข็มขัดนิรภัยให้ม่านฟ้าก่อนจะปิดประตูแล้วเดินออกมามองหน้าเพื่อนที่เปิดกระจกรถมาจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความหงุดหงิด“ไม่ไปแล้ว.. จะไปนอน”“ไอ้เพื่อนเลว! ไอ้เพื่อนทรพี! อ้ายเพื่อนนิสัยม่ายเด!”“พี่เธียร~ ปาย!! กินหล้าว~”“ไอ้เธียรปายกินหล้าว~” ผมยืนเกาหัวแกรก ๆ มองบรรดาเพื่อนที่จ้องหน้ากดดันและผู้หญิงในรถ ก่อนที่รถทั้งสองคันของเพื่อนนั้นจะลดกระจกลงมาทำให้ผมนั้นเห็นบรรดาเพื่อนขี้เมาทั้งหลายนั้นหันมาจ้องผมเป็นตาเดียว“เออ ๆ รอแป๊บ” ผมล้วงมือหยิบมือถือมากดโทรออก คุยกับปลายสายสองสามประโยคแล้วจัดการส่งโลเคชันไปให้กับเขา“รอคนขับรถก่อน.. พวกมึงขับเองกูกลัวได้ไปฟังพระสวด” ผมพูดจบก็เดินเปิดประตูรถเข้าไปนั่งรอด้านในโดยที่ไม่ได้สนใจเสียงบ่นของเพื่อนอีกเลย รอเพียงไม่เกินสิบห้านาทีเดชาคนขับรถของผมก็วิ่งหน้าตื่นมาเคาะกระจกข้าง ๆ“เจ้านายครับผมพาคนมาแล้วครับ”“นู้น! สองคันนั้นไปคอนโด” ผมเห็นเดชาหันไปมองรถที่มีใบหน้าของเพื่อนผมยิ้มให้หน้าสลอนก่อนจะหันมามองหน้าผมนิ่ง ๆ“ครับ”คอนโดผมจอดรถจนนิ่งสนิทก่อนจะปลด

ตอนที่ 15หวง.. ทุกอย่างที่เป็นเธอเมื่อนึกถึงสิ่งที่พอจะเป็นไปในเวลานี้จึงทำให้ฉันคิดออกได้หนึ่งวิธี และทันทีที่เห็นแสงสว่างเล็ก ๆ ทางรอดเพียงทางเดียวที่มีอยู่ทำให้ฉันจึงรีบหยิบมือถือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะทักหาเพื่อนสมัยเรียนที่เป็นอัจฉริยะด้านนี้โดยเฉพาะ และเขานั้นก็ไม่ทำให้ฉันผิดหวังทันทีที่ทักหาเขาพิมเล่าเรื่องราวให้เขาเข้าใจก็ได้วิธีที่สามารถกู้ไฟล์ที่ถูกลบไปได้ภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมง‘ขอบใจมากนะไวเปอร์.. ไว้ม่านจะเลี้ยงข้าว’ ฉันกดส่งข้อความให้เพื่อนเป็นประโยคสนทนาสุดท้ายด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ก่อนจะจัดการปริ้นเอกสารที่จำเป็นออกมาจนแล้วเสร็จ“เรียบร้อยแล้วค่ะ” ปลายหางตาของฉันเหลือบมองสังเกต เห็นว่าคุณหนูน้ำตาลนั้นมีอาการตกใจไม่น้อยที่เห็นว่าฉันนั้นสามารถกู้เอกสารที่ถูกลบออกไปได้และกำลังเดินนำเอกสารนั้นไปยื่นให้กับเขา“เก่งนิ” ปิติภัททรเอ่ยออกมาพร้อมยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยส่งให้ ก่อนจะเก็บข้าวของที่จำเป็นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง“แม่ไม่ไปไหนหรอครับ วันนี้ผมกับม่านฟ้าประชุมทั้งวันคงไม่อยู่คุยกับแม่นะครับ” เขาจ้องมองไปที่คุณหญิงอมรและผู้หญิงของคุณหญิงอย่างคนที่แสดงออกว่าจร

ตอนที่ 17เจ้าเด็กแสบจอมวางแผนเพราะเมื่อวานกินอิ่มนอนหลับสบายทำให้เช้านี้ฉันตื่นสายมากเป็นพิเศษ แต่ยังถือว่าโชคดีอยู่ไม่น้อยเพราะว่าวันนี้เป็นวันหยุด ฉันนอนบิดตัวอยู่บนที่นอนนุ่มอยู่นานหลายนาทีแต่ในใจกลับรู้สึกไม่สบายใจราวกับว่าหลงลืมอะไรไป แต่ไม่ว่าจะนึกยังไงกลับนึกไม่ออกจึงทำได้เพียงหงายท้องนอนหลับตานิ่ง ๆ ก่อนจะลืมตามองเพดานห้องด้วยสายตาที่ว่างเปล่าก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!"คุณแม่ครับ! คุณแม่ตื่นหรือยังครับ.. คุณแม่บอกว่าจะพาผมไปเที่ยวสวนสนุกไง.. ตื่นหรือยังครับ" ฉันเด้งตัวด้วยความเร็วแสงมานั่งบนที่นอนด้วยอาการของคนที่ตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเรียกของลูกชายแล้วภาพการให้คำมั่นสัญญาเมื่อคืนไหลกรอเข้ามาในหัวราวกับสายน้ำ ลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้สัญญากับเตชินไว้ว่าจะพาเขาไปเที่ยวสวนสนุก"ตื่นแล้วครับ! ลูกแต่งตัวหรือยัง" ฉันตะโกนออกไปบอกกับลูกชายพร้อมกับรีบร้อนลุกจากที่นอนหวังจะไปหาเสื้อผ้าเพื่อจะเตรียมตัวอาบน้ำ แต่เพราะความเร่งรีบในตอนที่ฉันนั้นเพิ่งตื่นทำให้สองเท้าไม่สามัคคีกันเสียเท่าไหร่ พากันพันกันเองจนล้มลงไปหน้าคะมำอยู่ที่พื้นไม่แรงนัก"โอ๊ย! เจ็บชะมัด" ฉันยกมือขึ้นมาลูบหัวเข่าตัวเองป้อย ๆ ก่

ตอนที่ 19พี่รู้สึกว่าหนูกำลังหึงพี่อยู่นะฉันหันหน้าไปมองภรรยาของคุณคณิน สลับกับมองหน้าของผู้ชายด้านข้างที่เขาค่อย ๆ ขยับกายออกมาเพื่อมองเธอ ด้วยใบหน้าและท่าทางไม่ค่อยสู้ดีนัก‘หมายความว่ายังไง.. สองคนนี้รู้จักกันงั้นหรอ‘ฉันได้แต่เก็บคำถามนี้ไว้ในใจโดยที่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา หากเรื่องไปในทางที่ว่าพี่เธียรเคยตามจีบเวียงพิงค์แล้วละก็อาจจะไม่เป็นผลดีต่อการทำธุรกิจของเราในครั้งนี้ แต่หากไม่ใช่ทำไมพี่เธียรต้องทำหน้าพะอืดพะอมแบบนั้น“สบายนะคะ”“สบายดีครับ.. น้องเวียงพิงค์ล่ะ สบายดีนะ”ฉันมองดูทั้งสองที่เริ่มมีท่าทีที่ดีต่อกันต่างจากเมื่อครู่เล็กน้อย แต่คงไม่ได้มีแค่ฉันที่สงสัยความสัมพันธ์ของทั้งสอง เพราะตัวของคุณคณินเองก็มองภรรยาของเขากับพี่เธียรด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่เช่นกัน“พวกคุณสองคนรู้จักกันด้วยหรอครับ”บางที.. เรามองคนที่ภายนอกไม่ได้จริง ๆ ฉันเคยคิดว่าคุณคณินจะเป็นคนที่เงียบขรึมไม่ค่อยพูดจาเสียเท่าไหร่ ที่สำคัญเวลางานเขาช่างเป็นผู้ชายที่เข้าถึงตัวได้ยากมากคนหนึ่ง แต่วันนี้ฉันกลับเพิ่งค้นพบว่าภายในใบหน้าที่ดูดุดันของเขานั้นแฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นมากมาย“รู้จักค