บททั้งหมดของ ทวงรักแฟน(เก่า)คนโปรด: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตอนที่ 28ปวดหนึบที่อกข้างซ้ายฉันนั่งมองแผ่นตรวจครรภ์ในมือนิ่งหลังจากที่สวาปามอาหารที่พี่ชบาทำให้อย่างคนที่ไม่เคยกินมาก่อน และด้านพี่ชบาเองก็มองหน้าฉันด้วยสายตาประหลาดแบบนั้นจนหมดมื้ออาหารเมื่อไม่ได้รู้สึกมวนท้องในแบบของป่วย อาหารเป็นพิษ นั่นจึงทำให้ฉันเอะใจจนต้องออกไปร้านขายยาเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์มาทดสอบเพื่อความแน่ใจ ฉันนั่งมองเส้นสีแดงที่สว่างชัดขึ้นสองขีดในแผ่นที่สามด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความรู้สึกมันทั้งตื่นเต้นและมวนท้อง มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาลูบหน้าท้องของตัวเองโดยสัญชาตญาณก่อนจะนั่งถอนหายใจอยู่ในห้องน้ำนานหลายนาที"จะบอกพี่เธียรยังไงละเนี่ย" ฉันได้แต่นั่งนิ่ง ๆ ไม่ได้ขยับไปไหน ความรู้สึกและคำถามมากมายในหัวตีกันวุ่นวายเต็มไปหมด"คุณแม่ครับ ผมอยากไปเดินเล่น" ฉันได้สติขึ้นมาอีกครั้งในตอนที่ได้ยินเสียงลูกชายส่งเสียงเรียกที่ด้านนอก ก่อนจะตามมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องน้ำที่อยู่ในห้องของฉันก๊อก! ก๊อก!"คุณแม่ครับ ทำอะไรอยู่เข้าไปนานแล้วนะครับ" ฉันสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดออกก่อนจะกดชักโครกแล้วหยิบที่ตรวจครรภ์ทั้งสามอันโยนทิ้งในถังขยะ พร้อมทั้งสาวเท้าออกมาเปิด

ตอนที่ 30ลาก่อนฉันไม่รู้เลยว่าตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกยังไง ความรู้สึกที่โกรธจนสั่นเทา ความรู้สึกที่หัวใจแตกสลายอีกครั้ง ความรู้สึกที่เหมือนกับคนที่กลับมาโง่งมเพราะคนเดิม ความรู้สึกของคนที่เจ็บแล้วไม่เคยจะจำถึงแม้ว่าจะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมาแต่สำหรับฉันในเวลานี้มันกลับยากมากเหลือเกิน ฉันหันหลังพร้อมกับก้าวเท้าออกมาจากห้องทำงานของพี่เธียร เพราะไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ได้เห็นว่าฉันนั้นเสียน้ำตาให้กับเขาอีกครั้ง ฉันไม่ได้หันไปมองหน้าของเขาและพี่เธียรเองก็ไม่แม้แต่จะรั้งฉันไว้ด้วยซ้ำ หากเขาเรียกฉันไว้สักนิดฉันก็พร้อมที่จะหยุดเท้าลงทันทีแท้ ๆไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นจุดเริ่มต้นมาจากเรื่องไหน ทั้งหมดที่พี่ทำลงไปเพราะอะไร หรือเพียงแค่เขาคิดเพียงแค่อยากเล่นสนุกกับฉันอย่างที่เขาพูดออกมาเท่านั้น “โง่สิ้นดี! มารียาเธอมันโง่สิ้นดี!”ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานก่อนจะเก็บข้าวของที่สำคัญลงกล่อง หากเป็นเช่นนี้ฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำงานอยู่ที่นี่ งานที่คุณหญิงอมรสั่งให้ฉันจัดการก็ถือว่าสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เพราะตอนนี้ลูกชายสุดที่รักของเขากำลังจะได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือกให้ ส่วนเรื

ตอนที่ 32การตัดสินใจที่แน่วแน่ผมมองน้องสาวเพียงคนเดียวของตัวเองที่กำลังเคี้ยวองุ่นจนแก้มทั้งสองข้างของเธอนั้นบวมตุ่ย หลังจากที่ผมรู้เรื่องของม่านฟ้า ผมก็ใช้เวลาคิดอยู่นานหลายชั่วโมงว่าจะทำอย่างไรดี จนเมื่อไอ้ราชันย์มันโทรมาว่าถึงสนามบินแล้วให้ผมรีบบินกลับไทยโดยด่วน เพราะว่าเอเดนนั้นโทรไปฟ้องเรื่องที่ผมกำลังเผชิญน้องสาวของผมเองจากเหตุการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องเสียศูนย์เป็นอย่างมาก ในตอนที่เธอโทรศัพท์มาหาผมแล้วบอกว่าจะกลับไปคบกับไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น ผมบอกตามตรงว่าผมโมโหมาก แต่เพราะว่าครอบครัวของเราให้สิทธิ์ในการตัดสินใจด้วยตัวตัวเองมาตลอดเรื่องนี้ผมจึงไม่สามารถทำอะไรได้สายตาของผมทอดมองออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินที่เห็นเพียงก้อนเมฆที่ปกคลุมไปทั่วผืนฟ้า ผมไม่สามารถหลับตาลงได้เลยเพราะความคิดหลายอย่าง จนเมื่อนกเหล็กลำนี้มาถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ผมก็รีบนั่งรถกลับบ้านทันทีและทันทีที่ผมกลับมามาถึงบ้านผมก็เห็นสีหน้าของพี่ชบาที่ดูเป็นกังวลไม่น้อย และทันทีที่เธอนั้นเห็นผมที่ไม่ได้บอกได้กล่าวว่าจะบินกลับมาวันนี้ เธอก็รีบมาฟ้องผมเรื่องของม่านฟ้าทันที เธอไม่ยอมกิน เธอไม่ยอมน

ตอนที่ 34ผิดสัญญาผมที่สวมชุดสูทสีขาวกลัดดอกกุหลาบแดงที่หน้าอกข้างซ้าย สองเท้าก้าวเดินต้อนรับแขกเหรื่อที่เข้ามาในงาน ข้างกายมีสาวสวยอย่างน้องน้ำตาลที่สวมชุดราตรีปักเพชรสีเดียวกันเรียกได้ว่าทำให้เราทั้งสองคนนั้นเป็นจุดเด่นในงานครั้งนี้ถึงแม้ว่าช่วงนี้ก็มีความรู้สึกที่แปลกใจอยู่สักหน่อย ราวกับว่าจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแต่เพราะมันคือหน้าที่ที่ผมตัดสินใจแล้ว และนี่ก็เป็นผลของการแลกเปลี่ยนอย่างหนึ่งงานหมั้นที่ถูกจัดที่โรงแรมหรู แขกเรือที่เข้ามาในงานมีแต่คนมีอำนาจ เงินทอง และชื่อเสียง ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะเพอร์เฟกต์ไปเสียหมด แต่สำหรับผมมันก็เป็นแค่งานที่รวมคนรวยเท่านั้น“พี่เธียรยิ้มหน่อยไหมคะ ทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ขนาดนี้ ทำไมคะการที่พี่กำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับน้ำตาลมันดูทุกข์ขนาดนั้นเลยหรอคะ” ผมเบนหน้าไปลงเล็กน้อยมองสาวที่อยู่ด้านข้างอย่างไม่ได้แสดงอารมณ์ใดออกมา น้ำตาลจ้องใบหน้าของผมพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ แต่ช่างดูเป็นรอยยิ้มที่ผมดูยังไงก็ไม่จริงใจเลยสักนิด“อย่าบังคับพี่ให้มาก” ผมตอบเพียงแค่นั้นโดยไม่ได้สนใจอะไร ก่อนจะเดินหลบมุมก่อนจะปลีกตัวออกมาด้านนอก เมื่อเห็นเป้าหมายจึงได้เดิน

ตอนที่ 36ความจริงเมื่อ6ปีก่อน“เด็กในท้อง?” ไม่รู้ว่าตัวว่ากำลังแสดงสีหน้าแบบไหน รู้เพียงแค่ว่าตอนนี้ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยินมากจริงๆ หากวันนี้เธอไม่ประสบอุบัติเหตุผมไม่รู้เลยว่าจะได้รู้เรื่องที่กำลังมีลูกเมื่อไหร่ หรือม่านฟ้าตั้งใจที่จะปิดบังผมไปตลอดชีวิต ผมละสายตาจากใบหน้าของผู้เป็นพ่อเปลี่ยนไปจ้องมองผู้หญิงที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ก่อนจะหันกลับไปมองใบหน้าของชายมีอายุและพี่ชายที่แสนจะเกรี้ยวกราดของเธออีกครั้ง“พ่อไปบอกมันทำไม! คนอย่างมันไม่สมควรที่จะรับรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้ม่านเลยด้วยซ้ำ!” เขายังคงมีน้ำโหและยังคงพูดจาเชือดเฉือน จ้องมาที่ใบหน้าผมเรากลับว่าอยากจะกินเลือดกินเนื้อ“ผม.. กำลังจะเป็นพ่อลูกสองหรอ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ติดจะตกใจ หันไปขอความมั่นใจทางผู้ใหญ่ที่อยู่เพียงคนเดียวในห้องนี้ แต่ยังไม่ทันที่พวกเรานั้นจะได้เอ่ยอะไรต่อก็มีพยาบาลเดินเข้ามาในห้องพักฟื้น ทำให้พวกเราต้องเงียบเสียงลง“เธอเป็นยังไงบ้างครับ” ผมเอ่ยถามทันทีที่พยาบาลเตรียมจะออกด้านนอก เธอหันมามองหน้าผมพร้อมตอบด้วยนะเสียงเรียบนิ่ง“อาจต้องรอคุณหมอนะคะ จากที่ดูตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ”