Semua Bab OH NO! MY SON'S FATHER IS A RICH MAN I MUST MARRY: Bab 121 - Bab 130

Habang nakatayo sa gitna ng marangyang banquet hall, hindi mapakali si Sheena habang pinagmamasdan ang bawat grupo ng mga bisita. Ang mga mata niya’y aligagang tumatakbo mula sa isang panig ng silid patungo sa kabila, pilit hinahanap si Rosa. Mahigpit niyang hawak ang kanyang baso ng champagne, ang mapuputi niyang daliri’y halos bumaon sa salamin. Ngunit sa kabila ng kanyang pagtingin sa bawat sulok, hindi niya makita si Rosa.Sa kabilang banda, sa mas tahimik na buffet restaurant na katabi ng banquet hall, mahinahong kumakain si Rosa sa tabi ng bintana. Ang malambot na liwanag ng mga ilaw ng lungsod ay bumabagsak sa salamin, nagbibigay ng mainit at komportableng ambiance sa paligid. Tahimik niyang ninanamnam ang bawat kagat ng kanyang pagkain, lubos na walang ideya sa kaguluhang nagaganap sa itaas.Isang lalaki na nasa early thirties ang pumasok sa silid. Ang kanyang suot na matalim na suit ay nagpapahiwatig na isa siyang panauhin sa espesyal na okasyon. Nang mapansin niya si Rosa, n

Habang nakayuko si Sheena upang pulutin ang basag na piraso ng porselana, isang malalim na boses ng lalaki ang biglang pumigil sa kanya.“Huwag mong hawakan! Baka masugatan ka. Hayaan mo na ang waiter ang mag-ayos niyan.”Mababa ngunit matigas ang tono ni Trojack.Sandaling natigilan si Sheena, ang mga daliri niya'y nakabitin sa ere malapit sa mga piraso. Alam na niya ang magiging reaksyon nito. Bumuntong-hininga siya nang mahina at nagkunwaring nalulungkot habang binigkas, "Sayang naman at nasira."Tumayo siya nang dahan-dahan at marahang hinagod ang balikat na parang may iniindang sakit.“Nasaktan ka ba?” tanong ni Trojack, bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha.“Huwag mong sisihin si Rosa,” mabilis na tugon ni Sheena habang kinakagat ang mapulang labi sa kunwaring pagpipigil. "No matter how she treats me, I won’t hold it against her." Bahagya pang nanginig ang boses niya, tila sinadya para ipakita ang pinaghalong hinanakit at pagtitiis.Si Rosa na nakatayo ilang talampakan ang layo

Habang papalapit si Rosa sa entablado, ngumiti ang male host at bumasang maligaya sa kanya. "Ikaw ba si Miss Rosa Melandez?" tanong nito, may pagka-biro pero pormal.Tumango si Rosa, halatang hindi komportable. "Oo, pero wala akong nalaglag," sagot niya, bahagyang tinitingnan ang paligid. Pakiramdam niya, napakabigat ng mga tingin ng mga bisita, parang lahat ay nakatutok sa kanya.Tumawa ang host ng may kaunting misteryo. "Ah, pero may nalaglag ka nga. Ang pinakamahalagang bagay sa buhay mo."Ang cryptic na pahayag na iyon ay nagdulot ng bulung-bulungan sa buong madla. Bago pa makapagsalita si Rosa, nagbago ang musika. Isang romantikong banyagang ballad ang nagsimulang tugtugin, ang melodiya nitong malungkot at puno ng emosyon ay lumaganap sa buong hall. Ang mga bisita, na naiintriga sa nangyayari at naaakit ng awit, ay nagsimulang magsama-sama at lumapit sa entablado.Nagtaka si Rosa. Sino ang pumili ng kantang ito? Ano ang nangyayari?Bago pa siya maka-react, nakita niyang may isang

Samantalang si Rosa ay mabilis na hinila si Shan palabas ng entablado at dumaan sa mga tao. Nakakita sila ng tahimik na lugar at binuksan niya ang pinto ng isang bakanteng kuwarto, hinila siya papasok.Isinara ni Shan ang pinto at pinatanggal ang ingay mula sa labas. Kaagad na kinuha ni Rosa ang kanyang kamay, inabot ang diamond ring, at inilagay ito sa kanyang palad. “Shan, magkaibigan lang tayo. Pasensya na, hindi ko matanggap ang proposal mo.”Napaatras si Shan at hindi makapaniwala, pinagmamasdan ang singsing. “Bakit? Bakit hindi mo matanggap ang alok ko? Hindi ba ako sapat? O may mali bang nangyari?” tanong niya, ang kaba ay naramdaman sa boses niya.She gently shook her head and looked at him with kindness. “Shan, ang galing-galing mo, you’re wonderful. Hindi ito tungkol sa iyo. Ang problema ay nasa akin, wala kang kinalaman dito.”“Ano ibig mong sabihin na ‘problema mo’? Sa mata ko, ikaw na ang pinakamaganda—ikaw ang babaeng mahal ko,” sabi ni Shan, ang tingin niya ay puno ng p

“Don’t ever forget,” he murmured, his voice low and dangerous. “You’re mine, Rosa. Even if you don’t admit it, even if you fight it—I won’t let anyone take you away from me.”Humihingal si Rosa, sinusubukan niyang pagaanin ang tibok ng kanyang puso. Namumula ang kanyang pisngi, at ang kanyang mga labi’y tila nag-iinit mula sa tindi ng halik. Sa kabila ng kanyang kalituhan, nanumbalik ang galit na pumuno sa kanyang dibdib, tinatalo ang anumang emosyon na ayaw niyang pangalanan.“You’re insane,” she spat, glaring at him with all the defiance she could muster. “You don’t own me, Trojack! I’m not yours, and I never will be!”Sa likod ng isang pintuan na natatakpan ng mga anino ng mga dahon, may isang pares ng mga mata na puno ng selos at halos nawawala sa katinuan na lihim na nagmamasid sa bawat kilos nila.Sheena stood frozen, her fingers gripping the edge of the doorway tightly. If she had merely speculated before, now she had undeniable proof.Nasaksihan niya mismo.Sa pagitan ng mga s