Habang nakayuko si Sheena upang pulutin ang basag na piraso ng porselana, isang malalim na boses ng lalaki ang biglang pumigil sa kanya.“Huwag mong hawakan! Baka masugatan ka. Hayaan mo na ang waiter ang mag-ayos niyan.”Mababa ngunit matigas ang tono ni Trojack.Sandaling natigilan si Sheena, ang mga daliri niya'y nakabitin sa ere malapit sa mga piraso. Alam na niya ang magiging reaksyon nito. Bumuntong-hininga siya nang mahina at nagkunwaring nalulungkot habang binigkas, "Sayang naman at nasira."Tumayo siya nang dahan-dahan at marahang hinagod ang balikat na parang may iniindang sakit.“Nasaktan ka ba?” tanong ni Trojack, bakas ang pag-aalala sa kanyang mukha.“Huwag mong sisihin si Rosa,” mabilis na tugon ni Sheena habang kinakagat ang mapulang labi sa kunwaring pagpipigil. "No matter how she treats me, I won’t hold it against her." Bahagya pang nanginig ang boses niya, tila sinadya para ipakita ang pinaghalong hinanakit at pagtitiis.Si Rosa na nakatayo ilang talampakan ang layo
Inabot ni Gloria ang kamay ni Rosa, ang maliliit at banayad niyang daliri ay mahigpit ngunit mainit ang pagkakahawak. Paglingon niya sa mga tao sa paligid, malambing niyang sinabi, "This is my goddaughter, Rosa Melandez.” Ang boses niya’y puno ng pagmamalaki at pagmamahal, dahilan upang sandaling tumahimik ang lahat. Ang anunsyo ay parang alon na bumalot sa grupo, bawat isa’y nagbigay ng kani-kanilang reaksyon. The young women in the group couldn’t hide their envy, their eyes lingering on Rosa with a mix of awe and disbelief. Ang maging inaanak ng isang kagalang-galang na tulad ni Madame X or Gloria ay isang bihirang karangalan, isang bagay na pangarap lamang para sa iba. Samantala, sa labas ng bilog ng grupo, may ibang pares ng mga mata na nakatingin nang may matinding damdamin. Si Sheena. Nakatitig siya kay Rosa, ang mga mata niya’y naningkit habang ang dibdib niya’y puno ng selos at galit. Mahigpit na nakasara ang kanyang mga kamao sa kanyang tagiliran, ang kanyang makik
Habang papalapit si Rosa sa entablado, ngumiti ang male host at bumasang maligaya sa kanya. "Ikaw ba si Miss Rosa Melandez?" tanong nito, may pagka-biro pero pormal.Tumango si Rosa, halatang hindi komportable. "Oo, pero wala akong nalaglag," sagot niya, bahagyang tinitingnan ang paligid. Pakiramdam niya, napakabigat ng mga tingin ng mga bisita, parang lahat ay nakatutok sa kanya.Tumawa ang host ng may kaunting misteryo. "Ah, pero may nalaglag ka nga. Ang pinakamahalagang bagay sa buhay mo."Ang cryptic na pahayag na iyon ay nagdulot ng bulung-bulungan sa buong madla. Bago pa makapagsalita si Rosa, nagbago ang musika. Isang romantikong banyagang ballad ang nagsimulang tugtugin, ang melodiya nitong malungkot at puno ng emosyon ay lumaganap sa buong hall. Ang mga bisita, na naiintriga sa nangyayari at naaakit ng awit, ay nagsimulang magsama-sama at lumapit sa entablado.Nagtaka si Rosa. Sino ang pumili ng kantang ito? Ano ang nangyayari?Bago pa siya maka-react, nakita niyang may isang
Sa gitna ng mga tao, nakatitig si Sheena kay Rosa sa entablado, ang mga mata nito ay malapad sa pagkabigla. She was actually proposed to?Hindi pa niya nakikilala ang lalaking nagpropose kay Rosa, ngunit nang marinig niya ang mga tao sa paligid, nalaman niyang walang iba kundi si Shan, ang isa pang kadugo ng pamilyang Yddro at apo ni Madame Gloria.Paano nangyari ito? naiisip ni Sheena. Paano nakuha ni Rosa ang atensyon ng isa pang Yddro? Kung hindi siya pakakasalan ni Trojack, mukhang may isa pang kagaya niyang kahanga-hanga at mayamang lalaki na naghihintay sa kanya. Hindi basta-basta si Shan Baroque—siya ay apo ni Madame Gloria.Samantala, si Rosa na nakatayo sa entablado ay naramdaman ang init sa kanyang mukha dahil sa kahihiyan. Wala siyang magawa kundi humiling na sana ay maglaho na lang siya sa lupa.Ang pampublikong proposal ni Shan ay nakakapanghina. Wala pa nga siyang pagkakataon na makipag-usap sa kanya ng maayos. Kung tatanggihan niya ito ngayon, hindi lang niya masasak
Samantalang si Rosa ay mabilis na hinila si Shan palabas ng entablado at dumaan sa mga tao. Nakakita sila ng tahimik na lugar at binuksan niya ang pinto ng isang bakanteng kuwarto, hinila siya papasok.Isinara ni Shan ang pinto at pinatanggal ang ingay mula sa labas. Kaagad na kinuha ni Rosa ang kanyang kamay, inabot ang diamond ring, at inilagay ito sa kanyang palad. “Shan, magkaibigan lang tayo. Pasensya na, hindi ko matanggap ang proposal mo.”Napaatras si Shan at hindi makapaniwala, pinagmamasdan ang singsing. “Bakit? Bakit hindi mo matanggap ang alok ko? Hindi ba ako sapat? O may mali bang nangyari?” tanong niya, ang kaba ay naramdaman sa boses niya.She gently shook her head and looked at him with kindness. “Shan, ang galing-galing mo, you’re wonderful. Hindi ito tungkol sa iyo. Ang problema ay nasa akin, wala kang kinalaman dito.”“Ano ibig mong sabihin na ‘problema mo’? Sa mata ko, ikaw na ang pinakamaganda—ikaw ang babaeng mahal ko,” sabi ni Shan, ang tingin niya ay puno ng p
"Ang babaeng Melandez na ito ay isa lamang simpleng jewelry designer sa AD Pavilion," ani Sheena na may makahulugang ngiti. "Ang ama niya ay may maliit na kumpanya ng building materials investment. Walang espesyal sa pamilya nila.""Ano? Gano’n lang ang background niya pero nagawa pa rin ni Sir Shan na mag-propose sa kanya?" tanong ng isa sa mga babae, halatang hindi makapaniwala.Lalong lumalim ang ngiti ni Sheena, at may bakas ng panunuya sa kanyang mga mata. "Mukhang... magaling siya sa ibang bagay," sagot niya, puno ng ibig sabihin.The cryptic response made the ladies around her exchange knowing glances, their imaginations running wild. It seemed to them that Rosa must have used cunning means to get close to the powerful Baroque family.Pinanood ni Sheena ang reaksyon ng mga tao at napangiti siya sa sarili. Alam niyang mabilis na kakalat ang tsismis. Hindi magtatagal, lahat ng bisita ay magtatanong kung karapat-dapat ba talaga si Rosa. Ano pa ang maipagmamalaki ng babaeng iyon?
“Don’t ever forget,” he murmured, his voice low and dangerous. “You’re mine, Rosa. Even if you don’t admit it, even if you fight it—I won’t let anyone take you away from me.”Humihingal si Rosa, sinusubukan niyang pagaanin ang tibok ng kanyang puso. Namumula ang kanyang pisngi, at ang kanyang mga labi’y tila nag-iinit mula sa tindi ng halik. Sa kabila ng kanyang kalituhan, nanumbalik ang galit na pumuno sa kanyang dibdib, tinatalo ang anumang emosyon na ayaw niyang pangalanan.“You’re insane,” she spat, glaring at him with all the defiance she could muster. “You don’t own me, Trojack! I’m not yours, and I never will be!”Sa likod ng isang pintuan na natatakpan ng mga anino ng mga dahon, may isang pares ng mga mata na puno ng selos at halos nawawala sa katinuan na lihim na nagmamasid sa bawat kilos nila.Sheena stood frozen, her fingers gripping the edge of the doorway tightly. If she had merely speculated before, now she had undeniable proof.Nasaksihan niya mismo.Sa pagitan ng mga s
"Palagi ka na lang padalos-dalos." malamig ngunit puno ng pag-aalala ang boses ni Trojack. Nakapako ang matalim niyang tingin kay Rosa habang hirap itong tumayo ng maayos."Hindi mo na dapat pinapakialaman," mabilis na sagot ni Rosa, matalim ang tono ng kanyang boses. Hinawi niya ang kamay ni Trojack na parang nasusunog ito sa kanyang balat. Bagamat pilay, lakad siya nang lakad, hindi nagpapakita ng kahinaan.Napakuyom ang panga ni Trojack. Hindi na siya muling kumilos para tulungan ito, alam niyang tatanggihan lang siya. Sinundan na lamang niya ng tingin ang babaeng papalayo. Ang abuhin nitong damit ay bahagyang sumasabay sa bawat hakbang, at ang kanyang pagiging matigas ang ulo ay parang tinik sa dibdib ni Trojack.Sa kalooban niya, alam niyang kasalanan niya kung bakit ito nasaktan. Kung hindi niya ito nadamay sa magulong gabing ito, hindi sana nagkaganoon.Habang pinapanood si Rosa, inilabas ni Trojack ang kanyang telepono at mabilis na tumawag. "May babaeng nahihirapang maglakad
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina