บททั้งหมดของ รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ไล่จังนะ..อยู่ต่ออีกหน่อยไม่ได้หรือไง ยังไม่อยากกลับเลย” จอมขวัญหน้าแดงขึ้นมาอีกรอบแล้วเมื่อได้ยินเสียงเว้าวอน พร้อมกับแววตาระยิบระยับนั่นเข้า เลยแกล้งมองออกไปนอกตัวตึก ก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน“ฉันง่วงแล้ว..อยากพักผ่อน” ใช้ไม้นี้แหละ ลองดูซิเขาจะว่ายังไง“ก็ไปนอนสิ เดี๋ยวยังไงถ้าผมกลับ จะล็อกห้องไว้ให้ก็แล้วกัน” หญิงสาวหันขวับมามองเขาตาวาว ทำตาขุ่นเคืองใส่คนเรื่องมาก ที่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมกลับเสียที“เอาล่ะ ๆ ล้อเล่นน่ะ..กลับก็ได้” จากนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงร่วมร้อยแปดสิบเซนติเมตร บิดขี้เกียจไปมาอยู่เป็นครู่ก่อนจะเดินย้อนเข้าไปในห้องพัก จอมขวัญจำต้องเดินออกมาส่งเขาตามมารยาท ชายหนุ่มหยุดยืนหน้าประตูห้อง คิดว่าเขาจะเปิดประตูออกไป..หากเขากลับหันมาเผชิญหน้ากับหล่อน ที่มัวแต่เดินตามคนตัวสูงมาอย่างกระชั้นชิดทำให้เบรกแทบไม่ทัน จึงชนเข้ากับแผงอกกว้างแข็งแรงเข้าเต็ม ๆ“ อุ๊ย!..” ชายหนุ่มตระคองกอดร่างเล็กนุ่มนิ่มได้ทันควันก่อนที่หล่อนจะหงายหลังล้มลงไป พลางใช้นิ้วเรียว แตะเข้าที่คางหล่อน บังคับให้เงยขึ้นมาสบตากันจังๆ“ กลัวอะไรหรือ..จอมขวัญ?”สีหน้าไม่ได้บ่งบอกว่าล้อเล่นเหมือนอย่างเคย

จอมขวัญถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อแกะกระดุมเม็ดสุดท้ายได้ กว่าจะเสร็จภารกิจก็เล่นเอา หัวใจแทบหยุดเต้นไปเลยทีเดียวเหลือก็แต่ด้านหลังหล่อนต้องพลิกตะแคงตัวคนร่างใหญ่ เพื่อถอดเสื้อออก และขณะที่หญิงสาวกำลังออกแรงโน้มไหล่ของเขาให้พลิกอยู่นั้นพลันต้องสะดุ้งสุดตัว เมื่อได้ยินเสียง งัวเงียจากคนที่หลับไม่รู้เรื่องก่อนหน้า“ผมไม่สบายอยู่นะคุณ” เสียงทุ้มต่ำทำให้คนที่พยายามพลิกตัวให้อย่างทุลักทุเล ตัวแข็งทื่อไปถนัดใจ แต่เมื่อก้มลงมองใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้แดงก่ำเพราะพิษไข้ ก็เห็นเขายังคงหลับตาสนิท เสียงหายใจก็สม่ำเสมอเหมือนเดิม พลอยทำให้หล่อน ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอกอีกรอบ“สงสัยคงละเมอ”“ใครบอกว่าละเมอ” คราวนี้เสียงงัวเงียเมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น มีแต่เสียงทุ้ม ๆ เข้มงวดตอบกลับมา เล่นเอาหญิงสาวแทบตั้งตัวไม่ทัน เมื่ออยู่ในท่าที่ล่อแหลมน่าดู ตอนนี้ตัวหล่อนเหมือนนอนเกยอยู่บนตัวของอีกฝ่าย แถมลำแขนเล็กเรียวก็โอบรอบหัวไหล่ของชายหนุ่มอยู่ตาต่อตาประสานกันแน่วนิ่ง อย่างไม่มีใครทันได้พูดอะไรออกมา“นี่..คุณให้โอกาสผมหน่อยสิครับ ให้ผมหายดีก่อนนะ..ถ้าให้ทำตอนนี้น่ะ คงดีไม่ดีแน่ คุณอาจจะติดไข้จากผมก็ได้นะ”"

“น่านะ..เห็นใจคนไข้ที่น่าสงสารหน่อยเถอะนะครับ..รับรองว่าจะไม่ทำอะไร ไปมากกว่า..การนอนเฉย ๆ สาบาน" หญิงสาวต้องก้มหน้าซ่อนยิ้มไว้อย่างยากลำบากเมื่อได้ยินคำสาบาน แถมด้วยท่าตะเบ๊ะแบบทหารจำเป็นของเขา อ๊ะ..เอาก็เอา คิดเสียว่าตอบแทนที่เขาก็เคยดูแลหล่อนอยู่ เมื่อตอนที่ไม่สบายก็แล้วกัน เขาคงไม่กล้าทำอะไรหล่อนหรอกมั้ง..ก็สาบานแล้วนี่. เมื่อหญิงสาวล้มตัวลงนอนเคียงข้างกับเขาแล้วก็หันหลังให้แทบทันที ซ่อนใบหน้าที่แดงก่ำไว้ไม่ให้เขาได้เห็น“อย่าเพิ่งหลับก่อนคนไข้นะ” ชายหนุ่มชะโงกหน้ามามองที่ร่างเล็กอย่างเอ็นดู พลางเอามือเท้าคางในท่านอนตะแคง เมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่นอนหันหลังให้ไม่พูดไม่จา ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ฮึ.. นอนซะชิดขอบเตียงเชียว คิดเหรอว่าอยู่แค่นั้นเขาจะทำอะไรหล่อนไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ไกลสักแค่ไหน หากว่าเขาจะทำจริง ๆ หล่อนก็ไม่พ้นเงื้อมมือเขาไปได้หรอกถ้าไม่อยากถนอมน้ำใจหล่อน สู้รอคอยคืนวันที่หล่อนยินยอมเขาแต่โดยดีไม่ดีกว่าหรือดูเหมือนว่า คนที่สบายดี ไม่ได้ป่วยไข้อะไร จะหลับอย่างเป็นจริงเป็นจังไปเสียแล้ว ดูจากใบหน้าและเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอนั่น แสดงว่าหล่อนหลับไปแล้วจริง ๆ หลับลึกเสียด้วย คนไข

ฉับพลันทันใดนั้นเอง หัวใจของหล่อนก็กระตุกวูบไปเสียหนึ่งที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงคุ้นตา เขาสวมสูทสีเข้มเข้ามาในงานพร้อมด้วยผู้หญิงสาวที่สวยเอามาก ๆ เมื่อหล่อนอยู่ในชุดราตรีสีแดงสด ช่างขับผิวขาวเนียนละเอียดนั้นให้ดูผุดผ่องเป็นยองใย เสียเหลือเกิน ภาพหนุ่มหล่อ สาวสวยที่เดินควงแขนกัน เข้ามาในงานของทั้งสอง ทำให้เป็นที่สะดุดตา และเรียกจุดสนใจให้แก่ผู้ร่วมงานได้เป็นอย่างดี ทำเอาสาวๆ ที่มีคู่ควงมาแล้วยังอดรู้สึกอิจฉาในความหล่อเหลาของบอสใหญ่ไม่ได้ เช่นเดียวกับหล่อนที่ตอนนี้ รู้สึกเจ็บแปลบในหัวใจ เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจของทั้งคู่ ที่เดินควงแขนกันเข้ามาในงาน หยุดแวะทักทายคนโน้นคนนี้ บ้างตามมารยาท ฮึ!..ที่แท้การหายตัวไปตั้งแต่เมื่อตอนสายของเจ้านาย ก็เพราะไปรับแม่แพทซี่อะไรนั่นอยู่ล่ะสิ ทำไมต้องควงมาเยาะเย้ยกันขนาดนี้ด้วย มันเจ็บนะ มันเจ็บที่ใจนี่ คนใจร้าย.. ยิ่งคิดก็ยิ่งเหมือนตอกย้ำตัวเอง ให้น้อยเนื้อต่ำใจนัก เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับหล่อน ที่ผ่านมา เขาคงไม่ได้คิดอะไรกับหล่อนจริง ๆ จัง ๆ คงเป็นแค่ความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อได้ใกล้ชิดกับอิสตรี หรือเพื่อตอบสนองความต้องการทา

หัวใจที่เต้นสม่ำเสมอ เป็นจังหวะคล้ายได้ผ่อนคลาย มัฆวัฒน์ เพียงแค่ทอดสายตามองอย่างเดียวเท่านั้น ก็ให้ความพอใจได้ในระดับหนึ่ง“ อือ..” เสียงละเมอที่ฟังไม่ค่อยได้ใจความนัก และ..อย่างอดใจไม่ไหวอีกต่อไป ชายหนุ่มจึงหยุดเสียงเหล่านั้นด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของเขา จนริมฝีปากบางเย็นเฉียบ ค่อยอุ่นขึ้นเพียงแค่จูบ ชายหนุ่มเอนหลังลงนอนพร้อมกับกระชับอ้อมแขน โอบร่างแน่งน้อยเข้ามาซบกับอกกว้าง เขาสูดลมหายใจดอมดมเส้นผมที่หอมกลิ่นแชมพู ถึงแม้จะปะปนไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์บ้างก็ตาม มันกลับทำให้กลิ่นนั้น น่าหลงใหลเป็นทวีคูณ และกลิ่นนั้นเองที่กล่อมให้เขาหลับไปพร้อม ๆ กับหล่อน..เช้าของวันใหม่ ร่างบอบบางควานหาผ้าห่มนวมผืนหนาเข้ากับตัวเมื่อรู้สึกถึงความเย็น และก็ได้กลิ่นอายของใครก็ไม่รู้บนเตียง กลิ่นของใครอย่างนั้นหรือ คล้ายโคโลญจ์ผู้ชาย แล้วจู่ ๆ เรื่องเมื่อคืนก็ผุดขึ้นมาในสมอง จำได้ว่าหล่อนดื่มเข้าไปแบบไม่น้อยเลย ดื่มเข้าไปทั้ง ๆ ที่มันขมแสนขม ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยดื่มมาก่อน จนไม่รู้ว่าตัวเองไปฟุบอยู่ตรงไหน จอมขวัญพยายามหลับตาเพื่อนึกให้ออกว่าหล่อนเข้ามานอนได้อย่างไร ดวงตากลมโตหลับลง อย่างต้องการขับไล่ความฟุ้งซ่าน