All Chapters of รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ: Chapter 51 - Chapter 60

“ไม่เอาหรอก ขืนปล่อย คุณก็จะหนีไป ไม่กลับมาอีกน่ะสิ”“อื้อ..ไม่หนีหรอกค่ะสัญญา” หญิงสาวชูนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญาณว่าไม่ผิดคำพูดแน่นอน จะให้หนีไปได้อย่างไรล่ะ ก็เขาน่ารักซะขนาดนี้ จะไม่ให้รับผิดชอบยังไงไหว เฮ้อ.. มัฆวัฒน์ยิ้มในหน้าอย่างมีความสุข นึกเอ็นดูในความไร้เดียงสาของหล่อน จนเกือบเสียศูนย์อดใจไม่ไหว จึงโน้มร่างน้อยเข้ามาหอมที่แก้มใสหนึ่งที พอได้ชื่นใจ“แน้..คุณนี่ เซี้ยวใหญ่แล้ว พอเถอะค่ะ..จะเช็ดตัวให้ด้วยก็ได้”“จริงเหรอ ดีจัง ยอมก็ได้ แต่รีบกลับมานะ ผมหนาว ตอนนี้ยังไม่ได้ใส่อะไรเลย..เพราะคุณนั่นแหละ” คนบ้า..พูดออกมาได้ หาว่าเราเป็นคนถอดเสื้อเขาเองได้ยังไง ตัวอย่างกับยักษ์ เอ..หรือว่าจะจริง เพราะเขาบอกว่าเราร้อนแรงมากเมื่อคืน ถ้าเป็นอย่างนั้น เรานี่ท่าทางจะเฮี้ยนมากเลยนะเนี่ยเมื่อหลุดออกมาจากอ้อมแขนเหนียวหนึบอย่างกับตุ๊กแกได้ ก็รีบดีดตัวออกมาจากร่างสูงใหญ่ ที่ไม่ใส่อะไรเลยอย่างที่เขาบอก หน้าก็แดงขึ้นมาอีกรอบ หลังจากที่คิดว่าตัวหล่อนเองเป็นฝ่ายริเริ่มทำอะไรเขาก่อน แต่ในใจก็ไม่วายรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ยังไงพิกลทางด้านเจ้านายหนุ่มหลังจากที่หญิงสาวหายออกไปจากบริเวณห้อง ก็ผ่อน

“อืมห์..พูดถูกใจ น่าจะขึ้นเงินเดือน หรือจะเพิ่มโบนัสให้ดีนะ” เจ้านาย หันมาพูดกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลสาว ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์พอกัน พลางหันไปมองหน้านักกฎหมายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังสุด ราวกับจะประกาศตัวว่าเป็นเจ้าของเลขาสาวของเขากระนั้น ทุกคนในนั้นต่างก็อมยิ้มกันไป ยกเว้นหญิงสาวที่หน้าตูมขึ้นมาทันที ที่ได้ยินประโยคสัพยอกของเจ้านายหนุ่ม สะบัดหน้าหันกลับไปมอง ส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้จนร่างสูงต้องรีบออกตัวเสียก่อน“อ้อ! แล้วนี่ทานอะไรกันมาหรือยัง งั้นมาทำอะไรทานกันสักหน่อยเป็นไร เพราะอีกสักพักก็ต้องออกไปร่วมกิจกรรมกลางแจ้งแล้วไม่ใช่หรือ”“ยังเลยค่ะ ดีเหมือนกันค่ะบอส เดี๋ยวสุช่วยเป็นลูกมือก็แล้วกันนะคะ” สุชาดาเสนอตัวออกมาแล้วหลังจากนั้น ทุกคนต่างก็พร้อมหน้ากัน เดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารมื้อเช้า ส่วนหล่อนก็ต้องเข้าห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตามคำสั่งของเจ้านายที่ตอนนี้ไม่ใช่แค่เจ้านายแล้วสิ.. ท้องฟ้าด้านนอกวันนี้มีก้อนเมฆลอยเด่นอยู่ เป็นหย่อม ๆ ช่วยบดบังแสงแดดที่ส่องมาสู่ผืนทรายยามเช้า แสงแดดอ่อน ๆ กระทบกับน้ำทะเลทอแสงระยิบระยับจับตานัก คลื่นทะเลที่สาดซัดเข้าสู่ฝั่ง ด้วยแรงลม ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม

“ไม่มีอะไรหรอก..ก็เรื่องของลูกผู้ชายเท่านั้นเอง คุณไม่ต้องรู้หรอก เฮ้อ! ชักหิวแล้วสิไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ..ที่รัก”“ฮึ! ใครเป็นที่รักคุณ..ขี้ตู่เอาเองทุกที”“อ้าว! ก็คุณไง..ที่รักของผม” ไม่ทันขาดคำคนตัวสูงก็ทำเป็นจะโน้มหน้าลงมาหอมที่แก้มใส แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะรู้ตัวเสียแล้ว เมื่อสะบัดตัวหลุดออกจากวงแขนที่เพียงแค่โอบไว้หลวม ๆ ขณะเดินกลับเข้าไปยังบ้านพัก“แน่จริงก็จับให้ได้สิ ฮ่ะๆ” จอมขวัญเผลอหัวเราะ ปากกว้างออกไปอย่างลืมตัว เยาะเย้ยคนตัวสูงที่ตอนนี้ สงสัยจะหมดแรงจากการเล่นเกมเมื่อสักครู่ วิ่งเหยาะ ๆ ตามไม่ทันหล่อนเสียแล้ว ฮึ่ม!ฝากไว้ก่อนเถอะนะ แม่สาวน้อย จับได้เมื่อไหร่ล่ะก็ น่าดู..ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังอยู่สองครั้งพร้อมกัน จอมขวัญที่ง่วงจนตาแทบจะปิด ทำเป็นอิดออดไม่อยากจะลุกไปเปิดเอาเสียเลย พลางพลิกตัวไปอีกด้านหยิบหมอน ใบเล็กข้างตัวมาปิดหูไว้เสียอย่างนั้น แต่ก็จำต้องลุกออกไปด้วยความง่วงงุน เพราะดูเหมือนว่าคนที่เคาะจะไม่ยอมลดละเสียแล้ว หลังจากที่เคาะสองครั้งติด ก็เริ่มถี่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อไม่มีวี่แววว่าคนข้างในจะเยี่ยมหน้าหวาน ๆ มาให้เห็นสักที“ใครคะ” ร้องถามออกไปก่อน ทั้งท

“ตัวคุณสั่นไปหมดแล้ว เป็นไข้หรือเปล่านี่” เมื่อถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ก็แกล้งแหย่หล่อนเล่น ๆ“คนขี้โกง” เสียงพึมพำเอ่ยออกมาเบา ๆ ก้มหน้างุด กำปั้นน้อย ๆ ทุบมาที่หน้าอกเขาเสียหนึ่งที ไม่แรงนัก“ไม่ได้โกงสักหน่อย ผมทำตามที่หัวใจมันเรียกร้องต่างหากล่ะ” จมูกโด่งสวยเป็นสันเฝ้าดอมดมเส้นผมยาวเหยียดตรง ช่างหอมไปทั้งตัวอะไรเช่นนี้ มันเย้ายวนเสียจนทำเอาเขาแทบคลั่ง มัฆวัฒน์ดันร่างที่เอาแต่ก้มงุด ๆ เชยคางให้มาสบตากับเขาอย่างจริงจัง ไม่วายดวงหน้าใส ยังเสมองไปทางอื่นร่ำไปชายหนุ่มอมยิ้มกับใบหน้าแดงระเรื่อ พลางยกนิ้วเรียวเล็กขึ้นมาจูบเสียทีหนึ่ง จอมขวัญสะดุ้งเฮือก ด้วยความตกใจ เมื่อสังเกตเห็นว่านิ้วนางข้างซ้ายหล่อนมีอะไรแปลกปลอม มาอยู่บนนิ้วตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ เขาทำได้อย่างไรกัน เขาใส่แหวนเพชรเม็ดงามนั่นเข้าไปในมือหล่อนตอนไหน จอมขวัญเงยหน้ามองเขาอย่างงงงวย ปนขวยเขิน“คุณมีเจ้าของแล้วนะ” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาจากหัวใจ ตามด้วยแววตาที่ฉายความมุ่งมั่นเต็มเปี่ยม ส่งผลให้หญิงสาวพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้า อมยิ้มอย่างมีความสุข แนบใบหน้ากับอกกว้าง อิงแอบเขาไว้มือไม้ก็ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนดี ก็เลยต้อ

“จริงเหรอคะ! ทำไมไม่เห็นยัยเพื่อนรักโทรมาบอกบ้างเลย ยายล้อมนะยายล้อม เห็นเพื่อนคนนี้ ไม่สำคัญแล้วใช่ไหม”“อย่าเพิ่งงอนไปเลย ผมเองแหล่ะ ที่เป็นคนบอก ไม่ให้ยัยล้อมโทรไปหาคุณเอง จะได้เซอร์ไพรส์คุณไงครับ แต่ก็คงไม่แล้วล่ะ..เพราะคุณรู้เสียแล้วนี่”เครื่องบินร่อนลงสู่รันเวย์ประมาณเกือบ ๆ เก้าโมง หญิงสาวหน้าตาสะสวย ดูหมดจดตั้งแต่ศีรษะ จรดปลายเท้า ด้วยรูปร่างบอบบาง หากใครเดินผ่านไป ผ่านมา เป็นต้องเหลียวหลัง กลับมามองหล่อนเป็นตาเดียวแน่ ด้วยความสวยใส และจากการแต่งตัวออกจะเปรี้ยวนิด ๆ แลดูทะมัดทะแมงล้อมดาว ก้องกังวาลไกล อยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีขาวธรรมดา ๆ เน้นรัดรูปอวดทรวดทรง สวมทับด้วยแจ็คเก็ตสีน้ำตาลอ่อน กับกางเกงยีนสีเข้มที่เน้น รูปทรงส่วนเว้าส่วนโค้งถนัดตา ผิวขาวผ่องเนียนละเอียด ผมยาวสลวยที่ถูกดัดให้เป็นลอน ถูกหมวกแก๊ปสีขาวปิดทับไว้ และบางส่วนถูกปล่อยให้สยายไปตามแผ่นหลัง ท่าทางมาดมั่น ความสวยเปรี้ยวอมหวานของเธอ สร้างเสน่ห์ให้กับตัวเองโดยที่เจ้าตัวไม่รู้หญิงสาวพยายามชะเง้อชะแง้มองหาพี่ชาย บอกว่าจะมารับพร้อมกับเพื่อนรัก ว่าที่พี่สะใภ้ของหล่อน ด้วยความตื่นเต้น และใจที่จดจ่อจะได้เจอทั้งคู่พร้อม