All Chapters of First Love ใจวุ่น(ลุ้น)รัก: Chapter 41 - Chapter 50

Phikkaeng Part- หนึ่งเดือนผ่านไป -ผ่านไปหนึ่งเดือนกับสถานะคนคุย ตอนนี้ฉันถูกฉุดกระชากลากถูให้มาใช้ชีวิตบนเพนต์เฮาส์หรูของพี่ยู แน่นอนว่าฉันปฏิเสธไปแล้ว แต่ไม่สำเร็จ จึงลองเสนอข้อตกลงกับเขาฉันย้ายไปอยู่กับเขาได้ แต่เราต้องแยกกันนอนคนละห้องคนละชั้น ซึ่งเขาก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร (จริง ๆ มีแต่ฉันไม่ฟัง^^)เรายังคงขับรถมาทำงานคนละคัน ความสัมพันธ์ของเราถูกเก็บเป็นความลับ มีเพียงบอดีการ์ดคนสนิทอย่างพี่เจฟเท่านั้นที่ล่วงรู้ต่อหน้าคนอื่น พี่ยูก็ยังเป็นผู้ชายนิ่งขรึมที่ชอบทำหน้าตึง แต่พออยู่กันสองคนเมื่อไหร่ เหมือนเขาสลับร่างกลายเป็นคนละคนยิ่งรู้จักยิ่งทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนเทกแคร์เก่งมาก น่าแปลกใจที่โดนแฟนทิ้ง แต่อย่างว่า ความรักไม่ใช่ผลตอบแทนของความดี“ตัวเล็กมากินข้าวก่อน ค่อยไปทำงานต่อค่ะ”“พี่ให้พนักงานอู้บ่อยแบบนี้ ไม่กลัวบริษัทฯ ขาดทุนเหรอคะ”“ต่อให้หนูไม่ทำอะไรเลย ก็ไม่มีทางขาดทุนหรอก หรือถ้ามันจะเจ๊งจริง ๆ พี่ก็ยังมีอีกหลายบริษัทให้ดูแล” รวยจนน่าหมั่นไส้!พี่ยูตัวดีเพิ่งเล่าให้ฉันฟังเมื่อไม่นานนี้ ว่าอย่างไรเขาก็จะทำให้ฉันมาฝึกงานกับเขาให้ได้ เพราะอีกสองบริษัทที่เหลือในวันนั้น คือบริษั

ปัง ปัง ปังเสียงปืนดังกระหน่ำติดต่อกันหลายนัด ตามมาด้วยประตูที่ถูกถีบจนพังลงกับพื้นจากฝีมือของยูนิกซ์ ใบหน้าหล่อฉายแววเคร่งเครียดเนื่องจากจุดที่พริกแกงอยู่ค่อนข้างอับสัญญาณ กว่าจะจับพิกัดได้ก็ใช้เวลาเอาเรื่อง โชคดีที่ในทีมเจฟมีลูกน้องฝีมือดี ถึงอย่างนั้นก็เล่นเอาเกือบไม่ทันการณ์เหมือนกัน“ไอ้เหี้ยแทน”ตุบ! ผัวะ ผัวะยูนิกซ์กระชากไหล่แทนไทลงจากเตียง เหวี่ยงคนเลวลงพื้น ก่อนจะตามไปประเคนทั้งหมัดทั้งลูกเตะอย่างไม่ปรานี แม้มันจะยับเยินจนหมดสภาพ แต่ยังไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำกับพริกแกง“นายครับ ใจเย็น ๆ ก่อน” เป็นเจฟที่เข้ามาห้ามคนเป็นนายยูนิกซ์ไม่ฟัง เขาดึงปืนออกจากเอว ปลดเซฟตีเล็งหัวคนบนพื้น ท่ามกลางความตกใจของลูกน้อง ที่ไม่เคยเห็นนายโมโหจัดจนสติหลุดแบบนี้ เขากดปลายกระบอกสีดำจ่อกลางหน้าผากร่างสั่นเทา“กลัวเหรอ?” ปากหยักกรีดยิ้มร้าย ทำคนมองขนลุกเกรียว ยูนิกซ์ดูเหมือนไม่น่ากลัว แต่ใครจะคิดว่าเวลาเขาโกรธถึงขีดสุด จะไม่ต่างจากเสือร้ายที่พร้อมขย้ำทุกคนเพื่อคนที่รัก เขาถึงยอมแหกกฎที่ตัวเองตั้งไว้เขาไม่เคยอยากเดินบนเส้นทางสีดำเหมือนพ่อกับพี่ชาย พยายามหนีมันมาตลอด แค่อยากใช้ชีวิตสงบสุขกับผู้หญ

มือใหญ่จับท่อนแขนเล็กเอาไว้มั่น โน้มตัวลงเข้าหาความอวบอิ่มที่เปิดเปลือย ลากปลายลิ้นชื้นแฉะลากผ่านอกอิ่ม ไล้ขึ้นมาจนถึงลำคอระหง การเล้าโลมคงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะชวนเธอให้ละจากความทรมานได้ครั้งนี้เขาตั้งใจขบเม้มตีตรา แสดงความเป็นเจ้าของ ต่างจากรอบแรกที่หวังเพียงให้เธอสบายตัว ไม่ได้อยากครอบครอง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าขึ้นจูบซับน้ำตาให้คนขี้แงอีกครั้งคนตัวเล็กมัวแต่สนใจการปรนเปรอจากเขา จนเผลอละความสนใจจากความเจ็บปวดช่วงล่าง รสจูบดุเดือดจากคนพี่ ทำให้เธอเลิกพะวงถึงบางสิ่งที่เขาพยายามยัดมันเข้ามาไม่นานยูนิกซ์ต้องหยุดมันลงอีกครั้ง เพียงแค่ส่วนหัวผลุบหายเข้าไป แผ่นหลังของเขาก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา เมื่อมือน้อย ๆ กำลังจิกเล็บลงบนนั้น แถมเธอยังตัวเกร็งสั่นแรงทุกครั้งที่เขาขยับ จนรู้สึกทรมานไม่ต่างจากเธอ“เจ็บเหรอเด็กดี” เขาพูดพลางลูบกลุ่มผมนุ่มดึงความสนใจ“เจ็บค่ะ” ใบหน้าสวยตอบกลับทั้งน้ำตา เธอไม่คิดว่าเซ็กซ์ครั้งแรกมันจะเจ็บขนาดนี้ ถึงแม้จะตื่นเต้นและต้องการมันแค่ไหน แต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าด้านล่างของเธอ มันเจ็บจนเหมือนจะฉีกขาดออกจากกันอยู่รอมร่อ“งั้นคราวหลังก็ห้ามไปร้องขอให้ใครทำแบบนี้ เข้าใจมั้ย”

“คบแบบคนรักเลยใช่มั้ย” ดูเหมือนคนพี่จะเก็บทรงไม่ค่อย พอน้องบอกจะจริงจังด้วย ปากหยักก็ฉีกยิ้มกว้างโชว์แก้มบุ๋มทันที เขายิ้มจนแทบเห็นฟันครบทุกซี่ พลางดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแนบแน่น“พี่จะทำให้พริกรู้ ว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง สัญญาเลยครับ จะทำให้หนูรู้สึกโชคดีทุกวันที่มีพี่ยืนอยู่ข้าง ๆ กัน”แม้พริกแกงจะไม่ยอมตกลงแต่งงาน แต่การที่เธอยอมเอ่ยปากยอมคบ นั่นแสดงให้เห็นชัดแล้วว่า น้องพร้อมเริ่มใหม่อีกครั้งแล้วจริง ๆ ในที่สุดความพยายามก็สำเร็จเขากำลังจะได้คบกับคนที่แอบรักมานาน ส่วนเรื่องการแต่งงาน ไว้ค่อยหาทางหว่านล้อมใหม่ทีหลังแล้วกัน“เดี๋ยว ๆ พี่ดีใจอะไรขนาดนั้นคะ”“ไม่พี่แล้ว เฮียครับ หนูต้องเรียกเฮียว่าเฮีย”“ทำไมคะ?” ขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ เฮียก็แปลว่าพี่เหมือนกันนี่ ทำไมต้องเปลี่ยนให้วุ่นวายด้วยล่ะ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้มีเชื้อสายจีนสักหน่อย หวังว่าจะมีเหตุผลที่ฟังแล้วประทับใจ ไม่ใช่ชวนปวดประสาทนะ“เพราะคนเรียกเฮียยังไม่มี แต่ถ้าให้ดี...”“ถ้าให้ดี?”“เรียกสามีเลยก็ได้ครับ”- เวลาต่อมา -“พักแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ เฮียหิว”“งานหนูยังไม่เสร็จเลยค่ะ”“เดี๋ยวค่อยกลับมาทำก็ได้”“แต่...”

Phikkaeng Partปกติวันนั้นของเดือนมักจะเลื่อนเป็นประจำอยู่แล้ว บวกกับที่ผ่านมาเจอเรื่องราวหลายอย่าง ทำให้หลงลืมไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าจะมาทะลักจนยัยปากหมานี่เห็นได้“หยุดพูดพล่อย ๆ ฉันไม่ได้ตกเลือด!” ฉันตะโกนใส่หน้ายัยพี่ซูซี่หน้าขาวปากแดงอย่างเหลืออด ถ้าปากพูดสิ่งดี ๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องพูดหรอก เป็นผู้หญิงด้วยกันน่าจะเห็นใจกันสิ ไม่ใช่ทำแบบนี้แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลาย ทุกคนกลับเงียบสนิท จนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจ เมื่อเสียงของใครบางคนดังแทรกเข้ามา“มีเรื่องอะไรกัน เสียงดังน่ารำคาญ”“บอสคะ ยัยเด็กฝึกงานตกเลือดค่ะ” ยัยซูซี่รีบอ้าปากพูดเหมือนกลัวใครจะแย่ง ส่วนเฮียยูนิกซ์น่ะเหรอ หลังจากได้ยินคำว่าตกเลือด เขาก็ยืนค้างไปเลย ไม่รู้ว่าช็อกอะไร“ตายู! ไปดูน้องสิ ยืนบื้อทำไมล่ะลูก” เสียงหวานติดจะดุ ดึงสายตาเราทุกคน รวมถึงเฮียยูให้หันไปมองผู้หญิงผิวขาว ที่น่าจะมีอายุราว ๆ ห้าสิบปี ทว่าความสวยไม่ลดลงแม้แต่น้อยจบประโยคนั้นของคุณป้าคนสวย เหมือนเฮียยูจะได้สติกลับคืนมา ทว่าเขากลับลืมตัวถอดเสื้อสูทผ้าดีออกมาคลุมตัวฉันไว้ และด้วยความสูงที่ค่อนข้างต่างกัน ทำให้ความยาวของเสื้อตัวนี้ปกปิดร่องรอยน่าอายจนมิด