All Chapters of First Love ใจวุ่น(ลุ้น)รัก: Chapter 21 - Chapter 30

ยูนิกซ์ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น แล้วคว้าแขนฉันเดินตัวปลิวไปเข้าห้องทำงานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องท่านประธาน ซึ่งมีขนาดกว้างพอ ๆ กัน ต่างกันตรงที่โทนสี ดูเหมือนสีเทาในห้องของตายูนิกซ์ จะให้ความรู้สึกอบอุ่นสบายตามากกว่าแต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้นี้เขาทำอะไรประเจิดประเจ้อมาก โชคดีที่ไม่มีใครเห็นพวกเรา นอกจากเลขาของท่านประธาน ไม่อย่างนั้นคงตกเป็นขี้ปากชาวออฟฟิศตั้งแต่วันแรก“เธอนั่งตรงนั้น” เจ้าของห้องชี้ไปตรงโต๊ะใกล้ประตู ฉันจึงเดินไปตามเขาบอกอย่างว่าง่ายโดยไม่พูดอะไรหลังจากนี้ไปเขาคือเจ้านายอีกคน เขาบอกอะไรก็ต้องทำ ด้วยสถานะ ‘นักศึกษาฝึกงาน’ ภายใต้การดูแลของเขา อนาคตของฉันจะเป็นอย่างไร ก็ขึ้นอยู่กับปลายปากกาของเขานี่แหละแต่จะว่าไป? ทำไมเขาให้เลขามานั่งในห้องล่ะ พี่จันทร์ฉายเป็นถึงเลขาท่านประธานยังประจำอยู่หน้าห้องเลย แล้วฉันที่เป็นนักศึกษาฝึกงาน เขาทำแบบนี้มันเกินหน้าเกินตาไปหรือเปล่า“บอสคะ”“เรียกเหมือนเดิมได้ ตอนนี้เราอยู่กันแค่สองคน”“ฝึกเรียกอยู่ค่ะ พริกจะได้ชิน ไม่อยากเรียกผิดต่อหน้าคนอื่น”“ผิดก็ไม่เห็นเป็นไร” ไม่เป็นอะไรก็บ้าแล้วพ่อคุณ...ฉันเถียงในใจ ได้แต่มองเขาเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตัว

เสียงแรกเป็นของข้าวฟ่างที่เดินเข้ามาสมทบทีหลัง คงเพราะยังอยู่ในเวลางาน เธอจึงเลือกหยุดยืนอยู่ข้างน้ำหนาวแทนที่จะเข้ามาช่วยเหมือนทุกครั้ง ส่วนอีกเสียงเป็นของร่างสูงที่กำลังสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ทางพวกเรา“เกิดอะไรขึ้นครับคุณป้า”พี่แทนไทเหลือบมองฉันด้วยหางตา แล้วเดินไปหยุดยืนสนทนากับอีกฝ่ายอย่างนอบน้อมฉันอดแสยะยิ้มสมเพชตัวเองไม่ได้เลยไหนว่ารักกันมากไง แล้วทำไมเขาถึงเลือกเดินผ่านฉันไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นญาติ หรือสามีของหล่อนเป็นคนใหญ่คนโตอย่างนั้นเหรอ?น่าขันสิ้นดี และไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจความสัมพันธ์ทางธุรกิจ ฉันรู้ดีว่าคอนเนกชันนั้นสำคัญ แต่แบบนี้มันเกินไปหรือเปล่าฉันเป็นแฟนเขานะทำไมเขาถึงยอมเห็นฉันเจ็บ โดยไม่คิดทำอะไรเลยล่ะ?แม้จะรู้ว่าเขาเป็นคนรักครอบครัว แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะเกรงใจจนไร้เหตุผลขนาดนี้ ฉันโดนตบจนปากแตก แต่เขากลับยังใจเย็นพอเข้าใจที่เขาไม่พูดจารุนแรงใส่อารมณ์กับคนเป็นป้า แต่ฉันไม่เข้าใจที่เขาปล่อยให้ผู้ชายที่ไหนไม่รู้จับฉันไว้อยู่แบบนี้“นังเด็กคนนี้น่ะสิมันกล้าปากดีใส่ป้า แทนต้องจัดการนะ แทนต้องไล่มันออกนะลูก”“คุณป้าครับ ผมไล่เธอออกไม่ได้ครับ

"พริกแกง"“หนูเหรอคะ” ฮะ! ฉันเหรอ? ทำหน้าเหลอหลาชี้หาตัวเองฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย ขอร้องเถอะค่ะคุณลุงขา อย่าลากหนูเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย ทุกวันนี้ปวดหัวกับลูกชายคุณลุงก็มากพอตัวแล้ว กรุณาอย่าหาเรื่องมาให้เพิ่มเลยค่ะ พลีส~การได้เข้าไปทำงานเดียวกับพี่ยูนิกซ์ ทำสาว ๆ ในบริษัทฯ ตาขวางเหมือนหมาบ้าใส่พอแล้ว ขืนสนิทสนมกับท่านประธานใหญ่เพิ่มอีกคน รอบนี้มีหวัง คนพวกนั้นรวมตัวกันหยุมหัวฉันแน่ ถึงจะไม่ใช่คนยอมใคร แต่ขาใหญ่ก็แพ้ขาเยอะนะคะท่านหมับฉันสะดุ้งโหยง ยืนแข็งทื่อตัวเกร็งขึ้นมาทันทีมือใหญ่รั้งไหล่สองข้างหมุนตัวฉัน ให้หันไปประจันหน้า ใบหน้าหล่อเหลาที่กาลเวลาไม่สามารถทำอะไรได้ ฉายแววอ่อนโยน ดวงตาทอประกายระยิบระยับ ดูน่าขนลุกผิดกับมาดเคร่งขรึมก่อนหน้าพอมองใกล้ ๆ ก็รู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นหน้าแบบนี้ที่ไหนมาก่อนเลยแฮะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเคยเจอที่ไหนกันนะ? มันติดอยู่ตรงสมองซีกซ้ายนี่แหละ“พ่อจะทำอะไร ห้ามยุ่งกับเธอ”“แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉัน?”“น้องเป็นเลขาผม”“เลขาแก? ใครอนุญาตให้แกเอาหลานฉันไปเป็นคนของตัวเอง!”สิ้นเสียงนั้น การ์ดร่างยักษ์สี่คน ก็เข้ามายืนกั้นระหว่างฉันกับพี่ยูนิกซ์ ฉันย

Phikkaeng Partพี่เจฟพาฉันกลับเข้ามาในห้องรับรองอีกครั้ง ตามคำสั่งของคุณลุง บรรยากาศในห้องดูอึมครึมและตึงเครียดต่างจากครั้งแรกไม่น้อยไม่รู้ก่อนหน้าสองพ่อลูกมีปากเสียงอะไรกันหรือเปล่า พี่ยูถึงแยกไปนั่งโซฟาเดี่ยวฝั่งตรงข้าม ปิดปากเงียบไม่พูดไม่จา ทำเพียงมองมาทางฉันนิ่ง ๆ“พริกมานั่งข้างลุงนี่มา” คุณลุงเฟรดตบที่ว่างข้างกายปุ ๆฉันจึงต้องละสายตาจากพี่ยู ทิ้งความสงสัยเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย ใบหน้าของคุณลุงเปื้อนยิ้มอ่อน แต่เหมือนกำลังเก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ จนเดาไม่ได้ว่าสิ่งนั้นมันดีหรือไม่ดีกันแน่ชักจะรู้สึกหวั่นใจกับสีหน้าและท่าทางแบบนั้นแล้วสิ“ช่วงนี้หนูพริกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า”“เอ๋? ไม่มีนะคะ”“แน่ใจนะลูก?”“แน่ใจค่ะ การฝึกงานก็ราบรื่นดีไม่มีปัญหา” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มการฝึกงานตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร หรือมีปัญหากับใคร อาจมีเสียงนินทาเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับรองประธานบ้าง แต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร แค่ทำให้รำคาญใจก็เท่านั้น“เห็นเจ้ายูบอกหนูมีแฟนแล้ว เจ้านั่นเป็นยังไงบ้าง ดูแลหลานลุงดีมั้ย” คำพูดนั้นเหมือนไม่มีอะไร แต่สายตาของลุงเฟรดกลับไม่ใช่อย่างน

“ใครมาคะพี่ยู”“ฟ้าใส...”“อ้าว พริกแกงหวัดดี มาหาพี่ยูเหรอ ไหนพี่บอกฟ้าช่วงเช้าว่างตลอดไง” ฟ้าใสหันไปทำหน้ายู่ใส่คนไม่พูดไม่จา เอาแต่มองหน้าพริกแกงเหมือนอยากพูดอะไรแต่ไม่พูด“อื้ม หวัดดี เรามีธุระกับบอสนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ขอโทษนะ ขอตัวก่อนนะคะ” ปากอิ่มพยายามฝืนยิ้ม หันไปเอ่ยขอโทษฟ้าใสเสียงเบาจู่ ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมา ที่พักหลังเธอทำตัวสนิทสนมกับแฟนของเพื่อนร่วมคณะฯ มากเกินไป ก่อนหันไปบอกอีกคนตามมารยาทณ ตอนนี้เธอกำลังเป็นส่วนเกิน กำลังมาขัดความสุขของเขา ถ้ารู้ก่อนคงไม่มาให้เสียบรรยากาศนี่เธอกำลังทำให้ทั้งคู่มีปัญหากันไหมนะ?“มาหาพี่ไม่ใช่เหรอ จะรีบไปไหนล่ะ” ตากลมเหลือบมองมือใหญ่ที่จับข้อมือตน แล้วนึกสมเพชทำไมถึงกล้าถึงเนื้อถึงตัวผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าคนรักตัวเอง ไหนเมื่อคืนยังมาเสนอตัวเป็นสามีให้เธออีก ทั้งที่มีคนรักอยู่แล้วสุดท้ายผู้ชายก็เหมือนกันหมดทุกคนสินะเอาหมดไม่สนถูกผิด!“พริกไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ แต่เราควรเว้นระยะห่างกันหน่อยนะคะ พี่ควรเกรงใจคนของตัวเองบ้าง”“คนของพี่? เธอพูดอะไร”“พี่ควรถามตัวเอง ไม่ใช่มาถามพริก ปล่อยค่ะ!”“ตามดูแลเธอให้ดี ระวังอย่าให้เธอจับได้” ห