All Chapters of First Love ใจวุ่น(ลุ้น)รัก: Chapter 31 - Chapter 40

- สามวันต่อมา -@ทูนิกซ์ พร็อพเพอร์ตี้ กรุ๊ปหลังจากวันที่เจอพี่ยูนิกซ์อยู่กับฟ้าใสในเพนต์เฮาส์วันนั้น ฉันกับฟ้าใสยังเจอกันที่ทำงานตามปกติ เวลาเจอหน้าก็ทักทายกันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนพี่ยูได้ข่าวว่าเขาติดงานสำคัญกับคุณลุง ช่วงนี้เลยไม่ได้เข้าบริษัท เราสองคนไม่ได้เจอกันหลายวัน ทั้งที่ปกติเขามักจะโผล่มาหาที่ห้องทุกวันจนเคยชินถึงจะรู้สึกโหวง ๆ แต่อีกใจก็แอบโล่งที่ยังไม่เจอกันตอนนี้“คุณหนูครับ”“พี่เจฟเรียกพริกเฉย ๆ เถอะค่ะ พริกไม่ใช่เจ้านายของพี่”“ไม่ได้หรอกครับ ถ้ารู้ถึงหูคุณท่าน ผมแย่แน่” พี่บอดีการ์ดหน้าดุเอ่ยอย่างนอบน้อม ทำเอาอยากมองบนสักยี่สิบตลบไม่รู้วันนี้ฉันเป็นอะไร ทำไมถึงรู้สึกหงุดหงิดง่ายแบบนี้ ยิ่งเห็นใครหรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับเขา ยิ่งรู้สึกฉุนเฉียวอย่างหาสาเหตุไม่ได้เป็นพิเศษ จะว่าใกล้วันแดงเดือดก็ไม่ใช่ หรือเป็นเพราะพี่ชาใช่! ต้องเป็นเพราะพี่ชายแน่ ๆ ทำฉันคาใจเลยหงุดหงิด“พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ”“พี่ยูของคุณหนูให้มารับครับ”“ไม่ใช่พี่ยูของพริกค่ะ เขาเป็นแค่เจ้านายเท่านั้น” อยากจะกรี๊ดใส่หู ยังกล้ามาเน้นคำว่าพี่ยูของคุณหนูอีก เขาเป็นของฉันที่ไหน เขาเป็นแฟนฟ้าใสต่าง

“ข้าวฟ่าง!” ฉันแค่นหัวเราะในลำคอ ฝืนยิ้มออกมาทั้งที่โคตรเจ็บ! เจ็บกว่าโดนนอกใจ คือการโดนเพื่อนรักที่ไว้ใจหักหลังใครจะไปคิดว่า ผู้หญิงที่เล่นชู้กับแทนไทมาตลอดคือข้าวฟ่าง คนที่กล้าแทงข้างหลังกัน เป็นคนที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วความจริงเริ่มมั่นใจตั้งแต่วันที่ได้ภาพทางไลน์วันนั้น ฉันผิดเองที่พยายามคิดเข้าข้างเพื่อน คาดหวังไม่ให้เป็นอย่างที่คิด แต่ภาพตรงหน้าตอนนี้ ฉันไม่สามารถหลอกตัวเองได้อีกแล้ว“พริกฟังพี่ก่อน”“ฟัง? เหอะ! ต้องฟังอะไรอีกคะ จับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ พี่แทนยังอยากอธิบายอะไรอีก”“พริกกำลังเข้าใจพี่ผิด”“ต้องเอากันต่อหน้าให้พริกเห็นก่อนเหรอ ถึงจะเรียกว่าเข้าใจถูก หยุดตอแหลสักที!”“พี่อธิบายได้”“ปล่อย!” ฉันสะบัดมือสกปรกที่พุ่งมาจับออก ก่อนจะฟาดภาพถ่ายปึกหนาใส่หน้าเขาเต็มแรงด้วยความโมโห “งั้นอธิบายมา ในภาพนั่นมันหมาตัวไหน!”“ข้าวนี่เธอ...”“เปล่านะคะ ไม่ใช่หนู” พี่แทนไทหันไปคาดคั้นคู่ขาเสียงแข็ง เสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนก่อนหน้านี้หายสิ้น มีเพียงความไม่พอใจ ส่วนข้าวฟ่างส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวันแน่ละ เธอจะไปรู้ได้อย่างไร ในเมื่อคนที่ทำคือพี่ยูนิกซ์“กูเอง มึงมีปัญหาอะไร” คน

รอบตัวเงียบสงัดไร้เงาผู้คน มีเพียงเสียงคลื่นสาดซัดเข้าหาดทรายช่วยทำลายความวังเวง คนตัวเล็กนั่งกอดเข่า สายตามองเหม่อไปทางท้องทะเลสีรัตติกาลอันกว้างใหญ่ยามค่ำคืนหลังแยกย้ายจากทุกคน ยูนิกซ์ขับรถพาพริกแกงมาสงบจิตสงบใจบนหาดส่วนตัวของครอบครัว ตั้งแต่มาถึง เธอขอปลีกตัวไปนั่งอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ด้วยรู้นิสัยน้องดี เขาถึงได้ไม่ไปรบกวน ทำเพียงแอบมองอยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วงแผลยังสด เขาเข้าใจดวงตาคู่สวยคล้ายสับสนเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำใส เธอเจ็บปวด เสียใจ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด ทั้งโมโห และอีกสารพัดความรู้สึกแย่ ๆ ถาโถมเข้าใส่ไม่หยุด จะร้องก็ร้องไม่ออก ความรู้สึกมันจุกแน่นอยู่กลางอก อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ถ้ารู้แต่แรกว่าเพื่อนรักผู้ชายคนนั้น เธอจะไม่มีวันเข้าไปยุ่งเลย ต่อให้จะรักหรือรู้สึกดีกับเขามากแค่ไหน ก็จะไม่มีวันแทงข้างหลังเพื่อนเหมือนอย่างที่ข้าวฟ่างทำแน่แต่กับข้าวฟ่างนั้นไม่ใช่ เธอยอมทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้อยู่กับผู้ชายคนนั้น ไม่ว่าจะต้องอยู่ในสถานะไหนก็ตามความรักทำให้คนตาบอดไม่เกินจริงบทเรียนครั้งนี้ทำให้นึกขยาดความรัก กลัวว่าวันหนึ่งต้องมานั่งเสียใจกับความสัมพันธ์ที่ทุ่มใส่สุดตัว สุด

แสงแดดอ่อนของยามเช้า สาดส่องผ่านหน้าต่างบานใส ตกกระทบบนใบหน้าสวย พริกแกงลืมตาขึ้นช้า ๆ ดันกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้คนตัวเล็กกวาดสายตามองรอบห้องใหญ่ ทั้งห้องถูกตกแต่งและคุมโทนด้วยสีขาวสลับเทา ทำให้รู้สึกสบายตาและอบอุ่น โต๊ะข้างหัวเตียงมีแจกันดอกกุหลาบขาว แซมด้วยดอกไม้ขนาดเล็กที่มีสีเดียวกัน นอกหน้าต่างบานใหญ่มองเห็นทะเลสีฟ้าครามชวนสดชื่น“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง หลับสบายมั้ย”“โรงแรมเหรอคะ?” เธอเลือกถามกลับแทนคำตอบเมื่อวานจำได้ว่าเสียใจหนักมาก จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเท่าที่ควร เขาพาไปที่ไหนก็ไป ขอแค่ไม่ต้องเจอหน้าคนพวกนั้น เธอไม่ติด“เปล่าครับ บ้านพักตากอากาศพี่เอง” ห้องนี้ก็ห้องเขาเอง ดอกไม้เขาก็เป็นคนจัดให้ น้องตื่นขึ้นมาจะได้เจริญหูเจริญตา “เลิกทำหน้าสงสัย แล้วตอบพี่ก่อน เป็นไงบ้าง ปวดหัวหรือเปล่า” ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อคืนน้องเจอเรื่องมาหนักมาก แถมยังร้องไห้ติดต่อกันเป็นชั่วโมง เขาเลยกลัวคนขี้แยจะไม่สบายพริกแกงมองยูนิกซ์ที่เดินมาหย่อนตัวลงนั่งบนขอบเตียง พลางยกมือขึ้นอังหน้าผาก เทียบอุณหภูมิร่างกายของตัวเองกับเธออย่างงง ๆ ปนหวาดระแวงร่างบางค่อย ๆ ข

“ตัวเล็กเป็นไงบ้าง เจ็บมากหรือเปล่า”เปิดประตูเข้ามาได้ ยูนิกซ์ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งด้วยความร้อนใจ ไปหาคนบนโซฟาที่มองเขาด้วยความมึนงงไหนเขาบอกไปหาเพื่อน แล้วไหงมาโผล่ที่ห้องเธอได้ล่ะ?ยูนิกซ์นั่งลงบนพื้น ช้อนเท้าเล็กขึ้นวางบนหน้าตัก พลิกไปพลิกมาด้วยความระมัดระวังพลางลูบเบา ๆ เธอพยายามจะชักเท้าหนี แต่อีกฝ่ายกลับใช้กำลังที่มีมากกว่าล็อกไม่ให้ขยับได้“พี่ยูขึ้นมานั่งข้างบนเถอะ แบบนี้มันไม่เหมาะ”“ขอดูก่อน บวมหรือเปล่า”“พริกไม่ได้เป็นอะไร”“แต่ไอ้เจฟบอกหนูล้มข้อเท้าแพลง” ตอนรู้ว่าพริกแกงโดนไอ้แทนไทบุกมาทำร้าย เขาใจหายวาบ นึกเป็นห่วงสารพัด กลัวเธอจะได้รับบาดเจ็บหนักจนต้องรีบปลีกตัวออกมาห่างกันไม่กี่ชั่วโมงก็เกิดเรื่องขึ้น แล้วแบบนี้เขาจะกล้าปล่อยเธอให้คลาดสายตาได้อย่างไร พอรู้เรื่องจึงรีบกลับมาดูอาการเธอด้วยความเป็นห่วง แต่ยัยเด็กดื้อกลับเถียงคอเป็นเอ็น เอาแต่บอกว่าไม่เป็นอะไร ทั้งที่ข้อเท้าบวมเป่งขนาดนี้ปากเล็ก ๆ นั่นน่าโดนทำโทษนัก“พรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงาน”“ไม่ได้ พริกเพิ่งกลับมาทำงานเองนะ จะให้หยุดอีกแล้วเหรอ เป็นขี้ปากคนอื่นตายเลย”“คนป่วยใครจะกล้าว่า”“เยอะแยะ” เมื่อวันก่อนเพิ่งโดนคุณ