Semua Bab ดอกไม้เบ่งบานเมื่อฉันตาย: Bab 1 - Bab 9

ฉันรีบพูดว่า “สืออาน คุณถึงไหนแล้ว ฉันรู้สึกไม่สบายมาก คุณรีบหน่อยได้ไหม”ฝ่ายนั้นเงียบไปสองสามวิ ฉันได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง “ตอนนี้สืออานติดธุระ ฉันจะให้เขาโทรกลับไปหาเธออีกที”ฉันชะงักอยู่ที่เดิม เสียงๆนี้ ฉันเคยได้ยิน... เธอคือถงเจีย แฟนสาวคนแรกของโจวสืออาน และเป็นคนที่เขาคิดอยากจะแต่งงานด้วยมาโดยตลอด สายยังคงไม่ถูกตัด ฉันได้ยินเสียงประกาศจากลำโพงที่โถงทางเดินฝั่งนั้นดังขึ้นว่า “เชิญถงจยาหมายเลขสิบห้าเข้าห้องตรวจแผนกสูติหมายเลขหนึ่งค่ะ”มือข้างที่ถือมือถือของฉันแข็งทื่อ ในหัวมีแต่เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ ถงจยา? แผนกสูติ? ทำไมโจวสืออานจึงไปแผนกสูติกับถงจยานะ? ทั้งๆที่เขารู้ว่าโรคของฉันนั้นรอไม่ได้ ทำไมยังต้องเอายาช่วยชีวิตฉันไปอยู่กับแสงจันทร์ขาวของเขา ร่างกายฉันเริ่มสั่นเทาและล้มกองลงบนพื้นอย่างช่วยไม่ได้ น้ำตาเจ้ากรรมไหลริน หยดลงบนหลังมือของฉันอย่างแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอาการทางใจหรือเพราะดมเกสรดอกไม้มากเกินไป ฉันรู้สึกเพียงอาการที่กำเริบครั้งนี้หนักหนากว่าครั้งที่ผ่านๆมา ฉันถึงกับรู้สึกว่าร่างกายของฉันชาไปหมด ทันใดนั้นฉันก็จำได้ว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องข

ตอนที่เข้าไป โจวสืออานนั่งเหม่ออยู่บนพื้น ข้างๆขาของเขามีดอกไม้ที่ฉันเตรียมไว้ให้เขา เดิมทีมันเป็นเซอร์ไพรส์ แต่ตอนนี้กลับเหี่ยวเฉาซะไม่มี บนโต๊ะมีขวดเหล้าสองสามขวดซึ่งหมดไปนานแล้วโจวสืออานหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาฉันหลายสาย แต่ยังคงโทรไม่ติด เขาพูดพึมพำว่า “จืออี้ คุณอยู่ไหนกันแน่ ทำไมไม่รับสายผม คุณเกลียดคนไม่รับสายที่สุดไม่ใช่เหรอ ยาของคุณยังอยู่ที่นี่...”ฉันนั่งลงข้างเขา มุมปากเผยรอยยิ้มขมขื่น “สืออาน ฉันอยู่ข้างๆคุณนี่ไง แต่คุณไม่เห็นฉันแล้ว ไม่มีวันเห็นฉันอีกแล้ว”เวลาเที่ยงคืน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของโจวสืออานดังขึ้น ผู้ที่โทรมาคือถงจยา ฉันเบือนสายตาหนี น้ำตาคลอเบ้า โจวสืออานกดรับ “มีอะไรเหรอ”อีกฝ่ายพูด “จืออี้โกรธหรือเปล่า ให้ฉันช่วยพูดให้ไหมคะ”“ไม่เป็นไร ผมจัดการเอง”“ก็ได้ งั้นคุณรีบพักผ่อนเถอะ”เมื่อวางสายแล้ว โจวสืออานก็เผลอหลับไปฉันเฝ้ามองเขาอยู่ข้างๆตลอด ฉันรู้ว่าฉันมีเวลาอยู่ที่นี่ไม่มากแล้ว ฉันอยากจะใช้เวลาสุดท้ายตั้งใจมองชายที่ฉันรักอย่างลึกซึ้งคนนี้ดีๆ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่กับคนอื่นในเวลาที่ฉันต้องการเขาที่สุดก็ตาม ในคืนนั้น โทรศัพท์ของโจวสืออานดังขึ้นอี

ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาจะไปทำอะไร ฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป จึงรีบตามไปด้วย ผู้คนบนถนนพากันหลบฝน มีเพียงโจวสืออานคนเดียวที่วิ่งท่ามกลางสายฝน ทำให้ผู้คนรอบๆต่างพูดถึงเขา ฉันขมวดคิ้ว โจวสืออานไม่น่าจะเป็นแบบนี้สิ ในความทรงจำของฉัน เขาเป็นคนอ่อนโยนและถ่อมตัว เขาไม่เคยสูญเสียการควบคุมตนเอง เขาในตอนนี้ดูแปลกไปมาก โจวสืออานวิ่งกลับบ้านตลอดทาง และวิ่งไปที่ระเบียง อุ้มกระถางดอกไม้ข้างบนมาแล้วเช็ดดินโคลนที่เปื้อนอย่างระมัดระวังฉันยืนนิ่งอยู่ข้างๆ เหม่อมองกระถางดอกไม้ นี่คือกระถางดอกไม้ที่ฉันกับโจวสืออานซื้อตอนที่เพิ่งแต่งงานกันใหม่ๆ ข้างในเคยมีเมล็ดดอกกุหลาบเม็ดหนึ่งในนั้น ตอนนั้นเขาพูดกับฉันอย่างชัดเจนว่า “ผมไม่มีวันชอบคุณ คุณเองก็น่าจะรู้ว่าทำไมผมถึงแต่งงานกับคุณ”ฉันยิ้มเบาๆ “ฉันไม่เชื่อ รอดูเถอะ ฉันพนันว่าคุณจะรักฉันเหมือนดอกกุหลาบสีแดงดอกนี้”ฉันตั้งสติได้ คิดไม่ถึงว่าโจวสืออานยังจำสิ่งนี้ได้ เขากอดกระถางดอกไม้อย่างระมัดระวังราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า จากนั้นก็นำไปวางไว้ที่ห้องรับแขก ฉันก้มศีรษะลง รู้สึกขมขื่นอย่างยิ่ง โจวสืออานอาจจะลืมไปแล้วว่า ดอกกุหลาบแดงดอกนี้ไม่เคย

พี่ชายตกใจเล็กน้อย “ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ ไม่เกี่ยวกับคุณ จืออี้ไม่อยากเห็นคุณ ไปให้ยิ่งไกลยิ่งดี”โจวสืออานตัวแข็งทื่อไปทั้งตัว พูดพึมพำว่า “ใช่ ตอนนี้คนที่จืออี้ไม่อยากเจอมากที่สุดคือผม ผมเป็นฆาตกร นอกจากจะฆ่าลูกของเราไปแล้ว ยังฆ่าความรักของเราไปด้วย”เขาโถมไปข้างหน้าพี่ชายราวกับคนเสียสติ “พี่ครับ พี่โทรหาจืออี้ให้เธอกลับมาเถอะ ผมจะไม่ปรากฏต่อหน้าเธอออีก พี่ให้เธอกลับมาเถอะครับ!”ขณะที่พูด เขายังหยิบโทรศัพท์ออกมาและยื่นให้พี่ชาย “พี่ดูสิ ผมโทรหาเธอตั้งหลายสาย เธอไม่รับเลย เธอคงโกรธผมมากๆ พี่โทรหาเธอ เธอต้องรับแน่ๆ! ตอนเด็กเธอชอบพี่มากที่สุด พี่ช่วยผมหน่อยเถอะ!”พี่ชายขมวดคิ้ว “ผมจะบอกคุณครั้งสุดท้ายว่า จืออี้จากไปแล้ว คุณตั้งสติหน่อย!”โจวสืออานไม่ได้พูดอะไรอีก เขาถือใบรายงานผลนั่นแน่นแล้วจากไปอย่างเศร้าเสียใจ เพียงแต่ว่าก่อนจากไปยังคงได้ยินเสียงพึมพำของเขาว่า “พวกคุณไม่ช่วยผมเลย งั้นผมจะไปหาเธอและลูกของเราเอง ผมหาเธอเจอเมื่อไหร่จะส่งคืนให้พวกคุณ ผมไม่คู่ควรกับรักของเธอ...”เดิมทีฉันอยากจะตามไป แต่สุดท้ายก็หยุดลง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะจากไปจริงๆเมื่อไร อาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ หรื